“ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΣΕ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ”του Πότη Κατράκη(Νο 2)

“Αποφθέγματα σε Μαντινάδες” (Νο 2) του Πότη Κατράκη

   

Απόσπασμα από τον Πρόλογο της συλλογής:

      Η ποίηση της συλλογής αυτής είναι γραμμένη στην παραδοσιακή γνωμική (διδακτική) ποίηση και ειδικότερα σε τετράστιχα (μαντινάδες). Και όταν λέμε γνωμική ποίηση, εννονούμε εκείνη που εκφέρει γνώμες και απόψεις με τρόπο συνοπτικό – αποφθεγματικό πάνω σε κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά, πολιτιστικά, φιλοσοφικά και άλλα θέματα και προβλήματα της ζωής. Έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα με κορυφαίο εκφραστή της τον ποιητή ΘΕΟΓΝΗ, ο οποίος είχε γράψει δυο χιλιάδες τέτοια ποιήματα από τα οποία έχουν σωθεί περίπου τα εξακόσια και διδάσκονται σε ξένες χώρες. Είναι το είδος της ποίησης που αρέσει στο αναγνωστικό κοινό και είναι πολλοί αυτοί που ζυγίζουν την αξία του ποιητή όχι τόσο από τη δομή της ή τις όποιες εικόνες της, αλλά από τα μηνύματα και τα νοήματα που εκπέμπει. Μηνύματα και αποφθέγματα, που τα επαναλαμβάνουν σε κάθε περίπτωση. Και δεν έχουν άδικο, γιατί η ποίηση γενικά είναι ένα άνθος που μοσχοβολάει και ευφραίνει τον άνθρωπο. 

ΠΟΤΗΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ

 

Όσο οι ρίζες πιο βαθιά

το έργο σου θ’ αντέξει

ακόμη και αν πρόκειται

για μία μόνο λέξη. (σελ.19)

 

Λαοί που με τα δανεικά

θέλουν να επιζήσουν

ερείπια και λασπόνερα

πίσω τους θα αφήσουν. (σελ.20)

 

Θηρίο είν’ ο άνθρωπος

κι αν δεν τον ημερώσεις

τα δόντια στο λαρύγγι σου

κάποια στιγμή θα νιώσεις. (σελ.21)

 

Τον μύθο για τον άνθρωπο

Θεός τον έχει φτιάξει

κι ο άνθρωπος για το Θεό

μύθους έχει συντάξει. (σελ.24)

 

Δύο αλήθειες δεν μπορούν

μαζί να συνυπάρξουν

χωρίς τα ήρεμα νερά

μιας χώρας να ταράξουν. (σελ.34)

 

Πουλιά και ψάρια χάθηκαν

από τα σφάλματά μας

και θα πληρώσουμ’ ακριβά

εμείς και τα παιδιά μας. (σελ.53)

 

Το μέλλον είναι άγνωστο

υγρό πυκνό σκοτάδι

ερεύνησε το παρελθόν

για λίγο φως το βράδυ. (σελ.63)

 

Είν’ η αγάπη μια πνοή

και με πολλά πλοκάμια

βουνό τη θέλω πάνω μου

και όχι λίγα δράμια. (σελ.69)

 

Θέατρο το Βεάκειο

τη θάλασσ’ αντικρίζει

και στον Πειραϊκό λαό

πολιτισμό χαρίζει. (σελ.90)

 

Σύμβολο είναι ο σταυρός

σκύψε προσκύνησέ τον

και στο λαιμό σου κάποτε

σαν άστρο κρέμασέ τον. (σελ.95)

 

Το φως η ποίηση υμνεί

αλλά και το σκοτάδι

κάνει το όνειρο χρησμό

και φωτεινό το βράδυ. (σελ.123)

 

Η ποίηση ανδρώνεται

μει τη φιλοσοφία

και οδηγεί τον ποιητή

στου βάθρου τα πρωτεία. (σελ.134)

 

Πρόσεχε τώρα άνθρωπε

μην χάσεις την ελπίδα

θα ‘ρθει και πάλι άνοιξη

μετά την καταιγίδα. (σελ.139)

 

ΠΟΤΗΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΣΕ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ (Νο 2)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ

ΑΘΗΝΑ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2023

ISBN: 978-960-597-337-7

 

 

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

 

http://https://potiskatrakis.wixsite.com/potiskatrakis/potis-katrakis

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Μάρτιος 2023

/by
,

“ΝΕΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΧΟΛΗ. ΕΝΑ ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ” του Πάνου Χατζηγεωργιάδη

Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης

Τακτικό  Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών

Σε αμέσως προηγούμενο κείμενό μου, μια αναφορά στους πρωτομάστορες του ποιητικού λόγου, στην αμέσως μετεπαναστατική Ελλάδα η οποία αναζητούσε εναγωνίως την ταυτότητα της και διαμέσου των γραμμάτων, αναφέρθηκε ως εντελώς γενικά στην προσπάθεια εκείνων των πρωτοπόρων, οι οποίοι έδρασαν σε εποχές τόσο μακρινές από τη δική μας, με μέσα πρωτόλεια μα με διάθεση να διαμορφώσουν ένα πολιτιστικό πρόσωπο όπου θα μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπώς στον νέο κόσμο που έρχονταν.

Η αναφορά μου αυτή, είχε το περισσότερο τον χαρακτήρα μιάς ηθικής υποχρέωσης προς όλους εκείνουν οι οποίοι σήμερα είναι στην πλειοψηφία τους λησμονημένοι και η μοναδική αναφορά στο όνομά τους, συμβαίνει είτε από σημερινούς μελετητές της εποχής τους, είτε από κάποιους ανθρώπους ως ο υποφαινόμενος, ο οποίος τούς θεωρεί πολύ σημαντικούς όσον αφορά τη διαμόρφωση της έννοιας του ποιητικού λόγου, σε μια χώρα η οποία έχει χάσει από πολύ καιρό τον δρόμο της (αν και ποτέ δεν ακολούθησε έναν δικό της δρόμο, είναι η πικρή αλήθεια) στα λογοτεχνικά πράγματα με ύστατη και τρομερή συνέπεια, τη σχεδόν αποστροφή τής μεγάλης μερίδας του λαού μας για όλα αυτά που ονομάζουμε νεοελληνικά γράμματα.

Μπορεί όλοι αυτοί λοιπόν σήμερα και λόγω του εμποδίου της γλώσσας που χρησιμοποίησαν, να παραμένουν στις σκονισμένες προθήκες βιβλιοθηκών και να αποτελούν σχεδόν μουσειακό αντικείμενο μελέτης και έκθεμα εντελώς ξένο με τις δικές μας παραστάσεις, όμως τούτο δεν συμβαίνει (τουλάχιστον σε αυτόν τον βαθμό) με την νέα Αθηναϊκή σχολή. Όσους δηλαδή λογοτέχνες έγραψαν και έδρασαν ποικιλοτρόπως επηρεάζοντας και το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής τους, εξάλλου οι περισσότεροι είναι και γέννημα της εποχής τους με τις τόσες αλλαγές από τα 1880 ως και τις απαρχές του προηγούμενου αιώνα με κύριο εκπρόσωπο και “γενάρχη” τον Κωστή Παλαμά.

Το με διαφορά φάσης ως μεταγγίστηκε από την Ευρώπη, κίνημα του Ρομαντισμού ήδη από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, πέφτει σε μιά βαθύτατη παρακμή, υφολογικά, θεματολογικά, μορφολογικά και γενικότερα ποιοτικά σε σημείο ώστε οι ίδιοι οι ποιητές της πρώτης εκείνης σχολής οι πριν τα 1880, να εμπαίζουν το κατάντημα της ποίησης. Όλα τούτα τα οποία συντελούνται στα νεοελληνικά γράμματα, μαζί με τη δυναμική όπου αναπτύσει η δημοτική γλώσσα έναντι της καθαρεύουσας, κάτι που θα καταλήξει στο περίφημο “γλωσσικόν ζήτημα”, καταδεικνύουν εμφανώς πως η αλλαγή, ο συντονισμός με την κοινωνία εκ μέρους των λογίων αποτελεί όχι μόνον μια αδιόρατη ηθική υποχρέωση, αλλά και ένα επιβαλλόμενο εκ των συνθηκών, καθήκον.

Πέρα λοιπόν από το μεταβατικό εκείνο στάδιο όπου ο ποιητικός λόγος περνά από την καθαρεύουσα στη δημοτική και αυτό αντικατοπτρίζεται και στη λογοτεχνική παραγωγή της εποχής, έρχεται ο καιρός όπου ο νέος αυτός φέρελπις “θίασος” των λογίων τών μετά το 1880, έρχεται για να επιβληθεί στα γράμματα και να απλώσει τον ποιητικό λόγο στη μεγάλη κοινωνία με όργανό του, τη δημοτική γλώσσα. Γλώσσα κατανοητή, εύληπτη από τον λαό, μια κατάσταση που θα έλεγε κανείς γεφυρώνει το χάσμα αναμεταξύ πνευματικών ανθρώπων και απλών ανθρώπων της καθημερινότητας, και τότε ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας αρχίζει να αναπτύσσεται, ο οποίος τόσο λείπει στις μέρες μας και συντελλεί πάρα πολύ στην πολιτισμική ασυνέχεια που παρατηρείται και σήμερα. Ιδιαιτέρως θα έλεγε κανείς, σήμερα.

Η χορεία λοιπόν, όλων εκείνων των σημαντικών μορφών του Παλαμά, του Δροσίνη, του Σουρή βεβαίως, του Πολέμη μα και πόσων άλλων σημαντικότατων ποιητικών φωνών εκείνης της δεύτερης εποχής που τέμνει και καθορίζει τον ποιητικό λόγο στην Ελλάδα, η εποχή της πνευματικής της ενηλικίωσης θα έλεγε κανείς παρασταίνοντας την ιστορική αυτή περίοδο με τη ζωή ενός και μόνον ανθρώπου, χαράζει βαθύτατα στη συλλογική ψυχή και καθορίζει δίχως καμιά αφμιβολία τον ορισμό τού τι μπορεί να σημαίνει ποίηση για μια χώρα και μια κοινωνία.

Οι ποιητές εκείνης της συγκεκριμένης γενιάς, έρχονται για να μείνουν. Δεν αποτελούν μοναχικούς στοχαστές που προσπαθούν σε μια γλώσσα σχεδόν μη αντιληπτή από τον πολύ κόσμο να περάσουν τα όποια μηνύματα τους, αλλά τουναντίον με τη δημοτική ως κύριο όπλο και γλωσσικό όργανό τους μα και με το μεγάλο τους ταλέντο, καθοδηγούν , διδάσκουν, περιγράφουν συναισθήματα, οραματισμούς κοινωνικούς και πατριωτικούς, χαμογελώντας με ύφος σκωπτικό, στην ανωριμότητα και τη γελοιότητα του καιρού τους που όπως σε κάθε εποχή ενυπάρχει εντός της κοινωνίας και γενικώς προσδίδουν στην κορωνίδα της λογοτεχνικής έκφρασης που θεωρώ πάντοτε την ποίηση, την αξία και τη σημασία που θα πρέπει να έχει για όλους και κυρίως τους αναγνώστες – δέκτες, τη θέση που της αξίζει.

Έτσι δημιουργούνται αριστουργήματα γραμμένα σε καθαρή δημοτική. Έτσι περνιέται το σαφές μήνυμα πως η λογοτεχνία και ιδιαίτερα η ποίηση, δεν είναι προνόμιο των λίγων, αλλά απόλαυση των πολλών, έτσι ο λαός βρίσκει τον ακριβή εκφραστή του σε ό,τι θα ήθελε να πεί ο ίδιος αλλά είτε δεν μπορεί να το εκφράσει, είτε δεν μπορεί ίσως ακόμη ακόμη και να το διανοηθεί. Και είναι αλήθεια πως εκείνη η δεύτερη σχολή για τον ποιητικό λόγο στην αμέσως μετεπεναστατική Ελλάδα, είναι μία απο τις μοναδικές στιγμές όπου ο λαός και το πνεύμα συνταυτίζονται, η μεταξύ τους διαφορά κατανοήσεως και συναντιλήψεως γεφυρώνετεται στέρεα και δίχως καμά αμφιβολία. Και ίσως αυτό πέρα από την όποια αριστουργηματική όντως γραφή, είναι και θα είναι το κυριότερο επίτευγμα όλης αυτής της γενιάς των νέων τότε λογοτεχνών οι οποίοι δίδαξαν ήθος, ευπρέπεια έκφρασης, μεγαλοσύνη και επιβλήθηκαν με την αξία τους η οποία μόνον ως δεδομένη δύναται να θεωρείται.

Αργότερα δυστυχώς τούτο το αγεφύρωτο κενό θα επανέλθει. Ο λαός θα ξεχωρίσει από το πνεύμα και πάλι στις επόμενες δεκαετίες και ιδιαίτερα σήμερα η λεγόμενη θολοκουλτούρα θα έρθει να θολώσει έτι περαιτέρω τα νερά μιάς κατάστασης βαλτώδους εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ιδιαιτέρως στα ποιητικά μας πράγματα. Κατάστασης η οποία συμπεριφέρεται στον λαό ως “πλέμπα” η οποία αδυνατεί να κατανοήσει τα δήθεν βαθυστόχαστα νοήματα των δήθεν πνευματικών ανθρώπων. Και είναι τούτη η μεγάλη μας ευθύνη στην οποίαν επιμένω πάντα με μια τάση σχεδόν εμμονική. Το πώς θα επαναγεφυρώσουμε και θα πληρώσουμε, το πολιτισμικό μας κενό με όσους δεν γράφουν και όσους δεν διαβάζουν.

Διότι αυτό που θα πρέπει να απασχολεί όλους εμάς που γράφουμε και που διαβάζουμε στις μέρες μας, δεν είναι όσοι μας διαβάσουν, και μας ακούνε στις ολιγάριθμες συνήθως παρουσιάσεις των βιβλίων μας και στις μικρές ομηγύρεις των ανθρώπων που μας ακολουθούν, αλλά όσοι δεν μας διαβάζουν και δεν μας παρακολουθούν επουδενί λόγο. Και γιατί δεν μας διαβάζουν.

Όσοι εκ των πνευματικών ανθρώπων του σήμερα αναζητούν πράγματι ειλικρινείς απαντήσεις σε τούτο το πολιτισμικό μας χάσμα, ας ψάξουν πίσω στη λογοτεχνική μας ιστορία, το τι έπραξαν και το πώς κινήθηκαν όλα τούτα τα φωτεινά μετέωρα της νέας Αθηναϊκής σχολής.. Ίσως εκεί να υπάρχει το κλειδί που να ξεκλειδώνει τα προβλήματα των καιρών μας όσον αφορά το βαθύτατο λογοτεχνικό τέλμα στο οποίο έχουμε καταπέσει, πρωτίστως εμείς οι δήθεν πνευματικοί άνθρωποι του καιρού μας, οι οποίοι δυστυχώς, δυστυχέστατα, ουδεμία σημασία φαίνεται να έχουν για την μεγάλη μας κοινωνία.

 

Πάνος  Χατζηγεωργιάδης

Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

Member of Performing Rights Society  –  London – U.K.

Μέλος  Κοσμητείας Σχολών Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»

Μέλος Τακτικόν Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»

Μέλος Τακτικόν της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών

Μέλος Τακτικόν Συλλόγου «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ» 

Mob. (+30) 697.247.8143 

 

Πηγή φωτογραφίας κειμένου: Κωστής Παλαμάς-ποιητής-πορτρέτο

http://https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Roilos-georgios-poets-parnassos-literary-club.jpg

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Αφιερώματα Λογοτεχνίας – Μάρτιος 2023

/by
,

“Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΩΝ” του Τόλη Νικηφόρου

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

η καταγωγή των ηφαιστείων

ποίηση

Σειρά: Σύγχρονη ελληνική ποίηση

Επιμέλεια έκδοσης: Τζέλα Ασπρογέρακα-Γρίβα & Κώστας Κρεμμύδας

Εκδόσεις Μανδραγόρας, Αθήνα Ιανουάριος 2023

Μια και μοναδική “αποσκευή” φέρουν τα ποιήματα της τελευταίας συλλογής του Τόλη Νικηφόρου “η καταγωγή των ηφαιστείων” (εκδ. Μανδραγόρας, 2023) και είναι η αγάπη και το πάθος του για την ποιητική γραφή και ο λόγος της ύπαρξής του μέσα από αυτή. Το βάρος των λέξεων “η λάβα που αναζητά διέξοδο”, “επίγειο ποτάμι”, “σύγκρουση με το πεπρωμένο”, “με δάκρυ και με φως”, “κινδυνεύω να εκραγώ” , καθώς και πλείστες άλλες στην ποίηση τού Τ. Νικηφόρου, είναι σημαντικό, όπου εκεί διαφαίνεται η ποιότητα των στίχων του – ο παλμός και οι ανάσες ανάμεσά τους, η σημαντικότητα (των λέξεων), δημιουργώντας στον αναγνώστη μια συναισθηματική ευφορία που κρατάει από το πρώτο ποίημα ώς το τελευταίο. Τα ποιήματα έχουν μια έντονη ποιητική συγκίνηση που δύσκολα εξατμίζεται. Απλά νοήματα και κατανοητά μηνύματα από την αρχή μέχρι το τέλος της συλλογής, με άμεση φανέρωση της αλήθειας και της ομορφιάς της πένας του ποιητή αλλά και του ανθρώπου.

Ο μεγάλος μας ποιητής Ν.Βρεττάκος είχε πει πως “Τα πράγματα σε έναν ποιητή γίνονται σχεδόν από μόνα τους. Μια και δεν βοήθησα τον κόσμο με τον νου, αποφάσισα, κάποιος αποφάσισε μέσα μου, να τον βοηθήσω με την καρδιά μου. Κι ανακάλυψα πως η ποίηση ήταν ο μόνος τρόπος”, και πιστεύω κι εγώ πως ο ποιητής Τόλης Νικηφόρου έχει καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια με την ποίησή του να βοηθήσει και να αγγίξει όλες τις ανθρώπινες καρδιές.

Τζούλια Πουλημενάκου

η καταγωγή των ηφαιστείων 

η λάβα που αναζητά διέξοδο

από τα έγκατα της γης

και κάποτε αιφνιδίως προκαλεί

την έκρηξη των ηφαιστείων

δεν είναι ένα απλό φυσικό φαινόμενο

 

το ανέκφραστο υπόγειο πάθος

αιώνες συσσωρεύεται και κοχλάζει

αιώνες ο ανεκπλήρωτος έρωτας

κατακαίει και ρευστοποιεί το χώμα

και κάθε χαμένο όνειρο

αναζητά απελπισμένα τη δικαίωση

 

να από τι αποτελείται η λάβα

που πρώτα εκτοξεύεται στον ουρανό

και ύστερα ως επίγειο ποτάμι

ασυγκράτητη πυρπολεί τα πάντα

 ~~~~~ 

με δάκρυ και με φως

τα όνειρά μας δεν πεθαίνουν

ποτέ δεν σβήνουν

γίνονται άνεμος μετά από μας

αποδημητικά πουλιά

κόκκινο σύννεφο στον ουρανό

ποιήματα και μουσική

και εισχωρούν στις φλέβες των παιδιών

τα μάτια τους φλογίζουν

και παραμένουν ζωντανά

όπως είχαν παραδοθεί σε μας

ακέραια με δάκρυ και με φως

~~~~~~~ 

το ποίημα

είναι χαμένη μάχη

αιφνίδια του θνητού

σύγκρουση με το πεπρωμένο

 

κραυγή και μουσική

επίκληση που αναπέμπεται

σε άδειο ουρανό

 

μάταιη απόπειρα

ισόβια εξόριστου

να επιστρέψει στην πατρίδα

 

είναι το αίμα της καρδιάς

που αρχαίος αλχημιστής

μετέτρεψε σε λέξεις

~~~~~~~ 

σ’ αγαπώ

κινδυνεύω να εκραγώ

να σκορπιστεί η καρδιά μου στον ουρανό

από τα σύννεφα να πέφτει απαλή βροχή

να φτάνει απ’ τα μακρινά αστέρια φως

 

γι’ αυτό μην απορείτε όταν επανέρχομαι

είναι τόση η αγάπη μέσα μου

που πρέπει οπωσδήποτε να εκφραστώ

με κάθε τρόπο να τη μεταδώσω

 

δεν είναι λοιπόν κάτι κοινό για μένα

είναι άγγιγμα ανάσα λύτρωση

μια λέξη μαγική ευεργετική

ένας μικρός επίγειος παράδεισος

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

~~~~~~~

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚO ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: 

Γιος προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Ρωμυλία, ο Τόλης Νικηφόρου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποφοίτησε από το Κολέγιο Ανατόλια και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων. Εργάσθηκε κυρίως ως σύμβουλος οργάνωσης επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και το Λονδίνο και ταξίδεψε σε πολλές χώρες. Ως τώρα έχουν εκδοθεί 45 βιβλία του, 29 ποιητικά βιβλία (μαζί με τη συγκεντρωτική έκδοση, Ο πλοηγός του απείρου, 2004 και τα επιλεγμένα ποιήματα, Ίχνη του δέους, 2018) και 16 πεζογραφίας (4 μυθιστορήματα, 9 συλλογές διηγημάτων και 3 παραμύθια για μεγάλους).

  Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε δέκα ευρωπαϊκές γλώσσες (στα ισπανικά και στα γερμανικά σε αυτοτελείς εκδόσεις) και έχουν περιληφθεί σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες, καθώς και στα κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας της μέσης εκπαίδευσης στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αφιερώματα για το έργο του έχουν γίνει στα περιοδικά Πάροδος (2009), Το Κοράλλι (2014), Ο Σίσυφος (2017), Καρυοθραύστις (2019), Μανδραγόρας (2021), στα οποία έχουν γράψει περί τους 80 ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί,κ.α.Για το παραμύθι του Σοτοσαπόλ ο χρυσοθήρας τού απονεμήθηκε το βραβείο μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας της «Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς» το 1989 και για τη συλλογή διηγημάτων του Ο δρόμος για την Ουρανούπολη το κρατικό βραβείο διηγήματος το 2009.

  Ο φιλόλογος και σκηνοθέτης Φώτης Συμεωνίδης γύρισε ένα ντοκιμαντέρ 58΄ με τίτλο «Σ’ αγαπώ – Ελογοκρίθη, Η αλήθεια του ποιητή Τόλη Νικηφόρου», που προβλήθηκε με επιτυχία στο 17ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2015, σε διάφορα άλλα φεστιβάλ, σε αίθουσες βιβλιοθηκών και από την ΕΡΤ 3.

  Ο Τόλης Νικηφόρου διατηρεί τέσσερα ιστολόγια, μεταξύ των οποίων από το 2008 και τη θεματική ανθολογία Ελλήνων ποιητών Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται, στην οποία έχουν ανθολογηθεί ως τώρα περί τους 500 ποιητές με περίπου 5.000 ποιήματα. Συνέλαβε επίσης την ιδέα της Λέσχης Ανάγνωσης της Ποίησης και υπήρξε ο συντονιστής της, αρχικά στην Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης από τον Οκτώβριο του 2017 ως τον Μάρτιο του 2020, με άνω των δύο ετών διακοπή λόγω της πανδημίας. Συνεχίζει να είναι ο συντονιστής της κατά την επαναλειτουργία της Λέσχης στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2022. 

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

ΠΟΙΗΣΗ: 

Οι άταφοι/ Θεσσαλονίκη, 1996

Αναρχικά/ Θεσσαλονίκη, 1979

Ο μεθυσμένος ακροβάτης, Θεσσαλονίκη, 1979

Το μαγικό χαλί/ Θεσσαλονίκη, 1980

Με τη φωτιά στα μάτια (συγκεντρωτική έκδοση των τριών προηγούμενων και της ανέκδοτης συλλογής Ελεύθερος σκοπευτής)/ Θεσσαλονίκη, 1982

Ο πλοηγός του απείρου/ Θεσσαλονίκη, 1986

Ξένες χώρες/ εκδ.”Νέα Πορεία”/ 1991

Το διπλό άλφα της αγάπης/ εκδ.”Νέα Πορεία”, 1994, εκδ.”Παρατηρητής”, 2002

Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας/ εκδ. “Νέα Πορεία”, 1997

Χώμα στον ουρανό/ εκδ. “Νέα Πορεία”, 1998

Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο/ εκδ. “Νέα Πορεία”, 1999

Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται/ εκδ.”Νέα Πορεία”, 2002

Ο πλοηγός του απείρου (ποιήματα 1966-2002), εκδ. “Νέα Πορεία”, 2004

Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας/ εκδ.”Μανδραγόρας”, 2007

Το μυστικό αλφάβητο/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2010

Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα/ εκδ.”Μανδραγόρας”, 2012

Ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα (32 ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη (1966-2013)/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2013

Φωτεινά παράθυρα/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2014

Ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου – 63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)/ εκδ.”Μανδραγόρας”, 2015

Φλόγα απ’ τη στάχτη/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2017

Ίχνη του δέους, επιλεγμένα ποιήματα 1966-2017, εκδ. “Ρώμη”, 2018

Κόκκινες πηχτές σταγόνες/ εκδ. «Μανδραγόρας», 2019

El Piloto del Infinito, 45 ποιήματα μεταφρασμένα στα ισπανικά από τον JoséAntonio Moreno Jurado, Pantilla Libros Editores Libreros, Sevilla, Espana, 2020

Φαντάσματα/ εκδ. Μανδραγόρας, 2020

Ο πλοηγός του απείρου, der Lotse der Unendlichheit, δίγλωσση έκδοση, μετάφραση στα γερμανικά από την Κατερίνα Λιάτζουρα/εκδ. “Μανδραγόρας”, 2021

Ανώνυμοι/εκδ. “Μανδραγόρας”, 2021

Κασταλία πηγή, 44 ποιήματα για το παιδί και την αθωότητα (1979-2021)/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2022

Συστατική επιστολή/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2022

Σαν τον πυράκανθο/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2022

Χειμωνιάτικος ήλιος, 44 ποιήματα για το φως (1979-2022)/εκδ. “Μανδραγόρας”, 2022

Στιγμές, ο ποιητής Τόλης Νικηφόρου (1966-2022), Ανθολογία Ποίησης/ εκδ. “Γράφημα”, 2022

Η καταγωγή των ηφαιστείων/εκδ. “Μανδραγόρας”, 2023

 

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ:

Αλμπατζάλ ή πώς βούλωσα τα μεγάφωνα/ Θεσσαλονίκη, 1971

Εγνατία οδός/ εκδ. “Νέα Πορεία”, 1973

Ονειροπολών εγκλήματα/ Θεσσαλονίκη, 1976,1977

Τα μάτια του πάνθηρα/ εκδ. “Νέα Πορεία”, 1996

Νόστος/ εκδ. “Νέα Πορεία”, 2000

Ο δρόμος για την Ουρανούπολη / εκδ. “Νεφέλη”, 2008 (κρατικό βραβείο διηγήματος)

Αγνώστου στρατιώτου/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2016

Από το τίποτα σαν θαύμα ξαφνικά-ιστορίες ποιημάτων/εκδ.“Μανδραγόρας”, 2018

Η λέσχη της κόκκινης ή γαλάζιας αλεπούς, διηγήματα/ εκδ. “Μανδραγόρας”, 2020

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ:

Η γοητεία των δευτερολέπτων/ εκδ. “Νέα Πορεία”, 2001

Ο κίτρινο περπάτημα στα χόρτα/ εκδ. “Νεφέλη”, 2005

Η εξαίσια ηδονή του βιασμού/ εκδ. “Νεφέλη”, 2006

Έρημο νησί στην άκρη του κόσμου/ εκδ. “Νεφέλη”, 2009

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ (για μεγάλους) :

Ένα παραμύθι για όλους/ εκδ. “Πασχάλης”, 1984

Νόσιλκα, εκδ. “Α.Σ.Ε.”, 1989

Σοτοσαπόλ ο χρυσοθήρας, εκδ. “Ο.Μ.Ε.Π.”, 1996 (βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς)

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Αφιερώματα – Μάρτιος 2023

/by
,

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ “ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ” της Μισέλ Βερνάν

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

 

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023 

7:00 μ.μ. 

Βιβλιοπωλείο Επί Λέξει (Ακαδημίας 32, Αθήνα)

~~~~~~~~~~~~

Οι εκδόσεις Επίκεντρο και το βιβλιοπωλείο Επί Λέξει

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Μισέλ Βερνάν:

Μοιρασμένες Αναμνήσεις

 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Οντέτ Βαρών-Βασάρ, ιστορικός
Αίγλη Μπρούσκου, κοινωνική ανθρωπολόγος
και η συγγραφέας του βιβλίου Μισέλ Βερνάν

Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Οι αναμνήσεις και τα μνημονικά κειμήλια μιας εβραϊκής οικογένειας της Θεσσαλονίκης που προδρομικά οδηγήθηκε στην έξοδο από τη γενέθλια πόλη της, μεταναστεύοντας το 1929 στη Γαλλία, σχετίζονται αυτονόητα με τους απόηχους της εβραϊκής τραγωδίας, αλλά επίσης και με την περιπέτεια του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Όμως οι Μοιρασμένες Αναμνήσεις της Μισέλ Βερνάν θέτουν πλαγίως και μέγιστης σημασίας ελληνικά ερωτήματα: Επερωτούν τον αυτάρεσκο εθνικό μας λόγο και ενσπείρουν στιγμές αμφιβολίας για την παγιωμένη εικόνα του συλλογικού εαυτού μας.

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

Η Μισέλ Βερνάν γεννήθηκε στο Παρίσι και κατάγεται από εβραϊκή οικογένεια της Θεσσαλονίκης η οποία εγκατέλειψε την πόλη για τη Γαλλία το 1929. Εργάστηκε ως φιλόλογος στη γαλλική δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στη συνέχεια ως ψυχολόγος σε ψυχιατρική δομή για παιδιά και εφήβους. Συνδύασε με πολλούς τρόπους τις δύο επαγγελματικές της ιδιότητες, ενδιαφερόμενη ιδιαίτερα για την υποστηρικτική λειτουργία της γραφής μέσα σε ψυχιατρικό ή και εκδοτικό πλαίσιο.
Συνεργάστηκε με τον Stanislas Tomkiewicz για τη συγγραφή του βιβλίου του L’adolescence volée [Η κλεμμένη εφηβεία], Παρίσι 1999 και 2001, που εκδόθηκε στα ελληνικά το 2012 από τις εκδόσεις Studio Press.
Δεν μιλάει ισπανοεβραϊκά, αλλά ως συνταξιούχος πλέον τραγουδάει ισπανοεβραϊκά τραγούδια σε μια χορωδία στο Παρίσι.
Δύο από τα κεφάλαια των Μοιρασμένων Αναμνήσεων δημοσιεύτηκαν το 2000 σαν αυτοτελή διηγήματα στο περιοδικό Το Δέντρο.

 

Πηγή:  http://https://www.facebook.com/events/120623910835503/?acontext=%7B%22source%22%3A%2229%22%2C%22ref_notif_type%22%3A%22plan_user_invited%22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D&notif_id=1678453637179570&notif_t=plan_user_invited&ref=n

Εκδόσεις Επίκεντρο   https://www.epikentro.gr/?events&event=544

Ασκληπιού 21, Αθήνα – 210-38.11.077
Πλατεία Ναυαρίνου 9, Θεσσαλονίκη – 2310-256.146
books@epikentro.gr
www.epikentro.g

 

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Εκδηλώσεις – Μάρτιος  2023

/by