“ΕΛΛΑΔΙΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ” της Καλλιόπης Ι. Δημητροπούλου

Και μάθαμε να λέμε τη θάλασσα, θάλασσα

και τον ήλιο, ηλιάτορα.

Και μάθαμε να μιλούμε

με τους ύμνους των δέντρων,

με της αγριελιάς τον κότινο.

Στης ολόλευκης πέτρας το χάραγμα

η σμίλη του ωραίου

μειδίαμα σαν θροΐζουν

οι αμαρυλλίδες τ’ ανέμου στο Αιγαίο.

 

Κρατάμε στον κόρφο χρόνια και χρόνια

τη μέντα και το λευκό μπουγαρίνι,

της λεβάντας το πελαγίσιο

και του νου τ’ αστραπόβροντο

κάτω από το μυριοστόχαστο μπλε του ουρανού,

για να μυρίζουμε τα λόγια των Αρχαγγέλων φίλων,

να τα κλείνουμε στης χούφτας τη γλώσσα

και να γιορτάζει η Ανάσταση της άνοιξης.

 

Κανένα πιότερο αγαθό δεν μας έλαχε,

δεν ονειρευτήκαμε γλυκύτερους συριγμούς

από τούτους τους φωτεινούς ήχους της ηλιόπετρας.

Ο παράδεισος νοματίστηκε Ελλάδιος

και το θέσφατο έχει χαράξει το μέγα του θάμα.

Δε συλλογάται το χώμα γυμνό στο άνυδρο περιβόλι.

Με το φλογισμένο τ’ ατσάλι στοχάται

στων χεριών το βαθούλωμα,

στων πηλών τα εύτοκα καλούπια.

 

Δε θεριεύει η αγράμπελη τους χυμούς της

στα άπραγα κάστρα.

Προσδοκά πυρά μες στην πυρά.

Δεν συμβιβάζεται η αστραπή

με του ανέμου το ξελόγιασμα

στις πτυχώσεις του νέφους.

Προσδοκά τον ήλιο τον πρώτο, μαντατοφόρο,

για να μερέψει στο δίκαιο φως του.

 

Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου

Ποιήτρια

 

 Από την ποιητική συλλογή «Της Μούσας Επίκληση»

Εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ – Αθήνα 2017

 

 

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Μάρτιος 2020

Επιλογή κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου

(Προσωπικό αρχείο βιβλιοθήκης)