Ω! νύχτα με άρωμα γιασεμιών
κι απατηλών ονείρων,
που κουβαλάς αμέτρητους τους κτύπους
της καρδιάς μου!
Τι θ’ απογίνουν οι δείκτες του ρολογιού
σαν κλείσει ο … κύκλος;
Aχτίδες ολόδροσες, ω! νύχτα
στης ψυχής μου το άπειρο…
©Τζούλια Πουλημενάκου
Ανέκδοτη συλλογή «Μικρές σπουδές ποίησης»
30.6.2019
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Το κύμα έρχεται αφροστόλιστο από το γαλανό ορίζοντα και αγκαλιάζει με λαχτάρα την αμμουδιά φέρνοντας από μακριά, θαρρείς από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, μυστικές φωνές… δε διαπραγματεύεται τη σιωπή έρχεται θαρρείς επίτηδες να μας βγάλει επιτακτικά από τη φυσική και πνευματική ραστώνη μας…
Μερικά μικρά παιδιά παίζουν και στροβιλίζονται με τα κύματα, άλλα φτιάχνουν πύργους στην ψιλή άμμο και άλλα ταλαιπωρούν τους γονείς τους. Μια, κατά τ’ άλλα φυσιολογική εικόνα καλοκαιρινών διακοπών στη χώρα μας, την Ελλάδα. Βρίσκεσαι στον τόπο σου, στην πατρίδα σου και απολαμβάνεις τις διακοπές σου – λίγες μα τόσο ουσιαστικές –, καθώς προσπαθείς μέσα σε ελάχιστες ημέρες να χαλαρώσεις και ν’ αποδιώξεις το βαρύ χειμώνα της περασμένης χρονιάς, σε μια κοινωνία που αγωνιά και πασχίζει να βρει και πάλι τα βήματα της…
Κι εδώ δίπλα στην αύρα του μελτεμιού και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ελληνικού ουρανού, το μυαλό ατίθασο ακροβατεί σε λεπτές ισορροπίες, προσπαθώντας να ξεφύγει από αυτά που του επιβάλλουν να σκέφτεται.
Κι όμως, τα ερεθίσματα πολλά και σκληρά, δεν επιτρέπουν την πνευματική ηρεμία ούτε κι εδώ. Η επικαιρότητα δεν αφήνει το νου ν’ αδιαφορήσει. Κοιτάζω την ανέμελη εικόνα των παιδιών στην παραλία και δεν μπορώ να μην αναλογιστώ μια άλλη εικόνα κάποιων άλλων παιδιών, στην Λωρίδα της Γάζας, που βιώνουν ανελέητα την αμείλικτη μοίρα των ανθρώπων, όταν αυτοί εμπλέκονται στα γρανάζια του πολέμου! Κι εμείς θεατές, ανίκανοι μα και ανήμποροι για την οποιαδήποτε βοήθεια. Καθισμένοι στους άνετους καναπέδες μας, ξαπλωμένοι στις βαθιές ξαπλώστρες μας, να χαιρόμαστε τον ήλιο…
Το ρολόϊ της ζωής σταμάτησε για δεκάδες οικογένειες. ΄Ανθρωποι τρομοκρατημένοι αποζητούν μια ζωή με ασφάλεια και κανείς, μα κανείς δεν τους δίνει τις εγγυήσεις για παύση των αιματηρών συγκρούσεων. Πώς είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα που διανύουμε στρατιές ανθρώπων να στερούν αυτό το δικαίωμα της ζωής και της ύπαρξης για άλλους ανθρώπους; Εισβάλλουν και βάφουν με αίμα αμάχους, γειτονιές ολόκληρες, χωριά και πόλεις, χωρίς έλεος και σταματημό.Και, αυτά τα παιδιά –τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά του κόσμου – σε τι έχουν φταίξει και το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη τους και η ζωή τους σταμάτησε πριν ακόμα αρχίσει;
Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω, μα στέκoμαι εδώ άπραγη και ανίκανη να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια.Αρχηγοί των μεγάλων κρατών, σταματήστε την οδύνη, δώστε λύση τώρα, όχι άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όχι άλλες ζωές χαμένες, όχι άλλα νεκρά παιδικά χαμόγελα… Η ζωή είναι δικαίωμα… και ανήκει σ΄όλη την ανθρωπότητα!
Επιτέλους, ας ενώσουμε όλοι μαζί τη σκέψη και την κραυγή μας, ας κάνουμε εκείνη τη λωρίδα του αίματος και του πόνου, λωρίδα ζωής!
Τζούλια Πουλημενάκου – Αύγουστος 2014
Αφιερωμένο στον άμαχο πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας στα αιματηρά γεγονότα του καλοκαιριού του 2014
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
της Τζούλιας Πουλημενάκου
“Verba volant, scripta manent” (Tα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν) Λατινική παροιμία
Αν αναζητήσεις τη λέξη γραφή στο λεξικό, σημαίνει παράσταση του λόγου με γράμματα. Εγώ θα έλεγα παράσταση της ψυχής με λέξεις.
Πολλά έχουν ειπωθεί για τη γραφή, αυτό το πανέμορφο, ατέρμονο ταξίδι στο νου και στην ψυχή.΄Αλλοι το λένε καταφύγιο, άλλοι πάλι το λένε δοκιμασία. Πάντως, όπως και να το πεις, από όποια μεριά και να το κοιτάξεις, η ουσία είναι μία: η γραφή για τον καθένα μας είναι το δικό του ορατό ή και αόρατο σύμπαν.
Η γραφή είναι ένας ολόκληρος κόσμος. ΄Ενας κόσμος αποτυπωμένος, άλλοτε με πόνο και άλλοτε με ευχαρίστηση σε μια λευκή σελίδα. ΄Αλλοτε με δάκρυα και άλλοτε με χαρά, αλλά πάντα με εκείνη την στοχαστική αγάπη και το ασίγαστο πάθος της έμπνευσης.
Η γραφή είναι εκείνη η τεράστια, βαθιά σπηλιά που εισχωρείς και αντικρίζεις την ψυχή σου, τα λάθη σου, τις ομορφιές μα και τους πόνους σου. Είναι αυτό το καταφύγιο των πραγμάτων που βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου, ακόμα και αυτών που φαντάζεσαι να συμβαίνουν, ή ακόμα και αυτών που θα ήθελες να συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Η γραφή είναι η καταγραφή της μικρής, πολύπαθης ζωής μας. Με τη γραφή δραπετεύεις, ελευθερώνεσαι και χτίζεις ζωή στη ζωή, απέναντι στο θάνατο.
Η γραφή είναι μια σιωπηλή πράξη, που ταυτόχρονα κραυγάζει, φωνάζει, δακρύζει, θυμώνει, αντιστέκεται, ονειρεύεται και σμιλεύει έναν πραγματικό ή φανταστικό κόσμο. Είναι η αφετηρία μιας επίπονης διαδρομής αναζήτησης μέσα στην αθέατη κοινωνία της ψυχής.
Κάθε λέξη και μια καινούργια εικόνα. Κάθε λέξη και μια μικρή ζωντανή κουκκίδα στο άπειρο.΄Ενα ονειρικό ταξίδι στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, με συνοδοιπόρο το ταλέντο και την έμπνευση. Είναι αυτή η πλατιά θάλασσα του λογισμού που βυθίζεσαι και αναδύεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Γράφεις για να μιλήσεις, για να διεκδικήσεις, για να μεταφέρεις τις γνώσεις σου και να μάθεις κι εσύ μαζί με όλους την αλήθεια. Την αλήθεια την πραγματική, την αλήθεια την φανταστική, την αλήθεια του ονείρου που εσύ φτιάχνεις και αποτυπώνεις στο λευκό χαρτί. Και το λευκό χαρτί γεμίζει φως με τα δικά σου φωτεινά γράμματα.
Η γραφή είναι δάσκαλος, μα ταυτόχρονα και μαθητής. Είναι ένας άγνωστος ταξιδιώτης που ψάχνει τα μεσάνυχτα, με οδηγό τ΄αστέρια, το φως…
Η γραφή είναι ταξίδι αλαργινό, η γραφή είναι παραδεισένιο πουλί, η γραφή είναι φαντασία.
Η γραφή είναι ονειρική συμφωνία, είναι μελωδία ψυχής, είναι χορός στο φως και αξία στο χρόνο.
Η γραφή ενώνει τον κόσμο, οδηγεί τα ποτάμια της σκέψης στις απέραντες θάλασσες του άγνωστου, περιδιαβαίνει στο άπειρο σύμπαν και θωπεύει τις λέξεις στη μνήμη μας.
Η γραφή είναι το ξίφος που κόβει τον Γόρδιο δεσμό της καταπίεσης!
Η ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τριμηνιαίο Πολιτιστικό Περιοδικό Λόγου και Τέχνης “ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ Ο ΘΕΣΣΑΛΟΣ”
(τ.47 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ- ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2015 – σελ.18)
Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Αρθρογραφία – Αύγουστος 2019
Η “Απρόσμενη ΄Ανοιξη” είναι για μένα μια σιωπηλή πράξη βαθύτερης αναζήτησης μέσα στην αθέατη κοινωνία της ψυχής μου. Είναι μια αφετηρία μιας επίπονης διαδρομής στον εσώτερο εαυτό μου. Και όταν λέω αφετηρία το εννοώ.. άλλωστε η άνοιξη αρχίζει από Α!
Είμαι, λοιπόν, στη αρχή και γνωρίζω ότι ο δρόμος μου είναι μεγάλος. Μετά από τις «Αθώες Νοσταλγίες» εδώ και δύο χρόνια η συλλογή αυτή χάραξε μια νέα πορεία στη ζωή μου, ένα ταξίδι που θέλω να ζήσω από εδώ και πέρα.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους, όσοι συνταξιδεύετε μαζί μου σ΄αυτόν το δρόμο, όσοι με στήριξαν και με στηρίζουν σ΄αυτό το ονειρικό ταξίδι της ποίησης.. αλλά και της ψυχής μου…
Τζούλια Πουλημενάκου
Αύγουστος 2016
H ποιητική συλλογή με τίτλο “Απρόσμενη Άνοιξη” εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2016 από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση.
—————————————————————————————————————————–
Η «Απρόσμενη Άνοιξη» στο Γύθειο Λακωνίας (Πρώτη παρουσίαση – Αύγουστος 2016)
Δελτίο τύπου στη διαδικτυακή λακωνική εφημερίδα www.youknow.gr
Στον πανέμορφο τόπο καταγωγής τής Τζούλιας Πουλημενάκου στο Γύθειο Λακωνίας, θα γίνει η πρώτη παρουσίαση της «Απρόσμενης ΄Ανοιξης», της νέας ποιητικής συλλογής της από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση.
Η Τζούλια Πουλημενάκου είναι μέλος του Δ.Σ. της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» (2016-2018) και μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος», μέλος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, μέλος της Ένωσης Αιτωλ/νών Λογοτεχνών και μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυθειατών Αττικής «Η Κρανάη».
Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 24/8/2016 και ώρα 7.30 το απόγευμα στο cafe-restaurant PLAZ (Ξανθάκη Ακαδημαϊκού 1-Γύθειο) και θα τη συντονίσει η δημοσιογράφος Ουρανία Μπούρτζινου.
Ομιλητές της εκδήλωσης:
– Nίκος Ταβουλάρης, ποιητής-πεζογράφος-δοκιμιουγράφος, τ.Πρόεδρος και νυν Αντιπρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»
– Νέλλη Λαγάκου, ποιήτρια-συγγραφέας, τ.Σχολική Σύμβουλος Μέσης Εκπ/σης- Μέλος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών»
Χαιρετισμό θα απευθύνει ο κ.Bασίλης Βλαχάκος, ποιητής, εικαστικός, Πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος»
Απαγγελίες ποιημάτων:
– Παναγιώτα Λαγάκου-Κοιλάκου, Φιλόλογος, τ.Λυκειάρχης
– Ουρανία Μπούρτζινου-ποιήτρια,πεζογράφος, Μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Π.Ε.Λ. και μέλος της Ελεγκτικής Επιτροπής της Ε.Π.Δ.Λ. «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος»
– Λένα Φατούρου, ποιήτρια,συγγραφέας, μέλος της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών»
– Ελένη Τζανετάκου, Δημοσιογράφος, Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Ανατολικής Μάνης
Η «Απρόσμενη Άνοιξη» στο παραδοσιακό καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» (Δεύτερη παρουσίαση – Δεκέμβριος 2017 – Ανταπόκριση εκδήλωσης)
«Απρόσμενη Άνοιξη» ο τίτλος της νέας συλλογής της ποιήτριας Τζούλιας Πουλημενάκου, που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017 στο Μοναστηράκι, στο παραδοσιακό Καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» στο Κέντρο Ελληνικής Παράδοσης, κάτω από τον φωτισμένο ιερό βράχο της Ακρόπολης και απρόσμενα διάχυτη η μέθεξη του κοινού που κατέκλυσε τον χώρο και δέχτηκε το δώρο αυτό της ποίησης.
Η δεύτερη κατά σειρά παρουσίαση της «Απρόσμενης Άνοιξης», και η βραδιά εξελίχθηκε μέσα σε μια συγκινησιακή ατμόσφαιρα, όπου η ποίηση τής Τζούλιας Πουλημενάκου, μέσα από τον κοινωνικό και φιλοσοφικό της προβληματισμό, την αγάπη της για την πατρίδα και την ελπίδα της για τη ζωή, μας μετέφερε το μήνυμα της «Απρόσμενης Άνοιξής» της, της αναζήτησης του εσωτερικού εαυτού μας και τη δύναμη για νέες αφετηρίες στον κύκλο της ζωής.
Την εκδήλωση άνοιξε η Υπεύθυνη της Ομάδας Πολιτισμού του Κέντρου Ελληνικής Παράδοσης «Η Ωραία Ελλάς» κυρία Άννα Στάικου, η οποία ανέφερε ότι η παρουσιαζόμενη Ποιήτρια είναι η πρώτη που ξεκινά τη χειμερινή σεζόν των παρουσιάσεων των λογοτεχνικών εκδηλώσεων και για τον πρωτότυπο τίτλο του βιβλίου της αλλά και για το ποιοτικό του περιεχόμενο.
Το συντονισμό είχε ο βραβευμένος συγγραφέας κ.Μιχάλης Γριβέας, ο οποίος με τον δικό του τρόπο συντόνισε εξαιρετικά την εκδήλωση.
Χαιρετισμό απηύθυνε η κυρία Ελένη Πάτση, Εκδότρια της «Απρόσμενης Άνοιξης» από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, η οποία εξήρε το έργο τής ποιήτριας αναφέροντας χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων: «Η ποιήτρια τοποθετείται απέναντι στον εαυτό της και τους άλλους εκφράζοντας με τόλμη και φωτεινά συναισθήματα τα όνειρα, τα οράματα και τις αξίες της πάνω σε ό,τι συνιστά τη ζωή και τους δρόμους της».
Στη συνέχεια, χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρόεδρος του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδας κ.Ηρακλής Ζαχαριάδης, ο οποίος ανέφερε: « Η “Απρόσμενη Άνοιξη” της Τζούλιας Πουλημενάκου προσεγγίζει τον αναγνώστη με όμορφα συναισθήματα και με τον απλό και ανεπιτείδευτο τρόπο γραφής της χαρίζει μια πλούσια παρακαταθήκη στο χώρο της λογοτεχνίας».
Επίσης, απηύθυνε ένα σύντομο χαιρετισμό και ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών κ.Τάσος Λέρτας, αναφέροντας χαρακτηριστικά : «Περνάμε μια δύσκολη εποχή, μια α-πνευματική εποχή, η οποία έχει ανάγκη από δημιουργικούς ανθρώπους. Μόνο οι δημιουργικοί πνευματικοί άνθρωποι όταν μπούνε μπροστά μια κοινωνία μπορεί να ελπίζει και μπορεί αυτή η άνοιξη που η ποιήτρια τη λέει απρόσμενη, να είναι αυτή που όπως λέει ο ποιητής μας ο Άγγελος Σικελιανός «θα’ ρτει».
Η βραδιά συνεχίστηκεμε την πρώτη ομιλήτρια κυρία Μίνα Μπουλέκου, ποιήτρια-συγγραφέα και αρθρογράφο, η οποία ανέλυσε τη συλλογή, τονίζοντας τα σημαντικά μηνύματα ζωής που η ποιήτρια θέλει να μεταφέρει, αναφέροντας τα εξής: « Η ματιά της είναι διεισδυτική και σαν παλμογράφος της εποχής αποτυπώνει τις εσωτερικές και εξωτερικές αγωνίες, καθώς και τα ερωτήματα που απασχολούν όλους μας. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δική μας συνείδηση να αντιπαλεύει και να μάχεται ανάμεσα στο εγώ και το εσύ, ανάμεσα στο εμείς και στο εσείς, ως μέρος της ολότητας. Η «Απρόσμενη Άνοιξη» είναι η Άνοιξη της Αφύπνισης, η Άνοιξη της Ξαστεριάς που ονειρευόμαστε όλοι μας να ζήσουμε σε έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο γνήσιο και πιο αληθινό».
Ακολούθησε ο κ. Νίκος Ταβουλάρης, ποιητής-πεζογράφος-δοκιμιογράφος, Αντιπρόεδρος της “Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών”, ο οποίος ανέλυσε με τον δικό του λογοτεχνικό-φιλοσοφικό τρόπο και λόγο το έργο τής παρουσιαζόμενης ποιήτριας αναφέροντας, μεταξύ άλλων:
«Η ψυχική της ευαισθησία και τα συναισθήματα είναι η αφετηρία της ποίησής της, όμως δε μένει στο προφανές. Επιχειρεί να ξεφύγει από τα στενά όρια του ορατού και αναζητά, με μια υπερβατική προσέγγιση, απαντήσεις εκεί που μόνο οι γνήσιες ποιητικές φύσεις μπορούν να προσεγγίσουν. Η πρωτότυπη σύλληψη της ποιήτριας, κατ΄αρχάς να παρουσιάσει τα ποιήματά της ως παιδιά τής πλέον δημιουργικής και ταυτόχρονα αισθαντικής εποχής του έτους, όπως είναι η Άνοιξη, δίνει εξ’ αρχής μια ιδιαίτερη υφή στο έργο. Μας οδηγεί τόσο αισθητικά όσο και διανοητικά σε έναν ιδιαίτερο ποιητικό κόσμο και μας προϊδεάζει για μια σημαντική ποιητική προσέγγιση, το επίπεδο της οποίας κατορθώνει να το υποστηρίζει σε ζηλευτό βαθμό».
Η εξαιρετική απαγγελία των ποιημάτων από την κυρία Αγγελική Ψακή – Κωβαίου, ποιήτρια και Έφορο της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Λογοτεχνών, ανέδειξε τους στίχους της ποιήτριας. Πρόσθεσε, δε, τα δικά της συγχαρητήρια προς την παρουσιαζόμενη ποιήτρια, τόσο για το έργο της, όσο και για το μεγαλύτερο δημιούργημά της που είναι τα παιδιά της, τα οποία παρίστανται και στηρίζουν τη μητέρα τους. Ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «δεν είναι μόνο εμείς να δίνουμε στα παιδιά μας, αλλά και εκείνα να συμπορεύονται μαζί μας».
Μέσα σε έντονο κλίμα συγκίνησης έκλεισε η εκδήλωση με τον λόγο τής ποιήτριας, ευχαριστώντας όλους τους συμμετέχοντες της παρουσίασης και τους προσκεκλημένους που την τίμησαν με την παρουσία τους και αναφέροντας ότι «η “Απρόσμενη Άνοιξη” είναι το Α της Αφετηρίας, το Α της Αναζήτησης, είναι η καινούρια σελίδα στον ανέναο κύκλο της ζωής».
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με μουσική από τους εκλεκτούς μουσικούς κ.Νίκο Αστρά (κιθάρα-τραγούδι) και κ.Γιώργο Γκιωνάκη (μπουζούκι-τραγούδι), όπου ερμήνευσαν γνωστά ελληνικά τραγούδια, συμβάλλοντας και αυτοί ώστε να ολοκληρωθεί η βραδιά με επιτυχία!
Παραδοσιακό Καφενείο “Η Ωραία Ελλάς” – Αθήνα, 11 Δεκεμβρίου 2017
Επιμέλεια συνέντευξης: Βάσω Β. Παππά – Δημοσιογράφος (Vas_nikpap@yahoo.gr)
Με αφόρμηση την έκδοση της πρώτης της ποιητικής συλλογής «Αθώες Νοσταλγίες» (Αυτοέκδοση – 2014) η Τζούλια Πουλημενάκου μάς ξεδιπλώνει πτυχές της προσωπικότητάς της με έναν ανεπιτήδευτο τρόπο. Βραβευμένη από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στους Δελφούς, με πολλές Διακρίσεις και Επαίνους. Απλή και προσηνής κερδίζει το συνομιλητή της με την πρώτη ματιά.
Κυρία Πουλημενάκου, πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική σας συλλογή με τίτλο “Αθώες Νοσταλγίες”. Τι θέλετε να προβάλλετε μέσα από τη συλλογή σας;
Οι «Αθώες Νοσταλγίες» είναι 30 ποιήματα (28 δικά μου και 2 της μητέρας μου), καθαρά βιωματικά και με διάθεση εσωτερικής αναζήτησης και πληρότητας. Η διαδρομή τους δεν ήταν εύκολη. Και αυτό γιατί μέσα από την γραφή τους επικοινωνώ με τον ίδιο μου τον εαυτό, αυτοαναλύομαι, ενδοσκοπώ και αναδύομαι καλύτερη. Αυτό που θέλω να εκφράσω με τη συλλογή μου είναι το φως και η ελπίδα να μην σβήσουν από την εποχή μας. Κάποια στιγμή στη ζωή σου κάνεις τον απολογισμό σου και διαπιστώνεις ότι ο χρόνος περνά και με τον εαυτό σου ασχολείσαι ελάχιστα. Σ΄αυτή τη διαδρομή μιας εσώτερης αναζήτησης, προέκυψαν οι «Αθώες Νοσταλγίες» και θέλω να προβάλλω τη δύναμη του ανθρώπου, πέρα και κόντρα στα δύσκολα, να ελπίζει και να συνεχίσει να ονειρεύεται…
Ο Νίκος Ταβουλάρης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών γράφει στον πρόλογο της ποιητικής συλλογής: “Οι “Αθώες Νοσταλγίες” είναι μια απτή απόδειξη πως η τέχνη και ειδικότερα εκείνη της Ποίησης, είναι δυνατόν να τέρπει και ταυτόχρονα να προβληματίζει και να μετουσιώνει το μικρό σε μεγάλο και την τρυφερότητα της ψυχής ενός γνήσιου ποιητικού πνεύματος σε νοηματικό και υπαρξιακό Φως!” Τι σημαίνει για σας η ποίηση; Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και ποια στάθηκε η αφορμή;
Ο Καρυωτάκης είχε πει ότι «ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε». Για μένα ποίηση, πέρα από μια απλή καταγραφή, είναι το καταφύγιο που ψάχνω κάθε φορά, να απομονωθώ, να κλειστώ και να αναγεννηθώ καλύτερη. Είναι ένα ταξίδι στο εσωτερικό της ψυχής μου και μέσα από αυτό ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Γράφω από την ηλικία των 15 ετών. Θυμάμαι το πρώτο μου ποίημα, ήταν ένα μικρό τετράστιχο για την αγάπη. Κανείς δεν ήξερε ότι γράφω, ακόμα και οι δικοί μου πολύ αργότερα το ανακάλυψαν. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου (το καταφύγιο που έλεγα πριν) και προσπαθούσα μέσω της γραφής να ανακαλύψω εμένα. Αθόρυβη και ντροπαλή θα έλεγα και με τις συχνές μεταθέσεις του πατέρα μου, οι φιλίες μου και οι παρέες μου εκείνα τα χρόνια δεν ήταν σταθερές. Στην ποίηση έβρισκα τη σταθερότητα, μια αληθινή φίλη, που ήμουν σίγουρη ότι δεν θα με εγκατέλειπε ποτέ. Η αφορμή ήταν, όταν σε κάποιο μάθημα στο γυμνάσιο διάβασα ποιήματα του Κων/νου Χατζόπουλου, του Λάμπρου Πορφύρα, του Κωστή Παλαμά και του Ν. Βρεττάκου. Αυτά τα ποιήματα τα λάτρεψα και αργότερα ταυτίστηκα μαζί τους, γιατί με οδηγούσαν στην ουσία της ζωής μέσα από μια αισθητική απόλαυση που στο τέλος έβγαινε από μέσα τους η αλήθεια και η ελπίδα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη και ευλογημένη θα έλεγα, γιατί με γέμιζαν αισθήματα ευφορίας και πληρότητας.
Προέρχεστε από ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό, καθώς οι γονείς σας και ο αδελφός σας ασχολούνται με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Πόσο επηρέασε αυτό τις επιλογές σας;
Σίγουρα το κύτταρο της καλλιτεχνίας προϋπήρχε από τους γονείς μου και εγώ και ο αδελφός μου κληρονομήσαμε αυτό το ταλέντο, αλλά πιστεύω ότι στην προσωπική μου κατάσταση αυτό που επηρέασε περισσότερο να στραφώ στην ποίηση, ήταν η δική μου ανάγκη να αποτυπώνω ό, τι σημαντικό ένιωθα να συμβαίνει στη ζωή μου. Πάντα έψαχνα στην ποίηση και ακόμα ψάχνω τις αλήθειες που μου ομορφαίνουν τη ζωή και με ολοκληρώνουν σαν άνθρωπο.
Από τι θέματα εμπνέεστε για να δημιουργήσετε ένα ποίημα; Από τα ποιήματά σας αγαπάτε πιο πολύ αυτά που σας δυσκολεύουν ή αυτά που σας βγαίνουν αβίαστα;
Τα θέματα που εμπνέομαι για να δημιουργήσω ένα ποίημα, είναι αυτά που αναγεννούν την ψυχή, ο έρωτας, η αγάπη, τα χρώματα του ελληνικού ουρανού και της θάλασσας, η μυρωδιά της βροχής, η αίσθηση ενός ηλιοβασιλέματος και μιας ανατολής, ο ήχος των κυμάτων, η ελπίδα, τα όνειρα, είναι αυτές οι αξίες της ζωής μας, η ελευθερία, η πατρίδα, το μέλλον, ο Θεός μας. Ακόμα και αυτά που μιλούν για χωρισμό, πόνο και θλίψη είναι φιλτραρισμένα από την ψυχή, που εμπεριέχεται μέσα τους, έτσι ώστε το ποίημα να μετουσιωθεί σε φωτεινό πέρασμα και να στείλει τα δικά του μηνύματα στον αναγνώστη. ΄Ολα μου τα ποιήματα τα αγαπώ το ίδιο, υπάρχει ποίημα στη συλλογή που το έγραψα μέσα στο λεωφορείο και ένα άλλο που με παίδεψε αρκετές μέρες, αλλά και τα δύο είναι αγαπημένα γιατί υπάρχει μέσα τους το κύτταρό μου. Είναι σαν τα παιδιά μας, που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις, γιατί είναι μέρος του εαυτού σου.
Ο Κωστής Μοσκώφ στο βιβλίο του “Για τον Έρωτα και την Επανάσταση” έγραψε ότι “ποίηση είναι πράξη καιρών λυπημένων”. Θεωρείτε ότι είναι λυπημένη η εποχή που διανύουμε ώστε να μπορέσει να ανθίσει η ποίηση;
Όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, όπως ένας πόλεμος, μια αρρώστια, μια οικονομική κρίση κλπ., υπάρχει περισσότερο συναισθηματική ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί και έτσι λέμε ότι η ποίηση ανθίζει. Γιατί αποκρίνεται στο συναίσθημα που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει.
Η άποψη η δική μου είναι ότι ποίηση είναι κάθε εποχή, είναι πράξη «παντός καιρού» και χαράς μα και λύπης.
Γέμισες με χρώμα δειλινού/τις άδειες σελίδες,/στόλισες με ρόδα και άνοιξη/τον κήπο της καρδιάς μου. Εσύ, ο Έρωτας!
Την ένταση του έρωτα την αντέχετε; Κινδυνεύσατε ποτέ να χάσετε τον εαυτό σας από εκείνον;
Ευτυχώς που κινδύνευσα! Πώς αλλιώς θα αναγνωρίσεις μέσα σου την αληθινή ευτυχία; Πώς αλλιώς θα μάθεις τον εαυτό σου; O έρωτας ανεβάζει την ψυχή και κυριαρχεί σε όλες μας τις αισθήσεις. Και όταν ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που θέλεις, ανεβάζεις την ένταση μέχρι εκεί που αντέχεις…. ναι, ευτυχώς που κινδύνευσα!
Διανύουμε περίοδο εκλογών. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η σύγχρονη πολιτική σκηνή διαπνέεται από ένα τεχνοκρατικό πνεύμα. Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η “αισθητική αγωγή” θα έκανε τους πολιτικούς καλύτερους. Ασπάζεσθε αυτή την άποψη;
Συμφωνώ ότι το τεχνοκρατικό πνεύμα μπορεί να φέρει αλλαγές στον τόπο μας και σίγουρα αυτό είναι αποδεκτό από όλους μας. Όσον αφορά την «αισθητική αγωγή», κατά τη γνώμη μου πρώτα πρέπει να ξεκινήσει από εμάς τους πολίτες. Εμείς πρέπει να γίνουμε καλύτεροι, μέσω της οικογένειας, της παιδείας και των συναναστροφών μας και εκεί έγκειται για μένα η «αισθητική αγωγή». Και μετά, κατά προέκταση, πιθανόν και οι πολιτικοί μας να είναι καλύτεροι.
Ξύπνησα/και μύρισε Κυριακή!/ Η ζωή είναι όμορφη!
Τι σημαίνει ευτυχία για σας; Πότε λέτε στον εαυτό σας ότι είστε ευτυχισμένη;
Ευτυχία για μένα είναι ακριβώς αυτό: Nα ξυπνάω κάθε πρωί σα να είναι Κυριακή. Γιατί η Κυριακή είναι η μέρα που ευλόγησε ο Θεός να ξεκουράζεται ο άνθρωπος σώμα και ψυχή, να έχει την υγεία του και έτσι να μπορεί να δημιουργεί, να στοχεύει και να ονειρεύεται…Είμαι ευτυχισμένη όταν η ψυχή, το πνεύμα και το σώμα εναρμονίζονται με τις μικρές χαρές της καθημερινότητας. Και αυτόν τον ορισμό της ευτυχίας έχω μεταδώσει και στα παιδιά μου.
Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο Θεός είμαστε εμείς οι ίδιοι ενώ κάποιοι “εκκεντρικοί” ότι η θρησκεία είναι για τους αφελείς. Εσείς πιστεύετε στον Θεό; Ποια η προσωπική σας εκτίμηση;
Φυσικά και πιστεύω στο Θεό. Για μένα ο Θεός είναι η ανώτερη δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος για να στηριχτεί, να πιστέψει, να ελπίζει και να συνεχίσει να ονειρεύεται, παρόλα τα δύσκολα και στο τέλος η πίστη του αυτή να τον λυτρώνει και να του ανεβάζει την ψυχή. Πρέπει να έχουμε τον Θεό μέσα μας. Τον έχουμε ανάγκη. Για τη λύτρωση, για το ταξίδι στην αιώνια ζωή και στην ελπίδα..
Η χώρα μας διανύει δύσκολες ώρες λόγω της κρίσης. Τι σκέφτεστε για όλα αυτά που συμβαίνουν και πώς ονειρεύεστε την ελληνική κοινωνία σε δέκα χρόνια από σήμερα;
Βιώνω κι εγώ όπως όλοι οι ΄Ελληνες τις δυσκολίες της χώρας μας. Σκέφτομαι το μέλλον και ανησυχώ περισσότερο για τη νεολαία μας, για τα παιδιά μας. Η ελληνική κοινωνία που ονειρεύομαι σε δέκα χρόνια από σήμερα, θέλω να είναι σύγχρονη, ευνομούμενη και ευρωπαϊκή, στην οποία να εφαρμόζονται οι νόμοι και να επικρατεί περισσότερο η αλήθεια και η αξιοκρατία.
Η ανωτέρω συνέντευξη δόθηκε στη δημοσιογράφο-συγγραφέα Βάσω Β. Παππά και δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή εφημερίδα “Ελληνική γνώμη” στις 21 Μαϊου 2014.
—————————————————————————————————————————————–
Επίσης, η ποιητική συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες» παρουσιάστηκε στις 2 Ιουνίου 2015 στην τηλεοπτική εκπομπή «Ανάδειξέ το» με τη δημοσιογράφο Άννα Νικολαϊδη.
Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής “Αθώες Νοσταλγίες” στην Αθήνα
Η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Αθώες Νοσταλγίες» πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» στις 9 Μαϊου 2014.
Ο Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» κύριος Νίκος Ταβουλάρης ανέλυσε την αισθητική και φιλοσοφική διάσταση της γραφής τής ποιήτριας, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «Η μετουσίωση του ελάχιστου σε μέγιστο, η δημιουργός δύναμη της αγάπης και του έρωτα, όχι μόνο στην ανθρώπινη αλλά και τη συμπαντική διάσταση, είναι θέματα πολύ μεγάλα και δυσπρόσιτα και ίσως μόνο η ποίηση έχει τη δυνατότητα να τα προσεγγίσει, όχι μέσα από μια έλλογη ανάλυση, αφού αυτά σίγουρα υπερβαίνουν την πεπερασμένη νοητική μας ικανότητα, αλλά ίσως να τ’ αγγίξει με τ’ άυλα ακροδάχτυλά της. Μια τέτοια διστακτική αλλά όμορφη ποιητική αφή επιχειρεί η Τζούλια Πουλημενάκου στην ποιητική της συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες».
Ποιήματα απέδωσε η Γενική Γραμματέας της Π.Ε.Λ. και ποιήτρια κυρία Εύα Χαλκιαδάκη. Χαιρετισμό απηύθυνε η εικαστικός-ψυχολόγος κυρία Καίτη Κουμανίδου, η οποία έχει επιμεληθεί την έκδοση και έχει φιλοτεχνήσει με εικαστικό της έργο το εξώφυλλο της συλλογής. Την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος κυρία Μαρία Χατζηνικολάου. Ιδιαίτερη νότα πρόσθεσε η ζωντανή ορχήστρα (κιθάρα-βιολί) με τη ζεστή φωνή της κυρίας Ελεάνας Φινοκαλιώτη.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Όταν η ποίηση προσθέτει στη ζωή..
Η ποιήτρια Τζούλια Πουλημενάκου με την Ποιητική Συλλογή “Αθώες Νοσταλγίες“ μάς ταξιδεύει με το τρυφερό και ονειροπόλο ύφος της σε κόσμους άλλους με όχημα την ποίηση και τη μαγεία, δοσμένη με καθαρότητα και λυρισμό.
Η γνωριμία με την ποίησή της γαληνεύει την ψυχή ξεδιπλώνοντας με απαλούς κραδασμούς την εσωτερικότητα της ψυχής της, αναδεικνύοντας έτσι τον πλούτο των συναισθημάτων της και τη δυναμική του λόγου της.
Με ιδιαίτερη προσωπική τεχνογνωσία κατορθώνει χρησιμοποιώντας το παιχνίδι της φαντασίας, του ονείρου αλλά και της ζωής, να αγγίξει απαλά τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής τού αναγνώστη και να του προκαλέσει … Αθώες Νοσταλγίες.
Καίτη Κουμανίδου-Εικαστικός-Ψυχολόγος
τ. Διευθύντρια Πρόληψης Ε.Ε.Σ.
Έννοια του Ωραίου – Οι αισθητικές και οι άλλες αξίες
Μια πρώτη έννοια, που πρέπει να την αποσαφηνίσει κριτικά και να τη στερεώσει στη σκέψη μας η φιλοσοφική Καλολογία, είναι η έννοια της αισθητικής εμπειρίας.
Η αισθητική είναι μια ιδιαίτερη σχέση της ψυχής μας προς τον κόσμο. Μια ιδιότυπη στάση που παίρνει το εγώ μας απέναντι στα αντικείμενα. Η κίνηση του πνεύματός μας προς τη διεύθυνση μιας ορισμένης αξίας των πραγμάτων. Η σχέση αυτή είναι πολύ λεπτή και εύκολα καταστρέφεται με την ψυχική μας μετατόπιση, με την εσωτερική μας κίνηση προς τη διεύθυνση των άλλων αξιών.
Για να πάρει το εγώ μας στάση αισθητική απέναντι σ’ ένα αντικείμενο, πρέπει να μπορέσουμε να κρατηθούμε σε κάποια απόσταση και να το κοιτάξουμε με «άλλα μάτια», να το ακούσουμε με «άλλο όργανο». Πρέπει για μια στιγμή ν’ ανασταλούν οι ζωικές ορέξεις μας, να κοπούν οι κάθε λογής πρακτικοί δεσμοί που μας ενώνουν στην καθημερινή ζωή με τα πράγματα και μας έχουν συνηθίσει να τα βλέπουμε και αμέσως να λογαριάζουμε πώς μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε, ή ν’ αρχίζουμε κιόλας να ικανοποιούμε με αυτά μια ζωική ή μιαν οποιαδήποτε πρακτική ανάγκη μας.
Όταν βλέπουμε λαίμαργα έναν καρπό ή ένα γυμνό, ή νύχτα στο δάσος φοβόμαστε τους ίσκιους των δέντρων, όταν σφίγγουμε με οργή ένα λεπτουργημένο εγχειρίδιο ή το βλέπουμε στα χέρια του εχθρού που μας πλησιάζει, όταν μέσα σ’ ένα περιβόλι από άλικα τριαντάφυλλα υπολογίζουμε το κέρδος που μπορεί να έχει το απόσταγμά τους, όταν σε μια θεατρική παράσταση ή μπροστά σε μια καλλιτεχνική προσωπογραφία οι αισθήσεις μας μεθούν από τη δροσιά και τα νιάτα της ηθοποιού ή του μοντέλου – δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε την απόσταση που χρειάζεται η ψυχή μας για να βάλει σ’ ενέργεια την αισθητική της λειτουργία, κι έτσι δεν αισθανόμαστε την ομορφιά αυτών των αντικειμένων.
Οι ζωικοί ή πρακτικοί μας δεσμοί με τα πράγματα είναι τότε πολύ ισχυροί και δεν αφήνουν το εγώ μας να πάρει στάση αισθητική απέναντί τους. Και αν για μια στιγμή πάμε να δέσουμε μαζί τους μια σχέση αισθητική, να διευθύνουμε το πνεύμα μας προς την αισθητική τους αξία, οι ορέξεις και άλλες μας ανάγκες επεμβαίνουν, θολώνουν το αισθητήριο του καλού και εμποδίζουν τη λειτουργία του. Για τον άνθρωπο των αδάμαστων ζωικών ορμών, όπως και για τον άνθρωπο που όλα στη ζωή τα αποτιμά με το μέτρο της πρακτικής χρησιμότητας, το ωραίο του Αισθητικού είναι μια ανώφελη πολυτέλεια. Εκείνος ωραίο ονομάζει το ακμαίο και το ώριμο ή το χρήσιμο.
Ευάγγελος Π.Παπανούτσος (1900-1982) Παιδαγωγός,φιλόσοφος.δοκιμιογράφος,θεολόγος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Βερολίνου, Παρισιού – Διδάκτωρ της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Τιβίγγης, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Απόσπασμα από την “ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ”
Τέταρτη έκδοση – Αθήνα 1969
Επιλογή κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο: Τζούλια Δ. Πουλημενάκου (Προσωπικό αρχείο βιβλιοθήκης)