Το κύμα έρχεται αφροστόλιστο από το γαλανό ορίζοντα και αγκαλιάζει με λαχτάρα την αμμουδιά φέρνοντας από μακριά, θαρρείς από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, μυστικές φωνές… δε διαπραγματεύεται τη σιωπή έρχεται θαρρείς επίτηδες να μας βγάλει επιτακτικά από τη φυσική και πνευματική ραστώνη μας…
Μερικά μικρά παιδιά παίζουν και στροβιλίζονται με τα κύματα, άλλα φτιάχνουν πύργους στην ψιλή άμμο και άλλα ταλαιπωρούν τους γονείς τους. Μια, κατά τ’ άλλα φυσιολογική εικόνα καλοκαιρινών διακοπών στη χώρα μας, την Ελλάδα. Βρίσκεσαι στον τόπο σου, στην πατρίδα σου και απολαμβάνεις τις διακοπές σου – λίγες μα τόσο ουσιαστικές –, καθώς προσπαθείς μέσα σε ελάχιστες ημέρες να χαλαρώσεις και ν’ αποδιώξεις το βαρύ χειμώνα της περασμένης χρονιάς, σε μια κοινωνία που αγωνιά και πασχίζει να βρει και πάλι τα βήματα της…
Κι εδώ δίπλα στην αύρα του μελτεμιού και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ελληνικού ουρανού, το μυαλό ατίθασο ακροβατεί σε λεπτές ισορροπίες, προσπαθώντας να ξεφύγει από αυτά που του επιβάλλουν να σκέφτεται.
Κι όμως, τα ερεθίσματα πολλά και σκληρά, δεν επιτρέπουν την πνευματική ηρεμία ούτε κι εδώ. Η επικαιρότητα δεν αφήνει το νου ν’ αδιαφορήσει. Κοιτάζω την ανέμελη εικόνα των παιδιών στην παραλία και δεν μπορώ να μην αναλογιστώ μια άλλη εικόνα κάποιων άλλων παιδιών, στην Λωρίδα της Γάζας, που βιώνουν ανελέητα την αμείλικτη μοίρα των ανθρώπων, όταν αυτοί εμπλέκονται στα γρανάζια του πολέμου! Κι εμείς θεατές, ανίκανοι μα και ανήμποροι για την οποιαδήποτε βοήθεια. Καθισμένοι στους άνετους καναπέδες μας, ξαπλωμένοι στις βαθιές ξαπλώστρες μας, να χαιρόμαστε τον ήλιο…
Το ρολόϊ της ζωής σταμάτησε για δεκάδες οικογένειες. ΄Ανθρωποι τρομοκρατημένοι αποζητούν μια ζωή με ασφάλεια και κανείς, μα κανείς δεν τους δίνει τις εγγυήσεις για παύση των αιματηρών συγκρούσεων. Πώς είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα που διανύουμε στρατιές ανθρώπων να στερούν αυτό το δικαίωμα της ζωής και της ύπαρξης για άλλους ανθρώπους; Εισβάλλουν και βάφουν με αίμα αμάχους, γειτονιές ολόκληρες, χωριά και πόλεις, χωρίς έλεος και σταματημό.Και, αυτά τα παιδιά –τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά του κόσμου – σε τι έχουν φταίξει και το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη τους και η ζωή τους σταμάτησε πριν ακόμα αρχίσει;
Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω, μα στέκoμαι εδώ άπραγη και ανίκανη να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια.Αρχηγοί των μεγάλων κρατών, σταματήστε την οδύνη, δώστε λύση τώρα, όχι άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όχι άλλες ζωές χαμένες, όχι άλλα νεκρά παιδικά χαμόγελα… Η ζωή είναι δικαίωμα… και ανήκει σ΄όλη την ανθρωπότητα!
Επιτέλους, ας ενώσουμε όλοι μαζί τη σκέψη και την κραυγή μας, ας κάνουμε εκείνη τη λωρίδα του αίματος και του πόνου, λωρίδα ζωής!
Τζούλια Πουλημενάκου – Αύγουστος 2014
Αφιερωμένο στον άμαχο πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας στα αιματηρά γεγονότα του καλοκαιριού του 2014
“Verba volant, scripta manent” (Tα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν) Λατινική παροιμία
Αν αναζητήσεις τη λέξη γραφή στο λεξικό, σημαίνει παράσταση του λόγου με γράμματα. Εγώ θα έλεγα παράσταση της ψυχής με λέξεις.
Πολλά έχουν ειπωθεί για τη γραφή, αυτό το πανέμορφο, ατέρμονο ταξίδι στο νου και στην ψυχή.΄Αλλοι το λένε καταφύγιο, άλλοι πάλι το λένε δοκιμασία. Πάντως, όπως και να το πεις, από όποια μεριά και να το κοιτάξεις, η ουσία είναι μία: η γραφή για τον καθένα μας είναι το δικό του ορατό ή και αόρατο σύμπαν.
Η γραφή είναι ένας ολόκληρος κόσμος. ΄Ενας κόσμος αποτυπωμένος, άλλοτε με πόνο και άλλοτε με ευχαρίστηση σε μια λευκή σελίδα. ΄Αλλοτε με δάκρυα και άλλοτε με χαρά, αλλά πάντα με εκείνη την στοχαστική αγάπη και το ασίγαστο πάθος της έμπνευσης.
Η γραφή είναι εκείνη η τεράστια, βαθιά σπηλιά που εισχωρείς και αντικρίζεις την ψυχή σου, τα λάθη σου, τις ομορφιές μα και τους πόνους σου. Είναι αυτό το καταφύγιο των πραγμάτων που βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου, ακόμα και αυτών που φαντάζεσαι να συμβαίνουν, ή ακόμα και αυτών που θα ήθελες να συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Η γραφή είναι η καταγραφή της μικρής, πολύπαθης ζωής μας. Με τη γραφή δραπετεύεις, ελευθερώνεσαι και χτίζεις ζωή στη ζωή, απέναντι στο θάνατο.
Η γραφή είναι μια σιωπηλή πράξη, που ταυτόχρονα κραυγάζει, φωνάζει, δακρύζει, θυμώνει, αντιστέκεται, ονειρεύεται και σμιλεύει έναν πραγματικό ή φανταστικό κόσμο. Είναι η αφετηρία μιας επίπονης διαδρομής αναζήτησης μέσα στην αθέατη κοινωνία της ψυχής.
Κάθε λέξη και μια καινούργια εικόνα. Κάθε λέξη και μια μικρή ζωντανή κουκκίδα στο άπειρο.΄Ενα ονειρικό ταξίδι στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, με συνοδοιπόρο το ταλέντο και την έμπνευση. Είναι αυτή η πλατιά θάλασσα του λογισμού που βυθίζεσαι και αναδύεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Γράφεις για να μιλήσεις, για να διεκδικήσεις, για να μεταφέρεις τις γνώσεις σου και να μάθεις κι εσύ μαζί με όλους την αλήθεια. Την αλήθεια την πραγματική, την αλήθεια την φανταστική, την αλήθεια του ονείρου που εσύ φτιάχνεις και αποτυπώνεις στο λευκό χαρτί. Και το λευκό χαρτί γεμίζει φως με τα δικά σου φωτεινά γράμματα.
Η γραφή είναι δάσκαλος, μα ταυτόχρονα και μαθητής. Είναι ένας άγνωστος ταξιδιώτης που ψάχνει τα μεσάνυχτα, με οδηγό τ΄αστέρια, το φως…
Η γραφή είναι ταξίδι αλαργινό, η γραφή είναι παραδεισένιο πουλί, η γραφή είναι φαντασία.
Η γραφή είναι ονειρική συμφωνία, είναι μελωδία ψυχής, είναι χορός στο φως και αξία στο χρόνο.
Η γραφή ενώνει τον κόσμο, οδηγεί τα ποτάμια της σκέψης στις απέραντες θάλασσες του άγνωστου, περιδιαβαίνει στο άπειρο σύμπαν και θωπεύει τις λέξεις στη μνήμη μας.
Η γραφή είναι το ξίφος που κόβει τον Γόρδιο δεσμό της καταπίεσης!
Η ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τριμηνιαίο Πολιτιστικό Περιοδικό Λόγου και Τέχνης “ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ Ο ΘΕΣΣΑΛΟΣ”
Η “Απρόσμενη ΄Ανοιξη” είναι για μένα μια σιωπηλή πράξη βαθύτερης αναζήτησης μέσα στην αθέατη κοινωνία της ψυχής μου. Είναι μια αφετηρία μιας επίπονης διαδρομής στον εσώτερο εαυτό μου. Και όταν λέω αφετηρία το εννοώ.. άλλωστε η άνοιξη αρχίζει από Α!
Είμαι, λοιπόν, στη αρχή και γνωρίζω ότι ο δρόμος μου είναι μεγάλος. Μετά από τις «Αθώες Νοσταλγίες» εδώ και δύο χρόνια η συλλογή αυτή χάραξε μια νέα πορεία στη ζωή μου, ένα ταξίδι που θέλω να ζήσω από εδώ και πέρα.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους, όσοι συνταξιδεύετε μαζί μου σ΄αυτόν το δρόμο, όσοι με στήριξαν και με στηρίζουν σ΄αυτό το ονειρικό ταξίδι της ποίησης.. αλλά και της ψυχής μου…
Τζούλια Πουλημενάκου
Αύγουστος 2016
H ποιητική συλλογή με τίτλο “Απρόσμενη Άνοιξη” εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2016 από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση.
—————————————————————————————————————————–
Η «Απρόσμενη Άνοιξη» στο Γύθειο Λακωνίας (Πρώτη παρουσίαση – Αύγουστος 2016)
Δελτίο τύπου στη διαδικτυακή λακωνική εφημερίδα www.youknow.gr
Στον πανέμορφο τόπο καταγωγής τής Τζούλιας Πουλημενάκουστο Γύθειο Λακωνίας, θα γίνει η πρώτη παρουσίαση της «Απρόσμενης ΄Ανοιξης», της νέας ποιητικής συλλογής της από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση.
Η Τζούλια Πουλημενάκου είναι μέλος του Δ.Σ. της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» (2016-2018) και μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος», μέλος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, μέλος της Ένωσης Αιτωλ/νών Λογοτεχνών και μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυθειατών Αττικής «Η Κρανάη».
Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 24/8/2016 και ώρα 7.30 το απόγευμα στο cafe-restaurant PLAZ (Ξανθάκη Ακαδημαϊκού 1-Γύθειο) και θα τη συντονίσει η δημοσιογράφος Ουρανία Μπούρτζινου.
Ομιλητές της εκδήλωσης:
– Nίκος Ταβουλάρης, ποιητής-πεζογράφος-δοκιμιουγράφος, τ.Πρόεδρος και νυν Αντιπρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»
– Νέλλη Λαγάκου, ποιήτρια-συγγραφέας, τ.Σχολική Σύμβουλος Μέσης Εκπ/σης- Μέλος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών»
Χαιρετισμό θα απευθύνει ο κ.Bασίλης Βλαχάκος, ποιητής, εικαστικός, Πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος»
– Ουρανία Μπούρτζινου-ποιήτρια,πεζογράφος, Μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Π.Ε.Λ. και μέλος της Ελεγκτικής Επιτροπής της Ε.Π.Δ.Λ. «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος»
– Λένα Φατούρου, ποιήτρια,συγγραφέας, μέλος της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών»
– Ελένη Τζανετάκου, Δημοσιογράφος, Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Ανατολικής Μάνης
Η «Απρόσμενη Άνοιξη» στο παραδοσιακό καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» (Δεύτερη παρουσίαση – Δεκέμβριος 2017 – Ανταπόκριση εκδήλωσης)
«Απρόσμενη Άνοιξη» ο τίτλος της νέας συλλογής της ποιήτριας Τζούλιας Πουλημενάκου, που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017 στο Μοναστηράκι, στο παραδοσιακό Καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» στο Κέντρο Ελληνικής Παράδοσης, κάτω από τον φωτισμένο ιερό βράχο της Ακρόπολης και απρόσμενα διάχυτη η μέθεξη του κοινού που κατέκλυσε τον χώρο και δέχτηκε το δώρο αυτό της ποίησης.
Η δεύτερη κατά σειρά παρουσίαση της «Απρόσμενης Άνοιξης», και η βραδιά εξελίχθηκε μέσα σε μια συγκινησιακή ατμόσφαιρα, όπου η ποίηση τής Τζούλιας Πουλημενάκου, μέσα από τον κοινωνικό και φιλοσοφικό της προβληματισμό, την αγάπη της για την πατρίδα και την ελπίδα της για τη ζωή, μας μετέφερε το μήνυμα της «Απρόσμενης Άνοιξής» της, της αναζήτησης του εσωτερικού εαυτού μας και τη δύναμη για νέες αφετηρίες στον κύκλο της ζωής.
Την εκδήλωση άνοιξε η Υπεύθυνη της Ομάδας Πολιτισμού του Κέντρου Ελληνικής Παράδοσης «Η Ωραία Ελλάς» κυρία Άννα Στάικου, η οποία ανέφερε ότι η παρουσιαζόμενη Ποιήτρια είναι η πρώτη που ξεκινά τη χειμερινή σεζόν των παρουσιάσεων των λογοτεχνικών εκδηλώσεων και για τον πρωτότυπο τίτλο του βιβλίου της αλλά και για το ποιοτικό του περιεχόμενο.
Το συντονισμό είχε ο βραβευμένος συγγραφέας κ.Μιχάλης Γριβέας, ο οποίος με τον δικό του τρόπο συντόνισε εξαιρετικά την εκδήλωση.
Χαιρετισμό απηύθυνε η κυρία Ελένη Πάτση, Εκδότρια της «Απρόσμενης Άνοιξης» από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, η οποία εξήρε το έργο τής ποιήτριας αναφέροντας χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων: «Η ποιήτρια τοποθετείται απέναντι στον εαυτό της και τους άλλους εκφράζοντας με τόλμη και φωτεινά συναισθήματα τα όνειρα, τα οράματα και τις αξίες της πάνω σε ό,τι συνιστά τη ζωή και τους δρόμους της».
Στη συνέχεια, χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρόεδρος του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδας κ.Ηρακλής Ζαχαριάδης, ο οποίος ανέφερε: « Η “Απρόσμενη Άνοιξη” της Τζούλιας Πουλημενάκου προσεγγίζει τον αναγνώστη με όμορφα συναισθήματα και με τον απλό και ανεπιτείδευτο τρόπο γραφής της χαρίζει μια πλούσια παρακαταθήκη στο χώρο της λογοτεχνίας».
Επίσης, απηύθυνε ένα σύντομο χαιρετισμό και ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών κ.Τάσος Λέρτας, αναφέροντας χαρακτηριστικά : «Περνάμε μια δύσκολη εποχή, μια α-πνευματική εποχή, η οποία έχει ανάγκη από δημιουργικούς ανθρώπους. Μόνο οι δημιουργικοί πνευματικοί άνθρωποι όταν μπούνε μπροστά μια κοινωνία μπορεί να ελπίζει και μπορεί αυτή η άνοιξη που η ποιήτρια τη λέει απρόσμενη, να είναι αυτή που όπως λέει ο ποιητής μας ο Άγγελος Σικελιανός «θα’ ρτει».
Η βραδιά συνεχίστηκεμε την πρώτη ομιλήτρια κυρία ΜίναΜπουλέκου, ποιήτρια-συγγραφέα και αρθρογράφο, η οποία ανέλυσε τη συλλογή, τονίζοντας τα σημαντικά μηνύματα ζωής που η ποιήτρια θέλει να μεταφέρει, αναφέροντας τα εξής: « Η ματιά της είναι διεισδυτική και σαν παλμογράφος της εποχής αποτυπώνει τις εσωτερικές και εξωτερικές αγωνίες, καθώς και τα ερωτήματα που απασχολούν όλους μας. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δική μας συνείδηση να αντιπαλεύει και να μάχεται ανάμεσα στο εγώ και το εσύ, ανάμεσα στο εμείς και στο εσείς, ως μέρος της ολότητας. Η «ΑπρόσμενηΆνοιξη» είναι η Άνοιξη της Αφύπνισης, η Άνοιξη της Ξαστεριάς που ονειρευόμαστε όλοι μας να ζήσουμε σε έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο γνήσιο και πιο αληθινό».
Ακολούθησε ο κ. Νίκος Ταβουλάρης, ποιητής-πεζογράφος-δοκιμιογράφος, Αντιπρόεδρος της “Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών”, ο οποίος ανέλυσε με τον δικό του λογοτεχνικό-φιλοσοφικό τρόπο και λόγο το έργο τής παρουσιαζόμενης ποιήτριας αναφέροντας, μεταξύ άλλων:
«Η ψυχική της ευαισθησία και τα συναισθήματα είναι η αφετηρία της ποίησής της, όμως δε μένει στο προφανές. Επιχειρεί να ξεφύγει από τα στενά όρια του ορατού και αναζητά, με μια υπερβατική προσέγγιση, απαντήσεις εκεί που μόνο οι γνήσιες ποιητικές φύσεις μπορούν να προσεγγίσουν. Η πρωτότυπη σύλληψη της ποιήτριας, κατ΄αρχάς να παρουσιάσει τα ποιήματά της ως παιδιά τής πλέον δημιουργικής και ταυτόχρονα αισθαντικής εποχής του έτους, όπως είναι η Άνοιξη, δίνει εξ’ αρχής μια ιδιαίτερη υφή στο έργο. Μας οδηγεί τόσο αισθητικά όσο και διανοητικά σε έναν ιδιαίτερο ποιητικό κόσμο και μας προϊδεάζει για μια σημαντική ποιητική προσέγγιση, το επίπεδο της οποίας κατορθώνει να το υποστηρίζει σε ζηλευτό βαθμό».
Η εξαιρετική απαγγελία των ποιημάτων από την κυρία Αγγελική Ψακή –Κωβαίου, ποιήτρια και Έφορο της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Λογοτεχνών, ανέδειξε τους στίχους της ποιήτριας. Πρόσθεσε, δε, τα δικά της συγχαρητήρια προς την παρουσιαζόμενη ποιήτρια, τόσο για το έργο της, όσο και για το μεγαλύτερο δημιούργημά της που είναι τα παιδιά της, τα οποία παρίστανται και στηρίζουν τη μητέρα τους. Ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «δεν είναι μόνο εμείς να δίνουμε στα παιδιά μας, αλλά και εκείνα να συμπορεύονται μαζί μας».
Μέσα σε έντονο κλίμα συγκίνησης έκλεισε η εκδήλωση με τον λόγο τής ποιήτριας, ευχαριστώντας όλους τους συμμετέχοντες της παρουσίασης και τους προσκεκλημένους που την τίμησαν με την παρουσία τους και αναφέροντας ότι «η “Απρόσμενη Άνοιξη” είναι το Α της Αφετηρίας, το Α της Αναζήτησης, είναι η καινούρια σελίδα στον ανέναο κύκλο της ζωής».
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με μουσική από τους εκλεκτούς μουσικούς κ.Νίκο Αστρά (κιθάρα-τραγούδι) και κ.Γιώργο Γκιωνάκη (μπουζούκι-τραγούδι), όπου ερμήνευσαν γνωστά ελληνικά τραγούδια, συμβάλλοντας και αυτοί ώστε να ολοκληρωθεί η βραδιά με επιτυχία!
Παραδοσιακό Καφενείο “Η Ωραία Ελλάς” – Αθήνα, 11 Δεκεμβρίου 2017
Με αφόρμηση την έκδοση της πρώτης της ποιητικής συλλογής «Αθώες Νοσταλγίες» (Αυτοέκδοση – 2014) η Τζούλια Πουλημενάκου μάς ξεδιπλώνει πτυχές της προσωπικότητάς της με έναν ανεπιτήδευτο τρόπο. Βραβευμένη από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στους Δελφούς, με πολλές Διακρίσεις και Επαίνους. Απλή και προσηνής κερδίζει το συνομιλητή της με την πρώτη ματιά.
Κυρία Πουλημενάκου, πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική σας συλλογή με τίτλο “Αθώες Νοσταλγίες”. Τι θέλετε να προβάλλετε μέσα από τη συλλογή σας;
Οι «Αθώες Νοσταλγίες» είναι 30 ποιήματα (28 δικά μου και 2 της μητέρας μου), καθαρά βιωματικά και με διάθεση εσωτερικής αναζήτησης και πληρότητας. Η διαδρομή τους δεν ήταν εύκολη. Και αυτό γιατί μέσα από την γραφή τους επικοινωνώ με τον ίδιο μου τον εαυτό, αυτοαναλύομαι, ενδοσκοπώ και αναδύομαι καλύτερη. Αυτό που θέλω να εκφράσω με τη συλλογή μου είναι το φως και η ελπίδα να μην σβήσουν από την εποχή μας. Κάποια στιγμή στη ζωή σου κάνεις τον απολογισμό σου και διαπιστώνεις ότι ο χρόνος περνά και με τον εαυτό σου ασχολείσαι ελάχιστα. Σ΄αυτή τη διαδρομή μιας εσώτερης αναζήτησης, προέκυψαν οι «Αθώες Νοσταλγίες» και θέλω να προβάλλω τη δύναμη του ανθρώπου, πέρα και κόντρα στα δύσκολα, να ελπίζει και να συνεχίσει να ονειρεύεται…
Ο Νίκος Ταβουλάρης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών γράφει στον πρόλογο της ποιητικής συλλογής: “Οι “Αθώες Νοσταλγίες” είναι μια απτή απόδειξη πως η τέχνη και ειδικότερα εκείνη της Ποίησης, είναι δυνατόν να τέρπει και ταυτόχρονα να προβληματίζει και να μετουσιώνει το μικρό σε μεγάλο και την τρυφερότητα της ψυχής ενός γνήσιου ποιητικού πνεύματος σε νοηματικό και υπαρξιακό Φως!” Τι σημαίνει για σας η ποίηση; Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και ποια στάθηκε η αφορμή;
Ο Καρυωτάκης είχε πει ότι «ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε». Για μένα ποίηση, πέρα από μια απλή καταγραφή, είναι το καταφύγιο που ψάχνω κάθε φορά, να απομονωθώ, να κλειστώ και να αναγεννηθώ καλύτερη. Είναι ένα ταξίδι στο εσωτερικό της ψυχής μου και μέσα από αυτό ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Γράφω από την ηλικία των 15 ετών. Θυμάμαι το πρώτο μου ποίημα, ήταν ένα μικρό τετράστιχο για την αγάπη. Κανείς δεν ήξερε ότι γράφω, ακόμα και οι δικοί μου πολύ αργότερα το ανακάλυψαν. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου (το καταφύγιο που έλεγα πριν) και προσπαθούσα μέσω της γραφής να ανακαλύψω εμένα. Αθόρυβη και ντροπαλή θα έλεγα και με τις συχνές μεταθέσεις του πατέρα μου, οι φιλίες μου και οι παρέες μου εκείνα τα χρόνια δεν ήταν σταθερές. Στην ποίηση έβρισκα τη σταθερότητα, μια αληθινή φίλη, που ήμουν σίγουρη ότι δεν θα με εγκατέλειπε ποτέ. Η αφορμή ήταν, όταν σε κάποιο μάθημα στο γυμνάσιο διάβασα ποιήματα του Κων/νου Χατζόπουλου, του Λάμπρου Πορφύρα, του Κωστή Παλαμά και του Ν. Βρεττάκου. Αυτά τα ποιήματα τα λάτρεψα και αργότερα ταυτίστηκα μαζί τους, γιατί με οδηγούσαν στην ουσία της ζωής μέσα από μια αισθητική απόλαυση που στο τέλος έβγαινε από μέσα τους η αλήθεια και η ελπίδα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη και ευλογημένη θα έλεγα, γιατί με γέμιζαν αισθήματα ευφορίας και πληρότητας.
Προέρχεστε από ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό, καθώς οι γονείς σας και ο αδελφός σας ασχολούνται με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Πόσο επηρέασε αυτό τις επιλογές σας;
Σίγουρα το κύτταρο της καλλιτεχνίας προϋπήρχε από τους γονείς μου και εγώ και ο αδελφός μου κληρονομήσαμε αυτό το ταλέντο, αλλά πιστεύω ότι στην προσωπική μου κατάσταση αυτό που επηρέασε περισσότερο να στραφώ στην ποίηση, ήταν η δική μου ανάγκη να αποτυπώνω ό, τι σημαντικό ένιωθα να συμβαίνει στη ζωή μου. Πάντα έψαχνα στην ποίηση και ακόμα ψάχνω τις αλήθειες που μου ομορφαίνουν τη ζωή και με ολοκληρώνουν σαν άνθρωπο.
Από τι θέματα εμπνέεστε για να δημιουργήσετε ένα ποίημα; Από τα ποιήματά σας αγαπάτε πιο πολύ αυτά που σας δυσκολεύουν ή αυτά που σας βγαίνουν αβίαστα;
Τα θέματα που εμπνέομαι για να δημιουργήσω ένα ποίημα, είναι αυτά που αναγεννούν την ψυχή, ο έρωτας, η αγάπη, τα χρώματα του ελληνικού ουρανού και της θάλασσας, η μυρωδιά της βροχής, η αίσθηση ενός ηλιοβασιλέματος και μιας ανατολής, ο ήχος των κυμάτων, η ελπίδα, τα όνειρα, είναι αυτές οι αξίες της ζωής μας, η ελευθερία, η πατρίδα, το μέλλον, ο Θεός μας. Ακόμα και αυτά που μιλούν για χωρισμό, πόνο και θλίψη είναι φιλτραρισμένα από την ψυχή, που εμπεριέχεται μέσα τους, έτσι ώστε το ποίημα να μετουσιωθεί σε φωτεινό πέρασμα και να στείλει τα δικά του μηνύματα στον αναγνώστη. ΄Ολα μου τα ποιήματα τα αγαπώ το ίδιο, υπάρχει ποίημα στη συλλογή που το έγραψα μέσα στο λεωφορείο και ένα άλλο που με παίδεψε αρκετές μέρες, αλλά και τα δύο είναι αγαπημένα γιατί υπάρχει μέσα τους το κύτταρό μου. Είναι σαν τα παιδιά μας, που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις, γιατί είναι μέρος του εαυτού σου.
Ο Κωστής Μοσκώφ στο βιβλίο του “Για τον Έρωτα και την Επανάσταση” έγραψε ότι “ποίηση είναι πράξη καιρών λυπημένων”. Θεωρείτε ότι είναι λυπημένη η εποχή που διανύουμε ώστε να μπορέσει να ανθίσει η ποίηση;
Όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, όπως ένας πόλεμος, μια αρρώστια, μια οικονομική κρίση κλπ., υπάρχει περισσότερο συναισθηματική ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί και έτσι λέμε ότι η ποίηση ανθίζει. Γιατί αποκρίνεται στο συναίσθημα που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει.
Η άποψη η δική μου είναι ότι ποίηση είναι κάθε εποχή, είναι πράξη «παντός καιρού» και χαράς μα και λύπης.
Γέμισες με χρώμα δειλινού/τις άδειες σελίδες,/στόλισες με ρόδα και άνοιξη/τον κήπο της καρδιάς μου.Εσύ, ο Έρωτας!
Την ένταση του έρωτα την αντέχετε; Κινδυνεύσατε ποτέ να χάσετε τον εαυτό σας από εκείνον;
Ευτυχώς που κινδύνευσα! Πώς αλλιώς θα αναγνωρίσεις μέσα σου την αληθινή ευτυχία; Πώς αλλιώς θα μάθεις τον εαυτό σου; O έρωτας ανεβάζει την ψυχή και κυριαρχεί σε όλες μας τις αισθήσεις. Και όταν ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που θέλεις, ανεβάζεις την ένταση μέχρι εκεί που αντέχεις…. ναι, ευτυχώς που κινδύνευσα!
Διανύουμε περίοδο εκλογών. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η σύγχρονη πολιτική σκηνή διαπνέεται από ένα τεχνοκρατικό πνεύμα. Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η “αισθητική αγωγή” θα έκανε τους πολιτικούς καλύτερους. Ασπάζεσθε αυτή την άποψη;
Συμφωνώ ότι το τεχνοκρατικό πνεύμα μπορεί να φέρει αλλαγές στον τόπο μας και σίγουρα αυτό είναι αποδεκτό από όλους μας. Όσον αφορά την «αισθητική αγωγή», κατά τη γνώμη μου πρώτα πρέπει να ξεκινήσει από εμάς τους πολίτες. Εμείς πρέπει να γίνουμε καλύτεροι, μέσω της οικογένειας, της παιδείας και των συναναστροφών μας και εκεί έγκειται για μένα η «αισθητική αγωγή». Και μετά, κατά προέκταση, πιθανόν και οι πολιτικοί μας να είναι καλύτεροι.
Ξύπνησα/και μύρισε Κυριακή!/Η ζωή είναι όμορφη!
Τι σημαίνει ευτυχία για σας; Πότε λέτε στον εαυτό σας ότι είστε ευτυχισμένη;
Ευτυχία για μένα είναι ακριβώς αυτό: Nα ξυπνάω κάθε πρωί σα να είναι Κυριακή. Γιατί η Κυριακή είναι η μέρα που ευλόγησε ο Θεός να ξεκουράζεται ο άνθρωπος σώμα και ψυχή, να έχει την υγεία του και έτσι να μπορεί να δημιουργεί, να στοχεύει και να ονειρεύεται…Είμαι ευτυχισμένη όταν η ψυχή, το πνεύμα και το σώμα εναρμονίζονται με τις μικρές χαρές της καθημερινότητας. Και αυτόν τον ορισμό της ευτυχίας έχω μεταδώσει και στα παιδιά μου.
Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο Θεός είμαστε εμείς οι ίδιοι ενώ κάποιοι “εκκεντρικοί” ότι η θρησκεία είναι για τους αφελείς. Εσείς πιστεύετε στον Θεό; Ποια η προσωπική σας εκτίμηση;
Φυσικά και πιστεύω στο Θεό. Για μένα ο Θεός είναι η ανώτερη δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος για να στηριχτεί, να πιστέψει, να ελπίζει και να συνεχίσει να ονειρεύεται, παρόλα τα δύσκολα και στο τέλος η πίστη του αυτή να τον λυτρώνει και να του ανεβάζει την ψυχή. Πρέπει να έχουμε τον Θεό μέσα μας. Τον έχουμε ανάγκη. Για τη λύτρωση, για το ταξίδι στην αιώνια ζωή και στην ελπίδα..
Η χώρα μας διανύει δύσκολες ώρες λόγω της κρίσης. Τι σκέφτεστε για όλα αυτά που συμβαίνουν και πώς ονειρεύεστε την ελληνική κοινωνία σε δέκα χρόνια από σήμερα;
Βιώνω κι εγώ όπως όλοι οι ΄Ελληνες τις δυσκολίες της χώρας μας. Σκέφτομαι το μέλλον και ανησυχώ περισσότερο για τη νεολαία μας, για τα παιδιά μας. Η ελληνική κοινωνία που ονειρεύομαι σε δέκα χρόνια από σήμερα, θέλω να είναι σύγχρονη, ευνομούμενη και ευρωπαϊκή, στην οποία να εφαρμόζονται οι νόμοι και να επικρατεί περισσότερο η αλήθεια και η αξιοκρατία.
Η ανωτέρω συνέντευξη δόθηκε στη δημοσιογράφο-συγγραφέα Βάσω Β. Παππά και δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή εφημερίδα “Ελληνική γνώμη” στις 21 Μαϊου 2014.
—————————————————————————————————————————————–
Επίσης, η ποιητική συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες» παρουσιάστηκε στις 2 Ιουνίου 2015 στην τηλεοπτική εκπομπή «Ανάδειξέ το» με τη δημοσιογράφο Άννα Νικολαϊδη.
Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής “Αθώες Νοσταλγίες” στην Αθήνα
Η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Αθώες Νοσταλγίες»πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» στις 9 Μαϊου 2014.
Ο Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» κύριος Νίκος Ταβουλάρης ανέλυσε την αισθητική και φιλοσοφική διάσταση της γραφής τής ποιήτριας, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «Η μετουσίωση του ελάχιστου σε μέγιστο, η δημιουργός δύναμη της αγάπης και του έρωτα, όχι μόνο στην ανθρώπινη αλλά και τη συμπαντική διάσταση, είναι θέματα πολύ μεγάλα και δυσπρόσιτα και ίσως μόνο η ποίηση έχει τη δυνατότητα να τα προσεγγίσει, όχι μέσα από μια έλλογη ανάλυση, αφού αυτά σίγουρα υπερβαίνουν την πεπερασμένη νοητική μας ικανότητα, αλλά ίσως να τ’ αγγίξει με τ’ άυλα ακροδάχτυλά της. Μια τέτοια διστακτική αλλά όμορφη ποιητική αφή επιχειρεί η Τζούλια Πουλημενάκου στην ποιητική της συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες».
Ποιήματα απέδωσε η Γενική Γραμματέας της Π.Ε.Λ. και ποιήτρια κυρία Εύα Χαλκιαδάκη. Χαιρετισμό απηύθυνε η εικαστικός-ψυχολόγος κυρία Καίτη Κουμανίδου, η οποία έχει επιμεληθεί την έκδοση και έχει φιλοτεχνήσει με εικαστικό της έργο το εξώφυλλο της συλλογής. Την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος κυρία ΜαρίαΧατζηνικολάου. Ιδιαίτερη νότα πρόσθεσε η ζωντανή ορχήστρα (κιθάρα-βιολί) με τη ζεστή φωνή της κυρίας Ελεάνας Φινοκαλιώτη.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Όταν η ποίηση προσθέτει στη ζωή..
Η ποιήτρια Τζούλια Πουλημενάκου με την Ποιητική Συλλογή “Αθώες Νοσταλγίες“ μάς ταξιδεύει με το τρυφερό και ονειροπόλο ύφος της σε κόσμους άλλους με όχημα την ποίηση και τη μαγεία, δοσμένη με καθαρότητα και λυρισμό.
Η γνωριμία με την ποίησή της γαληνεύει την ψυχή ξεδιπλώνοντας με απαλούς κραδασμούς την εσωτερικότητα της ψυχής της, αναδεικνύοντας έτσι τον πλούτο των συναισθημάτων της και τη δυναμική του λόγου της.
Με ιδιαίτερη προσωπική τεχνογνωσία κατορθώνει χρησιμοποιώντας το παιχνίδι της φαντασίας, του ονείρου αλλά και της ζωής, να αγγίξει απαλά τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής τού αναγνώστη και να του προκαλέσει … ΑθώεςΝοσταλγίες.
“Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ΄ακούς γλυκότερα και η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει – στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο , μνησιπήμων πόνος” Αυτά μας έλεγε ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης στο ποιήμά του «ΟΤελευταίος Σταθμός», γραμμένο το 1944, από τη συλλογή «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄», όπου παρέθεσα ένα μικρό απόσπασμα, στο οποίο ο ποιητής μιλά σε ένα φίλο του και του εξηγεί ότι με τα παραμύθια λέγονται ευκολότερα τα χειρότερα πράγματα, έτσι ώστε να μην προκαλέσουν τη δυσχέρεια σ΄αυτόν που τα ακούει και οι εικόνες να μην είναι τόσο ανατριχιαστικές.
Ξεκινώντας την ανάλυσή μου με τους στίχους του ποιητή, θέλω να εισχωρήσω στο παραμύθι της κ. ΚωνσταντίναςΑλουμανή με τίτλο «Το Χρυσό Φτερό», στο οποίο και εκεί διαδραματίζεται μια ακραία κατάσταση που αναγκάζει τους ανθρώπους να βιώσουν τη φρίκη, την πίκρα, το μίσος, την αδικία και κατά προέκταση μια ακραία κατάσταση, που μπορείς να τη χαρακτηρίσεις «κατάσταση πολέμου». Το κείμενο κατατάσσεται στο λογοτεχνικό είδος του παραμυθιού, του σύγχρονου παραμυθιού, ίσως λίγο μεγαλύτερο σε έκταση, θα έλεγα μια ρεαλιστική φανταστική παραμυθονουβέλα –αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο- με μυθικά – φανταστικά πρόσωπα και καταστάσεις, οι οποίες αρκετές φορές γίνονται μια μεγάλη γέφυρα με την πραγματικότητα (αν εξετάσεις το κείμενο πίσω από τις λέξεις και του φανερώσεις τα μηνύματα και τα νοηματικά στοιχεία που είναι πολύ καλά κρυμμένα). Εδώ καταλαβαίνω και την ανάγκη της συγγραφέως να χρησιμοποιήσει ονόματα για τους ήρωές της από τη μυθολογία, την Αρχαία Ελλάδα, την Αγία Γραφή, όπως Ιφικλής, Ιάσονας, Αθηνά, Ιακώβ αλλά και πιο σύγχρονα ονόματα όπως Μυρσίνη, Βερονίκη, Αγγελική, Ορέστης, γιατί ως εκπαιδευτικός μέσα από τη διδακτική ύλη του σχολείου αντιμετωπίζει τον μύθο και τα προβλήματά του κάθε στιγμή, έτσι ώστε μέσα από αυτή τη διαδικασία να ξεχωρίσουν τα διαχρονικά μηνύματα που αντικατοπτρίζουν τη σημερινή πραγματικότητα. Ο λόγος της συγγραφέως λεπτομερής και περιγραφικός, για να δείξει τον ακριβή χαρακτήρα των ηρώων, τον εσωτερικό ψυχισμό τους, τον προβληματισμό τους, δίνοντας έτσι έμφαση και στα γεγονότα.
Η λογοτεχνική πένα της κ. Κωνσταντίνας Αλουμανή βουτά στο μυθικό απέραντο όπως ο γοργόφτερος γλάρος στην απέραντη θάλασσα, και αισθάνεσαι ότι ακούς τον ήχο των φτερών του στο πέλαγος. Γράφει στο Κεφ. 2 : «Το πρωινό ήταν σιωπηλό. Μια συνομωσία μυστική του ουρανού και του τρόμου. Όλα μαρτυρούσαν πως κάτι ή θα άλλαζε ή θα παρέμενε ασάλευτα το ίδιο. Η καρδιά της Αθηνάς χτυπούσε με αγωνία. Οι ώρες που έφυγαν δεν την ηρέμησαν. Κάποια στιγμή αποφάσισε να κοιτάξει. Εκεί στο χέρι της καθόταν αναπαυτικά το χρυσό φτερό.Ξαφνικά ένας κρότος φοβερός θερίζει το δωμάτιο.»
Το κείμενο απαρτίζεται από 27 θεματικές ενότητες, όπου η μία διαδέχεται την άλλη, με απόλυτη χρονική σταθερότητα, χωρίς πισωγυρίσματα στο χρόνο και στον τόπο, έτσι ώστε δεν μπερδεύεται ο αναγνώστης, οι προτάσεις είναι μικρές και καλογραμμένες για να γίνονται εύκολα κατανοητές και από μικρότερης ηλικίας αναγνώστες. Οι θεματικές ενότητες δηλώνουν καθαρά το θέμα που θα αναπτυχθεί, με τα κατάλληλα στοχευμένα επίθετα, και παρομοιώσεις που ζωντανεύουν το κείμενο σαν να βλέπεις θεατρική παράσταση. Γράφει στο Κεφ.6: «H κομμένη ανάσα ξαναβρήκε το ρυθμό της και χάρισε τη ζεστασιά της στο ταλαιπωρημένο αντρικό πρόσωπο. Και εκείνος, αργά, ιεροτελεστικά άνοιξε τα βλέφαρά του να δει… τα γυάλινα δάκρυα τού κλείσαν την εικόνα. Κι όμως είχε προλάβει, ήξερε ποια ήταν. Και εκείνη ήξερε. Έαρ γλυκύ στη ζοφερή νύχτα».
Ο Albert Ainstain είπε: «Η λογική θα σε πάει από το Α στο Β. Η φαντασία θα σε πάει παντού». Και εδώ η συγγραφέας με τη φαντασία της το πετυχαίνει. Σε πηγαίνει παντού. Στην ομορφιά, στη δικαιοσύνη, στην αγάπη, στη θυσία, στην αρετή, στις αξίες, που είναι τα πάντα για τον άνθρωπο, αλλά και στο μίσος, στην κακία, στην αδικία, στην προδοσία, στη φυλακή, που κανείς δεν τα επιδιώκει, αλλά υπάρχουν και εξουσιάζουν στον ίδιο βαθμό, όσο υπάρχει η ζωή και η ύπαρξή της.
Τώρα, λίγα λόγια για τους πρωταγωνιστές του βιβλίου και τους συμβολισμούς τους. Από τους ήρωες του βιβλίου είναι ο «δίκαιος»βασιλιάς Ιφικλής – , ο οποίος βασίλευε στο βασίλειο της «Λήθης» (όπως ξέρουμε και από τη μυθολογία ο Ιφικλής είναι ο θνητός αδελφός του Ηρακλή και εδώ συμβολίζει τον κακό της παρέας), όπου με δόλιο και πονηρό τρόπο ανέλαβε την εξουσία, εγκατέλειπε στην έρημο του «Τρόμου» και στο δάσος της «Μοναξιάς» τα «κακά» παιδιά, τιμωρούσε όσους δεν υπάκουαν τους νόμους του, τους σκότωνε και τους φυλάκιζε.
Η ηρωίδα του βιβλίου η Αθηνά (που επίσης γνωρίζουμε από τη μυθολογία και την Αρχαία Ελλάδα ως την κόρη του Δία και τη θεά της Σοφίας), εδώ συμβολίζει τη λογική σκέψη, τη σοφία , την εξυπνάδα, την αγάπη και την αθωότητα, την πίστη στο θεϊκό στοιχείο, όπου με τη σωστή στρατηγική της και την πίστη της στις αξίες και τα ιδανικά της, που οι γονείς της την είχαν προικίσει , προσπαθεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό που τη δένει με τις ψευδαισθήσεις που της δημιούργησαν και τελικά ….. θα τα καταφέρει; Θα μπορέσει να φέρει την ελπίδα στη ζωή της και στη ζωή των ανθρώπων που αγαπά; Θα μπορούσε να γεννηθεί το φως σε ένα χωριό που κυριαρχεί το σκοτάδι και τα όνειρα και οι ελπίδες είναι φυλακισμένα; Θα κερδίσει τον χαμένο παράδεισό της;
Και στη μέση ένας χρησμός. Ένας ξεχασμένος πολύτιμος χρησμός. Η δικαιοσύνη που έρχεται σαν ανταμοιβή για τις δόλιες και κακές πράξεις του «δίκαιου» βασιλιά. Όπως συμβαίνει και σε όλα τα παραμύθια, αλλά και στη ζωή μας άλλωστε, πάντα θα υπάρχει η αιώνια πάλη του καλού με το κακό. Τα παραμύθια λοιπόν είναι αυτά που ενώνουν τη φωτεινή με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Που δίνουν τη λύση στα αδιέξοδα. Που συνδέουν τον παράδεισο με την κόλαση. Εκεί που φλερτάρει η λογική με το συναίσθημα.
Kαι τελικά, τι είναι “Το Χρυσό Φτερό”;
Το “Χρυσό Φτερό” που από το πρώτο κεφάλαιο κάνει την ξαφνική εμφάνισή του με το «απρόσμενο φως» του!
To “Χρυσό Φτερό” που «δεν ήταν μεγαλύτερο από τον χτύπο μια παιδικής καρδιάς, ούτε τόσο θερμό όσο μια μωρουδιακή ανάσα», όπως γράφει η συγγραφέας στο Κεφάλαιο «Το απρόσμενο φως», στην αρχή του παραμυθιού.
Δεν θα ήθελα να σας αποκαλύψω το μυστικό του «Χρυσού Φτερού», θα ήθελα να το διαβάσετε και να το ανακαλύψετε μόνοι σας και να βρείτε μαζί με την Αθηνά και τους ήρωες του παραμυθιού τον χαμένο παράδεισο, την αξία της ζωής, τη δύναμη της Αγάπης και της Θυσίας, την πίστη στον Θεό και στον ευατό μας, την αξία της προσφοράς και του συνεχούς αγώνα. Ίσως και να είναι η Αγάπη που μας δίδαξε ο Θεάνθρωπος!
Η συγγραφέας έγραψε ένα παραμύθι πλούσιο σε συναίσθημα, λογική, αγάπη και πίστη σ’ αυτούς που αγαπάμε. Μας μαθαίνει να διεκδικούμε το δίκαιο, να προβλέπουμε το απρόβλεπτο, να σχεδιάζουμε το ανέφικτο, να πιστεύουμε στο αναπάντεχο, να λύνουμε το πολύπλοκο, να αγαπάμε το διαφορετικό, να απεχθανόμαστε το άδικο, να τολμάμε το παράτολμο και πάνω απ’ όλα να προστατεύουμε και να αγαπάμε αυτούς που μας έχουν ανάγκη και που χρειάζονται τη βοήθειά μας.
Τζούλια Πουλημενάκου, Ποιήτρια, Μέλος της “Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών”
Παρουσίαση του βιβλίου “ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΦΤΕΡΟ” της συγγραφέως Κωνσταντίνας Αλουμανή στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου “Βίλα Στέλλα” Νέου Ηρακλείου Αττικής
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που συμμετέχω στην παρουσίαση του νέου φιλοσοφικού βιβλίου του κ. ΔημητρίουΔακρότση“Η βούληση της γνώσης και της πράξης” , εκφράζοντας εν συντομία ό,τι αποκόμισα προσεγγίζοντας το βιβλίο, με τη ματιά τού μέσου αναγνώστη και του λογοτέχνη.
Το φιλοσοφικό βιβλίο του συγγραφέα είναι βασισμένο στη θεωρία του αισθητικού Ιταλού φιλοσόφου Βenedetto Croce «περί αυτονομίας της βούλησης και τις προεκτάσεις της».
Το παρόν δοκίμιο προσεγγίζει το ζήτημα της βούλησης της γνώσης βάσει τεσσάρων παραμέτρων:
1) Της ηθικής
2) Tης εμπειρίας
3) Tης πολιτικής πράξης και του πολιτισμικού συστήματος, και
4) Της φιλοσοφίας.
Επίσης, διεισδύει στην έννοια της βούλησης μέσω της αισθητικής – ενορατικής εποπτείας και της λογικής γνώσεως. Αναφέρεται στον διασκεπτικό νου και στον σκοποθετικό-βουλητικό νου, στο ρόλο της αισθητικής-ενορατικής και λογικής γνώσης και αναλύει τους μηχανισμούς που εκδηλώνονται διαμέσου της βούλησης. Επίσης, θέτει σημαντικά ερωτήματα:
1) Διαχωρίζεται η βούληση από τη λογική;
2) Πώς λειτουργεί η διαδικασία αλληλεπίδρασης του ανθρώπινου νου με τη φύση διαμέσου της αισθητικής εποπτείας;
3) Mε ποιο τρόπο αναδεικνύεται ο διαχωρισμός της βούλησης ως πνευματική κατηγορία και νοητική διεργασία;
4) Πώς εφαρμόζονται οι μηχανισμοί της φύσης στον άνθρωπο;
Η βούληση ανήκει στα έλλογα όντα και ο ανθρώπινος νους ξεχωρίζει από τα άλογα είδη στο εξής: αναγνωρίζει με τον πλέον άμεσο τρόπο τις εξωτερικές αισθήσεις και τους διορισμούς τους, παράλληλα αντιλαμβάνεται και παρατηρεί τον εαυτό του και το περιβάλλον του, με την βιωματική του εμπειρία, τη γνώση, τη φρόνηση, την πρακτική διορατικότητα και τη λογική.
Η βούληση δεν είναι μόνο ηθική δραστηριότητα, αλλά μηχανισμός που διαπλέκεται και αναδεικνύεται μέσω των υπολοίπων κατηγοριών του ανθρώπινου νου. Ο συγγραφέας γράφει: «Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις δυνάμεις τού νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση».
Η βούληση είναι η αρχή της αισθητικής εποπτείας και της λογικής γνώσης.
Ο συγγραφέας αναφέρει ότι, όταν η βούληση έρχεται σε επαφή με τη νόηση τα αποτελέσματα μπορεί στερούνται ηθικής. Και εδώ τίθεται το ερώτημα, αν οι ηθικές θεωρίες στηρίζονται στη λογική ή είναι κατευθυνόμενες από την ψυχική συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου.
Οι απαντήσεις για τις τεχνικές διαδικασίες της θεωρίας αυτής, και τις απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα, σας συνιστώ, ανεπιφύλακτα, να τις αναζητήσετε στο παρόν βιβλίο. Είναι σίγουρο, ότι, εκτός από την πνευματική τροφή που θα βρείτε άφθονη σε κάθε του σελίδα, θα σας χαρίσει κι ένα υπέροχο πνευματικό ταξίδι. Έτσι, θα έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μέσω του βιβλίου με μια ρηξικέλευθη σκέψη, θα ακούσουμε τον Καντ να μας λέει ότι «η αυτονομία της βούλησης είναι η μόνη αρχή τής Ηθικής»και, τέλος, ίσως να έχει και σε όλους εμάς βρει εφαρμογή η θέση του φιλοσόφου Benedetto Croce, ότι η βούληση είναι ολοκληρωμένη πνευματικότητα και παράγει πρακτικές αρχές, καθορίζοντας την ατομική και κοινωνική ηθική.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο για τον Δημήτρη Δακρότση, εκτός από την ευαρέσκια μου για το γεγονός, ότι μας δίνει την ευκαιρία, μέσω των συγγραμμάτων του να γινόμαστε κοινωνοί της ιδιαίτερης φιλοσοφικής του σκέψης και, φυσικά, να εκφράσω την επιθυμία μου, σύντομα να δούν το φως της δημοσιότητας και νέες του συγγραφικές προσπάθειες.
Τζούλια Πουλημενάκου
Παρουσίαση του βιβλίου “Η βούληση της γνώσης και της πράξης” του Δημητρίου Δακρότση στον χώρο εκδηλώσεων των Εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ
https://epi-logou.gr/wp-content/uploads/2019/07/BOULISI.jpg650425juliahttps://epi-logou.gr/wp-content/uploads/2018/01/new-logo-epi-logou-1.pngjulia2019-07-15 20:27:262020-06-11 15:28:24Ομιλία-Παρουσίαση του βιβλίου “Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ” του Δημητρίου Δακρότση (της Τζούλιας Πουλημενάκου)
Σε λίγα χρόνια από τώρα θα υπάρχει η λέξη «Μοναξιά» στο λεξιλόγιο της Ιατρικής, ως ασθένεια, μετά την κατάθλιψη. Είναι τρομακτικό πόσοι άνθρωποι πια επιλέγουν να ζουν μόνοι τους, γιατί η ζωή τούς έχει κατατάξει σ΄αυτή την κατηγορία. Πόσο απάνθρωπο ακούγεται αυτό!!
Tα παγκάκια σε διάφορες πλατείες της Αθήνας, κατακλίζονται από υπερήλικους συνανθρώπους μας, οι οποίοι θέλουν ν΄αναπνεύσουν τον αέρα που η ζωή τους έχει στερήσει.
Έπιασα, λοιπόν, κουβέντα ένα μεσημέρι, μετά τη δουλειά μου, με έναν παππού, ο οποίος καθόταν στο παγκάκι δίπλα μου στη στάση του λεωφορείου. ΄Οταν ήλθε το λεωφορείο και είδα ότι δεν το πήρε, τον ρώτησα πόση ώρα καθόταν εκεί και αν ήθελε κάτι. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα της απορίας στα μάτια, και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Φυσικά, άφησα το λεωφορείο μου να φύγει, γιατί αυτό το καθηλωτικό του βλέμμα με κάρφωσε κατευθείαν στην ψυχή μου. Εκείνη τη στιγμή φαντάστηκα ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ο πατέρας μου ή ο παππούς μου.
Δε μπορείτε να φανταστείτε την έκφρασή του όταν του μιλούσα. Με κοιτούσε παράξενα, χωρίς να μου απευθύνεται. Συνέχισα να του μιλάω και η απόγνωση διακρινόταν στο παράξενο βλέμμα του, χωρίς και πάλι να μου απαντάει. Μετά από λίγο, δείχνοντάς μου μια σακκούλα που κρατούσε στα χέρια του, μου είπε :
-«Πήγα στην εκκλησία απέναντι και πήρα φαγητό. Είμαι καλά τώρα..»
Το περιστατικό αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό και αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να το καταγράψω.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζητούν τίποτα, παρά μόνο λίγο φαγητό για να ζήσουν και να είναι καλά. Πόσο καλά όμως είναι στ’ αλήθεια;
Ποια είναι, λοιπόν, τα αίτια αυτής της κατάστασης; Μπορεί να είναι η μη απασχόληση, η αρρώστια, η μη απόκτηση οικογένειας και παιδιών, η επιλογή τους να είναι μόνοι, ή η εγκατάλειψη από την ίδια την οικογένεια και κατ΄επέκταση από τα ίδια τα παιδιά τους;
Οι αιτίες είναι πολλές, το αποτέλεσμα όμως είναι ένα, και αυτό είναι αρκετά ανησυχητικό.
Άνθρωποι που ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια – τους βλέπουμε καθημερινά να περνούν από μπροστά μας – και όταν βρίσκουν κάτι, κάθονται υπομονετικά να το απολαύσουν με τον δικό τους τρόπο, χωρίς να σκέφτονται ότι κάποιος τους βλέπει.
Άνθρωποι μοναχικοί στις γωνίες των πολυσύχναστων δρόμων, αναζητούν συντροφιά και παρέα, έστω και για λίγη κουβεντούλα.
Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι οι παππούδες μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, άνθρωποι της γειτονιάς μας.
Επιλογή τους είναι, θα πούνε κάποιοι.
Μα στ΄αλήθεια το πιστεύουν αυτό; Υπάρχει άνθρωπος που επιλέγει να ζει μ΄αυτόν τον τρόπο; Εσείς θα το επιλέγατε;
Γιατί λείπει η αγάπη από τη ζωή μας;
Γιατί δε βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας;
Γιατί όλο το βάρος το΄χουμε ρίξει στο προσωπικό μας όφελος;
Γιατί εγκαταλείπουμε τους γονείς μας, τους ανθρώπους που μας έδωσαν τη ζωή;
Ας τους δώσουμε ένα χώρο – έστω και μικρό – κι έτσι να τους δείξουμε ότι μας είναι ακόμη χρήσιμοι.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι μάς είναι χρήσιμοι, οι εμπειρίες τους, τα βιώματά τους έχουν να μας πουν πολλά, τα οποία εμείς αγνοούμε.
Η πολιτεία όσο και να βοηθάει πάντα θα υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις εγκαταλελειμμένων ανθρώπων. Εμείς με την αγάπη μας και τη συμπαράστασή μας μόνο, μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί θα φτάσουμε κάποτε στα χρόνια τους και μόνο τότε – που θα είναι πια αργά- θα καταλάβουμε.
Ας γίνουμε λίγο πιο χρήσιμοι στους συνανθρώπους μας, που μας χρειάζονται!
Ας αγαπήσουμε λίγο περισσότερο αυτούς που θέλουν τη βοήθειά μας, αλλά από περηφάνεια δεν μας την ζητούν!
Ας παραμερίσουμε λίγο τον εαυτό μας, δίνοντας προσοχή σ΄αυτούς που μας χάρισαν τη ζωή!
Ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας σ΄αυτούς τους ανθρώπους, που δεν μας χρωστάνε τίποτα, παρά μόνο εμείς χρωστάμε σ΄αυτούς την ύπαρξη και τη ζωή μας!!!
