“ΚΗΠΟΣ” της Ιουλίτας Ηλιοπούλου

Μια χαραμάδα φως

Που αν κοιτάξεις ανάμεσα – κήπος

Με λογιών λογιών φυτά

Επιθυμίες που άφησαν παντού πεινασμένες τον σπόρο

Κι ανθίζουν μόλις συναντήσουν για λίγο το βλέμμα σου

Και πετούν κλαδιά

Νεαρές δάφνες ασυλλόγιστες και γέροντες πλάτανοι

   Σκέψεις

Κι άπραγα γιασεμιά της μιας ημέρας ομορφιά

Μισογερμένα στο νερό με σχιστά βλέφαρα τα καλάμια

Αριστερά ιβίσκοι πολύχρωμοι της ανατολής

-Πόσα λουλούδια έχει σήμερα η γλάστρα, μαμά μου;-

Και δεξιά χωνάκια νυχτότροπα κι άλλα

Των μικρών ωρών συνωμότες

Να ευωδιάζουν νυσταγμένα τον έρωτα

Και να παραπατούν στις σκάλες

Με ανάκουστα βήματα ο Καιρός

Φυγοδικεί τοίχο τοίχο, ύστερα στρέφει και ξε-

Ριζώνει, ξεριζώνει τάχα παραφυάδες ολόγυρα

Ώσπου μόνο το δεντρολίβανο άναυδο

Ν’ αναλάβει, σοβαρό, να γίνει ο κήπος

Αναθρώσκοντας αργά παλιάς εκκλησίας θυμίαμα

Αντίς άλλων – πόθων – ευχών.

Ιουλίτα Ηλιοπούλου

Ποιήτρια

 

Από την Ποιητική Συλλογή «Το ψηφιδωτό της νύχτας»

Κεφάλαιο κ (σελ.28)

Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία

Αθήνα 2018

 

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Αύγουστος 2020

Επιλογή και μεταφορά κειμένου στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου

(Αρχείο Ιδιωτικής Βιβλιοθήκης)