Ποια θεά των λουλουδιών

ποια Μούσα να ζητήσω

για να μου κάνει την αρχή

και την ωδή ν’ αρχίσω!

Φεγγάρι ασημένιο μου

της νιότης μου λουλούδι

του πύργου μου αρχόντισσα

της μέλισσας τραγούδι!

Ανθέ μου μυροβόλε μου

μπαλκόνι ανθισμένο

με γιασεμί και με κισσούς

ολόγυρα ζωσμένο!

Σου ‘στειλα χθες δέκα φιλιά,

σήμερα άλλα τόσα

κι όταν θα γίνουν εκατό

και γίνουνε διακόσα,

να τα κεντήσεις με χρυσό

στο φόρεμά σου τ’ άσπρο

και θα ‘σαι η πυργοδέσποινα

στου είναι μου το κάστρο!

Της νιότης μου επιθυμιά

των λουλουδιών αρώματα,

του δειλινού οι ανταύγειες

της αμφιλύκης χρώματα!

Πνοή ζωής τα πρώτα μας

και τα στερνά τα χιόνια

του στοχασμού αναποδιές

μεσ’ της ζωής τα χρόνια!

Δημήτριος Πουλημενάκος

16/6/2015

Ανέκδοτη Συλλογή

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Ιούνιος 2020

 Διήγημα

       Ήταν η γιαγιά του Κωστή. Η Διδώ. Το μοναδικό πρόσωπο που μου γνώρισε απ’ την ακριβοθώρητη οικογένειά του. Την αγαπούσε πολύ. Την αγάπησα και γω, χωρίς περιορισμούς. Η αγαπησιάρα της όψη σού γεννούσε πολλαπλά και ειλικρινή αισθήματα. Ο βίος της συνταρακτικός, γιομάτος βάσανα. Και χαροκαμένος.

      Την πρώτη φορά που την επισκεφτήκαμε μαζί αισθάνθηκα άβολα. Τι να της πω! Είχε τόσους σταυρούς σηκώσει στους άλλοτε στητούς της ώμους! Έψαχνα μια τόση δα λεξούλα παρηγοριάς, μα το λεξιλόγιό μου φτωχό προς τα κει. Πόσες πικρές εμπειρίες να έχει ένα νεαρό κορίτσι, που ήμουν τότε, για να αισθανθεί το μέγεθος του πόνου της μάνας που χάνει τον μονάκριβό της γιο.

      «Γιαγιά, η Φανή σε συμπονάει για το θάνατο του πατέρα», επενέβη τότε ο Κωστής και αρκέστηκα απλά σε μια αγκαλιά διαρκείας. Η κυρά Διδώ ξεδιπλωνόταν από μόνη της εξάλλου, άνοιγε διάπλατα τα φύλλα της καρδιάς και γιόμιζε τις άγραφες σελίδες μου με γλαφυρές ατόφιες φράσεις, με συμπαγείς, ολοζώντανες εικόνες από της ζήσης της το διάβα.

      Η Διδώ γεννήθηκε στη Σμύρνη, το 1902. Ήταν ολοφάνερο πως κατάγεται από αρχοντογενιά. Μεγάλωσε με άνεση σε ένα τεράστιο οικοδόμημα με πολλά διαμερίσματα και υπηρετικό προσωπικό. Ο πατέρας της μεγαλέμπορος, πέμπτης γενεάς, ονομαστός σε όλη τη Μικρά Ασία· και όχι μόνο. Είχε λάβει λοιπόν άριστη γυμνασιακή εκπαίδευση, γνώριζε δύο ξένες γλώσσες και είχε τρόπους αβρούς και πληθωρικούς συνάμα.

      Ήταν νιόπαντρη όταν τους βρήκε το κακό. Το καζάνι κόχλαζε καιρό, ο αέρας έφερνε καθημερινά μαύρα νέφελα απάνω από τη σκέπη τους, μα δεν υπολόγιζαν σε τέτοια συμφορά. Τέτοιον ξεριζωμό απ’ τον τόπο τους και βιαιοπραγίες. Αν και αντίκρισε το σπίτι της παραδομένο στις φλόγες, έκλαιγε γοερά αδυνατώντας να το αποχωριστεί. Πρόλαβαν. Την τελευταία στιγμή ξεθάφτηκαν, δέκα νομάτοι, απ’ την κρυψώνα τους στο ξημέρωμα της τρίτης, και πιο δολερής ημέρας, και μπερδεύτηκαν στο πλήθος που έτρεχε πανικόβλητο μες στη σύγχυση. Ο πατέρας της, αιμόφυρτος, της έκανε κουρέλι το καινούριο πανωφόρι, την πασάλειψε με λάσπη να μη φαντάζει το ροδαλό της δέρμα και την έσπρωχνε απεγνωσμένα, ανάμεσα από πτώματα και πληγωμένους. Και την τραβούσε, να μην την αγγίξει χέρι άλλο, ξενικό, ώσπου να φτάσουν στην προκυμαία και να μπουν στη γραμμή για τα καράβια. Τον καλό της τον έχασαν, τη μάνα της τη σκότωσαν μπροστά τους, τα δυο αρσενικά αδέρφια της τα ξεχώρισαν πως είναι νεαροί και τα πήραν αιχμαλώτους. Κανέναν τους δεν ξαναείδε. Ούτε καν τον αγαπημένο της. Ανέβηκε στο καράβι μονάχη, με τη Μάνια, την ξαδέρφη της, ούτε ο πατέρας τα κατάφερε. Η πορεία του ανεκόπη στην επιβίβαση, έτσι άρεσε στους Τσέτες, να του πάρουν την ψυχή μια ανάσα πριν απ’ τη σωτηρία. Της έμεινε η δύναμη του χεριού του, ακόμα παίρνει όρκο πως την αισθάνεται στο μπράτσο της.

      Λύγισε τότες. Έχασε και το τελευταίο της στήριγμα. Η Μάνια έκλαιγε γοερά και σφιγγόταν επάνω της για να αντλήσει δύναμη. Ήταν και πεντέξι χρόνια μικρότερή της και κάθε στοιχειωμένη στιγμή του χαλασμού ήταν για την αγνή ψυχή της σοκαριστική. Η Διδώ δεν ξαφνιαζόταν πια.

      Το καράβι ξεμάκραινε μα κείνη η αίσθηση, της σάπιας σάρκας των σκοτωμένων, του μακάβριου, την ακολουθούσε παντού. Την οσμιζόταν στα βρώμικα ρούχα της, την εξέταζε με δέος στα ξεσκισμένα και καταματωμένα παπούτσια. Τα έβγαλε και τα ’ριξε στη θάλασσα, να μείνουν τα χνάρια της, εκεί, στην κατακρεουργημένη πατρίδα. Στο μέλλον, απ’ όλες τις αναδρομές του παρελθόντος, κράτησε μονάχα αυτή. Τον τρόμο των τριών τελευταίων ημερών. Τίποτα από τις ανέφελες και χαρμόσυνες στιγμές της νιότης. Για να μη βυθίζεται στου νόστου τις χαράδρες. Τον πανικό μονάχα και την απώλεια.  

      Ποιον να πρωτοθρηνήσει! Όσο και αν έψαξε για τον Αποστόλη της, για τους αδελφούς και τη μάνα, τίποτα, ίχνος ουδέν. Κανείς στους καταυλισμούς της Χίου και αργότερα, στου Βόλου, δεν τους είχε ανταμώσει. Η Μάνια στάθηκε πιο τυχερή βρήκε τον αδερφό της. Μαζί του ήρθαν στην Αθήνα και έπιασαν, με τα πολύτιμα που κουβαλούσαν στους κόρφους και στις τσέπες τις μυστικές, τούτο το σπιτάκι στο Βύρωνα.     

      Οι εικόνες της φρίκης δεν αποδιώχνονταν. Τα σπλάχνα της Διδώς ήταν διαρκώς σε άθλιο ανακάτεμα, ξερνοβολούσε σαν το γατί… και το αίμα, το αίμα των συμπατριωτών της που χάθηκαν, το είχε διαρκώς στα ρουθούνια. Ξοδεύτηκε άλικο, από τους βαρβάρους, και δεν την άφηνε να ησυχάσει. Αδυνάτισε και άργησε να διαπιστώσει πως και κάτι άλλο συνέβαινε μέσα της.

      Έχασε τις αισθήσεις της ένα πρωινό και τα ξαδέρφια της την πήγαν στο νοσοκομείο. Ο Αποστόλης ο δεύτερος, ήταν στα σκαριά, σα μάνα εξ ουρανού,  χόρτασε την ψυχή τους και επιτέλους γέλασε το χειλάκι τους. Γεννήθηκε το Μάιο του 1923, και μεγάλωνε με φροντίδα περισσή και αγάπη.

      Έζησαν κάμποσα χρόνια μαζί. Έπειτα παντρεύτηκε η Μάνια με έναν συμπατριώτη τους και μετακόμισε στη Νέα Σμύρνη. Ο Πολυχρόνης, ο αδερφός της, βρήκε μια καλή ευκαιρία για δουλειά και φόρτωσε τη βαλίτσα του για τη Θεσσαλονίκη. Και η Διδώ! 

      «Αυτή η τρώγλη, κορούλα μου, στέγασε τη λύπη και τη χαρά της μητρότητάς μου. Μετά από τόσα μεγαλεία στη σπιταρόνα μας στη Σμύρνη με τα δεκατέσσερα υπνοδωμάτια κατάντησα εδώ. Και δόξα τω Θεώ! Όχι, δεν παραπονιέμαι. Χίλιες φορές σε αχυρένιο καλυβάκι μα με όλους τους δικούς μου, παρά ετούτη η ερημιά. Αχ, με βρήκαν και τα χειρότερα… τώρα, στο τέλος της ζωής…», άφησε τη φράση μισοτελειωμένη. Η στρογγυλοπρόσωπη αγγελική μορφή της συσπάστηκε και έσφιξε ασυναίσθητα το μαύρο μαντήλι κάτω απ’ το σαγόνι της. Τούτη η αναφορά για τον Αποστόλη, το γιο της. Το καλοκαίρι που έφυγε πέθανε αιφνίδια από καρδιά, στα εξήντα δύο του χρόνια.

      «Από την ώρα που τον γέννησα με γιόμισε χαρές και υπερηφάνεια. Περάσαμε κακουχίες, αναδουλειά και πείνες, μα κείνος, πανάξιος για τα πάντα, με φρόντιζε και παράλληλα σπούδαζε. Του άρεσε τόσο πολύ και το θέατρο. Εικόνες απ’ το ολοκαύτωμα της Σμύρνης, της φριχτής κατοχής, του αντιστασιακού και του μεροκαματιάρη, τις μετέφερε με επιτυχία στο χαρτί και αργότερα και στο σανίδι. Ανέβηκαν δύο έργα του, ευτύχησε να τα δει! Έχω και τα εγγόνια μου! Τον Απόστολο τον τρίτο, και τούτον εδώ, ζωή να χουν. Θα ανταμώσουμε πάλι, ελπίζω γρήγορα, Μεγαλόχαρη, πόσο θα ζήσω πια!»

      Σταυροκοπήθηκε και σηκώθηκε να μας κεράσει γλυκάκι του κουταλιού και λικέρ γαρύφαλλου που έφτιαξε με τα χεράκια της. Μοσχοβόλησε η ατμόσφαιρα και ηττήθηκε η μούχλα του χαμόσπιτου. Το ήπιαμε στην υγειά της και μας αντευχήθηκε «υγιαίνετε».

     Μετά από τη μάνα ήταν το σωστό, συλλογιόμουν και η θλίψη της μου έκανε επιδρομή. Ο πόνος της γινόταν αυτόματα δικός μου. Γιατί; Ώρες ώρες ο Θεός δεν τα ’κανε καλά τα πράματα. Ήταν απολύτως άδικο κάποιοι άνθρωποι να καταδιώκονται αλύπητα από τη μοίρα.

      Την επισκεφτήκαμε πολλές φορές. Της κρατούσαμε ώρα συντροφιά.

      «Να την πάρεις τη Φανούλα», συμβούλευε τον Κωστή. «Να την πάρεις, και γρήγορα. Είναι καλή κοπέλα. Γιατί άμα περάσουν χρόνια έτσι, θα τη βαρεθείς και δε θα τηνε πάρεις».

      Γλυκιά νοσταλγία σ’ αυτές τις αναπολήσεις. Μαζί του πρωτοέφαγα γιαουρτλού. Μεσουρανούσε και το Ρεμπέτικο στις μεγάλες οθόνες και λάτρεψα σταδιακά τη Σμύρνη και τα τραγούδια της. Μπήκανε στο πετσί μου.

      Ο Κωστής, όχι, δε με πήρε. Μα η ζωή ανελέητη τον έφερνε τακτικά στο δρόμο μου. Συνεργάστηκα μάλιστα στενά με τη δεύτερη σύζυγό του, δε βαριέσαι. Όμως δεν ξαναπέρασα ποτέ από κείνη τη γωνίτσα του Βύρωνα. Δε ζήτησα να μάθω την τύχη της γιαγιάς του. Κοντεύουν τριάντα χρόνοι από τότε!  Και γνώρισα ανθρώπους, πρόθυμους απογόνους να μου μεταφέρουν ιστορίες αληθινές, της χαμένης τους πατρίδας, με σκοπό να τις ζωντανέψω στο χαρτί. Μα δε με ενέπνευσαν. Στη γιαγιά Διδώ είχα εναποθέσει και την ψυχή μου, δε ζορίστηκε η μελάνη μου να κυλήσει. Εις το επανιδείν λοιπόν, τούτο μονάχα θα της πω.

Φωτεινή Αζαμοπούλου

Ποιήτρια – Πεζογράφος

 Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Ιούνιος 2020

Της Νέλλης Λαγάκου

Μελετώντας σελίδα τη σελίδα και μετρώντας τα βήματα της καρδιάς τής ποιήτριας, ερευνώντας τη σκέψη της, βαδίζοντας μαζί της το δρόμο τού ποιητικού της λόγου, ανακάλυψα ότι η όμορφη αυτή Μούσα της ποίησης που κρύβεται και παίζει, σαν εκείνο το κρυφτούλι που τόσο έξυπνα και ποιητικά γράφει στο ποίημα «Ημιτελές παιχνίδι», στο τέλος του βιβλίου της, κάποια στιγμή βγαίνει από τον κρυψώνα της και ρίχνει το βλέμμα της, απλώνει τα χέρια της κι αγκαλιάζει εκείνον, που είναι σίγουρη ότι θα την υπηρετήσει με αγάπη, με πάθος και με συνέπεια. Κάπως έτσι, διάλεξε αυτή η Μούσα μια ακόμη ψυχή, της φόρεσε το χιτώνα της ποίησης και της είπε: «Σου χαρίζω αυτό το δώρο μου, τον ποιητικό λόγο, ταξίδευε με τ’ όνειρο, η σκέψη σου ν’ αγκαλιάζει όλα τα μικρά και τα μεγάλα θαύματα του Θεού, τη φύση και τον άνθρωπο, που θα τον βρίσκεις παντού μέσα στην καθημερινότητα», γιατί όπως γράφει ο ποιητής Rainer Maria Rilke, στο βιβλίο του «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή» : “Αν η καθημερινότητα σού φαίνεται φτωχή, μην την καταφρονήσεις, εκεί θα βρεις τον εαυτό σου απέναντι στους άλλους”.

Η Τζούλια Πουλημενάκου μάς προσφέρει τους καρπούς της δημιουργίας της, οι οποίοι μεταφέρουν μέσα τους αγάπη, αγωνία , ανάγκη για έκφραση και λέξεις μέσα σε στίχους ντυμένους με τη μουσική των αγγέλων. Η ποιήτριά μας, μάς δίνει το στίγμα τι σημαίνει αυτό, τονίζοντας στο ποίημά της «Όταν ο ποιητής γράφει» (στη σελ.37):

“ Όταν ο ποιητής γράφει/ η θάλασσα αγναντεύει το άπειρο/ και η ψυχή μεταλαμβάνει/ το νάμα του Θεού/ Όταν ο ποιητής γράφει/ ο χτύπος της καρδιάς του / είναι ο μυστικός παλμός της γης / και η απέραντη ανάσα του σύμπαντος.”

Ο ποιητικός λόγος της Τζούλιας Πουλημενάκου κινείται σε πολλές παραμέτρους, αγκαλιάζει με τις λέξεις του πολλά πρόσωπα και καταστάσεις, βαδίζει σε πολλούς δρόμους μικρούς και μεγάλους για να δει πως το φως διαχέεται σε κάθε γωνιά και μπαίνει σε κάθε ψυχή που αγωνιά και πονάει. Προσπαθεί ν’ ανακαλύψει και να αναζητήσει από πού έχει μπει το σκοτάδι και εμποδίζει το φως να φωτίσει τον άνθρωπο της ανάγκης, όποια κι αν είναι αυτή. Έτσι γράφει ότι: “Οι λέξεις γίνονται φως.. , γιατί η πένα μετουσιώνεται σε λάμψη φωτίζοντας τον κόσμο”. Κι ακόμη, στη σελ.31, στο ποίημα «Φεγγάρι μου», γράφει : “Φεγγάρι μου/ ανάτειλε το άγνωστο μέλλον της ζωής…/ με περιστέρια ολόλευκα μηνύματα ελπίδας στείλε!/ Aνυψώσου πέρα απ’ της νύχτας το άπειρο/ και με το ύστερο φως σου/ ζωντανή κράτησε την ψυχή μου!”

Σ’ αυτό το ποίημα, ο καθένας μας βρίσκει τον ήχο της ψυχής του.Κι αυτό είναι ποίηση. Να βρίσκουν όλοι τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτή. Να βρίσκουν την αγάπη τους, την αγωνία τους, το δάκρυ του πόνου και της χαράς τους. Γιατί αυτό είναι ποίηση, όπως γράφει και ο δικός μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος στο ποίημά του «Ο κόσμος και η ποίηση»: “Άλλωστε τι θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; / Είναι η γύρη των πραγμάτων του σύμπαντος./ Η γύρη σε πράξεις, η γύρη σε οδύνη, σε φως, σε χαρά, σε αλλαγές, σε πορεία, σε κίνηση./ Η ζωή κι η ψυχή/ σ’ ένα αιώνιο καθρέφτισμα μέσα στο χρόνο./ Τι νομίζεις,/λοιπόν,/κατά βάθος η ποίηση είναι./Μια ανθρώπινη καρδιά/ φορτωμένη όλον τον κόσμο».

Η ποιήτριά μας, με χαρακτηριστικό τρόπο γραφής, αέρινο, μητρικό, θα έλεγα, πλησιάζει την ποίηση σα να είναι παιδί της, και το κανακεύει και το ρωτάει στο ποίημά της «Ενηλικίωση», ακούστε πόσο γλυκό είναι: “Τη νύχτα γιατί τριγυρνάς στων αστεριών τους δρόμους;/ τo ρώτησα./Εκείνο μ’ αποκρίθηκε: N’ αργήσει η ανατολή/ το ξημέρωμα να ξεχαστεί να έλθει/ κι εσύ να γράψεις κάτι … για μένα…” και, βέβαια, η ποιήτρια τού «χάρησε ένα ποίημα μεγάλο», όπως γράφει.

Στην  ποίηση υπάρχει μια βαθιά ερωτική σχέση του ποιητή με το στίχο, με τις λέξεις, με το κάθε γράμμα ξεχωριστά, γιατί το κάθε γράμμα κουβαλάει και τη μουσική του, όπως η κάθε μουσική νότα παίζει με το δικό της ήχο, και αντιπροσωπεύει το δικό της ψυχικό παλμό. Η Τζούλια όμως, βαθειά προβληματισμένη με τα όσα συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας, ξεκινώντας από το εγώ που σημαίνει στην ποίηση και το εμείς, γράφει κοιτάζοντας τη ζωή να παίζει ένα μονόπρακτο έργο στη θεατρική σκηνή, με όλη την ανθρώπινη δραματουργική πορεία, με τις αμέτρητες εκπλήξεις. Και τελειώνει με τον στίχο «χωρίς χειροκρότημα». Και αυτό είναι του ποιητή και των ανθρώπων το αιώνιο παράπονο. Ακούστε το ποίημα αυτό που ταιριάζει στη ζωή όλων μας (σελ.17):

“Mονόπρακτο”

Παράσταση θεάτρου είναι η ζωή μου.

Σε μία πράξη.

Το κορμί μου θεατρίνος στο παιχνίδι της.

Και η ψυχή μου;

Nα κυνηγά το αδύνατο

στη σκηνή του απέραντου χάους,

επεμβαίνοντας δραματικά

-την ύστατη στιγμή-,

δίνοντας το τέλος

σ’ ένα μονόπρακτο

χωρίς χειροκρότημα…

Στης ποίησης την ανεξάντλητη δύναμη όλα παίρνουν τη θέση τους μ’ ένα μαγικό τρόπο, που τις περισσότερες φορές προσφέρουν θεραπεία στους ανθρώπους που πονούν, που έχουν χάσει την πορεία τους μέσα στη ζωή, φανερώνοντας μια άλλη πλευρά και με τη μορφή τού ονείρου πλησιάζουν την αισιοδοξία και την ελπίδα. Στο ποίημα «Λέξεις ποτάμια», η Τζούλια γράφει: «Θα γυρίσω τη σελίδα/ και θ’ αντικρίσω τις λέξεις/ που θα γίνουν ποτάμια/ να ποτίσουν τη γη της ψυχής μου», και σε άλλο της ποίημα με τίτλο «Η σταγόνα του κόσμου», θα γράψει μ’ ένα τρόπο καταλυτικό και θα πλησιάσει τον άνθρωπο με μια δυναμική, που θα φτάσει στην ψυχή του με τη λέξη ‘ελπίδα’ : «Βαφτίστηκε στον ωκεανό της μνήμης/ με το όνομα «Ελπίδα»/ αυτή η μικρή σταγόνα του απείρου γέννησε τη βροχή/ και άλλαξε τον κόσμο».

Η ποιήτριά μας, δεν ξεχνάει να υμνήσει μέσα στους στίχους της αυτή την όμορφη πατρίδα μας, που πληγωμένη και ρημαγμένη, ξανανοίγει τα φτερά της και φτερουγίζει σαν τον αετό στις κορυφές του κόσμου. Στο ποίημά της στη σελ.70 με τίτλο «Να προσέχεις», η Τζούλια ξαναγυρίζει τη μνήμη της και την ψυχή της στο παρελθόν, όπως άλλωστε όλοι μας το κάνουμε συχνά, και θυμάται αυτή τη μητρική αγκαλιά που τη ζέσταινε και μέσα της η καρδούλα της χτυπούσε ακουμπησμένη στην καρδιά τής μάνας της. Κι ένιωθε πως ήταν ο φύλακας άγγελός της, που στις φτερούγες του την κράταγε σφιχτά για να την προστατεύσει από κάθε τι που μπορούσε να την πονέσει. Και της έλεγε και της ξανάλεγε «Να προσέχεις».  Ένα ποίημα που εμπεριέχει το μεγαλείο και τον κόσμο της αγάπης της μητέρας.Την αγωνία της για τη ζωή και το μέλλον του παιδιού της. Και η Τζούλια συνεχίζει να γράφει: «Να προσέχεις.. /κι αυτά τα λόγια σου/ χάραξαν την καρδιά μου…/ Όλα ήταν γραμμένα σ’ αυτό το ανήσυχο βλέμμα σου». Ένα ποίημα που αγγίζει όλες τις ψυχές των ανθρώπων. Επαναφέρει στην τάξη όσους ίσως από αμέλεια, ίσως από την προσωπική τους επαγγελματική και οικογενειακή πορεία, τη φόρτιση που μπορούν να έχουν, ξεχνούν αυτό το «παιδί μου να προσέχεις» και να θυμούνται πάντα αυτό το ανήσυχο βλέμμα της μάνας.

Η ποιήτριά μας, ακόμη αγγίζει – ατενίζει με περίσκεψη και τα παγκόσμια προβλήματα, που τελειωμό δεν έχουν και κλειδωνίζουν επικίνδυνα την ισορροπία της γης και των ανθρώπων. Γι’ αυτό, στην ποίησή της πρωταγωνιστεί το όραμα για την Ειρήνη. Και αυτή η λέξη βρίσκεται πίσω από κάθε πόλεμο και κραυγή απελπισίας, πίσω από το κλάμα των παιδιών, που ονειρεύονται έναν κόσμο δίχως σφαίρες και δίχως σταυρούς. Η ποιήτρια, λοιπόν, γράφει και οραματίζεται, προσδοκά ν’ ακούσει στο ποιήμά της «Ο ήχος της ειρήνης» :  «Τον ήχο της Ειρήνης πεθύμησα/όταν η τελευταία βόμβα θα εκλείψει/όταν το πρώτο χαμόγελο θα πλημμυρίσει/ και πάλι το σύμπαν των ψυχών μας». Πιστεύω ότι, αυτή η επιθυμία της βρίσκεται μέσα στης ποίησης την άγια τράπεζα, μέσα στων ποιητών τα βιβλία, που στις σελίδες τους η ψυχή τους προσεύχεται για την Ειρήνη του κόσμου.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να δώσω την ίδια ευχή στη Τζούλια, αυτή που μου είχε δώσει ο Νικηφόρος Βρεττάκος πριν 36 χρόνια, όταν του χάρησα τα δύο πρώτα μου βιβλία, όταν πρωτοδιορίστηκα στο Γύθειο.   Μου είπε : «Έχεις δρόμο ανοιχτό, προχώρα…» και σας διαβεβαιώ ότι αυτός ο δρόμος μετα όσα εμπόδια και δυσκολίες παρουσιάζει, αξίζει κανείς να τον περπατήσει, όσο κι αν κουραστεί και κάποτε απογοητευτεί. Στην αγαπητή μου Τζούλια, επαναλαμβάνω ότι η Μούσα της ποίησης τη διάλεξε, την ξεχώρισε, της έδωσε τη χάρη να υπηρετήσει τον ποιητικό λόγο με πάθος, με αγάπη, με αφοσίωση κι ας είναι λιγοστό το χειροκρότημα στο μονόπρακτο που λέγεται ποίηση. Στην ψυχή της όμως θα ξέρει, θα νιώθει ότι έκανε το χρέος της, το τάλαντό της δεν έκρυψε στη γη.

Γύθειο, 24 Αυγούστου 2016

Νέλλη Λαγάκου, Ποιήτρια-Συγγραφέας

τ.Σχολική Σύμβουλος Μέσης Εκπαίδευσης

Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο της συλλογής “Απρόσμενη ‘Ανοιξη”

(λεπτομέρεια της  “Άνοιξης” του Santro Botticelli 1445-1510)