“(XΑΣΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ…)” του Pablo Neruda

Χάσαμε λοιπόν αυτό το σούρουπο.

Κανείς δεν μας είδε αυτό το βράδυ με τα χέρια ενωμένα

ενώ η νύχτα του Γαλαξία έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Είδα απ’ το παράθυρό μου τη δειλινή γιορτή στους μακρινούς λόφους.

 

Μερικές φορές σαν μια μονέδα στρογγυλή

άναβε ένα κομμάτι ήλιου μεσ’ τα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη

απ’ αυτή τη θλίψη που εσύ μού γνώρισες.

 

Τότε λοιπόν πού ήσουνα;

ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους;

λέγοντας ποια λόγια;

γιατί θα μου έρχεται όλος ο έρωτας σαν χτύπημα

όταν αισθάνομαι θλιμμένος και σε νοιώθω αλαργινή,

 

 Έπεσε το βιβλίο που πάντα παίρνει κανείς μέσα στο λυκόφως

και σαν πληγωμένος σκύλος κύλησε στα πόδια μου ο μανδύας μου.

Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια

προς τα κεί όπου το λυκόφως τρέχει σβύνοντας, δρασκελώντας αγάλματα.

 

Πάμπλο Νερούδα(1904-1973)

Από τη συλλογή ποιημάτων

«20 ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ»

(20 poemas de amor y una cancion desesperada)

Ποιητική Ανθολογία PABLO NERUDA (Βραβείο Νόμπελ 1971)-ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Εκδόσεις ΤΟΛΙΔΗΣ – Αθήνα 1971

 

Μετάφραση από το ισπανικό πρωτότυπο:

ANNA BΑΛΒΗ – CLOE VARELA DOCAMPO

 

 

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Μάρτιος 2020

Επιλογή κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου

(Προσωπικό αρχείο βιβλιοθήκης)