“ΦΤΑΙΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ!” της Κικής Δημουλά

Βρέχει. Σαν αμφισβήτηση.

Πιο πολύ με στίγματα

διωγμένης σκόνης

από των λουλουδιών τα φύλλα

μοιάζουν οι στάλες

 

τόσο μικρές

 

κι όμως

δες τι καταστροφή προκάλεσαν

 

πλημμύρισαν ισόγεια υπόγεια

ημιυπόγειες φωτογραφίες

παρασύρθηκαν φτωχολησμονιές

 

φταίνε βέβαια τα φρεάτια

τόση ανθρωπότητα διοχετεύουν

μπουκώνουν οι σχισμές

 

φταίμε όμως κι εμείς

πετάμε εκεί μέσα

ό,τι μας παιδεύει

 

ξεχνάμε πως η καταστροφή

πίσω απ’ τις μικρές απροσεξίες μας

κρυμμένη καιροφυλακτεί

θυμήσου

πόσες εκτάσεις δασώδους έρωτα

γίνανε κάρβουνο

από μία στιγμή που την πετάξαμε

αναμμένη ακόμα

αντί να την πατήσουμε ανελέητα χάμω

να συνθλιβεί, να σβήσει

 

κι όμως ξέρουμε

τι πόλος έλξης είναι το μικρό

για το θηριώδες

 

παράδειγμα πόσο η μεγάλη απώλεια

έλκεται απ’ το μικρό σκουλήκι

 

ας επανέλθω στις πλημμύρες

 

φταίνε κυρίως τα φρεάτια

μπούκωσε η παλαιότητα του κόσμου

δεν τραβάνε οι σχισμές

 

φταίμε όμως κι εμείς

 

μη ρίπτετε μη ρίπτετε μας προειδοποιούν

αλλά εμείς εκεί, απρόσεκτα γεννημένοι

ρίχνουμε τόνους χαρτί

και ό,τι άλλο μάς παιδεύει

 

μέσα στις λέξεις.

 

Κική Δημουλά (1931-2020)

Ποιήτρια

 

Από την Ποιητική Συλλογή «Τα εύρετρα»

Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ – 2010

 

 

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Σεπτέμβριος 2020

Eπιλογή κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο:Τζούλια Πουλημενάκου

(Αρχείο προσωπικής βιβλιοθήκης)