«;200 χρόνια επανάσταση;»

Η υποβολή συμμετοχών μόλις άρχισε!

Το Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο, συμμετέχοντας στον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, εξαγγέλλει μια σειρά εκδηλώσεων για το 2021 ανά τον κόσμο με τίτλο «;200 χρόνια επανάσταση;».

Το Φεστιβάλ στην Ελλάδα θα οργανωθεί από 21-26 Σεπτεμβρίου 2021 στην Αθήνα, σε δημόσιους, αρχαιολογικούς και χώρους ιδιαίτερης σηματοδότησης.

Στο Πρόγραμμα θα συμπεριληφθούν, μεταξύ άλλων: η παρουσίαση νέων έργων έργα μικρής φόρμας που θα επιλεγούν από διεθνή επιτροπή μέσω διεθνούς πρόσκλησης για συγγραφή νέων έργων, καθώς και διεθνές συνέδριο, εκπαιδευτικά σεμινάρια και προγράμματα, δράσεις από και με παιδιά, δράσεις με νέα μέσα και περιπατητικές περφόρμανς.

Καλλιτεχνικός Επιμελητής του ελληνικού προγράμματος είναι ο θεατρικός συγγραφέας, δραματουργός και μεταφραστής Μάνος Λαμπράκης.

Ο Επιμελητής, σε συνεργασία με τη δημιουργική ομάδα του Φεστιβάλ και διεθνή Επιτροπή, θα επιλέξουν τα κείμενα που θα παρουσιαστούν, μεταφραστούν, εκδοθούν σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή στο πλαίσιο της διεθνούς πρόσκλησης συγγραφής.

Την τελευταία ημέρα του Διεθνούς Φεστιβάλ Αναλόγιο 2021 θα απονεμηθούν 3 μεγάλα βραβεία: 1 ελληνικού κειμένου, 1 διεθνούς κειμένου και 1 βραβείο παρουσίασης.

Ειδικά για τις διοργανώσεις του Φεστιβάλ σε άλλες χώρες το 2021, έμφαση θα δοθεί στη συνδιοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων-δράσεων και στη συμμετοχή μας σε φεστιβάλ στα Βαλκάνια, ώστε να ενδυναμωθεί η ελληνική δημιουργική και πολιτισμική παρουσία στη “γειτονιά” μας. Ήδη έχουν δρομολογηθεί μεταφράσεις ελληνικών θεατρικών έργων και παρουσιάσεις τους σε συνεργασία με καλλιτεχνικούς φορείς σε Τουρκία, Βοσνία Ερζεγοβίνη και Ουκρανία.

Ακολουθεί η Πρόσκληση για τη συγγραφή των νέων έργων.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ/Open Call

To ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΑΛΟΓΙΟ απευθύνει πρόσκληση σε συγγραφείς σε όλον τον κόσμο

για τη συγγραφή έργων μικρής φόρμας (έως 5.000 λέξεις), τα οποία θα παρουσιαστούν στο Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο 2021 με θέμα:

“;200 χρόνια επανάσταση;”

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΑΛΟΓΙΟ

21-26 Σεπτεμβρίου 2021, Αθήνα

Τα κείμενα μπορούν να κατατεθούν στις εξής γλώσσες: Ελληνική, αγγλική, γαλλική, ιταλική, ισπανική, πορτογαλική, αραβική, ινδική, ρωσική.

Τα κείμενα πρέπει να συνοδεύονται από ένα μικρό κείμενο παρουσίασης (έως 250 λέξεις) και την δήλωση αποδοχής που ακολουθεί.

Προθεσμία υποβολής έργων μέχρι 31 Ιανουαρίου 2021

 

Email αποστολής: analogiodramaturgy200@gmail.com και info@analogiofestival.org

ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ

Ο/Η/ κάτωθι υπογεγραμμένος/η/ο

……………………………………………………………..

υποβάλλω στο Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο το έργο μου με τίτλο

…………………………………………………………………………………………………………

του οποίου δημιουργός είμαι εγώ και δηλώνω ότι αποδέχομαι να συμπεριληφθεί στη διαδικασία επιλογής του από τον Καλλιτεχνικό Επιμελητή και τη δημιουργική ομάδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Αναλόγιο «;200 χρόνια επανάσταση;», ώστε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμά του που θα παρουσιαστεί, σε έντυπη ή ψηφιακή ή παραστασιακή μορφή,

στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 2021.

Ημερομηνία ………….

Υπογραφή

 

Κατεβάστε την αίτηση συμμετοχής/αποδοχής από τον σύνδεσμο: https://www.dropbox.com/scl/fi/ij1e406ws1y8l1g4ody4r/International-ANALOGIO-Festival-_OPEN-CALL-2021.docx?dl=0&rlkey=41es0bl1uyix2votamovsounq

Περισσότερες πληροφορίες για το συγγραφικό πρόγραμμα «;200 χρόνια επανάσταση;» καθώς και το αναλυτικό πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ ΑΝΑΛΟΓΙΟ 2020, θα δημοσιευθούν στην επίσημη ιστοσελίδα του Φεστιβάλ analogiofestival.org

 

Πηγή: analogiofestival.org

 

Επί-Λόγου – Εκδηλώσεις – Σεπτέμβριος 2020

Ι

 Χωρίς να παραδέχεσαι το απλούστερο τοπίο

χωρίς να ξεχαστείς στην πιο κοινή γραμμή του ορίζοντα

η μουσική γλιστράει στα κορμιά, φέρνει

το φως απ’ τα μαλλιά σου στα μαλλιά μου

κυλάει ανάμεσα στις λέξεις, μας ταξιδεύει.

Πάλι ο στριμωγμένος κόσμος, οι παλιές καρέκλες

το ξεγδαρμένο πρόσωπο του ανέμου

ασύνδετα τμήματα σπιτιών, μια αυθαίρετη συσχέτιση

κι η μουσική, ποτάμι που τρώει το χώμα και χωρίζει

ποτάμι που απλώνει τις προσχώσεις του

κι ενώνει απόμακρα κομμάτια γης.

Ούτε το απλούστερο τοπίο.

Μόνο το άδειο καφενείο, μόνο

τα πεταμένα φλούδια μιας ατέλειωτης κουβέντας.

Μονάχα εσύ που αρνήθηκαν τα μάτια μου.

 

ΙΙ

 Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου

χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου

όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου

όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα

μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη

μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

 

ΙΙΙ

Στα μάτια σου κατεβαίνουν κοπάδια τ’ άστρα να ξεδιψάσουν

στα  μαλλιά σου επουλώνεται ο άνεμος

ο λαιμός σου είναι από μέταλλο του φεγγαριού

τα στήθια σου δυο μαχαίρια που καρφώνουν τη σιωπή

το στόμα σου ανυπόταχτη τροχιά του ήλιου

τα δόντια σου μέρες μικρού καλοκαιριού

ύστερα από τα πρωτοβρόχια.

Μες στο βαθύ πηγάδι της φωνής σου

ψάχνουμε για το μυστικό σου.

 

IV

 Αυτή η μεγάλη δίψα

πίσω από κάθε πράγμα η φωτιά

κι η θάλασσα αναδεύει το αύριο και το χτες

ξεβράζοντας τα χρόνια μας στην άμμο.

Τα πράγματα είναι, δεν τα φτιάχνω,

όσο κι αν έχω την ευθύνη μου.

Ζούμε σε μια φωτιά που τρώει και μέσα κι έξω.

Ίσως φραγμένο, ίσως βαθιά μέσα στη γη

το νερό υπάρχει.

Κάθε στιγμή τα πράγματα τ’ αλλάζουμε.

 

V

 Θα ‘θελα να μιλήσω μια φορά

λευτερωμένος από σκοπιμότητες κι αυτοδεσμεύσεις

να σου ‘λεγα –

μα από τα λόγια μου κρατάς μονάχα τη φωνή μου

απ’ τη φωνή μου μόνο τα χείλια μου

δεν βλέπεις τον δρόμο που ξεκινάει πριν από μας

που συνεχίζεται πέρα από μας…

Μάταιο να σου υποβάλλω  ιδέες

όταν ακόμα τα κορμιά μας

έχουνε τη δική τους λογική.

 

VI

 Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις

δεν είμαι μόνο αυτός που θα ‘πρεπε να μάθεις.

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω,

αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου

σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,

αν σου μιλήσει μια λέξη μου

σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι –

θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;

θα βρεις τις πατησιές μου μες στη ροή του πλήθους;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν  είμαι –

τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες

πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις

γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα –

μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.

Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω –

γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.

Μη με γυρέψεις αλλού

μονάχα εδώ να με γυρέψεις

μόνο σε μένα.

 

VII

 Άνθισες με τον ήλιο που κάποτε θα βασιλέψει

και συντηρούμαι με τον ήλιο που ως τώρα δεν ανέτειλε.

Ανάμεσά μας ετοιμάζεται το σκοτάδι.

Στο στέρνο σου χειρονομεί ακόμα η θάλασσα

στα χείλια σου παγιδεύτηκε η ώρα

το δειλινό κουρνιάζει μες στα πόδια σου

ο άνεμος σβήνει και ξαναγράφει το φουστάνι σου.

Μες στον αμμουδερό μας χώρο

πέτρωσε το αρνητικό σου εκμαγείο.

 

VIII

 Η απόφασή μου να μη σε συλλογιέμαι

είναι μήπως και σώσω ό,τι μπορώ να σώσω

κρύβοντας λίγες σπαταλημένες μέρες

βαθιά μέσα στη μνήμη, ρίχνοντας

τις άλλες μέρες από πάνω σα λιθάρια.

 

IX

Άργησα να μαντέψω τη βροχή

το τέλος δέθηκε με την αρχή.

 

X

 Πέφτει η βροχή στυφή

ξεπλένοντας τα πρόσωπα

ξεθωριάζοντας τις παλιές επιγραφές

νοτίζοντας τα σπίτια του νησιού.

Στάζει η βροχή απ’ τους γιακάδες

γλιστράει μέσα στις τσέπες υγραίνει τα χέρια

μουσκεύει ένα ξεχασμένο γράμμα

αλλάζει την προσφώνηση σβήνει τη διεύθυνση.

Βρέχει στη χλαίνη του χωροφύλακα

στις αποθήκες με τις κονσέρβες

στα τσουβάλια με το αλεύρι

βρέχει στο νεκροταφείο βρέχει στα χωράφια

κάπως ανήσυχοι οι νεκροί κάτι τους λείπει

δεν νοιάζονται να μεγαλώσουν οι σοδειές

βρέχει στους μουσαμάδες των βαρκάρηδων

στη βάρκα με τους επιβάτες

βρέχει στον προβολέα του πλοίου.

Μακρύς ο δρόμος απ’ την επιθυμία στην απόφαση

Μακρύς απ’ την επιστροφή στην άλλη αναχώρηση.

Αθήνα, 1954

 Τίτος Πατρίκιος

Ποιητής

 

Από την ποιητική συλλογή «Λυσιμελής πόθος»

(σελ.45-54)

 Εκδόσεις ΚΙΧΛΗ

Β΄ Έκδοση – Αθήνα 2015

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Σεπτέμβριος 2020

Eπιλογή κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο:Τζούλια Πουλημενάκου

(Αρχείο προσωπικής βιβλιοθήκης)

 

7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020 – 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020

     Το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη αψηφώντας τις δυσκολίες της περιόδου, ξεκινάει τη νέα εικαστική του περίοδο με την αναδρομική έκθεση ζωγραφικής τού σημαντικού δημιουργού Κώστα Τσόκλη, με αφορμή τα 90 χρόνια από τη γέννησή του.

Σας περιμένουμε να βιώσετε μαζί μας την ενόραση, μετατροπή, ποιητική ένταση και αλήθεια της ζωγραφικής του Κώστα Τσόκλη.

Επιμέλεια έκθεσης : Τάκης Μαυρωτάς

Βοηθός επιμέλειας :  Μαρίνα-Μήλιου-Θεοχαράκη

 

Πληροφορίες: +30210-3611206 Bασ.Σοφίας 9 & Μέρλιν 1 – 10671 – Αθήνα

Ωράριο λειτουργίας: Δε-Τε & Πα-Κυ 10.00-18.00 Πε 10.00-20.00 (Οκτώβριος-Μάιος)

Πηγή: www.thf.gr

 

Επί-Λόγου – Εκδηλώσεις – Σεπτέμβριος 2020

– Όμορφη δεν είναι η ζωή;

– Καλή είναι…

– Πάμε τώρα;

– Πάμε…

– Λες να μας ενοχλήσουν οι δάφνες;

– Τα μαλλιά μας γίνονται ανοίκεια στη δόξα. Μην ανησυχείς.

– Κι αν μπλεχτούν τα δάχτυλά μας,

στ’ αγκάθια των κόκκινων ρόδων, θα πληγωθούν.

– Μη φοβάσαι, η πληγή θυσία είναι

που εξομολογείται πάνω στα χέρια τα γυμνά.

-Και το πανωφόρι αυτό πόσο με πιέζει!

Στενεύει τα όρια του κορμιού μου.

-Για δε το βγάζεις; Δωσ’ το στον επαίτη απέναντι.

Δεν τον τρομάζει που η ύπαρξή του ελεύθερα χωρά

στη μικρή γωνιά του δρόμου.

-Γεμίζουν τα μάτια μου βροχή μπρος του χειμώνα τις λύπες.

-Θα γεμίσουν και φως σαν τα σύννεφα φύγουν.

Θα φυσήξει ο Θεός και το χνώτο Του τις αλκυονίδες θα φέρει…

…-Σ’ αυτές τις αλέες έκρυβα τους έρωτες και κρυβόμουν κι εγώ.

Ταίριαζα την απουσία με τη μορφή μιας άγνωστης Ατθίδας.

Παίδευα τη φωνή μου να κρατηθεί σιωπηλή

ανάμεσα στους δρυς και τις λυγαριές.

Πόσο όμορφος γινόταν ο έρωτας, ξελόγιαζε τα μάτια μου.

-Διψάν τα μάτια για τοπία απάτητα,

και τα χείλη λαχταρούν σε ένυδρα φιλιά να ξεψυχήσουν.

Γίνεται όμορφος ο έρωτας μες στη σιγουριά του νου.

(… σιωπή…)

-Στάσου πιο ‘κει! Ξεκουράσου.

Είναι βαριά τα όνειρα κι οι προσδοκίες ασήκωτες

πάνω σε πλάτες ώριμες.

-Στο ‘πα, θα φυσήξει ο Θεός και θα σαλέψουν τα φτερά.

Έχουν οι φτερούγες ριζωθεί βαθιά μέσα στη σάρκα.

Μόνο σε πλάτες ώριμες οι κύκνοι τραγουδούν για ισόβια πάθη…

-Σκίστηκε το φουστάνι σου κι άλλο ύφασμα δεν έχεις.

Και ‘κει χαμηλά στον αστράγαλο λέρωσε λιγάκι.

Μη νοιάζεσαι, άλλο θα σου πάρω.

-Ξέρω πως με νοιάζεσαι. Μα με λιγότερο ύφασμα,

ανάλαφρο γίνεται το σώμα.

Κι αυτά τα λερώματα απ’ της λάσπης την αυθάδεια,

χώρο βρήκανε να πολιορκήσουν.

-Όμορφα τα λες! Πιότερο όμορφα

κι απ’ τα λόγια της Ανύτης.

Πόσο ωραία φαίνεσαι σαν λες τέτοια λόγια.

-Καλά είναι… Κι εγώ, καλή φαίνομαι.

Μου ταιριάζουν οι λέξεις.

Ευτυχισμένη γίνομαι όταν τις γεννώ,

ονειροπόλα όταν τις γράφω

και λεύτερη όταν τις ξεχνώ μες στης λήθης τον τόπο.

( … )

-Άραγε, θ’ αντέξουν τα μάτια μας τόσο φως;

Τόση πλημμύρα ήλιου;

-Το σκοτάδι να φοβάσαι. Εκεί, πάνω στο σχοινί της μοναξιάς,

ακροβατούν τα μάτια. Το φως, θα το αντέξουν.

-Μη βασιστούν σ’ αυτό κι όρκους αιώνιους

υποσχεθούν στης καρδιάς τους πόθους.

-Δεν πατά ο έρωτας πάνω στα χνάρια όρκων.

Ο έρωτας ορμάει στις στιγμές που θέλει εκείνη την ώρα.

Η αιωνιότητα γι’ αυτόν, ψευδαίσθηση του ήλιου είναι.

Σκέψου. Πόσα φεγγάρια ένιωθες

να σκιρτά η καρδιά για ‘κείνη την κοπέλα;

-Μέχρι να βρω τα χείλη της, τον πόθο μου να σβήσω.

-Είδες; Κατάλαβες;

Αντίλαλοι πολεμικών κραυγών

είναι οι αιώνιοι όρκοι.

Μόλις κουρσέψουν το φιλί και του κορμιού το χάδι

αλλαξοπιστούν μεμιάς κι σ’ άλλα τοπία πάνε.

Άλλο είναι ο έρωτας κι άλλο η αγάπη…

( … )

…-Όμορφη δεν είναι η ζωή;

-Καλή είναι…

-Πάμε τώρα;

-Πάμε…

 

 

Ιωάννα Α. Αγγελή

Ποιήτρια

 

Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «Τοπία στα μάτια»

 

  

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Σεπτέμβριος 2020