“ΛΩΡΙΔΑ … ΖΩΗΣ” της Τζούλιας Πουλημενάκου

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Το κύμα έρχεται αφροστόλιστο από το γαλανό ορίζοντα και αγκαλιάζει με λαχτάρα την αμμουδιά φέρνοντας από μακριά, θαρρείς από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, μυστικές φωνές…  δε διαπραγματεύεται τη σιωπή έρχεται θαρρείς επίτηδες να μας βγάλει επιτακτικά από τη φυσική και πνευματική ραστώνη μας…

Μερικά μικρά παιδιά παίζουν και στροβιλίζονται με τα κύματα, άλλα φτιάχνουν πύργους στην ψιλή άμμο και άλλα ταλαιπωρούν τους γονείς τους. Μια, κατά τ’ άλλα φυσιολογική εικόνα καλοκαιρινών διακοπών στη χώρα μας, την Ελλάδα. Βρίσκεσαι στον τόπο σου, στην πατρίδα σου και απολαμβάνεις τις διακοπές σου – λίγες μα τόσο ουσιαστικές –, καθώς προσπαθείς μέσα σε ελάχιστες ημέρες να χαλαρώσεις και ν’ αποδιώξεις το βαρύ χειμώνα της περασμένης χρονιάς, σε μια κοινωνία που αγωνιά και πασχίζει να βρει και πάλι τα βήματα της…

Κι εδώ δίπλα στην αύρα του μελτεμιού και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ελληνικού ουρανού, το μυαλό ατίθασο ακροβατεί σε λεπτές ισορροπίες,  προσπαθώντας να ξεφύγει από αυτά που του επιβάλλουν να σκέφτεται.

Κι όμως, τα ερεθίσματα πολλά και σκληρά, δεν επιτρέπουν την πνευματική ηρεμία ούτε κι εδώ. Η επικαιρότητα δεν αφήνει το νου ν’ αδιαφορήσει. Κοιτάζω την ανέμελη εικόνα των παιδιών στην παραλία και δεν μπορώ να μην αναλογιστώ μια άλλη εικόνα κάποιων άλλων παιδιών, στην Λωρίδα της Γάζας,  που βιώνουν ανελέητα την αμείλικτη μοίρα των ανθρώπων, όταν αυτοί εμπλέκονται στα γρανάζια του πολέμου! Κι εμείς θεατές, ανίκανοι μα και ανήμποροι για την οποιαδήποτε βοήθεια. Καθισμένοι στους άνετους καναπέδες  μας, ξαπλωμένοι στις βαθιές ξαπλώστρες μας, να χαιρόμαστε τον ήλιο…

Το ρολόϊ  της ζωής σταμάτησε για δεκάδες οικογένειες. ΄Ανθρωποι τρομοκρατημένοι αποζητούν μια ζωή με ασφάλεια και κανείς, μα κανείς δεν τους δίνει τις εγγυήσεις για παύση των αιματηρών συγκρούσεων. Πώς είναι δυνατόν στον 21^ο αιώνα που διανύουμε στρατιές ανθρώπων να στερούν αυτό το δικαίωμα της ζωής και της ύπαρξης για άλλους ανθρώπους; Εισβάλλουν και βάφουν με αίμα αμάχους, γειτονιές ολόκληρες, χωριά και πόλεις, χωρίς έλεος και σταματημό.Και, αυτά τα παιδιά –τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά του κόσμου – σε τι έχουν φταίξει και το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη τους και η ζωή τους σταμάτησε πριν ακόμα αρχίσει;

Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω, μα στέκoμαι εδώ άπραγη και ανίκανη να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια.Αρχηγοί των μεγάλων κρατών, σταματήστε την οδύνη, δώστε λύση τώρα, όχι άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όχι άλλες ζωές χαμένες, όχι άλλα νεκρά παιδικά χαμόγελα… Η ζωή είναι δικαίωμα… και ανήκει  σ΄όλη την ανθρωπότητα!

Επιτέλους, ας ενώσουμε όλοι μαζί τη σκέψη και την κραυγή μας, ας κάνουμε εκείνη τη λωρίδα του αίματος και του πόνου, λωρίδα ζωής!

Τζούλια Πουλημενάκου – Αύγουστος 2014 

Αφιερωμένο στον άμαχο πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας στα αιματηρά  γεγονότα του καλοκαιριού του 2014