ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«ΑΝΤΙΚΛΕΙΑ» – Ποιητικός μονόλογος – Α΄ Έκδοση Αθήνα – Ιούλιος 2020

 

Συγγραφέας: Τζούλια Πουλημενάκου

 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση

 

ISBN: 978-960-479-212-2

 

Σχεδιασμός εξωφύλλου-οπισθοφύλλου: Μαρίνα Βολάκου

 

Η Αντίκλεια είναι η μητρική μορφή της γερόντισσας στου Ομήρου την «Οδύσσεια», η  μάνα του Οδυσσέα. Ο καημός της για τον μισεμό τού γιου της την οδήγησαν στον θάνατο, μη αντέχοντας την επί πολλά χρόνια απουσία του. Ο Όμηρος παρουσιάζει την Αντίκλεια στην ραψωδία λ, γνωστή ως  «Νέκυια», όπου ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη για να επισκεφτεί την ψυχή του μάντη Τειρεσία και να πάρει τον χρησμό, που θα τον οδηγήσει στον νόστο, δηλαδή στην επιστροφή στην πατρίδα του την Ιθάκη.

Το κείμενό μου είναι μια ποιητική συλλογή-σύνθεση, ένας προσωπικός μονόλογος της Αντίκλειας, της μάνας που υμνεί τον γιο της. Μιλάει η ψυχή τής μάνας και απευθύνεται στον γιο της τον Οδυσσέα, όταν τον συναντά στον Άδη.

Η Αντίκλεια μέσα στον σπαρακτικό της λόγο, συμβουλεύει, ενθαρρύνει και παράλληλα παροτρύνει τον γιο της Οδυσσέα να βγει δυνατός και νικητής από όλα αυτά τα δεινά που στόχο έχουν την αναζήτηση του εσωτερικού εαυτού του, με προορισμό την προσωπική του Ιθάκη. Η σχέση μάνας-παιδιού είναι ανθρώπινη, αρραγής και δε σπάει ούτε με τον ίδιο τον θάνατο. Ακόμα και στην άλλη ζωή η μάνα θα είναι εκεί αιώνια και θα βρίσκεται κοντά στα παιδιά της.

Τζούλια Πουλημενάκου

 

 

                                         

Αποσπάσματα από την “Αντίκλεια” 

α΄

       Για σένα ύμνο και συνάμα προσευχή

                   στον Ουρανό θα πέμψω,

πάμφωτο αστέρι της ψυχής μου

μονάκριβέ μου Οδυσσέα

βασιλιά της πολύπονης Ιθάκης

σπλάχνο από τα σπλάχνα μου·

βυθίστηκες στη σιωπή της αδυσώπητης λήθης

και ανεξιχνίαστος μένει ο καμβάς

της ζωής σου

στις εφτά θάλασσες,

στους βαθυκύανους ωκεανούς

της δύσμοιρης πορείας σου

προς το φωτεινό πέρασμα

της ποθεινής λύτρωσης…

[…]

Η σελήνη πύρινος κύκλος, θαρρείς·

πνίγει και πυρπολεί την ψυχή μου!

Αχ! πόσο λαχταρώ 

να σε σφίξω στην αγκαλιά μου

πριν ο χρόνος με τραβήξει στην άβυσσο…

 

β΄

[…]

Άραγε θα ανακαλύψεις ποτέ

το μυστικό κλειδί που ξεκλειδώνει

τις απατηλές ψευδαισθήσεις

οδηγώντας νου και ψυχή

στον αληθινό δρόμο της ελευθερίας;

Άραγε, άραγε θα κατανοήσεις κάποτε

την αληθινή φύση των πραγμάτων

ξεπερνώντας τον φθαρτό εαυτό σου

εκεί στους θαλασσοδαρμούς

του ατίθασου Ποσειδώνα;  

[…]

 

γ΄

[…]

Ήχοι απ’ τη χαρούμενη φωνή σου

σκορπούσαν την ανάσα σου,

– πνοή δική μου –

στο παιδικό σου δωμάτιο·

άγουρες μνήμες

κατακλύζουν το μυαλό μου…

Σαν καθρέφτης αόρατος

η ζωή σου,

η ζωή μου!

Και μετά, μετά σιωπή.

Κι ύστερα, ύστερα όλα χάθηκαν…

Μ’ ακούς που σε καλώ απεγνωσμένα;

Ακούς στα πέρατα της γης

την ηχώ της φωνής μου ν’ αντιλαλεί;

Aκούς την κραυγή μου

που σπάει τα σύνορα;

Μ’ ακούς;

 

δ΄

[…]

Εδώ, ναι εδώ

στο θλιμμένο πέλαγος

στο σκότος του μαύρου ωκεανού

στις εσχατιές του Άδη

δίχως το φως του ήλιου

εδώ, στην αθέατη διάσταση της συνείδησης

η ανάγκη σου για θυσία και προσφορά

απελευθερώθηκε,

ενώθηκαν οι ζωντανοί με τους πεθαμένους

με αίμα αθάνατο…

Έγινες γέφυρα και μετέφερες

τον ήλιο, εδώ,

εδώ στις παρυφές

του σκοτεινού τού Άδη

θέλοντας ν’ ανταμώσεις

του μάντη Τειρεσία την ψυχή,

με προτροπή της Αιαίας Κίρκης

που θα σου αποκάλυπτε

τον μυστικό χρησμό

για την επιστροφή σου στην πατρίδα,

την ποθεινή Ιθάκη…

 

© Τζούλια Πουλημενάκου

 

Απόσπασμα από τον Πρόλογο του βιβλίου:

(του Νίκου Ταβουλάρη)

      «Αντίκλεια»! Βλέπεις αυτόν τον τίτλο του βιβλίου και περιμένεις να βρεις στις γραμμές του κειμένου την ιστορία της μητέρας του Οδυσσέα σε μια αφηγηματική φόρμα και ξαφνικά με το που διαβάζεις τους πρώτους στίχους βυθίζεσαι μαγικά σε έναν κόσμο, που ακροβατεί μεταξύ της πραγματικότητας και του ονείρου, που όμως σου αφήνει τόσο εκρηκτικά το μεταίσθημα ενός κόσμου, που είναι τόσο ρεαλιστικά άπιαστος μα συνάμα σε καλεί προκλητικά να συνταξιδέψεις με την ποιήτρια στης ποίησης τους ουρανούς!

Η κραυγή «σπλάχνο από τα σπλάχνα μου» διαρρηγνύει το φράγμα του φυσικού ήχου και εναρμονίζεται με τις υπερκόσμιες συχνότητες του ψυχικού μας κόσμου, ξεκινώντας ως κεραυνοβόλος φθόγγος, που χτυπάει ανελέητα τα απώτατα κρησφύγετα της ψυχής μας, αλλά που σταδιακά μέσα από την ευαισθησία και την τέχνη της ποιήτριας, μετατρέπεται σε απαλό μελωδικό ψιθύρισμα που μας σαγηνεύει, όπως όταν ακούμε το θείο νανούρισμα της μητέρας στο μονάκριβο σπλάχνο της!

Ένα κείμενο που εναρμονίζει τη συναισθηματική συγκίνηση με τη φιλοσοφική προσέγγιση του θέματός της, η Τζούλια Πουλημενάκου έχει κατορθώσει να συνταιριάξει τη διάνοια με την ψυχή σε ένα γοητευτικό αμάλγαμα ποιητικού λόγου!

Ετούτη η εξωτερίκευση των ψυχικών παλμών της ποιήτριας ταιριάζει όχι μόνο για να εκφράσει ως Αντίκλεια την αγωνιώδη λατρεία της προς τον Οδυσσέα, αλλά και κάθε μητέρας προς τα παιδιά της! Είναι εκείνη η κραυγή που ξεπηδάει από το ασυνείδητο του νου και τους ανθισμένους λειμώνες της μητρικής ψυχής για να γεμίσει το σύμπαν με τη μελωδία της αγάπης και να γίνει ο κρίκος της φθοράς με την αθανασία, στην υπεράνθρωπη προσπάθειά της να υπερνικήσει τους φυσικούς νόμους και να ακυρώσει ακόμη και αυτόν τον θάνατο.

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος

τ.Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»

Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός»

Μάιος 2020

 

Απόσπασμα από το Εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου:

(της Κατερίνας Αραθύμου)

Η Τζούλια Πουλημενάκου με την ποιητική της σύνθεση «Αντίκλεια» δίνει φωνή στη μητέρα του Οδυσσέα, σε εκείνη τη μάνα που ο Όμηρος παρουσιάζει ως άσαρκη σκιά στον Άδη να συνομιλεί με τον γιο της, σε εκείνη τη μάνα που ο καημός για την τύχη του παιδιού της την οδήγησε στον Κάτω κόσμο…  Φωτίζει, έτσι, τη μορφή της, εστιάζει στα λόγια της και την ανάγει σε σύμβολο διαχρονικό της μητρικής φιγούρας.

Η ποιητική δημιουργία της, χωρισμένη σε δεκατρείς μικρές υποενότητες – ραψωδίες, διαγράφει όλο το φάσμα της μητρικής υπόστασης. Διαπνέεται από στωικότητα, ήρεμη προσμονή, μελαγχολική διάθεση και σταθερή έκφραση αγάπης.  Η προσφώνηση «σπλάχνο από τα σπλάχνα μου» επανέρχεται δέκα φορές συνολικά, αποτελώντας έτσι την επιτομή της σύνδεσης μητέρας-παιδιού, την πιο περιεκτική έκφραση αποτύπωσής της και, παράλληλα, τίθεται από τη δημιουργό με έμφαση και λατρεία στο τέλος του έργου της, με τρόπο που συμπυκνώνει κάθε προηγηθείσα ποιητική στιγμή.

Στο τέλος της σύνθεσης, η Αντίκλεια φτάνει στην ύψιστη έκφραση αποκάλυψης της Αλήθειας. Συνειδητοποιεί πως η περιπλάνηση του πολύπαθου Οδυσσέα προς την Ιθάκη, η πορεία από το φως στο σκοτάδι και πάλι στο φως, αλλά και από την πλάνη στην αλήθεια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναζήτηση του εσώτερου εαυτού μας, η προετοιμασία για την έξοδο στο φως της αλήθειας και της λύτρωσης, η αναγκαία και αναπόφευκτη μαθητεία στη ζωή.

Κατερίνα Αραθύμου

Φιλόλογος

Ιανουάριος 2020

 

Απόσπασμα από το Επίμετρο του βιβλίου:

(της Γεωργίας Μυστριώτη)

Ο μονόλογος «Αντίκλεια» μιλάει στην ψυχοσύνθεση κάθε Ελληνίδας μητέρας ειδικότερα, αλλά και κάθε ανθρώπου γενικότερα. Ο μονόλογος αυτός περικλείει όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις μιας μητέρας, ανεξάρτητα από κοινωνική θέση ή εποχή. Μια μητέρα αφοσιώνεται στο παιδί της με αυταπάρνηση, χωρίς να αποκαλύπτει τον πόνο που βιώνει κατά την ανατροφή του παιδιού της, από τη στιγμή της κύησης και εις το διηνεκές. Ωστόσο, παρά τις φαινομενικές υπερδυνάμεις που διαθέτει, κάποιες από αυτές ενισχυμένες από τη βιολογία της, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος του οποίου σπάει η πανοπλία μπροστά στο απόγειο του πόνου για το παιδί της, το οποίο αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της. Κάθε μητέρα θέλει να είναι τέλεια απέναντι στο σπλάχνο της, μη συνειδητοποιώντας ότι λόγω της ανθρώπινης φύσης της δεν είναι εγγενώς δυνατόν να το καταφέρει. Το σπουδαιότερο μάθημα που λαμβάνει η Αντίκλεια μετά τη συνάντησή της με τον Οδυσσέα είναι η εμπιστοσύνη στην ικανότητα του ανθρώπου να ανεβαίνει μετά την ψυχική του κατάβαση βρίσκοντας το φως, την Ιθάκη.

Ο μονόλογος της Αντίκλειας αποπνέει την ατμόσφαιρα ενός μονόπρακτου με την ιδιαίτερη θεατρικότητα που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική ακινησία, η οποία αντικατοπτρίζει στο μέγιστο την αμετακίνητη εστίαση του νου της στην τύχη του Οδυσσέα πριν και μετά τον θάνατό της. Το κλείσιμο ( ; ) του μονολόγου στη ραψωδία μ’ δίνει την εντύπωση του ανολοκλήρωτου, σαν οι σκέψεις της Αντίκλειας για τον χαμένο μονάκριβο γιο της να μην έχουν τελειωμό, παρά την επίγνωση της τιμής που θα λάβει κατά την επιστροφή του.

Γεωργία Μυστριώτη

Υποψήφια Δρ Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας ΕΚΠΑ

Μάιος 2020

KEIMENO ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ:

Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή,

μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε

βυθισμένοι σ’ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε

όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι

βυθισμένα στη θάλασσα.

Ποιο είναι το χρέος μας;  Ν’ ανασηκώσουμε

το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο

αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν’ αναπνέψουμε

το υπερπόντιο τραγούδι.

 Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε

νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα

με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα,

κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα

φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη.

 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

«ΑΣΚΗΤΙΚΗ»

Αντίκλεια Εξώφυλλο/οπισθόφυλλο

 

Επί-Λόγου – Τα βιβλία μου – Τα ποιήματά μου – Ιούλιος 2020

Με βλέμμα σκοτεινό και θλιμμένο

αντικρίζω, Κύριε

τα όνειρα των δρυμών, βουνών και δασών

να ξεψυχούν στην αγχόνη της τρέλας.

Τα πεύκα και τα έλατα να τραγουδούν

ματωμένες μπαλάντες

και τους δαίμονες της κόλασης

να χορεύουν και να τρίζουν τα δόντια τους.

Διασαλεύεται η τάξη και η πυρκαγιά φονιάς

καμακώνει της ελπίδας τα έμβρυα

και βυθίζει στον Άδη στρατιές

ερπετών και θηλαστικών.

Με συντριβή και οδύνη παρατηρώ, Κύριε

τα βελούδινα των πτηνών χαμόγελα

να σπαράζουν στη χοάνη της θλίψης

τα ανέμελα τρωκτικά

να ρουφούν το δάκρυ του πόνου

να αιωρούνται στον βρόγχο

του τρόμου και να χάνονται στο λαβύρινθο

της ντροπής και της βαρβαρότητας.

Το μάτι τις δορκάδας τυλιγμένο στις φλόγες

ζει την πιο αβάσταχτη τραγωδία

καθώς ξεπροβάλλει μέσα

από τα δάκρυα των λουλουδιών

και τους λυγμούς των δέντρων

και χάνεται στο αδηφάγο στόμα

του σπαραγμού και της ανυπαρξίας.

Η πένθιμη από τους πυρίνες φλόγες μουσική

δυναστεύει τη φωνή της ύπαρξής μου

εκθρονίζει την ευτυχία από τα χείλια μου

δολοφονεί τη λεβεντιά των βουνών

την περηφάνεια των κάμπων

στέρνει στο νεκροθάλαμο τη ζωή

και καταδυναστεύει την ανάσα μου.

Οι χείμαροι χάνουν τη συντροφιά της βλάστησης

ορφανεύουν, θρηνούν και στην οργή τους

αποκεφαλίζουν αθώες συνειδήσεις

και ανοίγουν τάφους να θάψουν

τις προσδοκίες του μέλλοντος χρόνου.

Τα περιστέρια απαγχονίζονται άκλαυτα

στον ιστό της ειρήνης.

Ο φόβος ανοίγει σύραγγες στις φλέβες μου

και η γαλήνη της ψυχής μου φυλακίζεται

στης σιωπής τα συρματοπλέγματα.

Οι δράκοντες της νύχτας

βγαίνουν από τους κρυψώνες τους

και με υψωμένα τα σπαθιά τους

ουρλιάζουν  και θερίζουν

της ευτυχίας τα χαμόγελα

που ξεψυχούν στων θαυμάτων τα χείλια.

Σώσον, Κύριε

την απείρου κάλλους δημιουργία σου

από τα πύρινα της λαίλαπας νύχια

που τη σέρνουν για να την πνίξουν

στα ματωμένα του Άδη βάραθρα.

Μάτωσε η φωνή μου να σου φωνάζει

σκίστηκαν τα πόδια μου να σε αναζητούν

την ώρα της οδυνηρής δοκιμασίας.

Πάγωσαν τα χέρια μου

να υψώνονται και να ζητούν το έλεός σου

αρρώστησε η ψυχή μου στου ολέθρου τη θέα.

Μη στέκεσαι, Κύριε

μακρά από της δημιουργίας σου το έργο

που φλέγεται απο μιασμένα και βδελυρά δάχτυλα.

Μην εγκαταλείπεις τα πλάσματά σου

που σπαράζουν ζωντανά στις πύρινες φλόγες

και μάταια αναζητούν τη σωτηρία τους

στην παντοδυναμία και στο έλεός σου.

Κατέβα από τα μακρινά σου αστέρια

και από της νύχτας τα σκοτεινά βάθη

και σύντριψε των οικοπεδοφάγων τις κεφαλές

και όσων άλλων ασελγούν

στης δημιουργίας σου το έργο

για να κορέσουν τη δίψα τους για άνομο πλούτο

και να ικανοποιήσουν τις διαστροφές τους.

Στείλε το δάκρυ σου ως δροσερή νεροποντή

να ξεπλύνει τις στάχτες και να επαναφέρει

το σεληνιακό τοπίο στη χαρά της ζωής.

Πότης Κατράκης

Λογοτέχνης

 

Από την ποιητική συλλογή «ΔΕΗΣΕΙΣ»

(Ποίηση μορφή μεταμοντέρνα)

Εκδόσεις Μαυρίδη

Αθήνα 2004

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Ιούλιος 2020

«Ειρήνη υμίν» κι αυτή ταξίδεψε στους απόκρημους βράχους,

στις μακρινές θάλασσες, στην έρημο, σε παγωμένα τοπία.

Με καμένα φτερά πέρασε στην εμπόλεμη ζώνη και μπήκε

σε σχολεία που οι λίστες απόντων παιδιών ήταν ατέλειωτες.

Γεμάτη παράπονο, αστέγνωτα δάκρυα κι έναν πόνο βουβό

πλησίασε τα παιδιά της ορφάνιας, της εγκατάλειψης

για να δώσει ένα χάδι, μιαν ανάσα και μία υπόσχεση…

Έγινε σύννεφο, βροχούλα μετάξινη, ένας ήρεμος άνεμος

να γλυκάνει τα τοπία που φλέγονται, που ζητάνε βοήθεια

πέρασε την απέραντη θάλασσα, με το κύμα της μίλησε

στο βυθό της αγάπης της είδε τόσα σπαράγματα!

 

Σε βλέπω «Ειρήνη», να αιωρείσαι στο άπειρο

να παίζεις κρυφτό με τον κυριακάτικο δίσκο του ήλιου,

να ξεκουράζεσαι στα φτερά των αγγέλων, στου Θεού το περβόλι

κι ένα φεγγάρι ολόγιομο να σου γνέφει καληνύχτα «Αγία».

 

Σ’ αναζήτησα στα βιβλία, στα δημόσια έγγραφα,

στα συνέδρια που για χάρη σου γίνονται, στις συνθήκες

εκεί που όλοι υπογράφουν, υπόσχονται, όλοι ορκίζονται

στο δικό σου βωμό, εκεί που κάθε μέρα θυσιάζονται

περιστέρια, παιδιά, της αγιοσύνης σου το πολύτιμο ένδυμα.

 

Σε παρακαλώ, κάνε ακόμη ένα μεγάλο ταξίδι.

«Μπες κρυφά μες στις αίθουσες των σχολείων του κόσμου,

γράψε στον πίνακα το όνομά σου με ανεξίτηλα γράμματα,

να το δουν τα παιδιά, ο Φοίβος, ο Γιώργος, η Αθηνά,

η Κάθριν, η Λεξίλα, ο Μάικ, ο Χουσεΐν, η Άμου, η Ράχελ,

μήπως αυτά – άμποτε – φέρουν έναν κόσμο ειρήνης».

 

 Νέλλη Β. Λαγάκου

Ποιήτρια – Συγγραφέας

τ. Σχολική Σύμβουλος Μέσης Εκπαίδευσης

Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

 

Ποιητική Συλλογή «Θερμή Κοιλάδα»

Εκδόσεις Φιλιππότη

Αθήνα 2014

 

 

Γ΄Βραβείο στον Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό  της Αμφικτυονίας Ελληνισμού

Θεσσαλονίκη 30-9-2007

 

 

 

Επιλογή κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου

(Αρχείο ιδιωτικής βιβλιοθήκης)

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Ιούλιος 2020

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγίας Παρασκευής προκηρύσσει τον 1^ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό για το έτος 2020.

Ο Διαγωνισμός περιλαμβάνει τα είδη λόγου:

α) Ποίηση

β) Διήγημα

γ) Παιδικό Παραμύθι

Διάρκεια:

Ως ημερομηνία έναρξης του Διαγωνισμού ορίζεται η Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020 και ως ημερομηνία λήξης η Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2020. Κάθε συμμετοχή εκτός του συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου θα θεωρείται εκπρόθεσμη και δεν θα γίνεται αποδεκτή.

Οι συμμετοχές αποστέλλονται ταχυδρομικά στη διεύθυνση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης

Κοντοπούλου 13 Αγία Παρασκευή Τ.Κ 15342

με απλή και όχι συστημένη αλληλογραφία ή κατατίθενται τις εργάσιμες μέρες και ώρες Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 10:00π.μ-2:00μ.μ και 5:00μ.μ-8:00μ.μ και Σάββατο 10:00π.μ-2:00μ.μ

Θέμα:

Το θέμα του Διαγωνισμού σε όλες τις κατηγορίες είναι ελεύθερο.

Υποβολή Συμμετοχής-Όροι:

Κάθε υποψήφιος μπορεί να συμμετέχει σε μία ή περισσότερες κατηγορίες του Διαγωνισμού με:

-μία ποιητική συλλογή (από 1 έως 5 ποιήματα) με κάθε ποίημα να μην υπερβαίνει τους 35 στίχους

-ένα διήγημα (έως 2000 λέξεις)

-ένα παιδικό παραμύθι (έως 2000 λέξεις)

Τα έργα που θα υποβληθούν πρέπει να είναι αδημοσίευτα και δημιουργήματα ενός μόνο συγγραφέα. Η βράβευση σε άλλο λογοτεχνικό διαγωνισμό νοείται ως δημοσίευση. Τα έργα πρέπει να κατατεθούν δακτυλογραφημένα και όχι χειρόγραφα σε πέντε (5) ξεχωριστά αντίτυπα και σε μορφή γραμματοσειράς Arial 14.  Στο επάνω δεξιό μέρος κάθε σελίδας θα πρέπει να αναφέρεται το ψευδώνυμο κάθε διαγωνιζόμενου. Τα 5 αντίτυπα θα εσωκλείονται σε μεγάλο ταχυδρομικό φάκελο με γραμμένο απέξω το ψευδώνυμο στη θέση του αποστολέα. Θα συνοδεύονται από ένα μικρότερο κλειστό φάκελο με γραμμένο απέξω το ψευδώνυμο του συγγραφέα, μέσα στον οποίο θα αναφέρονται τα πραγματικά στοιχεία του δημιουργού:

1. Το ονοματεπώνυμο

2. Η διεύθυνση και ο ταχυδρομικός κώδικας

3. Τα τηλέφωνα επικοινωνίας (σταθερό και κινητό)

4. Το email 

5. Ο τίτλος του έργου

6. Ψευδώνυμο

Στον εξωτερικό φάκελο θα πρέπει να αναφέρεται η κατηγορία στην οποία διαγωνίζεται ο υποψήφιος. Οποιεσδήποτε ενδείξεις που αποκαλύπτουν την ταυτότητα του συγγραφέα (χειρόγραφες σημειώσεις, διορθώσεις, διεύθυνση αποστολέα κτλ) συνεπάγονται αποκλεισμό του έργου από τον Διαγωνισμό.

Η συμμόρφωση με τα παραπάνω συνεπάγεται την αποδοχή των όρων του Διαγωνισμού καθώς και την εκ προοιμίου συναίνεση στην ενδεχόμενη έκδοση μέρους ή του συνόλου των συμμετοχών από την Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγίας Παρασκευής.

Τα αντίτυπα της συμμετοχής των διαγωνιζομένων δεν επιστρέφονται.

Όλα τα κείμενα που θα υποβληθούν θα είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα και οι διαγωνιζόμενοι υποχρεούνται να έχουν συμπληρώσει το 18^ο έτος της ηλικίας τους.

Η κριτική επιτροπή θα είναι πενταμελής και θα αποτελείται από διακεκριμένους Έλληνες λογοτέχνες. Η κριτική επιτροπή δικαιούται να απονείμει σε κάθε σκέλος του Διαγωνισμού Βραβεία και Επαίνους. Η τελική απόφαση της κριτικής επιτροπής δεν αποδέχεται αμφισβήτηση και είναι οριστική.

Τα βραβευθέντα έργα θα συμπεριληφθούν σε Λογοτεχνικό Ανθολόγιο έκδοσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και από την κάθε κατηγορία τα βραβευθέντα λογοτεχνικά έργα θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αγίας Παρασκευής.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Η τελευταία ημερομηνία αποστολής των έργων ορίζεται η 9^η Οκτωβρίου 2020 η οποία αποδεικνύεται από τη σφραγίδα του ταχυδρομείου. Τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού θα ανακοινωθούν την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου του 2020 στην επίσημη ιστοσελίδα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αγίας Παρασκευής και οι βραβευθέντες θα ενημερωθούν προσωπικά με την αποστολή e-mail. Σε όλους τους συμμετέχοντες θα δοθεί τιμητικό δίπλωμα συμμετοχής.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6395335 ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση library@agiaparaskevi.gr

 Ο 1^ος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αγίας Παρασκευής-Μουσείου «Α.Κοντόπουλος» τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος

 

Επί-Λόγου-Εκδηλώσεις-Λεύκωμα-Ιούλιος 2020

Στους μαιάνδρους του νου στροβιλίζονται αέναα

σαν αστρική σκόνη μυριάδες ερωτήματα,

ιχνηλατώντας το απόλυτο της ελευθερίας,

πασχίζοντας τάξη να βάλω

σε τούτο το ατέρμονο χάος της σκέψης.

 

Πώς να νικήσω τα πάθη μου;

Κι αν πρόσκαιρη νίκη κατακτήσω τι το όφελος…

Φοβάμαι πως άλλα, πιο φοβερά,

θα εισβάλλουν απρόσκλητα στην ψυχή μου!

Πώς ν’ αντιπαλέψω την αδικία;

Πώς να γεφυρώσω το ατελεύτητο

των  κίβδηλων οριζόντων;

Πώς να λυτρωθώ από τους φόβους μου;

Κι αν λυτρωθώ, τι θα ’χω να φοβάμαι;

Τι λόγο ύπαρξης θα έχει η ελπίδα;

Πώς να λυγίσω τον θάνατο;

Πώς να ελευθερωθώ από το βλέμμα της αβύσσου

που με ακολουθεί,

δίχως σημάδια στην ψυχή,

δίχως κεραυνούς στα μάτια;

Πώς να βγω από το καταφύγιό μου,

δίχως αληθινή υπόσταση,

το ανέγνωρο να κυνηγώ φάντασμα της ελευθερίας;

 

Ερωτήματα αναπάντητα,

που κρέμονται απειλητικά σαν φλογισμένα μετέωρα

στον ουράνιο θόλο της ψυχής μας,

συνταξιδιώτες αμείλικτοι,

σ’ ένα ασύνορο πέλαγος αιώνιας, χιμαιρικής αναζήτησης…

 Της απόλυτης ελευθερίας τραγικοί μύστες!

 

  ©Τζούλια Πουλημενάκου

Από τη συλλογή “Απρόσμενη ‘Ανοιξη” 

Β΄Εκδοση 2017

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση

 

  Το ποίημα αυτό περιλαμβάνεται στην Ποιητική Ανθολογία με τίτλο «Πανανθρώπινες Αξίες» της «ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ»(Ε.Λ.Β.Ε.) –Θεσσαλονίκη 2016

 

Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Λεύκωμα –  Ιούλιος 2020