ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟ
Καυτή η ανάσα του καιρού.
Καλοκαιριού ημέρα.
Η άπνοια στεγνώνει τις αισθήσεις.
Το μυαλό κι εκείνο υποφέρει.
Έρχεται η «παραίσθηση»
Σα σύντομο φιλί ζωής.
Και ταξιδεύεις με τον νου, χωρίς να κάνεις βήμα.
Σε λίμνες με κρυστάλλινα νερά, βουτάς να ξεδιψάσεις.
Στον δροσερό αέρα στροβιλίζεσαι ανάλαφρα.
Σαν πεταλούδα η ψυχή,
της ελευθερίας αχόρταγα τρυγά το νέκταρ.
Όνειρο! Παραίσθηση ή ανάγκη;
Ό.τι κι αν είναι διαρκεί λίγο.
Η πραγματικότητα σε ξυπνά με την καυτή ανάσα της.
Η ζωή συχνά μας απογοητεύει, αυτό σημαίνει
όμως ότι κάποτε μας γοήτευσε.
Η αλήθεια είναι μεγάλη ευθύνη
Αλλά και ύψιστη ελευθερία.
Είσαι ακόμη εδώ, και είναι καλοκαίρι…!
Από τη συλλογή «Στους δρόμους που περπάτησα»
Εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»
Αρεόπολη – Μάνη Λακωνίας – 2014
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Πρωτοχορεύει η θάλασσα στο χάδι του ανέμου,
ο ουρανός κατάσπαρτος μικρά άσπρα συννεφάκια.
Ένα φύλλο στροβιλίστηκε χλωμό κι αποκοιμήθηκε
στ’ ανέμου την αγκάλη.
Φθινόπωρο μες στην καρδιά, νότες μελαγχολίας.
Κάποιες σταγόνες κύλησαν, έβρεξαν το χαρτί μου.
Όμως δεν βρέχει, κοίταξε! στεγνά όλα τριγύρω..!
Φθινοπώριασε!
Φθινοπώριασε!
Το ακούς στο βούισμα τ’ ανέμου.
Το βλέπεις στα χρώματα της θάλασσας,
στων δέντρων τ’ ασημένια φύλλα.
Το αισθάνεσαι στο παράπονο των πουλιών
με τις αποχαιρετιστήριες συνάξεις τους.
Όλα κουβαλούν τις λάμψεις
και τα αρώματα του Φθινοπώρου.
Δεν χρειάζεται ν’ ακούσεις το τραγούδι της βροχής
για να καταλάβεις.
Το μαρτυρά μια αδιόρατη θλίψη στο χαμόγελο του ήλιου.
Το μαρτυρά η μελαγχολία κι η αχνή λάμψη
στα βάθη της ψυχής μας!
Από τη συλλογή «Ταξίδι στο φως»
Εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»
Αρεόπολη – Μάνη Λακωνίας – 2015
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ
Το καλοκαίρι πέρασε, μα ίχνη άφησε
στον χάρτη της ψυχής μας.
Χρώμα άλικο η ένταση χαράζει και διηγείται.
Με γαλανό η γαλήνη μάς πλέκει το ουράνιο νήμα.
Η πεταλούδα αθόρυβα κρυστάλλινο χαμόγελο φέρει
στα εύθραυστα πολύχρωμα φτερά της.
Τόσο απαλά να μη χαθεί, μην πέσει, να μη σπάσει…
Μικρό αηδόνι γλυκόλαλο,
μνήμες, στιγμές υμνεί και τραγουδάει.
Σταγόνες φιλιά απ’ τα κύματα έφερε ο θαλασσοαέρας…
Στάλες που έχουν τη δροσιά, μα αφήνουν μια αρμύρα…
Πόσο στ’ αλήθεια μοιάζουνε; Ολόιδιες με δάκρυ!
Σε μια σπηλιά απρόσιτη έκρυψα μιαν ελπίδα.
Να μην τη φθείρει η διάψευση,
Να μην την κλέψει ο χρόνος…
Όταν θα έρθει ο καιρός τ’ όνειρο θ’ αρματώσω
να ΄χω τον χάρτη μπούσουλα να πάω να την πάρω.!
Είναι νωρίς, έχω καιρό!!
Μήπως πολύ έχω αργήσει;;;
Από τη συλλογή «Αισθήσεις»
Εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»
Αρεόπολη – Μάνη Λακωνίας 2016
ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Είδα στα μάτια σου τη θλίψη να γυαλίζει,
σαν ένα δάκρυ που διστάζει ν’ αρχινίσει να κυλά.
Έναν ήλιο που Φθινόπωρο θυμίζει,
σαν παιδί που έχει πάψει να γελά.
Πόσο θα ‘θελα τη θλίψη αυτή να σβήσω,
και το δάκρυ να το ‘κανα φιλί,
Το φθινόπωρο να γίνει καλοκαίρι,
κι ό ήλιος ένα ξένοιαστο χαρούμενο παιδί!
Από τη συλλογή «Ανθός ψυχής»
Εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»
Αρεόπολη – Μάνη Λακωνίας 2017
Εικονοποίηση – Επιμέλεια: Στέλλα-Σοφία Ν.Ζυγούρη
Επιλογή κειμένων και μεταφορά στο διαδίκτυο: Tζούλια Πουλημενάκου
Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Αφιερώματα – Ιούλιος 2020