“ΑΧΡΑΝΤΗ ΕΙΚΟΝΑ” της Τζούλιας Πουλημενάκου

 

Ολάκερη Εσύ,
Μητέρα υπερκόσμια,
Φως ουράνιο παραδείσου,
λατρεία και πίστη των ανθρώπων,
κελάηδισμα πουλιών
και κρίνο μυρωμένο!

Η εικόνα σου,
διάφανος καθρέφτης
των ονείρων μου,
υψώνεται φωτεινό λάβαρο
στην ψυχή μου
και παραδίνεται άχραντη
στου απείρου το φως!

Εσύ,
προστάτεψε τους ταπεινούς
και τους θνητούς
της γης ανθρώπους,
κάνε το θαύμα
και απέτρεψε τον Γολγοθά
και με του ονείρου το νανούρισμα,
σώσε μας από τη δίνη των καιρών
και πλάσε τις ελπίδες
στις καρδιές των ανθρώπων!

Ω! Εσύ, Παρθένα,
Μάνα του ήλιου και της ζωής
Παντάνασσα της δόξας!

Τζούλια Πουλημενάκου

Από την Ανθολογία Ποίησης «ΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΤΙΘΗΜΙ»
(Απόπειρα θρησκευτικής ποίησης)

Επιμέλεια: ΠΑΠΠΑ Β. ΒΑΣΙΛΙΚΗ

Θεσσαλονίκη 2014

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ “ΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΤΙΘΗΜΙ”  στην διαδικτυακή εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ από τη φιλόλογο Αρχοντά Σ. Αγλαΐα / 27.1.2015

Σχετικά με το ποίημα “Άχραντη Εικόνα” η φιλόλογος   Αγλαΐα Σ.Αρχοντά γράφει:

“Στην «Άχραντη Εικόνα» η Τζούλια Πουλημενάκου στρέφεται προς την υπερκόσμια Μητέρα, την οποία προσφωνεί και αποκαλεί με εξεύρεση λυρικών φράσεων θαυμασμού με οπτικές, ακουστικές και οσφρητικές αναφορές: «φως… κελάηδισμα πουλιών και κρίνο μυρωμένο!». Παρακάτω περιγράφει τον τρόπο που νιώθει την εικόνα Της, σαν υψωμένο φωτεινό λάβαρο στην ψυχή της. Παρακαλεί, ικετεύει την Παρθένο να προστατέψει τους ταπεινούς και τους θνητούς, να τους σώσει από τη δίνη των καιρών: «…κάνε το θαύμα/ και απότρεψε τον Γολγοθά/και με του ονείρου το νανούρισμα/σώσε μας από τη δίνη των καιρών/και πλάσε τις ελπίδες/στις καρδιές των ανθρώπων!»Είναι αξιοθαύμαστο, από την πλευρά της δημιουργού, ότι στην ουσία προσεύχεται για το καλό όλων των ανθρώπων, γεγονός που συνιστά και την ουσία του γνήσιου χριστιανού. Οι φράσεις, «Μητέρα υπερκόσμια, Μάνα του ήλιου και της ζωής , Παντάνασσα της δόξας , λατρεία και πίστη των ανθρώπων» φανερώνουν την πηγαία πίστη και σεβασμό  προς το πρόσωπο της Παρθένου, η οποία συντρέχει στα βάσανα όλων των πληγέντων.

Στην “Άχραντη Εικόνα” καθώς και στα άλλα δύο έργα, η βασική μόνο χρήση της στίξης, η αποφυγή της τελείας , όπου συμβαίνει, μαρτυρά την ανάγκη να συνεχίσει να παρακαλεί, χωρίς να διακόπτεται η σκέψη της Ανασκοπώντας, υποδηλώνεται το αβίωτο κενό και αβυσσαλέο ρήγμα μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος, όμως, όπως η ποιήτρια, διαπιστώνει την τραγικότητα αυτού του γεγονότος και προστρέχει σε βοήθεια προς τα θεία, μιας και οι συγκαιρινοί άνθρωποι στροβιλίζονται στη δίνη των καιρών και χρήζουν της ελπίδας άνωθεν.”

Αγλαΐα Σ.Αρχοντά

Φιλόλογος

27.1.2015

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Αύγουστος 2020