Ομιλία-Παρουσίαση του βιβλίου “Αθώες Νοσταλγίες” της Τζούλιας Πουλημενάκου (του Νίκου Ταβουλάρη)

Του Νίκου Ταβουλάρη

Η μετουσίωση του ελάχιστου σε μέγιστο, η δημιουργός συμπαντική δύναμη της αγάπης και του έρωτα, όχι μόνο στην ανθρώπινη αλλά και τη συμπαντική διάσταση, είναι θέματα πολύ μεγάλα και δυσπρόσιτα και ίσως μόνο η ποίηση έχει τη δυνατότητα να τα προσεγγίσει, όχι μέσα από μια έλλογη ανάλυση, αφού αυτά σίγουρα υπερβαίνουν την πεπερασμένη νοητική μας ικανότητα, αλλά ίσως να τ’ αγγίξει με τ’ άυλα ακροδάκτυλά της. Μια τέτοια διστακτική αλλά όμορφη ποιητική αφή επιχειρεί η  Τζούλια Πουλημενάκου στην ποιητική της συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες».

Η ποιήτρια δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη στο χώρο της ποίησης. Ήδη έχει δώσει ικανά δείγματα της ποιητικής της γραφίδος σε συλλογικές εκδόσεις, καθώς και σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, στους οποίους κι έχει διακριθεί. Οι «Αθώες Νοσταλγίες» είναι η πρώτη ολοκληρωμένη ποιητική της συλλογή, μέσω της οποίας ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γευτεί την τρυφερή ανάδειξη των θεμάτων της και ταυτόχρονα την σε βάθος ανάλυση και τεκμηρίωσή τους.

Η ποίηση της Τζούλιας Πουλημενάκου εκτός από τον άρτιο χειρισμό της γλώσσας, η οποία εμπεριέχει τα απαραίτητα αισθητικά και νοηματικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν μια γνήσια ποιητική γραφή, χαρακτηρίζεται και από βαθιά ευαισθησία, λυρισμό αλλά και προβληματισμό. Ο αναγνώστης που θα συνταξιδέψει με την ποιήτρια στο ποιητικό πέλαγος του πολύχρωμου ουρανού της ψυχής της, θα αισθανθεί να γίνεται ένα με τον άνεμο, τη βροχή και το φως, σ’ έναν φανταστικό αλλά ταυτόχρονα τόσο αληθινό κόσμο! Θ’ ανακαλύψει κι εκείνος τα όνειρά του, που και εάν ακόμη φυλακιστούν, εκείνα θα ανθίσουν ρόδα, όπως μας λέει η ποιήτρια με το  πρώτο ποίημα της συλλογής της που έχει δώσει και τον γενικό τίτλο.

Η ποιητική συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες» είναι ένα ποιητικό σεργιάνι, που δεν είναι σε καμιά περίτωση ανώδυνο για τον αναγνώστη. Η ψυχή ταλανίζεται, η ψυχή ακροβατεί ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο, ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, σε μια αδιάστατη αλλά πολύ πραγματική ταυτόχρονα Οδύσσεια, που συντελείται στην ψυχή της ποιήτριας αλλά και του αναγνώστη ταυτόχρονα. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο ποίημά της «Πόση ελπίδα έχω;»

“Ανεμώνα εγώ/προσπαθώ ν΄ανακαλύψω/τις ρίζες μου/

τα χαμένα κομμάτια μου να μετρήσω…”

   Μια κραυγή, μια οιμωγή στο άπειρο, ζητάει στήριξη στον αγώνα της, που όμως δεν φανερώνει εγκατάλειψη, αλλά απόφαση ν’ αγωνιστεί μέχρι το τέλος, να παλέψει στο ταξίδι της για τη δική της Ιθάκη… Στον αγώνα της αυτό δε ζητάει βοήθεια, παρά μόνο την ευκαιρία να δείξει τον θησαυρό, που έχει στους μυστικούς λειμώνες της ψυχής της, σχεδόν εκλιπαρεί να εισακουστεί από ποιον; Ίσως από τον εαυτό της, ίσως από το συνάνθρωπο, ίσως από τις μυστικές δυνάμεις του σύμπαντος….

“Άφησέ με,/να σε ποτίσω/με σταγόνες της βροχής/

να γλυστρήσω στο βάθος της καρδιάς σου/

να σιγοψιχαλίσω τον έρωτα/να βυθίσω τον πόθο στα μάτια σου

να ριζώσω καρπούς αγάπης /στην  ψυχή σου”.

Τούτο το ποντοπόρο ταξίδι ανάμεσα από θύελλες του νου και της ψυχής δεν έχει τέλος είναι ένας διαρκής αγώνας, που αέναα θα οδηγεί τον άνθρωπο στη δική του αναζήτηση, προς ένα φωτεινό ορίζοντα στο ακροούρανο της ατέρμονης πορείας του. Κι εκείνος ένα κυκλάμινο ριζωμένο στο βράχο που θέλει να ζήσει, να περάσει, να μετουσιωθεί και το κατορθώνει τελικά με τον αγώνα, τη θυσία και τελικό έσχατο μα και υπέρτατο όπλο, την αγάπη. Έρχεται η αγάπη, καταλύτρα ν’ απλώσει τα δικά της φτερά και να κάνει την  πένα τής ποιήτριας να γράψει με μελάνι από χρώματα τ’ ουρανού της ψυχής της στο ποίημά της «Η ψυχή του ποιητή»:

“Ψυχή μου! /Τα χέρια μου οδηγείς στην ποίηση/

στο δικό σου καταφύγιο/να κλειστώ ν’ απομονωθώ/

ν’ ανταμώσω με τ’ αστέρια/να βυθιστώ σε μυθικά πελάγη/

να πλανηθώ σ’ ονειρικά ταξίδια”.

Για να ομολογήσει σαν τον πιστό, που φτάνει στην υπέρτατη μετουσίωση και μεταλαμβάνει υπερβατικά τη συμπαντική αλήθεια, πίσω από τα φαινόμενα και τα γεγονότα, στο συμβολικό ποίημά της «Το κυκλάμινο που έγινε ρόδο»:

“Τώρα τα δάκρυα στέγνωσαν/τα όνειρα ξύπνησαν/

και ανέτειλαν μαζί με την ελπίδα/

κι εγώ ξαναγεννήθηκα/δίνοντας πνοή στη ζωή μου/

και το  κυκλάμινο έγινε ρόδο/στο άλικο της καρδιάς”.

Ναι,  ξαναγεννιόμαστε όταν το κυκλάμινο ποτιστεί με το άλικο αίμα της καρδιάς και γίνει ρόδο! Οι «Αθώες Νοσταλγίες» είναι μια απτή απόδειξη πως η τέχνη και ειδικότερα εκείνη της Ποίησης, είναι δυνατόν να τέρπει και ταυτόχρονα να προβληματίζει και να μετουσιώνει το μικρό σε μεγάλο και την τρυφερότητα της ψυχής ενός γνήσιου ποιητικού πνεύματος σε νοηματικό και υπαρξιακό Φως! Είθε η ποιήτρια να μας χαρίσει και στο μέλλον, με την ευαίσθητη και δημιουργική γραφή της και άλλα όμορφα παιδιά της ποίησης και να κάνει στις καρδιές μας ν’ ανθίζουν τρυφερά κυκλάμινα μα και άλικα ρόδα!

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος

Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»

Η παρουσίαση του βιβλίου “Αθώες Νοσταλγίες” πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της “Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών” στις 9 Μαϊου 2014