Αφιερώματα ποίησης 

“Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς στο λέω:

Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω.”

~Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι~

 

 

Ανάψτε τους φάρους της μνήμης

και φωτίστε τις ηρωικές σελίδες,

πουλιά πετούμενα να γενούν

στο ένδοξο παρελθόν

και στα σκοτεινά οράματα,

πτυχές ολόφωτες της ιστορίας

να λάμψουν…

 

Σβήστε τους ήλιους της καρδιάς

κι ανάψτε της ιστορίας τ’ αστέρια

-γυναίκες μάνες κι αδελφές-,

να φωτιστεί της εποχής

η δόξα η τιμημένη

-γυναίκες σύζυγοι και κόρες-,

Ελληνίδες αγωνίστριες

αθάνατες όλες στον νου

και την ψυχή μας·

σκάψτε τις ρίζες τις Λακωνικές,

της Σπάρτης, της Μάνης τα ιερά χώματα,

εκεί που φυτρώνουν οι αθάνατοι,

οι ασπάλαθοι κι οι κουμαριές

κι ανθούνε τα κυκλάμινα

στων βράχων τις σχισμάδες…

 

ΠΑΝΩΡΑΙΑ ΒΟΖΙΚΗ

Τ’ όνομά σου: Ο ήχος των δρεπανιών στο πύρινο χώμα

 

Καμαρώστε τη! Είν’ η κόρη μου

η όμορφη Πανώρια

η ατρόμητη Μανιάτισσα,

των Τούρκων η φοβέρα·

στη μάχη τ’ Αλμυρού και του Διρού

και με καρδιά γενναίου στρατιώτη,

δίχως φόβο στο βλέμμα της

με πλέρια ανδρειοσύνη,

με το κυρτό δρεπάνι της

εκεί, εμπρός

στα μάτια του πατέρα

τους αραπάδες θέρισε

με γενναιοψυχία

και σθένος απαράμιλλο

για την Ελευθερία…

 

Σβήστε τ’ αστέρια της ψυχής

κι ανάψτε της μνήμης τις λαμπάδες

-γυναίκες σύζυγοι και κόρες-,

να μνημονεύσουμε εκείνες

που τίμησαν πατρίδα και Θεό

για έναν τόπο ελεύθερο

-γυναίκες μάνες κι αδελφές-,

στα ελεύθερα μαλλιά τους

έπλεκαν δαφνοστέφανο

και δύναμη ατελεύτητη

στην τολμηρή καρδιά τους…

 

ΣΤΑΥΡΙΑΝΑ ΣΑΒΒΑΙΝΑ

T’ όνομά σου: Των τουφεκιών κροτάλισμα, αθάνατη Σπαρτιάτισσα

 

Θαυμάστε τη! Είν’ η γυναίκα μου

του Σάββα η Σταυριάνα,

η αήττητη Σπαρτιάτισσα·

τα όπλα αρματώθηκε

τον άντρα της να τιμήσει,

που οι Αγαρηνοί τον έστειλαν

στην τρομερή αγχόνη.

Στη μάχη πρώτη ρίχτηκε

μαζί με τους Μανιάτες,

Βαλτέτσι και Τριπολιτσά

Τρίκορφα κι Αλμυρό·

το αίμα της ποτίστηκε

μ’ ελευθερία και δόξα

κι αψήφησε

τα πύρινα βόλια του εχθρού

με σθένος κι αντρειοσύνη.

 

Ανάψτε τις μνήμες τις θολές

στα πύρινα, τα ιερά τα χώματα

και κρούστε της λευτεριάς καμπάνες

-γυναίκες μάνες κι αδελφές-,

ωδές στις ηρωίδες

μιας πατρίδας αδούλωτης,

δημοτικά, με νότες αθανασίας,

τραγούδια τόλμης, θάρρους

μα και αυτοθυσίας…

-γυναίκες σύζυγοι και κόρες-

στη θαρραλέα ψυχή τους,

σε όλες ο σπόρος άνθισε

για την Ελευθερία…

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ ΖΑΧΑΡΙΑ

Τ’ όνομά σου: Της επανάστασης σημαία «Nίκη ή Θάνατος»

 

Δοξάστε τη! Είν’ η αδελφή μου

η Λάκαινα η γενναία

η κόρη του Πενταδάκτυλου

του κάμπου η λατρεμένη,

εκείνη π’ αρματώθηκε

και λάβαρο υψώνει

“Νίκη ή Θάνατος-

Tαν ή επί Τας”.

Κλειδώνει στο κάστρο του Μυστρά

τους Τούρκους τους πασάδες,

απ’ το τουφέκι της ψηλά

κι απ’ τη γενναία της καρδιά

πύρινες φλόγες ξεπηδούν,

στάχτη, συντρίμμια γίνονται

των Τούρκων οι αυλές.

 

Ανάψτε της ιστορίας τ’ αστέρια

κι υψώστε το παράστημα

-γυναίκες μάνες κι αδελφές

γυναίκες σύζυγοι και κόρες-,

της ελευθερίας η φωνή

τα σύμπαντα να τρομάξει·

εκείνες τα όπλα αρπάξαν

στον Ιερό Αγώνα,

στη μάχη όλες ορμήσανε,

λιοντάρια τιμημένα,

τον Τούρκο πολεμήσανε,

για την Ελευθερία…

 

ΕΛΕΝΗ ΑΝΑΕΙΠΟΝΥΦΗ

Τ’ όνομά σου: Του Μαλευριού το έμβλημα στη μαρμαρένια βρύση

 

Τιμήστε τη! Είν’ η μάνα μου

η θρυλική Ελένη,

η ηρωική Πολυαραβιώτισσα

εκεί, στη μαρμαρένια βρύση

στης Μάνης τα ιερά βουνά,

στις πέτρες τις κακοτράχαλες

ωσάν Αμαζόνα αρματωμένη

τον Άραβα εφόνευσε

κι έσωσε τα παιδιά της,

γλίτωσε το βιος της,

λευτέρωσε την πατρίδα της·

εκεί, στη μάχη του Πολυαράβου

ο Ιμπραήμ ντροπιάστηκε,

έμβλημα η ίδια εγίνηκε

σ’ ολόκληρο το Μαλεύρι…

 

Ανάψτε της μνήμης τις δάδες

και φωτίστε τους λαβύρινθους της λήθης

-γυναίκες μάνες κι αδελφές

γυναίκες σύζυγοι και κόρες-,

αψήφησαν σφαίρες

και λόγχες πύρινες,

το φλάμπουρο της λευτεριάς υψώσανε

με μια φωνή και μια ψυχή:

“Nίκη ή Θάνατος-

Tαν ή επί Τας”.

 

Ανάψτε πυρσούς της λευτεριάς

απ’ την ψυχή βγαλμένους

ολόλαμπρες ν’ αστράψουνε

του γένους μας οι μνήμες!

 

Αθάνατες να μείνουνε

μέσ’ τις ψυχές εκείνες

που τη ζωή τους έδωσαν

για τη γλυκιά πατρίδα!

Πανωραία Βοζίκη

Σταυριάνα Σάββαινα

Κωνστάντια Ζαχαριά

Ελένη Αναειπόνυφη

 

Γυναίκες Ελληνίδες Αθάνατες! 

Τζούλια Δ. Πουλημενάκου 

Δεκέμβριος 2020

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Το ανωτέρω ποίημα συμπεριλαμβάνεται στον Συλλεκτικό – Συλλογικό Τόμο “Αφιέρωμα σε ηρωικές μορφές του ΄21 -1821-2021” 

της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας “Χείλων ο Λακεδαιμόνιος” (σελ.324-328) 

Ελληνική Δημοκρατία-Περιφέρεια Πελοποννήσου

Α΄ Έκδοση – Σεπτέμβριος 2021

 

 

 

 

Απόσπασμα της ωδής βραβεύτηκε με Γ΄Βραβείο από την Αμφικτυονία Ελληνισμού

στον Ι΄Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό έτους 2021 (Μάιος 2021),

το οποίο επίσης συμπεριλαμβάνεται στην Ανθολογία της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με θέμα:

“Ελλάδας προσκλητήριο 1821-2021… κοιτίδα του πνεύματος, του πολιτισμού και της ειρήνης”.

 

 

Πηγή φωτογραφίας στην εισαγωγή του κειμένου:  ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR

 

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Αφιερώματα – Τα ποιήματά μου – Δεκέμβριος 2021   

 

 

     

Γράφει ο Πάνος Κούρβας

 

  «ΑΝΤΙΚΛΕΙΑ» έγραφε στην προμετωπίδα. Με μια ρωμαλεότητα εισήλθα στον πετρόχτιστο πύργο της Μάνης και στα ενδότερα μυθολογικά τείχη της φαντασίας φτάνοντας στο κορφινότερο σκαλίδι, εκεί που οι αποχρώσεις του υποσυνείδητου μέσα από στοχαστική ξαστεροσύνη ξετυλίγουν το αφηγηματικό τους έργο.

Μέσα στον γλυκοδιήγητο μονόλογο εύρυθμα φτερουγίζουν αυτούσιοι στίχοι, εξαίσια ποιητικά ινδάλματα δονούν του ψυχισμού τις εσώτερες χορδές με μια γλώσσα προικισμένη με όλες τις νοστιμάδες της ημεροσύνης που ψιλαίνει την αίσθηση και γροικιέται ευχάριστα.

Μια χρυσαυγίζουσα γλώσσα απανθίζει ως μέλισσα στων Μουσών τους λειμώνες αναζητώντας τον ραψωδό με τα κάλλιστα της ρητορικής πολυμάθειας. Στο αυτί Ομηρίζουν με φρονιμάδα οι λέξεις που έχουν ομορφύνει ελληνίζοντας στους στίχους του πρωτοδάσκαλου των στοχασμών.

   Σαν πολυμαθής κεντήστρα η ποιήτρια σιαγμένες έχει τις λέξεις με τον ιδιωτισμό της γλώσσας της. Με εικαστική πένα ιστορεί εικόνες που οι φωνές παρασταίνουν.

    Με φωνή γιομάτη ακκισμούς και χρώμα η μάνα Αντίκλεια ως πνευματική καθοδηγήτρα καθρεφτίζει την Ομηρική εποχή ακόμα και στα κατοπινά Αχερόντια περάσματα φιλεύοντας τα θέλγητρα της μητρότητάς της.

   Η ποιήτρια με την δημιουργική της αλήθεια περνά τις διεισδυτικές της ανιχνεύσεις φανερώνοντας τον πολυπρόσωπο πίνακα του Ομηρικού κόσμου. Με φωτογραφική αναπαράσταση ποτίζει με τα δάκρυα της αρετής τα φυτά της ποιήσεως με τους ημερόβιους ανθούς τους. Σαν αναγνώστης τρόφιμος του μυθολογικού της πολιτισμού γευμάτισα Σπαρτιάτικα το «Λακωνίζειν» του λόγου της, πλέοντας ως άλλος Οδυσσέας στης Ιθάκης της το απέραντο γλωσσικό πέλαγος.

  

Πάνος Κούρβας

Λογοτέχνης

Αύγουστος 2020

 

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Μαρίνα Βολάκου

 

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Αφιερώματα – Κριτικές Λογοτεχνίας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«ΑΝΤΙΚΛΕΙΑ» – Ποιητικός μονόλογος – Α΄ Έκδοση Αθήνα – Ιούλιος 2020

 

Συγγραφέας: Τζούλια Πουλημενάκου

 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση

 

ISBN: 978-960-479-212-2

 

Σχεδιασμός εξωφύλλου-οπισθοφύλλου: Μαρίνα Βολάκου

 

Η Αντίκλεια είναι η μητρική μορφή της γερόντισσας στου Ομήρου την «Οδύσσεια», η  μάνα του Οδυσσέα. Ο καημός της για τον μισεμό τού γιου της την οδήγησαν στον θάνατο, μη αντέχοντας την επί πολλά χρόνια απουσία του. Ο Όμηρος παρουσιάζει την Αντίκλεια στην ραψωδία λ, γνωστή ως  «Νέκυια», όπου ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη για να επισκεφτεί την ψυχή του μάντη Τειρεσία και να πάρει τον χρησμό, που θα τον οδηγήσει στον νόστο, δηλαδή στην επιστροφή στην πατρίδα του την Ιθάκη.

Το κείμενό μου είναι μια ποιητική συλλογή-σύνθεση, ένας προσωπικός μονόλογος της Αντίκλειας, της μάνας που υμνεί τον γιο της. Μιλάει η ψυχή τής μάνας και απευθύνεται στον γιο της τον Οδυσσέα, όταν τον συναντά στον Άδη.

Η Αντίκλεια μέσα στον σπαρακτικό της λόγο, συμβουλεύει, ενθαρρύνει και παράλληλα παροτρύνει τον γιο της Οδυσσέα να βγει δυνατός και νικητής από όλα αυτά τα δεινά που στόχο έχουν την αναζήτηση του εσωτερικού εαυτού του, με προορισμό την προσωπική του Ιθάκη. Η σχέση μάνας-παιδιού είναι ανθρώπινη, αρραγής και δε σπάει ούτε με τον ίδιο τον θάνατο. Ακόμα και στην άλλη ζωή η μάνα θα είναι εκεί αιώνια και θα βρίσκεται κοντά στα παιδιά της.

Τζούλια Πουλημενάκου

 

 

                                         

Αποσπάσματα από την “Αντίκλεια” 

α΄

       Για σένα ύμνο και συνάμα προσευχή

                   στον Ουρανό θα πέμψω,

πάμφωτο αστέρι της ψυχής μου

μονάκριβέ μου Οδυσσέα

βασιλιά της πολύπονης Ιθάκης

σπλάχνο από τα σπλάχνα μου·

βυθίστηκες στη σιωπή της αδυσώπητης λήθης

και ανεξιχνίαστος μένει ο καμβάς

της ζωής σου

στις εφτά θάλασσες,

στους βαθυκύανους ωκεανούς

της δύσμοιρης πορείας σου

προς το φωτεινό πέρασμα

της ποθεινής λύτρωσης…

[…]

Η σελήνη πύρινος κύκλος, θαρρείς·

πνίγει και πυρπολεί την ψυχή μου!

Αχ! πόσο λαχταρώ 

να σε σφίξω στην αγκαλιά μου

πριν ο χρόνος με τραβήξει στην άβυσσο…

 

β΄

[…]

Άραγε θα ανακαλύψεις ποτέ

το μυστικό κλειδί που ξεκλειδώνει

τις απατηλές ψευδαισθήσεις

οδηγώντας νου και ψυχή

στον αληθινό δρόμο της ελευθερίας;

Άραγε, άραγε θα κατανοήσεις κάποτε

την αληθινή φύση των πραγμάτων

ξεπερνώντας τον φθαρτό εαυτό σου

εκεί στους θαλασσοδαρμούς

του ατίθασου Ποσειδώνα;  

[…]

 

γ΄

[…]

Ήχοι απ’ τη χαρούμενη φωνή σου

σκορπούσαν την ανάσα σου,

– πνοή δική μου –

στο παιδικό σου δωμάτιο·

άγουρες μνήμες

κατακλύζουν το μυαλό μου…

Σαν καθρέφτης αόρατος

η ζωή σου,

η ζωή μου!

Και μετά, μετά σιωπή.

Κι ύστερα, ύστερα όλα χάθηκαν…

Μ’ ακούς που σε καλώ απεγνωσμένα;

Ακούς στα πέρατα της γης

την ηχώ της φωνής μου ν’ αντιλαλεί;

Aκούς την κραυγή μου

που σπάει τα σύνορα;

Μ’ ακούς;

 

δ΄

[…]

Εδώ, ναι εδώ

στο θλιμμένο πέλαγος

στο σκότος του μαύρου ωκεανού

στις εσχατιές του Άδη

δίχως το φως του ήλιου

εδώ, στην αθέατη διάσταση της συνείδησης

η ανάγκη σου για θυσία και προσφορά

απελευθερώθηκε,

ενώθηκαν οι ζωντανοί με τους πεθαμένους

με αίμα αθάνατο…

Έγινες γέφυρα και μετέφερες

τον ήλιο, εδώ,

εδώ στις παρυφές

του σκοτεινού τού Άδη

θέλοντας ν’ ανταμώσεις

του μάντη Τειρεσία την ψυχή,

με προτροπή της Αιαίας Κίρκης

που θα σου αποκάλυπτε

τον μυστικό χρησμό

για την επιστροφή σου στην πατρίδα,

την ποθεινή Ιθάκη…

 

© Τζούλια Πουλημενάκου

 

Απόσπασμα από τον Πρόλογο του βιβλίου:

(του Νίκου Ταβουλάρη)

      «Αντίκλεια»! Βλέπεις αυτόν τον τίτλο του βιβλίου και περιμένεις να βρεις στις γραμμές του κειμένου την ιστορία της μητέρας του Οδυσσέα σε μια αφηγηματική φόρμα και ξαφνικά με το που διαβάζεις τους πρώτους στίχους βυθίζεσαι μαγικά σε έναν κόσμο, που ακροβατεί μεταξύ της πραγματικότητας και του ονείρου, που όμως σου αφήνει τόσο εκρηκτικά το μεταίσθημα ενός κόσμου, που είναι τόσο ρεαλιστικά άπιαστος μα συνάμα σε καλεί προκλητικά να συνταξιδέψεις με την ποιήτρια στης ποίησης τους ουρανούς!

Η κραυγή «σπλάχνο από τα σπλάχνα μου» διαρρηγνύει το φράγμα του φυσικού ήχου και εναρμονίζεται με τις υπερκόσμιες συχνότητες του ψυχικού μας κόσμου, ξεκινώντας ως κεραυνοβόλος φθόγγος, που χτυπάει ανελέητα τα απώτατα κρησφύγετα της ψυχής μας, αλλά που σταδιακά μέσα από την ευαισθησία και την τέχνη της ποιήτριας, μετατρέπεται σε απαλό μελωδικό ψιθύρισμα που μας σαγηνεύει, όπως όταν ακούμε το θείο νανούρισμα της μητέρας στο μονάκριβο σπλάχνο της!

Ένα κείμενο που εναρμονίζει τη συναισθηματική συγκίνηση με τη φιλοσοφική προσέγγιση του θέματός της, η Τζούλια Πουλημενάκου έχει κατορθώσει να συνταιριάξει τη διάνοια με την ψυχή σε ένα γοητευτικό αμάλγαμα ποιητικού λόγου!

Ετούτη η εξωτερίκευση των ψυχικών παλμών της ποιήτριας ταιριάζει όχι μόνο για να εκφράσει ως Αντίκλεια την αγωνιώδη λατρεία της προς τον Οδυσσέα, αλλά και κάθε μητέρας προς τα παιδιά της! Είναι εκείνη η κραυγή που ξεπηδάει από το ασυνείδητο του νου και τους ανθισμένους λειμώνες της μητρικής ψυχής για να γεμίσει το σύμπαν με τη μελωδία της αγάπης και να γίνει ο κρίκος της φθοράς με την αθανασία, στην υπεράνθρωπη προσπάθειά της να υπερνικήσει τους φυσικούς νόμους και να ακυρώσει ακόμη και αυτόν τον θάνατο.

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος

τ.Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»

Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός»

Μάιος 2020

 

Απόσπασμα από το Εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου:

(της Κατερίνας Αραθύμου)

Η Τζούλια Πουλημενάκου με την ποιητική της σύνθεση «Αντίκλεια» δίνει φωνή στη μητέρα του Οδυσσέα, σε εκείνη τη μάνα που ο Όμηρος παρουσιάζει ως άσαρκη σκιά στον Άδη να συνομιλεί με τον γιο της, σε εκείνη τη μάνα που ο καημός για την τύχη του παιδιού της την οδήγησε στον Κάτω κόσμο…  Φωτίζει, έτσι, τη μορφή της, εστιάζει στα λόγια της και την ανάγει σε σύμβολο διαχρονικό της μητρικής φιγούρας.

Η ποιητική δημιουργία της, χωρισμένη σε δεκατρείς μικρές υποενότητες – ραψωδίες, διαγράφει όλο το φάσμα της μητρικής υπόστασης. Διαπνέεται από στωικότητα, ήρεμη προσμονή, μελαγχολική διάθεση και σταθερή έκφραση αγάπης.  Η προσφώνηση «σπλάχνο από τα σπλάχνα μου» επανέρχεται δέκα φορές συνολικά, αποτελώντας έτσι την επιτομή της σύνδεσης μητέρας-παιδιού, την πιο περιεκτική έκφραση αποτύπωσής της και, παράλληλα, τίθεται από τη δημιουργό με έμφαση και λατρεία στο τέλος του έργου της, με τρόπο που συμπυκνώνει κάθε προηγηθείσα ποιητική στιγμή.

Στο τέλος της σύνθεσης, η Αντίκλεια φτάνει στην ύψιστη έκφραση αποκάλυψης της Αλήθειας. Συνειδητοποιεί πως η περιπλάνηση του πολύπαθου Οδυσσέα προς την Ιθάκη, η πορεία από το φως στο σκοτάδι και πάλι στο φως, αλλά και από την πλάνη στην αλήθεια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναζήτηση του εσώτερου εαυτού μας, η προετοιμασία για την έξοδο στο φως της αλήθειας και της λύτρωσης, η αναγκαία και αναπόφευκτη μαθητεία στη ζωή.

Κατερίνα Αραθύμου

Φιλόλογος

Ιανουάριος 2020

 

Απόσπασμα από το Επίμετρο του βιβλίου:

(της Γεωργίας Μυστριώτη)

Ο μονόλογος «Αντίκλεια» μιλάει στην ψυχοσύνθεση κάθε Ελληνίδας μητέρας ειδικότερα, αλλά και κάθε ανθρώπου γενικότερα. Ο μονόλογος αυτός περικλείει όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις μιας μητέρας, ανεξάρτητα από κοινωνική θέση ή εποχή. Μια μητέρα αφοσιώνεται στο παιδί της με αυταπάρνηση, χωρίς να αποκαλύπτει τον πόνο που βιώνει κατά την ανατροφή του παιδιού της, από τη στιγμή της κύησης και εις το διηνεκές. Ωστόσο, παρά τις φαινομενικές υπερδυνάμεις που διαθέτει, κάποιες από αυτές ενισχυμένες από τη βιολογία της, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος του οποίου σπάει η πανοπλία μπροστά στο απόγειο του πόνου για το παιδί της, το οποίο αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της. Κάθε μητέρα θέλει να είναι τέλεια απέναντι στο σπλάχνο της, μη συνειδητοποιώντας ότι λόγω της ανθρώπινης φύσης της δεν είναι εγγενώς δυνατόν να το καταφέρει. Το σπουδαιότερο μάθημα που λαμβάνει η Αντίκλεια μετά τη συνάντησή της με τον Οδυσσέα είναι η εμπιστοσύνη στην ικανότητα του ανθρώπου να ανεβαίνει μετά την ψυχική του κατάβαση βρίσκοντας το φως, την Ιθάκη.

Ο μονόλογος της Αντίκλειας αποπνέει την ατμόσφαιρα ενός μονόπρακτου με την ιδιαίτερη θεατρικότητα που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική ακινησία, η οποία αντικατοπτρίζει στο μέγιστο την αμετακίνητη εστίαση του νου της στην τύχη του Οδυσσέα πριν και μετά τον θάνατό της. Το κλείσιμο ( ; ) του μονολόγου στη ραψωδία μ’ δίνει την εντύπωση του ανολοκλήρωτου, σαν οι σκέψεις της Αντίκλειας για τον χαμένο μονάκριβο γιο της να μην έχουν τελειωμό, παρά την επίγνωση της τιμής που θα λάβει κατά την επιστροφή του.

Γεωργία Μυστριώτη

Υποψήφια Δρ Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας ΕΚΠΑ

Μάιος 2020

KEIMENO ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ:

Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή,

μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε

βυθισμένοι σ’ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε

όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι

βυθισμένα στη θάλασσα.

Ποιο είναι το χρέος μας;  Ν’ ανασηκώσουμε

το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο

αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν’ αναπνέψουμε

το υπερπόντιο τραγούδι.

 Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε

νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα

με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα,

κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα

φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη.

 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

«ΑΣΚΗΤΙΚΗ»

Αντίκλεια Εξώφυλλο/οπισθόφυλλο

 

Επί-Λόγου – Τα βιβλία μου – Τα ποιήματά μου – Ιούλιος 2020

Της Νέλλης Λαγάκου

Μελετώντας σελίδα τη σελίδα και μετρώντας τα βήματα της καρδιάς τής ποιήτριας, ερευνώντας τη σκέψη της, βαδίζοντας μαζί της το δρόμο τού ποιητικού της λόγου, ανακάλυψα ότι η όμορφη αυτή Μούσα της ποίησης που κρύβεται και παίζει, σαν εκείνο το κρυφτούλι που τόσο έξυπνα και ποιητικά γράφει στο ποίημα «Ημιτελές παιχνίδι», στο τέλος του βιβλίου της, κάποια στιγμή βγαίνει από τον κρυψώνα της και ρίχνει το βλέμμα της, απλώνει τα χέρια της κι αγκαλιάζει εκείνον, που είναι σίγουρη ότι θα την υπηρετήσει με αγάπη, με πάθος και με συνέπεια. Κάπως έτσι, διάλεξε αυτή η Μούσα μια ακόμη ψυχή, της φόρεσε το χιτώνα της ποίησης και της είπε: «Σου χαρίζω αυτό το δώρο μου, τον ποιητικό λόγο, ταξίδευε με τ’ όνειρο, η σκέψη σου ν’ αγκαλιάζει όλα τα μικρά και τα μεγάλα θαύματα του Θεού, τη φύση και τον άνθρωπο, που θα τον βρίσκεις παντού μέσα στην καθημερινότητα», γιατί όπως γράφει ο ποιητής Rainer Maria Rilke, στο βιβλίο του «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή» : “Αν η καθημερινότητα σού φαίνεται φτωχή, μην την καταφρονήσεις, εκεί θα βρεις τον εαυτό σου απέναντι στους άλλους”.

Η Τζούλια Πουλημενάκου μάς προσφέρει τους καρπούς της δημιουργίας της, οι οποίοι μεταφέρουν μέσα τους αγάπη, αγωνία , ανάγκη για έκφραση και λέξεις μέσα σε στίχους ντυμένους με τη μουσική των αγγέλων. Η ποιήτριά μας, μάς δίνει το στίγμα τι σημαίνει αυτό, τονίζοντας στο ποίημά της «Όταν ο ποιητής γράφει» (στη σελ.37):

“ Όταν ο ποιητής γράφει/ η θάλασσα αγναντεύει το άπειρο/ και η ψυχή μεταλαμβάνει/ το νάμα του Θεού/ Όταν ο ποιητής γράφει/ ο χτύπος της καρδιάς του / είναι ο μυστικός παλμός της γης / και η απέραντη ανάσα του σύμπαντος.”

Ο ποιητικός λόγος της Τζούλιας Πουλημενάκου κινείται σε πολλές παραμέτρους, αγκαλιάζει με τις λέξεις του πολλά πρόσωπα και καταστάσεις, βαδίζει σε πολλούς δρόμους μικρούς και μεγάλους για να δει πως το φως διαχέεται σε κάθε γωνιά και μπαίνει σε κάθε ψυχή που αγωνιά και πονάει. Προσπαθεί ν’ ανακαλύψει και να αναζητήσει από πού έχει μπει το σκοτάδι και εμποδίζει το φως να φωτίσει τον άνθρωπο της ανάγκης, όποια κι αν είναι αυτή. Έτσι γράφει ότι: “Οι λέξεις γίνονται φως.. , γιατί η πένα μετουσιώνεται σε λάμψη φωτίζοντας τον κόσμο”. Κι ακόμη, στη σελ.31, στο ποίημα «Φεγγάρι μου», γράφει : “Φεγγάρι μου/ ανάτειλε το άγνωστο μέλλον της ζωής…/ με περιστέρια ολόλευκα μηνύματα ελπίδας στείλε!/ Aνυψώσου πέρα απ’ της νύχτας το άπειρο/ και με το ύστερο φως σου/ ζωντανή κράτησε την ψυχή μου!”

Σ’ αυτό το ποίημα, ο καθένας μας βρίσκει τον ήχο της ψυχής του.Κι αυτό είναι ποίηση. Να βρίσκουν όλοι τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτή. Να βρίσκουν την αγάπη τους, την αγωνία τους, το δάκρυ του πόνου και της χαράς τους. Γιατί αυτό είναι ποίηση, όπως γράφει και ο δικός μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος στο ποίημά του «Ο κόσμος και η ποίηση»: “Άλλωστε τι θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; / Είναι η γύρη των πραγμάτων του σύμπαντος./ Η γύρη σε πράξεις, η γύρη σε οδύνη, σε φως, σε χαρά, σε αλλαγές, σε πορεία, σε κίνηση./ Η ζωή κι η ψυχή/ σ’ ένα αιώνιο καθρέφτισμα μέσα στο χρόνο./ Τι νομίζεις,/λοιπόν,/κατά βάθος η ποίηση είναι./Μια ανθρώπινη καρδιά/ φορτωμένη όλον τον κόσμο».

Η ποιήτριά μας, με χαρακτηριστικό τρόπο γραφής, αέρινο, μητρικό, θα έλεγα, πλησιάζει την ποίηση σα να είναι παιδί της, και το κανακεύει και το ρωτάει στο ποίημά της «Ενηλικίωση», ακούστε πόσο γλυκό είναι: “Τη νύχτα γιατί τριγυρνάς στων αστεριών τους δρόμους;/ τo ρώτησα./Εκείνο μ’ αποκρίθηκε: N’ αργήσει η ανατολή/ το ξημέρωμα να ξεχαστεί να έλθει/ κι εσύ να γράψεις κάτι … για μένα…” και, βέβαια, η ποιήτρια τού «χάρησε ένα ποίημα μεγάλο», όπως γράφει.

Στην  ποίηση υπάρχει μια βαθιά ερωτική σχέση του ποιητή με το στίχο, με τις λέξεις, με το κάθε γράμμα ξεχωριστά, γιατί το κάθε γράμμα κουβαλάει και τη μουσική του, όπως η κάθε μουσική νότα παίζει με το δικό της ήχο, και αντιπροσωπεύει το δικό της ψυχικό παλμό. Η Τζούλια όμως, βαθειά προβληματισμένη με τα όσα συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας, ξεκινώντας από το εγώ που σημαίνει στην ποίηση και το εμείς, γράφει κοιτάζοντας τη ζωή να παίζει ένα μονόπρακτο έργο στη θεατρική σκηνή, με όλη την ανθρώπινη δραματουργική πορεία, με τις αμέτρητες εκπλήξεις. Και τελειώνει με τον στίχο «χωρίς χειροκρότημα». Και αυτό είναι του ποιητή και των ανθρώπων το αιώνιο παράπονο. Ακούστε το ποίημα αυτό που ταιριάζει στη ζωή όλων μας (σελ.17):

“Mονόπρακτο”

Παράσταση θεάτρου είναι η ζωή μου.

Σε μία πράξη.

Το κορμί μου θεατρίνος στο παιχνίδι της.

Και η ψυχή μου;

Nα κυνηγά το αδύνατο

στη σκηνή του απέραντου χάους,

επεμβαίνοντας δραματικά

-την ύστατη στιγμή-,

δίνοντας το τέλος

σ’ ένα μονόπρακτο

χωρίς χειροκρότημα…

 

Στης ποίησης την ανεξάντλητη δύναμη όλα παίρνουν τη θέση τους μ’ ένα μαγικό τρόπο, που τις περισσότερες φορές προσφέρουν θεραπεία στους ανθρώπους που πονούν, που έχουν χάσει την πορεία τους μέσα στη ζωή, φανερώνοντας μια άλλη πλευρά και με τη μορφή τού ονείρου πλησιάζουν την αισιοδοξία και την ελπίδα. Στο ποίημα «Λέξεις ποτάμια», η Τζούλια γράφει: «Θα γυρίσω τη σελίδα/ και θ’ αντικρίσω τις λέξεις/ που θα γίνουν ποτάμια/ να ποτίσουν τη γη της ψυχής μου», και σε άλλο της ποίημα με τίτλο «Η σταγόνα του κόσμου», θα γράψει μ’ ένα τρόπο καταλυτικό και θα πλησιάσει τον άνθρωπο με μια δυναμική, που θα φτάσει στην ψυχή του με τη λέξη ‘ελπίδα’ : «Βαφτίστηκε στον ωκεανό της μνήμης/ με το όνομα «Ελπίδα»/ αυτή η μικρή σταγόνα του απείρου γέννησε τη βροχή/ και άλλαξε τον κόσμο».

Η ποιήτριά μας, δεν ξεχνάει να υμνήσει μέσα στους στίχους της αυτή την όμορφη πατρίδα μας, που πληγωμένη και ρημαγμένη, ξανανοίγει τα φτερά της και φτερουγίζει σαν τον αετό στις κορυφές του κόσμου. Στο ποίημά της στη σελ.70 με τίτλο «Να προσέχεις», η Τζούλια ξαναγυρίζει τη μνήμη της και την ψυχή της στο παρελθόν, όπως άλλωστε όλοι μας το κάνουμε συχνά, και θυμάται αυτή τη μητρική αγκαλιά που τη ζέσταινε και μέσα της η καρδούλα της χτυπούσε ακουμπησμένη στην καρδιά τής μάνας της. Κι ένιωθε πως ήταν ο φύλακας άγγελός της, που στις φτερούγες του την κράταγε σφιχτά για να την προστατεύσει από κάθε τι που μπορούσε να την πονέσει. Και της έλεγε και της ξανάλεγε «Να προσέχεις».  Ένα ποίημα που εμπεριέχει το μεγαλείο και τον κόσμο της αγάπης της μητέρας.Την αγωνία της για τη ζωή και το μέλλον του παιδιού της. Και η Τζούλια συνεχίζει να γράφει: «Να προσέχεις.. /κι αυτά τα λόγια σου/ χάραξαν την καρδιά μου…/ Όλα ήταν γραμμένα σ’ αυτό το ανήσυχο βλέμμα σου». Ένα ποίημα που αγγίζει όλες τις ψυχές των ανθρώπων. Επαναφέρει στην τάξη όσους ίσως από αμέλεια, ίσως από την προσωπική τους επαγγελματική και οικογενειακή πορεία, τη φόρτιση που μπορούν να έχουν, ξεχνούν αυτό το «παιδί μου να προσέχεις» και να θυμούνται πάντα αυτό το ανήσυχο βλέμμα της μάνας.

Η ποιήτριά μας, ακόμη αγγίζει – ατενίζει με περίσκεψη και τα παγκόσμια προβλήματα, που τελειωμό δεν έχουν και κλειδωνίζουν επικίνδυνα την ισορροπία της γης και των ανθρώπων. Γι’ αυτό, στην ποίησή της πρωταγωνιστεί το όραμα για την Ειρήνη. Και αυτή η λέξη βρίσκεται πίσω από κάθε πόλεμο και κραυγή απελπισίας, πίσω από το κλάμα των παιδιών, που ονειρεύονται έναν κόσμο δίχως σφαίρες και δίχως σταυρούς. Η ποιήτρια, λοιπόν, γράφει και οραματίζεται, προσδοκά ν’ ακούσει στο ποιήμά της «Ο ήχος της ειρήνης» :  «Τον ήχο της Ειρήνης πεθύμησα/όταν η τελευταία βόμβα θα εκλείψει/όταν το πρώτο χαμόγελο θα πλημμυρίσει/ και πάλι το σύμπαν των ψυχών μας». Πιστεύω ότι, αυτή η επιθυμία της βρίσκεται μέσα στης ποίησης την άγια τράπεζα, μέσα στων ποιητών τα βιβλία, που στις σελίδες τους η ψυχή τους προσεύχεται για την Ειρήνη του κόσμου.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να δώσω την ίδια ευχή στη Τζούλια, αυτή που μου είχε δώσει ο Νικηφόρος Βρεττάκος πριν 36 χρόνια, όταν του χάρησα τα δύο πρώτα μου βιβλία, όταν πρωτοδιορίστηκα στο Γύθειο.   Μου είπε : «Έχεις δρόμο ανοιχτό, προχώρα…» και σας διαβεβαιώ ότι αυτός ο δρόμος μετα όσα εμπόδια και δυσκολίες παρουσιάζει, αξίζει κανείς να τον περπατήσει, όσο κι αν κουραστεί και κάποτε απογοητευτεί. Στην αγαπητή μου Τζούλια, επαναλαμβάνω ότι η Μούσα της ποίησης τη διάλεξε, την ξεχώρισε, της έδωσε τη χάρη να υπηρετήσει τον ποιητικό λόγο με πάθος, με αγάπη, με αφοσίωση κι ας είναι λιγοστό το χειροκρότημα στο μονόπρακτο που λέγεται ποίηση. Στην ψυχή της όμως θα ξέρει, θα νιώθει ότι έκανε το χρέος της, το τάλαντό της δεν έκρυψε στη γη.

Γύθειο, 24 Αυγούστου 2016

 

Νέλλη Λαγάκου, Ποιήτρια-Συγγραφέας

τ.Σχολική Σύμβουλος Μέσης Εκπαίδευσης

Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

 

 

Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο της συλλογής “Απρόσμενη ‘Ανοιξη”

(λεπτομέρεια της  “Άνοιξης” του Santro Botticelli 1445-1510)

 

 

 

 

 

WOMLAND | ART & LIFESTYLE GUIDE    (Ιούλιος 2012)

Τζούλια Πουλημενάκου: “Τα ποιήματά μου είναι η αλήθεια που αναπνέω”

Ορμητικό ποτάμι το συναίσθημα… Η φόρτιση μέσα της… Ό, τι γεννά η ορμή, μετατρέπεται σε δημιουργία… Ποίηση… Εκ των έσω…

Το δικό της ταξίδι συναισθημάτων και συγκινήσεων, το δικό της ταξίδι στο εσωτερικό της ψυχής της, μεταφέρεται στο χαρτί, και φθάνει σε εμάς, χαρίζοντάς μας ταξίδια στον νοητό κόσμο…

Εμπνέεται από την Πανσέληνο, την γοητεύει η Ανατολή του Ηλίου…

Τζούλια Πουλημενάκου. Μια νέα γυναίκα, ταλαντούχα, με έντονο συναισθηματικό κόσμο, γράφει ποίηση και ζει μέσα από αυτήν…Ανακαλύπτει το είναι της, στο ταξίδι της, με βουτιά στο συνειδητό “είναι”, μεταφέροντας έξω, αριστουργήματα! Το ορμητικό ποτάμι των συναισθημάτων και της δημιουργίας, δεν σταματά.. Είναι τρόπος ζωής γι εκείνη… Από τα δεκαπέντε της χρόνια… Και θα συνεχίσει να είναι.

Γνωρίστε την Τζούλια Πουλημενάκου, μέσα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, αλλά και μέσα από τα ποιήματά της…Ταξιδέψτε μαζί της… Στον κόσμο της ποίησης που δημιούργησε…

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Ήμουν.
Ένα μήνυμα σε κενό μπουκάλι.
Πεταμένο στη θάλασσα.
Γλάροι κατάλευκοι.
Γυαλιστερά κοχύλια.
Μια υπόσχεση δώρο ξεχασμένο.
Ήμουν.
Βρέχομαι με αλμυρό νερό.
Κόκκοι άμμου τα δάκρυα.
Καθρεφτίζεται το πρόσωπο.
Είμαι…

Το ποίημα με τίτλο “ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ” συμπεριλαμβάνεται στην πρόσφατη Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου –πρόσφατη Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου – Αφιέρωμα στον Ποιητή-Ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο. Η συμμετοχή της Τζούλιας Πουλημενάκου, είναι 5 ποιήματα.(!!!)

Συνέντευξη στη δημοσιογράφο Βένη Παπαδημητρίου στο διαδικτυακό Magazino Womland/Art & Lifestyle Guide της Μαρίας Τρίγκα 

♦ Η Βένη Παπαδημητρίου συζητά με την Τζούλια Πουλημενάκου για το WomLand

1) Πότε άρχισες να γράφεις ποιήματα;

Σε ηλικία 14 ετών τόλμησα να γράψω το πρώτο μου ποίημα. Ήταν ένα ερωτικό, απλό τετράστιχο ποιηματάκι, αλλά ταυτόχρονα τόσο σημαντικό για μένα.

2) Πώς κατάλαβες ότι έχεις το χάρισμα;

Από εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε μέρα που να μην γράψω κάτι. Είχε γίνει μέρος πια της ζωής μου. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα κρατήσει πολύ. Είχε βρεθεί τότε στα χέρια μου ένα λογοτεχνικό περιοδικό με ποιήματα του Μιλτιάδη Μαλακάση, του Λάμπρου Πορφύρα, του Κ. Χατζόπουλου και θυμάμαι ότι αυτά τα ποιήματα τα λάτρεψα. Μου άρεσαν πολύ και ταυτίστηκα με αυτά. Έχουν έντονο συναισθηματικό χαρακτήρα και νοιώθω ότι έχω επηρεαστεί από αυτά.

ΑΓΓΕΛΟΣ

Κι όταν το νοιώθω πως σε χάνω
σαν περιστέρι φέρνεις μήνυμα ελπίδας,
όταν τα μάτια μου θολώνουν
και τα χείλη στέκουνε βουβά
μπροστά στην αβεβαιότητα,
εσύ ελπίζεις..

Χωρίς υποσχέσεις και όρκους της στιγμής
φτιάξαμε μι΄αγάπη που μας εκφράζει,
μακριά από το ψέμα και την υποκρισία,
φτιάξαμε για τον έρωτα μια φωλιά στην καρδιά μας..

Στην αγάπη δεν χρειάζονται λόγια.
Αρκεί που κοιταζόμαστε.
Είναι ευκαιρία να μην χάσουμε την ευκαιρία.
Είσαι για μένα και είμαι για σένα,

Ο άγγελος της ψυχής,

Ο ταξιδιώτης του ονείρου,

Ο ταπεινός προσκυνητής..»

3) Ένιωθες σιγουριά γι΄ αυτά που έγραφες, ή ήθελες την επιβεβαίωση από κάποιον, κάποιους δικούς σου ανθρώπους;

Ξεκίνησα να γράφω αποκλειστικά για μένα, για μια δική μου εσωτερική ανάγκη, έβλεπα ότι το να γράφω με βοηθούσε στο να ωριμάσω καλύτερα και να εξωτερικεύω στο χαρτί τον ψυχικό μου κόσμο. Ένοιωθα σίγουρη για αυτά που έγραφα, δεν χρειαζόταν να ζητήσω την γνώμη των δικών μου, ήταν κάτι που αφορούσε εμένα. Οι δικοί μου άργησαν πολύ να δούνε τα ποιήματά μου.

4) Τι είναι ποίηση για σένα;

Η ποίηση για μένα είναι – όπως είπα και παραπάνω – μια ανάγκη να επικοινωνήσω με το έσω μου και έτσι να το εξωτερικεύσω χρησιμοποιώντας τις λέξεις. Έτσι, δίνω δύναμη και πνοή στον εαυτό μου μέσω των ποιημάτων μου. Ο Καρυωτάκης έλεγε ότι “η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε”. Εγώ θα έλεγα ότι είναι το καταφύγιο που ψάχνω και ανακαλύπτω και κάτι διαφορετικό για τον εαυτό μου κάθε φορά. Ακόμα θα έλεγα ότι είναι ένα ταξίδι συναισθημάτων και συγκινήσεων, ένα ταξίδι στο εσωτερικό της ψυχής. Αυτό δεν είναι άλλωστε;

5) Τι σε εμπνέει να γράφεις; Τα θέματά σου είναι συγκεκριμένα ή γενικά;

Τα ποιήματά μου είναι περισσότερο βιωματικά, είναι η ζωή μου, τα λάθη μου, ο έρωτας, η αγάπη, η μοναξιά.. είναι τα όνειρά μου.. Εμπνέομαι από την Πανσέληνο.. Γοητεύομαι από την Ανατολή.. Αφήνομαι στο ηλιοβασίλεμα … έχω γράψει σε ένα ποίημά μου. Η έμπνευσή μου είναι ο συναισθηματικός μου κόσμος. Εμπνέομαι από τα χρώματα, το κόκκινο του έρωτα, το γαλάζιο της θάλασσας.. το μαβί της θλίψης.. Τα ποιήματά μου είναι η αγάπη που παίρνω από τους αγαπημένους μου ανθρώπους που ζουν γύρω μου, είναι η αλήθεια που αναπνέω και η καθημερινότητα που προσπαθώ να ομορφύνω.

ΧΟΡΟΣ

Ψιχάλα.
Διάφανο άγγιγμα στο βαθύ
μπλε της ψυχής..
Ο αέρας παιχνίδι με τη φύση.
Πόσο απέραντο γαλάζιο
χωράει στο βλέμμα;

Έρωτες μακρινοί ορίζοντες
σα ναυάγια στο χρόνο χαμένα,
καρδιές ραγισμένες συντρίμμια του νου,
κοχύλια στην άμμο αφημένα..

Έλα και χόρεψε ανατολής χορό
Έλα και μέθυσε μ΄αιώνιο κρασί..

6) Έχεις εκδώσει κάποια ποιήματά σου; Αν ναι – ποιος είναι ο τίτλος, αν όχι, σκέφτεσαι κάποια στιγμή να προχωρήσεις στην έκδοση όλων όσων έχεις γράψει;

Δεν έχω εκδώσει ακόμα, αν και έχω μια ποιητική συλλογή έτοιμη και σκέφτομαι κάποια στιγμή να προχωρήσω στην έκδοσή της.Πρόσφατα συμμετείχα σε μια ομαδική Ανθολογία ποίησης και λόγου – Αφιέρωμα στα 100 χρόνια του Ποιητή και Ακαδημαϊκού Νικηφόρου Βρεττάκου και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη για αυτή μου τη συμμετοχή.

7) Έχεις συγκεκριμένες στιγμές που γράφεις; Κρατάς σημειώσεις, ή όταν έρχεται η έμπνευση αρχίζεις και γράφεις;

Τις περισσότερες φορές γράφω όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη, είτε είναι σε λύπη, είτε σε χαρά. Φυσικά όταν έρχεται η έμπνευση πάντα θα έχω μολύβι και χαρτί για να καταγράψω κάτι που σκέφτηκα, οπουδήποτε και να βρίσκομαι.

8) Σε εκτονώνει η συγγραφή; Αισθάνεσαι καλύτερα; Λειτουργείς με την ψυχή; Ποια είναι η Τζούλια;

Σίγουρα όταν γράφω εκτονώνομαι. Είμαι χαμηλών τόνων και η συγγραφή με κάνει να εξωτερικεύομαι και να επικοινωνώ μέσα από αυτήν. Η εσωτερική εκτόνωση είναι λύτρωση για μένα. Αυτό μου προσφέρει το γράψιμο. Νοιώθω σίγουρη για τον εαυτό μου και όμορφα γράφοντας. Σίγουρα λειτουργώ με την ψυχή, τα ποιήματά μου είναι η ψυχή μου..

9) Πιστεύεις ότι ποιητές και συγγραφείς είναι ιδιαίτερες προσωπικότητες, ή όπως όλοι;

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ιδιαίτερες προσωπικότητες, όλοι μας έχουμε την ποίηση μέσα μας. Απλά οι ποιητές και οι συγγραφείς μπορούν να αποτυπώνουν τις σκέψεις τους σ’ ένα χαρτί και να κάνουν τις λέξεις να ζωντανεύουν… Να σε ταξιδεύουν, χωρίς να σε νοιάζει ο προορισμός…Έχουν αυτό το επιπλέον χάρισμα!

10) Θα συνεχίσεις να γράφεις σίγουρα…Η ορμή δε σταματάει, έτσι δεν είναι;

Σίγουρα θα συνεχίσω να γράφω δεν τίθεται τέτοιο θέμα, είναι τρόπος ζωής πια και το γνωρίζω πάρα πολύ καλά αυτό. Άλλωστε, όπως λες, η ορμή δεν σταματάει… Κι αν κάποια στιγμή σταματήσει, πάντα θα υπάρχει κάτι να τη θυμίζει…

Τζούλια, εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις ποιήματα, να είσαι βαθειά συναισθηματική, να βλέπεις τον κόσμο από το οπτικό πεδίο που τον βλέπεις μέχρι σήμερα. Να εμπνέεσαι και να ζεις μέσα από την ποίηση. Να σε διαβάζουμε.. Να διακριθείς, γιατί το αξίζεις πραγματικά…

Βένη Παπαδημητρίου

Αθήνα, 18 Ιουλίου 2012

 

Η Τζούλια Πουλημενάκου έχω τη χαρά να είναι μια πολύ αγαπημένη μου φίλη και γι’ αυτό δεν θέλω να πω πολλά, παρά μόνο πως έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες σαν άνθρωπος και μια ποιοτική καλλιτεχνική φλέβα.  Είναι μια σπάνια προσωπικότητα και της εύχομαι τα καλύτερα, αλλά πάνω απ’ όλα να αγγίξει τα όνειρά της!

Μαρία Τρίγκα