Επική ποίηση
( Απόσπασμα – στίχοι από 131-518)
Μπροστάρης ο Πετρόμπεης είκοσι τρεις του Μάρτη
ξεκίνησε με μια στρατιά ενθουσιασμό γεμάτη
έχει το Γέρο του Μοριά κι άλλους καπεταναίους
όλους ετοιμοπόλεμους έμπειρους και γενναίους.
Χαράματα ξυπνήσανε και φτάνουν μεσημέρι
κι η λευτεριά τους ευλογεί με το δεξί της χέρι.
Κοντά στ’ απομεσήμερο στην Καλαμάτα φτάνουν
αρχίζουν την επίθεση κι όλους τους Τούρκους πιάνουν
και τους αιχμαλωτίζουνε παίρνουν τον οπλισμό τους
κι ό,τι στην πόλη βρίσκεται το κάνουνε δικό τους.
Ζητωκραυγάζει ο λαός τη νίκη του γιορτάζει
το όραμα της λευτεριάς αρχίζει να χαράζει
σε κάθε πόλη και χωριό στήνεται πανηγύρι
οι άγγελοι ποτίζουνε τη λευτεριά με γύρη
να γλυκαθεί το στόμα της να βγει να τραγουδήσει
το μαύρο πένθος της σκλαβιάς παντοτινά να σβήσει.
Τα νέα τούτα φτάσανε στα κέντρα εξουσίας
σημάδια και προσάναμμα μιας νέας ανταρσίας
που προμηνούσε πόλεμο σφαγές λεηλασίες
και έβαζε σε κίνδυνο αρχές και ηγεσίες.
Πρώτος των Καλαβρυτινών ο Μέγας Καϊμακάμης
μαζί και ο θρησκευτικός του τέμενους Ιμάμης
μ’ ένα μεγάλο μπουγιουρντί καλούσαν τους ραγιάδες
να δώσουνε το λόγο τους στους τοπικούς αγάδες
πως αποδοκιμάζουνε κάθε μια ανταρσία
κι υποταγή δηλώνουνε σε κάθε εξουσία
να οπλιστούν και να χτυπούν κακούργους και φονιάδες
κι αμέσως να παρουσιαστούν στους τοπικούς αγάδες.
Να στρατευτούν ενάντια στους Κολοκοτρωναίους
Μανιάτες και Λαγκαδιανούς και στους καπεταναίους
να παίρνουν τα κεφάλια τους στην Πύλη να τα στέρνουν
και κάθε τους κακούργημα με αίμα να ξεπλένουν
αλλιώς θα πέσει έλεγε πέλεκυς στα παιδιά σας
θα χάστε τα κεφάλια σας και τα υπάρχοντά σας
απ’ το στρατό που έρχεται να επιβάλει τάξη
και η ψυχή κάθε ραγιά στα νέφη να πετάξει.
Τα νέα όμως τρόμαξαν και τη Μεγάλη Πύλη
και μαύρα νέφη σκέπασαν τον ερχομό τ’ Απρίλη.
Βγάζ’ ο Σουλτάνος διαταγή λέει ξεσηκωθείτε
πάρτε ντουφέκια και σπαθιά στους δρόμους ξεχυθείτε
και πιάστε τους γκιαούρηδες που σήκωσαν κεφάλι
κρεμάστε τους σκοτώστε τους να φοβηθούν οι άλλοι
σφάχτε τους άνδρες σαν αρνιά που βρίσκονται κοντά σας
πιάστε γυναίκες και παιδιά και κάντε τα δικά σας
πάρτε τις περιουσίες τους και μην τους λυπηθείτε
και να ’στε όλοι σίγουροι παράδεισο θα βρείτε.
Αλλόφρονες βγαίνουν ορδές στη Σμύρνη και στην Πόλη
σε κάθε μια γωνιά της γης και στην Ελλάδα όλη
σφάζουνε γέρους και παιδιά γυναίκες ατιμάζουν
φωτιά βάζουν στα σπίτια τους απ’ το θυμό τους βράζουν.
Πηγαίνουν στην Αγιά Σοφιά πιάνουν τον Πατριάρχη
την κεφαλή της εκκλησιάς του γένους τον Εθνάρχη
και τον κρεμάνε πάραυτα μπρος στην ωραία Πύλη
με ιαχές και με βρισιές στις δώδεκα τ’ Απρίλη.
Κι όμως μια άλλη πυρκαγιά ξεσπάει στη Βλαχία
’πο Έλληνες που μάχονταν για την ελευθερία.
Τον Υψηλάντη έχουνε μπροστάρη κι αρχηγό τους
φύλακα άγγελο πιστό προστάτη στο πλευρό τους
του Τσάρου αξιωματικός με πείρα και με γνώση
που πρώτος εστρατεύτηκε σώμα ψυχή να δώσει
για την πατρίδα το Χριστό το γένος ν’ αναστήσει
και μια πατρίδα σύγχρονη με τον καιρό να χτίσει.
Μα σε δυο μάχες φονικές Γαλάτσι Δραγατσάνι
ηττάται και το στράτευμα ολόκληρο το χάνει
ο ίδιος τραυματίζεται φεύγει για να γλυτώσει
σε άλλες μάχες ύστερες το αίμα του να δώσει.
Τα πράματα δυσκόλεψαν πολλοί εφοβηθήκαν
πετάξανε τα άρματα και στο καβούκι μπήκαν.
Είπαν δεν είναι η στιγμή τώρα να σηκωθούμε
γιατί πιο λίγοι είμαστε και θα αφανιστούμε
χωρίς ντουφέκια και σπαθιά μπαρούτι πυροβόλα
θα μας χαλάσουν σαν αρνιά και θα χαθούνε όλα
δε θα μπορέσουμε ξανά να πάρουμε κεφάλι
στα άγια τούτα χώματα θα κατοικήσουν άλλοι
αλλοεθνείς κι αλλόθρησκοι ξενοφερμένοι όλοι
θα εποικίσουν τα χωριά και κάθε μία πόλη
αυτή η γης θα πάψει πια να λέγεται δική μας
και δε θα ακουστεί ποτέ άλλο πια η φωνή μας.
Όλα τα μάτια πέφτουνε πια στον Κολοκοτρώνη
να δουν αν ο αγώνας τους αρχίζει ή τελειώνει
αν θα τον συνεχίσουνε ή θα λιποψυχήσουν
αν θα χτυπάνε τον εχθρό ή θα τον προσκυνήσουν
αν πάνε με το μαλακό ή θα ασκήσουν βία
αν θα θυσιάσουνε ζωές για την ελευθερία.
Τόνε ρωτούν τι σκέπτεται τι πρόκειται να γίνει
αν θα φουντώσει πυρκαγιά ή σβήσει το καμίνι
αν θα υποχωρήσουνε ή αν θα προχωρήσουν
αν θα τραβήξουνε μπροστά ή πίσω θα γυρίσουν.
Ώρες βασάνιζε το νου να βρει κείνα τα λόγια
όπου φλογίζουν τις καρδιές και όχι μοιρολόγια
για ν’ αντιστρέψει τον τροχό και προς τα μπρος να πάει
να αποτρέψει τη φυγή και νίκες να μετράει.
Σε μια πέτρα ανέβηκε εκεί στη Δημητσάνα
να ρίξει σπίρτο στη φωτιά ν’ ανάψει την αφάνα
και να σηκώσει πυρκαγιά τον τόπο να φωτίσει
το άγιο φως που άναψε ποτέ του να μη σβήσει.
Κοιτά ψηλά στον ουρανό τεντώνει το κορμί του
και άρχισε σαν κεραυνός να βγαίνει η φωνή του:
Γιατί ωρέ δειλιάσατε και τρέμει το κορμί σας
και σαν πουλί πετάμενο έφυγε η ψυχή σας;
Έτσι δε λευτερώνεται η ακριβή πατρίδα
μα σαν τσουνάμι στη στεριά θα ’ρθει η καταιγίδα
που θα σαρώσει όλους μας απ’ το λαιμό θα πνίξει
αν πούμε ο ξεσηκωμός πως έχει πλέον λήξει.
Δε θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε κεφάλι
όταν τον τόπο μας αυτό τον κατοικήσουν άλλοι.
Ιστορική ανάμνηση θα μείνει η πατρίδα
κι αντί να δούμε λευτεριά θα ’ρθει μια καταιγίδα
που σαν ανεμοστρόβιλος όλα θα τα σαρώσει
με στάχτη και με κάρβουνο τη χώρα μας θα στρώσει.
Δείτε αν έχετε καρδιά λαρύγγι να βρυχάται
αφήστε μάνες και παιδιά και δίπλα μου ελάτε
κι όλοι μαζί σαν μια γροθιά στους κάμπους να χυθούμε
να διώξουμε τον τύραννο και να λευτερωθούμε.
Απόψε σ’ ένα όνειρο είδα την Παναγία
και μου ’πε ήρθε ο καιρός για την ελευθερία
να διώξετε τον τύραννο από τα χώματά σας
σαν άνθρωποι να ζήσετε εσείς και τα παιδιά σας
να βγάλτε το βαρύ ζυγό από την κεφαλή σας
κι ελεύθεροι να ζήσετε στη χώρα τη δική σας.
Το λόγο της μου έδωσε και δεν παίρνει πίσω
και τώρα με μία διαταγή το λόγο μου θα κλείσω.
Όσοι γενναίοι και πιστοί πίσω ακολουθάτε
όσοι προδότες και δειλοί σ’ ένα παπά να πάτε
να πείτε τ’ αμαρτήματα να σας ξομολογήσει
προτού η δόλια σας ψυχή το σώμα σας αφήσει.
Τα λόγια του πήραν φωτιά η γης ταρακουνήθη
ο κόσμος αφυπνίστηκε και σφόδρα εφοβήθη
άρχισε να ακολουθεί δεν είχε άλλο δρόμο
και το βαρύ ντουφέκι του εσήκωσε στον ώμο.
Οι Τούρκοι πανικόβλητοι στα κάστρα τους κλειστήκαν
σε νέες περιπέτειες και σε κινδύνους μπήκαν.
’Πο Καλαμάτα ξεκινούν όλοι μαζί πηγαίνουν
στης Αρκαδίας τα χωριά όπου τους περιμένουν
καπεταναίοι του Μοριά για να πολιορκήσουν
το κάστρο της Καρύταινας και δάφνες να κερδίσουν.
Είναι κλεισμένοι οι εχθροί για να προφυλαχτούνε
απ’ το σπαθί της λευτεριάς όλοι τους να σωθούνε
της Καλαμάτας τη φωτιά κι εκεί να μεταδώσουν
της σωτηρίας το χαλί περήφανα να στρώσουν.
Δυο μέρες την πολιορκούν φωνάζουν κι απειλούνε
στα τείχη ανεβαίνουνε πασχίζουνε να μπούνε
να διώξουν τον κατακτητή τη νίκη να κερδίσουν
και μετερίζι εχθρικό όρθιο να μην αφήσουν.
Όμως μετά τριήμερο βλέπουν να καταφτάνει
στρατός από την Τρίπολη και το ντουφέκι πιάνει
γίνονται μικροσυμπλοκές οι Τούρκοι τους νικάνε
καπεταναίοι κι άτακτοι για Καλαμάτα πάνε.
Δεν έχουνε τη δύναμη άλλο ν’ αντισταθούνε
σε έναν τακτικό στρατό και φεύγουν να σωθούνε.
Μόνο ο γέρος του Μωριά τους βλέπει και λυπάται
και τους φωνάζει δυνατά Αδέρφια μου που πάτε
ελάτε όλοι δίπλα μου να δώσουμε τη μάχη
ν’ αντιλαλήσουν τα βουνά ν’ ανθίσουνε οι βράχοι.
Κι αν τώρα πάτε μακριά θα ’ρθουνε να σας πιάσουν
στης Καλαμάτας το ναό όλους θα σας κρεμάσουν.
Εδώ πρέπει να δώσουμε τη μάχη τη μεγάλη
να πάρουμε τα κάστρα τους να φοβηθούν οι άλλοι.
Ο Παπαφλέσσας τον κοιτά και δυνατά φωνάζει
με μια ειρωνική φωνή σαν να το διασκεδάζει:
Αν θέλεις μείνε μόνος σου η ζαβολιά σ’ ανήκει
μα επειδή στοχάζομαι πως θα σε ’φαν οι λύκοι
σ’ αφήνω έναν από μας για να σε προστατεύει
που έχει μάθει ’πο μικρός με λύκους να χορεύει.
Έμεινε μόνος κι έρημος στα όρη και στους βράχους
κι άρχισε να στρατολογεί της Γορτυνίας βλάχους
να ξεκινά απ’ την αρχή την κλεφτουριά και πάλι
με του καιρού το πέρασμα να μαζευτούνε κι άλλοι
ώσπου μια μέρα βροχερή καταμεσής του Μάρτη
οι Τούρκοι της Καρύταινας ήταν όλοι φευγάτοι
επήγανε στην Τρίπολη μαζί μ’ όλους τους άλλους
παίρνοντας στο κατόπι τους μικρούς μα και μεγάλους.
Σιγά-σιγά γυρίζανε κι από την Καλαμάτα
σαν ’μαθαν της Καρύταινας τα νέα τους μαντάτα.
Το σχέδιό του ήτανε τους Τούρκους να μαντρώσει
όλους μέσα στην Τρίπολη και να τους εξοντώσει
από αρρώστιες και λιμούς ν’ αρχίσουν να πεθαίνουν
και ούτε για καυσόξυλα να μην μπορούν να βγαίνουν.
Κι αφού συγκέντρωσαν πολλούς δυνάμωσε τ’ ασκέρι
κι ευχήθηκε στην Παναγιά τη λευτεριά να φέρει
τα γύρω ’πο την Τρίπολη χωριά καταλαμβάνει
και σ’ άμεση εφαρμογή το σχέδιό του βάνει.
Την Τρίπολη από παντού στενά να περιζώσουν
να της στερήσουν την τροφή και να τήνε αλώσουν.
Η Πύλη ανησύχησε δεν ήθελε ν’ αφήσει
μόνη της την Τριπολιτσά και να την εκπορθήσει
ένας ασύντακτος στρατός που σήκωσε κεφάλι
κι απρόσμενα ξεκίνησε ετούτη δω την πάλη.
Στέρνει το Μουσταφάμπεη την Τρίπολη να σώσει
στους έγκλειστους που πέθαιναν βοήθεια να δώσει.
Από την Πάτρα ξεκινά στο Αίγιο σταματάει
μπαρούτι ξίφος και φωτιά στα χέρια του κρατάει
ό,τι στην Πόλη βρίσκεται γκρεμίζει και σκοτώνει
βάζει στα σπίτια πυρκαγιές και το ξεθεμελιώνει.
Μετά στην Ακροκόρινθο και Ναύπλιο πιο πέρα
δίνει στους ομόθρησκούς του της νίκης τον αέρα
που μέρες ήταν έγκλειστοι μέσα στα φρούριά τους
να σώσουν τα κεφάλια τους κι όλα τα αγαθά τους.
Έπειτα φτάνει Τρίπολη αρχές του Μάη μήνα
όπου τον υποδέχονται νταούλια και κλαρίνα
πίσω του τον ακολουθούν εξίμισι χιλιάδες
έτοιμοι να φορέσουνε στους Έλληνες χαλκάδες.
Έχει μαζί και ιππικό χίλιους πεντακόσους
κανόνια πυροβολητές γύρω στους διακόσους
σίγουρος ότι εύκολα όλους θα υποτάξει
της νίκης κατορθώματα και τρόπαια θ’ αδράξει
και έπειτα θα κατεβεί μέχρι τη Λακωνία
σε Σπάρτη και Μονεμβασιά να πάρει τα ηνία
ό,τι μπροστά του βρίσκεται να το ξεθεμελιώσει
στους πολιορκουμένους του τη λευτεριά να δώσει.
Δύσκολη η κατάσταση για τον Κολοκοτρώνη
είναι βαρύ κι ασήκωτο το έργο που σηκώνει.
Δεν έχει τακτικό στρατό να αντιμετωπίσει
ετούτη την κατάσταση και νίκες να κερδίσει
μα έχει ένα σχέδιο που αν το εφαρμόσει
σε δύο μήνες το πολύ χρυσούς καρπούς θα δώσει.
Πάει και βρίσκει έντρομους τους Μαυρομιχαλαίους
σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές πρόθυμους και γενναίους
τους λέει ξεκινήσετε και το Βαλτέτσι πιάστε
χτίστε ταμπούρια δυνατά και με τη νίκη θα ’στε
κι όταν θα ’ρθούν κρατήστε τους εκεί όσο μπορείτε
ακόμη και αν πρόκειται όλοι σας να χαθείτε
και γω που θα ’μαι μακριά θα έρθω από πίσω
κι ένα κεφάλι τούρκικο όρθιο δε θ’ αφήσω
μόνος το Μπουσταφάμπεη θα πιάσω να κρεμάσω
Της Μάνης οι οπλαρχηγοί κι άλλοι καπεταναίοι
από τα γύρω τα χωριά πρόθυμοι και γενναίοι
π’ όλοι μαζί δεν έφταναν τους χίλιους νοματαίους
πιστούς στην επανάσταση στο φρόνιμα γενναίους
φτιάξαν ταμπούρια δυνατά και μετερίζια πρώτα
έτοιμοι να ανάψουνε της λευτεριάς τα φώτα.
Στη μάχη αριθμητικά θα ’ναι ένας προς έξι
όμως πιστεύουν όλοι τους η λευτεριά θα τρέξει
και με τ’ ατσάλινο σπαθί τη νίκη θα τους δώσει
θα κόψει αγριολούλουδα και θα τους στεφανώσει.
Δεν έχουν πυροβολικό και ιππικό στη μάχη
το ξέρουν ότι πολεμούν έρημοι και μονάχοι
μα έχουν φλόγα στην καρδιά όραμα για τη νίκη
και για μια χώρα μάχονται όπου σ’ αυτούς ανήκει.
Οι πύλες της Τριπολιτσάς ανοίγουν και περνάει
των Τούρκων όλος ο στρατός και για Βαλτέτσι πάει
μ’ απόλυτη υπεροχή σε όπλα και σε άνδρες
λένε πως θα γκρεμίσουνε φτωχόσπιτα και μάνδρες
και δε θ’ αφήσουν ζωντανό ρουθούνι ν’ αναπνεύσει
κι ο τελευταίος τους εχθρός από σπαθί θα πέσει.
Ήτανε μέρα λαμπερή τα δέντρα ανθισμένα
μα τα πουλιά τριγύρω τους κελάηδαγαν θλιμμένα
γιατί προαισθανόντουσαν αυτό που πα να γίνει
και θα καιγόντουσαν ψυχές στου πόνου το καμίνι.
Ώρα οκτώμισι πρωί χτυπάνε τα κανόνια
πέφτουν οβίδες στο σωρό σηκώνονται κοτρόνια
γκρεμίζουν οχυρώματα και τα ξεθεμελιώνουν
όσους μπροστά τους βρίσκονται χτυπάνε και σκοτώνουν.
Τρεις ώρες αμυνόντουσαν μόνοι τους οι Μανιάτες
με λιγοστούς Αρκαδινούς κι άλλους επαναστάτες
είχαν απώλειες πολλές κόντευαν να λυγίσουν
την τελευταία τους πνοή όλοι εκεί ν’ αφήσουν
ώσπου ο Γέρος του Μοριά με τον Πλαπούτα πλάι
από τα νώτα του εχθρού σαν κεραυνός ορμάει.
Ακολουθούνε συμπλοκές και πιάνονται στα χέρια
και σαν θηρία μάχονται με δόντια και μαχαίρια.
Απ’ την απέναντι μεριά ορμούν και οι Μανιάτες
πολύπειροι στον πόλεμο σκληροί επαναστάτες
γίνονται συμπλοκές πολλές μάχες εκ του συστάδη
που ώρες συνεχίζοντο απ’ το πρωί στο βράδυ.
Ένας προς έξι πολεμούν μα τους κατατροπώνουν
στα πυροβόλα του εχθρού τα στήθη τους ορθώνουν
ώσπου οι Τούρκοι σπάσανε και οπισθοχωρούνε
στα τείχη της Τριπολιτσάς τρέχουνε για να μπούνε.
Η νίκη τούτη κλείδωσε των σκλάβων τον αγώνα
που σαν αστέρι έλαμψε ετούτον τον αιώνα
έδειξε πως οι Έλληνες θε να τα καταφέρουν
τη λευτεριά στον τόπο τους μπορούνε να τη φέρουν
γιατ’ αν και λίγοι έχουνε τη δύναμη στα στήθια
οι φόβοι τους κι οι δισταγμοί ήτανε παραμύθια.
Στρωμένη πτώματα η γης τα λάφυρα μεγάλα
κανόνια όπλα άλογα σκεύη και τόσα άλλα.
Οι μαχητές απόκτησαν θάρρος κι εμπιστοσύνη
και με το νου τους έλεγαν αυτό που θε να γίνει
για μια πατρίδα λεύτερη περήφανη σαν πρώτα
που στο λαό της θα ’δινε της λευτεριάς τα φώτα.
Ο Μπουσταφάμπεης πενθεί και σαν θεριό βρυχάται
λάβρος μέσα στην Τρίπολη μόνος και συλλογάται.
Θέλει να πάρει τη ρεβάνς και να ξανατολμήσει
αυτούς που τον ταπείνωσαν όλους να τους σουβλίσει.
Έν’ ανοιξιάτικο πρωί δέκα οχτώ του Μάη
μ’ έξι χιλιάδες πεζικό για Δολιανά τραβάει.
Έχει μαζί και ιππικό κομπάζει θα κινήσει
ότι ετούτη τη φορά τίποτα δε θ’ αφήσει
όρθιο πάνω στη θέση του που να θυμίζει πόλη
κι από την κόψη του σπαθιού θε να περάσουν όλοι.
Λίγοι οι υπερασπιστές διακόσιοι άνδρες μόνο
ορκίστηκαν ν’ αντισταθούν στη μοίρα και στο χρόνο
με το Νικήτα αρχηγό του γέρου το καμάρι
είπαν ο Μπουσταφάμπεης το κάστρο δε θα πάρει
ότι θα πάθουν και εδώ ό,τι και στο Βαλτέτσι
πως δε θα μπουν να πάρουνε ούτε ένα κοτέτσι.
Η μάχη ήτανε σκληρή κράτησε δέκα ώρες
οι μαχητές αντέξανε στων κανονιών τις μπόρες
ώσπου με μια εξόρμηση με τα σπαθιά στα χέρια
τρέψανε σ’ άτακτη φυγή των Τούρκων τα ασκέρια.
Για δεύτερη τώρα φορά οι Έλληνες νικάνε
μπορεί να ’ναι λιγότεροι αλλά καλά κρατάνε.
Έχουν μπροστά τους πέλαγος μα θα το ξεπεράσουν
και το θεριό που μάχονται μπορούν να το δαμάσουν.
Ξέρουν ότι η λευτεριά κρατά σταυρό στα χέρια
κι όταν το δίκιο χάνεται μιλάνε τα μαχαίρια.
Έτσ’ ο Νικήτας έγινε ο πρώτος Τουρκοφάγος
ανίκητος στον πόλεμο της λευτεριάς ο μάγος.
Γιορτάζουν γύρω τα βουνά οι πέρδικες σφυρίζουν
λόγγοι και δάση και πουλιά όλα πανηγυρίζουν
για μια Ελλάδα λεύτερη μεγάλη σαν και πρώτα
να ξαναδώσει στους λαούς του πνεύματος τα φώτα.
Οι μάχες συνεχίζονται στη Γράνα και στο Λάλα
και γράφουν κατορθώματα πρωτόφαντα μεγάλα.
Η Τρίπολη ψυχορραγεί δεν έχει πια ελπίδες
από παντού τη ζώνουνε του τρόμου καταιγίδες.
Γράφει ο Γέρος του Μοριά επιστολή και στέρνει
στο Μπουσταφάμπεη Πασά και τούτα δω του κραίνει.
«Βρε άνθρωπέ μου έχασες τι άλλο περιμένεις
όλα τα κάστρα έπεσαν τώρα μόνος σου μένεις
παράδωσε τα όπλα σου και δώσε μου το χέρι
Δώσε σε μένα τα κλειδιά και δε θα πειραχτείτε
μα έχετε το λόγο μου πως θα λευτερωθείτε
κι αν θέλετε μένετε δω ή πάτε παραπέρα
με τον καιρό να ζήσετε και σεις μια άσπρη μέρα».
Όμως απάντηση καμιά έτσι κι αλλιώς χαμένος
αφού κι απ’ το Σουλτάνο πια ήτανε ξεγραμμένος
κρεμάλα τον περίμενε σε μεσιανό κατάρτι
αφού μ’ αυτά που έπαθε τον είχε τόσο άχτι
να χάσει μάχες κρίσιμες απ’ τους επαναστάτες
από μια χούφτα άτακτους και άοπλους χωριάτες.
Αρχές Ιούνη έφτασε στην Ύδρα ξεμπαρκάρει
την αρχηγία του στρατού σταλμένος για να πάρει
ο αδελφός τ’ Αλέξανδρου Δημήτρης Υψηλάντης
άνδρας με πίστη κι αρετές σωστός Ιεροφάντης.
Κατέβηκαν οι πρόκριτοι να τον προϋπαντήσουν
να τον γνωρίσουν ’πο κοντά μα και να τον τιμήσουν.
Διακόσα τα πλεούμενα που είναι στο λιμάνι
κι αρχίζουν κανονιοβολισμούς όταν εκείνος φτάνει
σειέται ο τόπος κι ο ντουνιάς η θάλασσα θεριεύει
κάθε Υδραίου η ψυχή βρυχάται κι αντρειεύει.
Είναι κοντός κι αδύναμος δεν έχει παρρησία
μα έφτανε ν’ αγωνιστεί για την ελευθερία.
Φορά πολύχρωμη στολή χρυσές οι επωμίδες
χρυσό το ξίφος στο πλευρό χρυσές και οι ελπίδες
για τον αγώνα π’ άρχισε κι ώσπου να τελειώσει
ν’ αγωνιστεί σα μάρτυρας και όλα να τα δώσει.
Βγαίνει ’πό το καράβι του στο βάθρο ανεβαίνει
στα πλήθη απευθύνεται κι αυτά τα λόγια κραίνει:
«Πατριώτες μου συνέλληνες και σκλάβοι μέχρι τώρα
σκεφτείτε ότι έφτασε του λυτρωμού η ώρα
να ξετινάχτε το ζυγό που ’χετε στο λαιμό σας
για την πατρίδα το λαό και για τον εαυτό σας.
Όλοι σας γέροι και παιδιά αμέσως εγερθείτε
να διώχτε τον κατακτητή και να λευτερωθείτε
να πάρουμε την Πόλη μας και την Αγιά Σοφία
για την πατρίδα το Χριστό και την ελευθερία».
Από την Ύδρα έφυγε και έφτασε στο Άστρο
προπύργιο του ξεσηκωμού και του αγώνα κάστρο.
Αρχιερείς και πρόκριτοι χτυπάνε τις καμπάνες
και τον καλωσορίζουνε άνδρες παιδιά και μάνες
κρατούν λουλούδια και κλαδιά όλοι ζητωκραυγάζουν
την πίστη για τη λευτεριά απ’ την ψυχή τους βγάζουν
κι όταν σε λίγο έβγαλε και την αργυροθήκη
χρήμα ζεστό για το λαό τ’ αγώνα υποθήκη
απογειώθη η κραυγή δόνησε τον αέρα
και στα λευκά τους ντύθηκαν η νύχτα και η μέρα.
Μπροστά το Γέρος του Μοριά και πίσω του τ’ ασκέρι
αρχίζουν να πυροβολούν για το καλό χαμπέρι
κι αντιλαλούνε τα βουνά ο Πάρνωνας γιορτάζει
και στο σκοτάδι της σκλαβιάς αρχίζει να χαράζει
το άγιο φως της λευτεριάς και της δικαιοσύνης
μαχαίρι της σκληρής σκλαβιάς και κάθε καταισχύνης.
Το Μάη εξεγέρθηκε και η Μακεδονία
και το ντουφέκι άρπαξε για την ελευθερία
παντού φωτιά και χαλασμός ντουφέκι και μαχαίρι
κι η Παναγιά τους ευλογεί με το δεξί της χέρι
για να στεριώσει του Χριστού η άγια εκκλησία
να πάρει σάρκα και οστά και η ορθοδοξία
να διώξουν τον ισλαμισμό που τους καταπιέζει
και όλα μαύρα γίνονται κάτω απ’ το τραπέζι.
Έδεσα και Χαλκιδική Νάουσα και πιο πέρα
σηκώθηκαν να πάρουνε της νίκης τον αέρα.
Το Άγιον Όρος και αυτό σηκώνει τη σημαία
για μια Ελλάδα λεύτερη μεγάλη και γενναία.
Πότης Κατράκης
Λογοτέχνης
Απόσπασμα από την ποιητική ενότητα
“Εθνεγερσία – 1821-1828” (Επική Ποίηση)
Εκδόσεις Λεξίτυπον – Αθήνα 2019
Φωτογραφία εξωφύλλου βιβλίου:
Θεόδωρος Βρυζάκης “Η Έξοδος του Μεσολογγίου”, 1855
(Λάδι σε μουσαμά, 169 εκ.x127 εκ., Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη)
Επιλογή και μεταφορά κειμένου στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου
