Gustav Klimt “Mother and sleeping child”
“K’ η μητέρα σου σε βλέπει και σωπαίνει
κ’ είναι μια μικρή οικουμένη.
Η έγνοια της ολόγυρά σου
βουβή θάλασσα
κ’ η στοργή της στο γαλάζιο θόλο του ύπνου σου
βυσσινιά και χρυσαφιά παντάνασσα.”
(Απόσπασμα από το «Πρωινό Άστρο» του Γιάννη Ρίτσου)
KOΡΗ ΜΥΡΟΠΛΕΓΜΕΝΗ (20 τ’ Απρίλη 2022)
Στην εγγονή μου Όλια
Όμορφη μέρα, φωτεινή, με άνθη στολισμένη…
Στου Απριλιού το δειλινό και στου Χριστού τα πάθη
το μαϊστράλι σ’ έφερε κι η αύρα του πελάγους.
Έλαμψαν στα ματάκια σου τ’ ανείπωτα όνειρά μου
και της ζωής τα μυστικά που ακόμα δεν γνωρίζεις…
Ήρθες τριανταφυλλάκι μου, με τ’ Απριλιού τα ρόδα
το μέτωπό σου ουρανός μ’ αστέρια στολισμένο
και με το πρώτο κλάμα σου φωτίστηκε η πλάση!
Μας ήρθες κοριτσάκι μου, πανέμορφο λουλούδι
κι έκανες όλες τις σιωπές μυριόηχο τραγούδι !
Τα σμαραγδένια μάτια σου της θάλασσας γιορντάνια
καθρέφτες της καρδιάς μου που θα σε ταξιδεύουνε
στα μυστικά του κόσμου…
Μείνε εδώ, αγγελούδι μου, δική σου η αγκαλιά μου,
άπλωσε τα χεράκια σου κι εγώ θα είμαι μαζί σου
φύλακας άγγελός σου, ν’ ακούω το γέλιο σου,
τον χτύπο της καρδιάς σου, τις εφηβικές ανησυχίες σου
τα τρυφερά μυστικά σου…
Μείνε εδώ, φεγγαράκι μου
κι εγώ θα σου χαρίσω δυο λευκά περιστέρια
να σε προσέχουν στην κούνια όταν κοιμάσαι.
Θα στείλω τις καλομοίρες όλες στο προσκεφάλι σου
και τους αγγέλους τ’ ουρανού , φίλους να σε φροντίζουν!
Ο κόσμος σου ανέφελος,
μην στεναχωρηθείς ποτέ,
μην κλάψεις, μην πονέσεις!
Ήρθες, κοριτσάκι μου
κι ο δρόμος ο μεγάλος σε περιμένει να τον διαβείς…
ΤΖΟΥΛΙΑ Δ. ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ
Πηγή φωτογραφίας: google.com
Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Τα ποιήματά μου – Ιούλιος 2023
Το ανωτέρω ποίημα συμπεριλαμβάνεται στον Συλλεκτικό – Συλλογικό Τόμο “Αφιέρωμα σε ηρωικές μορφές του ΄21 -1821-2021” 
Απόσπασμα της ωδής βραβεύτηκε με Γ΄Βραβείο από την Αμφικτυονία Ελληνισμού 
Ξεφυλλίζοντας την εκτεταμένη ποιητική σύνθεση της Τζούλιας Πουλημενάκου με τον τίτλο «Αντίκλεια» στάθηκα πρώτα στην εντελώς πρωτότυπη αλλά και τολμηρή ιδέα της ποιήτριας να αναμετρηθεί με μια μεγάλη, αν και αναιμική, γυναικεία μορφή της Οδύσσειας, τη μάνα του Οδυσσέα. Η λογοτεχνία έχει αρκούντως ασχοληθεί με τη γοητευτική Καλυψώ, τη μάγισσα Κίρκη, την ανέμελη Ναυσικά, τη συνετή Αρήτη, την πιστή βεβαίως Πηνελόπη, καθόλου όμως δεν έχει φωτίσει το πρόσωπο της πονεμένης μάνας του Οδυσσέα, που πεθαίνει με τον καημό του γιου που δεν έχει στέρξει να τον δει να επιστρέφει στο σπιτικό του στην πατρώα γη, που δεν θα ξανασφίξει στην αγκαλιά της. Σ’ αυτήν τη γυναίκα που στο λ της Οδύσσειας, σκιά μέσα από σκιές, συναντάει το παιδί της, η Τζούλια Πουλημενάκου χαρίζει τη μελίρρυτη ποιητική φωνή της. Μια φωνή που θα αποτυπώσει όσα ως τώρα δεν μας έχει πει η Αντίκλεια στην οδυσσειακή Νέκυια.
«ΑΝΤΙΚΛΕΙΑ»
«ΑΝΤΙΚΛΕΙΑ» – Ποιητικός μονόλογος – Α΄ Έκδοση Αθήνα – Ιούλιος 2020
«Αντίκλεια»! Βλέπεις αυτόν τον τίτλο του βιβλίου και περιμένεις να βρεις στις γραμμές του κειμένου την ιστορία της μητέρας του Οδυσσέα σε μια αφηγηματική φόρμα και ξαφνικά με το που διαβάζεις τους πρώτους στίχους βυθίζεσαι μαγικά σε έναν κόσμο, που ακροβατεί μεταξύ της πραγματικότητας και του ονείρου, που όμως σου αφήνει τόσο εκρηκτικά το μεταίσθημα ενός κόσμου, που είναι τόσο ρεαλιστικά άπιαστος μα συνάμα σε καλεί προκλητικά να συνταξιδέψεις με την ποιήτρια στης ποίησης τους ουρανούς!
Η Τζούλια Πουλημενάκου με την ποιητική της σύνθεση «Αντίκλεια» δίνει φωνή στη μητέρα του Οδυσσέα, σε εκείνη τη μάνα που ο Όμηρος παρουσιάζει ως άσαρκη σκιά στον Άδη να συνομιλεί με τον γιο της, σε εκείνη τη μάνα που ο καημός για την τύχη του παιδιού της την οδήγησε στον Κάτω κόσμο… Φωτίζει, έτσι, τη μορφή της, εστιάζει στα λόγια της και την ανάγει σε σύμβολο διαχρονικό της μητρικής φιγούρας.
Ο μονόλογος «Αντίκλεια» μιλάει στην ψυχοσύνθεση κάθε Ελληνίδας μητέρας ειδικότερα, αλλά και κάθε ανθρώπου γενικότερα. Ο μονόλογος αυτός περικλείει όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις μιας μητέρας, ανεξάρτητα από κοινωνική θέση ή εποχή. Μια μητέρα αφοσιώνεται στο παιδί της με αυταπάρνηση, χωρίς να αποκαλύπτει τον πόνο που βιώνει κατά την ανατροφή του παιδιού της, από τη στιγμή της κύησης και εις το διηνεκές. Ωστόσο, παρά τις φαινομενικές υπερδυνάμεις που διαθέτει, κάποιες από αυτές ενισχυμένες από τη βιολογία της, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος του οποίου σπάει η πανοπλία μπροστά στο απόγειο του πόνου για το παιδί της, το οποίο αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της. Κάθε μητέρα θέλει να είναι τέλεια απέναντι στο σπλάχνο της, μη συνειδητοποιώντας ότι λόγω της ανθρώπινης φύσης της δεν είναι εγγενώς δυνατόν να το καταφέρει. Το σπουδαιότερο μάθημα που λαμβάνει η Αντίκλεια μετά τη συνάντησή της με τον Οδυσσέα είναι η εμπιστοσύνη στην ικανότητα του ανθρώπου να ανεβαίνει μετά την ψυχική του κατάβαση βρίσκοντας το φως, την Ιθάκη.