ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Τίτλος: ANEMOΓΕΡΤΟΣ

ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

 Συγγραφέας: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΛ. ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗΣ

 Επιμέλεια: Γωγώ Κουτσούγερα

 Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ – Ιούνιος 2021

 ISBN 978-960-382-069-7

~~~~~~~~

      Ο συγγραφέας του “Ανεμόγερτου” Γεώργιος Eλ. Τζιτζικάκης αφιερώνει το βιβλίο του “στους ανθρώπους που έχασαν, που αποδέχτηκαν την ήττα τους, που δεν το έβαλαν κάτω και κέρδισαν μια επόμενη μάχη”. Από την αρχή του βιβλίου, λοιπόν, καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι το βιβλίο είναι βιωματικό που σκοπό έχει, παρουσιάζοντας τις δύσκολες καταστάσεις που ο ήρωας βιώνει, να πετύχει τον επαναπροσδιορισμό της αξίας της ζωής και την εκτίμηση ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε ανούσιες σκέψεις και κενά συναισθήματα!

     Ένα βιβλίο που μιλά για μοναξιά, πόνο, ανασφάλεια, φόβο, απογοήτευση, ανάγκη για επικοινωνία, παραίτηση από τη ζωή, μα και για άπλετη αγάπη, ενσυναίσθηση, αυτογνωσία, χαρά της ζωής!!! Ο “Ανεμόγερτος” είναι μια τεράστια εμπειρία ζωής, ένας ήρωας με τόση δύναμη ψυχής, την οποία ούτε ο ίδιος δεν τη φαντάζεται, καταφέρνει όμως στο τέλος να κερδίσει τις “μάχες” του και παράλληλα με το άφθονο χιούμορ τού συγγραφέα να καταφέρει να κρατήσει σε συνεχή αγωνία τον αναγνώστη μέχρι το τέλος. Ο συγγραφέας γράφει:  “Ανεμόγερτος” σημαίνει πως όποια δύναμη κι αν με φύσηξε, κατάφερε ενίοτε και με έγειρε, με δίπλωσε, με λύγισε, με κοπάνησε δυνατά σαν ξεροκάλαμο καταγής, όμως εντέλει δεν κατάφερε και να με σπάσει.”

  Η προσέγγιση του συγγραφέα με το χιούμορ που τον διακρίνει σαν προσωπικότητα, προσθέτει μια νότα ανακούφισης στον αναγνώστη και έτσι λυτρώνεται και ο ίδιος που μπορεί να ταυτίζεται με τον ήρωα του βιβλίου. Από την άλλη, ο ήρωας, τραγικός παρατηρητής της ίδιας της ζωής του, περνά από όλα τα στάδια του ανθρώπινου βίου, όπως προβλήματα υγείας, εργασιακή απόρριψη, απαξίωση από τους άλλους, φόβο του θανάτου, απώλειες… Στον αντίποδα, όμως, υπάρχει και η αγάπη, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που για κάποιον σημαντικό λόγο βρέθηκαν στο διάβα του, φωτεινοί φάροι στο σκοτεινό πέλαγος της ζωής να φωτίζουν τη χαμένη ελπίδα και να δίνουν νόημα και ουσία στην καθημερινότητα.

  Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ είχε πει ότι: “Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε”. (λόγια της Οφηλίας στον Άμλετ). Ο συγγραφέας Γιώργος Τζιτζικάκης μάς λέει με τον δικό του σαιξπηρικό τρόπο “Πάμε παρακάτω…βήμα-βήμα…”, με όλη τη δύναμη της ψυχής του, με όλη την αγάπη, το χαμόγελο και τη στήριξη των πραγματικών ανθρώπων δίπλα του, με τις ευχάριστες αναμνήσεις της περασμένης του ζωής, με τις δυσάρεστες που τον θέριεψαν και με τη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να επανεκτιμήσουμε την αξία της ζωής σε νέες, πιο σταθερές βάσεις.

Τζούλια Πουλημενάκου

22-7-2021

~~~~~~~

Απόσπασμα από το βιβλίο – σελ. 334 – 335 :

      “Δεν συνδεθήκαμε ερωτικά με αυτή τη γυναίκα, και ίσως να μη θυμάμαι πολλά από εκείνα που συζήτησα με άλλους αυτούς τους μήνες, θυμάμαι όμως όσα μου είπε εκείνη το δειλινό πριν φύγει. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια, άπλωσε ένα λαμπερό χαμόγελο στο γεμάτο υπέροχες ρυτίδες πρόσωπό της και μου είπε:

“Γνωρίζεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, σωστά;”

  Δεν με ρωτούσε, απλώς απορούσε πώς δεν το είχα καταλάβει. Εγώ δεν απάντησα, συνέχιζα να την κοιτάζω και άκουσα να μου λέει στη συνέχεια:

“Kαθαρίζει το κάρμα σου! Γι’ αυτό νιώθεις όπως νιώθεις… Τόσο καιρό, από παιδί ακόμη, όσα πέρασες και όσα περνάς για σένα μπορεί να σημαίνουν ήττες, όμως για το σύμπαν ξέρεις τι σημαίνουν; Σημαίνουν πως μέσα από έναν δύσκολο δρόμο θα έρθει η ευθυγράμμιση, κι αυτό διότι εσύ, παρά τις ατυχίες και τις αναποδιές, συνεχίζεις να χαμογελάς και συνεχίζεις να ελπίζεις στο καλό, και συνεχίζεις να παλεύεις με τις δυνάμεις σου! Πέφτεις και σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις αλλά σηκώνεσαι ξανά και συνεχίζεις, οπότε το σύμπαν, βλέποντας αυτή τη θέση σου, καθαρίζει το κάρμα σου από αρνητικές ενέργειες. Κι όπως κάθε καθάρισμα, έτσι κι αυτό το καθάρισμα σηκώνει σκόνη…”

“Κι εγώ; Τι πρέπει εγώ να κάνω; Να τα υπομείνω όλα;”

“Όχι. Να ζητήσεις από το σύμπαν αυτά που δικαιωματικά σου ανήκουν. Να μην τα απαιτήσεις! Να τα ζητήσεις, αναφέροντας πως είναι το δίκαιο και το σωστό, και να είσαι βέβαιος πως το σύμπαν θα ελέγξει τους λογαριασμούς του και θα πράξει δίκαια. Θα ζυγίσει την τόση καλοσύνη και την πίστη σου στην ελπίδα και την αγάπη και θα σου προσφέρει εκείνα που ζητάς. Είναι άλλωστε το δίκαιο αυτό και στο σύμπαν αρέσει η νομοτέλεια. Είμαι βέβαιη πως στο μέλλον θ’ αρχίσουν να σου έρχονται δώρα που δεν θα το πιστεύεις. Όμως το ξέρεις ήδη αυτό… Ναι; Ξέρεις τον λόγο που θα έρχονται, ναι;”

  Ετούτη την απάντηση τη γνώριζα, απλώς ήθελα να την ακούσω από τα χείλη ενός τρίτου.

  “Επειδή τα αξίζεις!”

  Ναι, τα αξίζω κι όχι μόνο εγώ, όλοι μας αξίζουμε πράγματα … ακόμη κι εκείνα που δεν γνωρίζουμε γιατί και πώς τα αξίζουμε, όμως αυτά γνωρίζουν το πότε θα έρθουν σ΄εμάς και για ποιους σκοπούς. Σκέφτηκα ότι μπορεί και όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας να γίνονται μόνο για να μας υπενθυμίσουν πως τα πάντα είναι ένας κύκλος, τον οποίο άλλες δυνάμεις φέρνουν βόλτα. Ένας κύκλος που, σαν άγριος τροχός, άλλοτε μας κόβει για να μάθουμε να μην είμαστε αχάριστοι.”          ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΛ. ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗΣ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

         O Γεώργιος Ελ.Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist of Usui System of Natural Healing, και έχει δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας.

       Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του “Ο Ζητιάνος” και εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή…” Έκτοτε, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο.    Ο “Ανεμόγερτος” είναι το ένατο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

– “Σιωπή…η δυνατότερη κραυγή…”, Διηγήματα, 2000 (εξαντλημένο)

– “Ένα γέλιο…που έκλαιγε…”, Διηγήματα, 2005 (εξαντλημένο)

– “Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω”, Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2010 (εξαντλημένο)

– “Γυναίκα η Κόλαση…Γυναίκα κι ο Παράδεισος”, Διηγήματα, Περίπλους, 2012 (εξαντλημένο)

– “Τ’ αηδονιού το δάκρυ”, Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2015 (εξαντλημένο)

– “Ένα δράμι δύναμης”, Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2016 (εξαντλημένο)

– “Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω”, Διηγήματα, Ωκεανίδα, 2018

– “Παραθεριστής”, Μυθιστόρημα, Κάκτος 2020

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Ιούλιος 2021

Όμορφη κι ατέρμονη η αίσθηση

της γαλάζιας θάλασσας

στο κουρασμένο κορμί της ύπαρξης.

Παρασύρει στο διάβα της

κρυφούς καημούς και παθιασμένους έρωτες·

κι εμείς εραστές της αιώνιας περιπλάνησης

ιχνηλατούμε εντός μας

τη δική μας μοναδική θάλασσα!

Καλοκαίρι μου, μη φεύγεις…

©Τζούλια Πουλημενάκου

Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή

 Επί – Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Σεπτέμβριος 2020

Ολάκερη Εσύ,
Μητέρα υπερκόσμια,
Φως ουράνιο παραδείσου,
λατρεία και πίστη των ανθρώπων,
κελάηδισμα πουλιών
και κρίνο μυρωμένο!

Η εικόνα σου,
διάφανος καθρέφτης
των ονείρων μου,
υψώνεται φωτεινό λάβαρο
στην ψυχή μου
και παραδίνεται άχραντη
στου απείρου το φως!

Εσύ,
προστάτεψε τους ταπεινούς
και τους θνητούς
της γης ανθρώπους,
κάνε το θαύμα
και απέτρεψε τον Γολγοθά
και με του ονείρου το νανούρισμα,
σώσε μας από τη δίνη των καιρών
και πλάσε τις ελπίδες
στις καρδιές των ανθρώπων!

Ω! Εσύ, Παρθένα,
Μάνα του ήλιου και της ζωής
Παντάνασσα της δόξας!

Τζούλια Πουλημενάκου

Από την Ανθολογία Ποίησης «ΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΤΙΘΗΜΙ»
(Απόπειρα θρησκευτικής ποίησης)

Επιμέλεια: ΠΑΠΠΑ Β. ΒΑΣΙΛΙΚΗ

Θεσσαλονίκη 2014

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ “ΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΤΙΘΗΜΙ”  στην διαδικτυακή εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ από τη φιλόλογο Αρχοντά Σ. Αγλαΐα / 27.1.2015

Σχετικά με το ποίημα “Άχραντη Εικόνα” η φιλόλογος   Αγλαΐα Σ.Αρχοντά γράφει:

“Στην «Άχραντη Εικόνα» η Τζούλια Πουλημενάκου στρέφεται προς την υπερκόσμια Μητέρα, την οποία προσφωνεί και αποκαλεί με εξεύρεση λυρικών φράσεων θαυμασμού με οπτικές, ακουστικές και οσφρητικές αναφορές: «φως… κελάηδισμα πουλιών και κρίνο μυρωμένο!». Παρακάτω περιγράφει τον τρόπο που νιώθει την εικόνα Της, σαν υψωμένο φωτεινό λάβαρο στην ψυχή της. Παρακαλεί, ικετεύει την Παρθένο να προστατέψει τους ταπεινούς και τους θνητούς, να τους σώσει από τη δίνη των καιρών: «…κάνε το θαύμα/ και απότρεψε τον Γολγοθά/και με του ονείρου το νανούρισμα/σώσε μας από τη δίνη των καιρών/και πλάσε τις ελπίδες/στις καρδιές των ανθρώπων!»Είναι αξιοθαύμαστο, από την πλευρά της δημιουργού, ότι στην ουσία προσεύχεται για το καλό όλων των ανθρώπων, γεγονός που συνιστά και την ουσία του γνήσιου χριστιανού. Οι φράσεις, «Μητέρα υπερκόσμια, Μάνα του ήλιου και της ζωής , Παντάνασσα της δόξας , λατρεία και πίστη των ανθρώπων» φανερώνουν την πηγαία πίστη και σεβασμό  προς το πρόσωπο της Παρθένου, η οποία συντρέχει στα βάσανα όλων των πληγέντων.

Στην “Άχραντη Εικόνα” καθώς και στα άλλα δύο έργα, η βασική μόνο χρήση της στίξης, η αποφυγή της τελείας , όπου συμβαίνει, μαρτυρά την ανάγκη να συνεχίσει να παρακαλεί, χωρίς να διακόπτεται η σκέψη της Ανασκοπώντας, υποδηλώνεται το αβίωτο κενό και αβυσσαλέο ρήγμα μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος, όμως, όπως η ποιήτρια, διαπιστώνει την τραγικότητα αυτού του γεγονότος και προστρέχει σε βοήθεια προς τα θεία, μιας και οι συγκαιρινοί άνθρωποι στροβιλίζονται στη δίνη των καιρών και χρήζουν της ελπίδας άνωθεν.”

Αγλαΐα Σ.Αρχοντά

Φιλόλογος

27.1.2015

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Αύγουστος 2020

Στους μαιάνδρους του νου στροβιλίζονται αέναα

σαν αστρική σκόνη μυριάδες ερωτήματα,

ιχνηλατώντας το απόλυτο της ελευθερίας,

πασχίζοντας τάξη να βάλω

σε τούτο το ατέρμονο χάος της σκέψης.

Πώς να νικήσω τα πάθη μου;

Κι αν πρόσκαιρη νίκη κατακτήσω τι το όφελος…

Φοβάμαι πως άλλα, πιο φοβερά,

θα εισβάλλουν απρόσκλητα στην ψυχή μου!

Πώς ν’ αντιπαλέψω την αδικία;

Πώς να γεφυρώσω το ατελεύτητο

των  κίβδηλων οριζόντων;

Πώς να λυτρωθώ από τους φόβους μου;

Κι αν λυτρωθώ, τι θα ’χω να φοβάμαι;

Τι λόγο ύπαρξης θα έχει η ελπίδα;

Πώς να λυγίσω τον θάνατο;

Πώς να ελευθερωθώ από το βλέμμα της αβύσσου

που με ακολουθεί,

δίχως σημάδια στην ψυχή,

δίχως κεραυνούς στα μάτια;

Πώς να βγω από το καταφύγιό μου,

δίχως αληθινή υπόσταση,

το ανέγνωρο να κυνηγώ φάντασμα της ελευθερίας;

Ερωτήματα αναπάντητα,

που κρέμονται απειλητικά σαν φλογισμένα μετέωρα

στον ουράνιο θόλο της ψυχής μας,

συνταξιδιώτες αμείλικτοι,

σ’ ένα ασύνορο πέλαγος αιώνιας, χιμαιρικής αναζήτησης…

 Της απόλυτης ελευθερίας τραγικοί μύστες!

  ©Τζούλια Πουλημενάκου

Από τη συλλογή “Απρόσμενη ‘Ανοιξη” 

Β΄Εκδοση 2017

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση

  Το ποίημα αυτό περιλαμβάνεται στην Ποιητική Ανθολογία με τίτλο «Πανανθρώπινες Αξίες» της «ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ»(Ε.Λ.Β.Ε.) –Θεσσαλονίκη 2016

Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Λεύκωμα –  Ιούλιος 2020

Της Νέλλης Λαγάκου

Μελετώντας σελίδα τη σελίδα και μετρώντας τα βήματα της καρδιάς τής ποιήτριας, ερευνώντας τη σκέψη της, βαδίζοντας μαζί της το δρόμο τού ποιητικού της λόγου, ανακάλυψα ότι η όμορφη αυτή Μούσα της ποίησης που κρύβεται και παίζει, σαν εκείνο το κρυφτούλι που τόσο έξυπνα και ποιητικά γράφει στο ποίημα «Ημιτελές παιχνίδι», στο τέλος του βιβλίου της, κάποια στιγμή βγαίνει από τον κρυψώνα της και ρίχνει το βλέμμα της, απλώνει τα χέρια της κι αγκαλιάζει εκείνον, που είναι σίγουρη ότι θα την υπηρετήσει με αγάπη, με πάθος και με συνέπεια. Κάπως έτσι, διάλεξε αυτή η Μούσα μια ακόμη ψυχή, της φόρεσε το χιτώνα της ποίησης και της είπε: «Σου χαρίζω αυτό το δώρο μου, τον ποιητικό λόγο, ταξίδευε με τ’ όνειρο, η σκέψη σου ν’ αγκαλιάζει όλα τα μικρά και τα μεγάλα θαύματα του Θεού, τη φύση και τον άνθρωπο, που θα τον βρίσκεις παντού μέσα στην καθημερινότητα», γιατί όπως γράφει ο ποιητής Rainer Maria Rilke, στο βιβλίο του «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή» : “Αν η καθημερινότητα σού φαίνεται φτωχή, μην την καταφρονήσεις, εκεί θα βρεις τον εαυτό σου απέναντι στους άλλους”.

Η Τζούλια Πουλημενάκου μάς προσφέρει τους καρπούς της δημιουργίας της, οι οποίοι μεταφέρουν μέσα τους αγάπη, αγωνία , ανάγκη για έκφραση και λέξεις μέσα σε στίχους ντυμένους με τη μουσική των αγγέλων. Η ποιήτριά μας, μάς δίνει το στίγμα τι σημαίνει αυτό, τονίζοντας στο ποίημά της «Όταν ο ποιητής γράφει» (στη σελ.37):

“ Όταν ο ποιητής γράφει/ η θάλασσα αγναντεύει το άπειρο/ και η ψυχή μεταλαμβάνει/ το νάμα του Θεού/ Όταν ο ποιητής γράφει/ ο χτύπος της καρδιάς του / είναι ο μυστικός παλμός της γης / και η απέραντη ανάσα του σύμπαντος.”

Ο ποιητικός λόγος της Τζούλιας Πουλημενάκου κινείται σε πολλές παραμέτρους, αγκαλιάζει με τις λέξεις του πολλά πρόσωπα και καταστάσεις, βαδίζει σε πολλούς δρόμους μικρούς και μεγάλους για να δει πως το φως διαχέεται σε κάθε γωνιά και μπαίνει σε κάθε ψυχή που αγωνιά και πονάει. Προσπαθεί ν’ ανακαλύψει και να αναζητήσει από πού έχει μπει το σκοτάδι και εμποδίζει το φως να φωτίσει τον άνθρωπο της ανάγκης, όποια κι αν είναι αυτή. Έτσι γράφει ότι: “Οι λέξεις γίνονται φως.. , γιατί η πένα μετουσιώνεται σε λάμψη φωτίζοντας τον κόσμο”. Κι ακόμη, στη σελ.31, στο ποίημα «Φεγγάρι μου», γράφει : “Φεγγάρι μου/ ανάτειλε το άγνωστο μέλλον της ζωής…/ με περιστέρια ολόλευκα μηνύματα ελπίδας στείλε!/ Aνυψώσου πέρα απ’ της νύχτας το άπειρο/ και με το ύστερο φως σου/ ζωντανή κράτησε την ψυχή μου!”

Σ’ αυτό το ποίημα, ο καθένας μας βρίσκει τον ήχο της ψυχής του.Κι αυτό είναι ποίηση. Να βρίσκουν όλοι τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτή. Να βρίσκουν την αγάπη τους, την αγωνία τους, το δάκρυ του πόνου και της χαράς τους. Γιατί αυτό είναι ποίηση, όπως γράφει και ο δικός μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος στο ποίημά του «Ο κόσμος και η ποίηση»: “Άλλωστε τι θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; / Είναι η γύρη των πραγμάτων του σύμπαντος./ Η γύρη σε πράξεις, η γύρη σε οδύνη, σε φως, σε χαρά, σε αλλαγές, σε πορεία, σε κίνηση./ Η ζωή κι η ψυχή/ σ’ ένα αιώνιο καθρέφτισμα μέσα στο χρόνο./ Τι νομίζεις,/λοιπόν,/κατά βάθος η ποίηση είναι./Μια ανθρώπινη καρδιά/ φορτωμένη όλον τον κόσμο».

Η ποιήτριά μας, με χαρακτηριστικό τρόπο γραφής, αέρινο, μητρικό, θα έλεγα, πλησιάζει την ποίηση σα να είναι παιδί της, και το κανακεύει και το ρωτάει στο ποίημά της «Ενηλικίωση», ακούστε πόσο γλυκό είναι: “Τη νύχτα γιατί τριγυρνάς στων αστεριών τους δρόμους;/ τo ρώτησα./Εκείνο μ’ αποκρίθηκε: N’ αργήσει η ανατολή/ το ξημέρωμα να ξεχαστεί να έλθει/ κι εσύ να γράψεις κάτι … για μένα…” και, βέβαια, η ποιήτρια τού «χάρησε ένα ποίημα μεγάλο», όπως γράφει.

Στην  ποίηση υπάρχει μια βαθιά ερωτική σχέση του ποιητή με το στίχο, με τις λέξεις, με το κάθε γράμμα ξεχωριστά, γιατί το κάθε γράμμα κουβαλάει και τη μουσική του, όπως η κάθε μουσική νότα παίζει με το δικό της ήχο, και αντιπροσωπεύει το δικό της ψυχικό παλμό. Η Τζούλια όμως, βαθειά προβληματισμένη με τα όσα συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας, ξεκινώντας από το εγώ που σημαίνει στην ποίηση και το εμείς, γράφει κοιτάζοντας τη ζωή να παίζει ένα μονόπρακτο έργο στη θεατρική σκηνή, με όλη την ανθρώπινη δραματουργική πορεία, με τις αμέτρητες εκπλήξεις. Και τελειώνει με τον στίχο «χωρίς χειροκρότημα». Και αυτό είναι του ποιητή και των ανθρώπων το αιώνιο παράπονο. Ακούστε το ποίημα αυτό που ταιριάζει στη ζωή όλων μας (σελ.17):

“Mονόπρακτο”

Παράσταση θεάτρου είναι η ζωή μου.

Σε μία πράξη.

Το κορμί μου θεατρίνος στο παιχνίδι της.

Και η ψυχή μου;

Nα κυνηγά το αδύνατο

στη σκηνή του απέραντου χάους,

επεμβαίνοντας δραματικά

-την ύστατη στιγμή-,

δίνοντας το τέλος

σ’ ένα μονόπρακτο

χωρίς χειροκρότημα…

Στης ποίησης την ανεξάντλητη δύναμη όλα παίρνουν τη θέση τους μ’ ένα μαγικό τρόπο, που τις περισσότερες φορές προσφέρουν θεραπεία στους ανθρώπους που πονούν, που έχουν χάσει την πορεία τους μέσα στη ζωή, φανερώνοντας μια άλλη πλευρά και με τη μορφή τού ονείρου πλησιάζουν την αισιοδοξία και την ελπίδα. Στο ποίημα «Λέξεις ποτάμια», η Τζούλια γράφει: «Θα γυρίσω τη σελίδα/ και θ’ αντικρίσω τις λέξεις/ που θα γίνουν ποτάμια/ να ποτίσουν τη γη της ψυχής μου», και σε άλλο της ποίημα με τίτλο «Η σταγόνα του κόσμου», θα γράψει μ’ ένα τρόπο καταλυτικό και θα πλησιάσει τον άνθρωπο με μια δυναμική, που θα φτάσει στην ψυχή του με τη λέξη ‘ελπίδα’ : «Βαφτίστηκε στον ωκεανό της μνήμης/ με το όνομα «Ελπίδα»/ αυτή η μικρή σταγόνα του απείρου γέννησε τη βροχή/ και άλλαξε τον κόσμο».

Η ποιήτριά μας, δεν ξεχνάει να υμνήσει μέσα στους στίχους της αυτή την όμορφη πατρίδα μας, που πληγωμένη και ρημαγμένη, ξανανοίγει τα φτερά της και φτερουγίζει σαν τον αετό στις κορυφές του κόσμου. Στο ποίημά της στη σελ.70 με τίτλο «Να προσέχεις», η Τζούλια ξαναγυρίζει τη μνήμη της και την ψυχή της στο παρελθόν, όπως άλλωστε όλοι μας το κάνουμε συχνά, και θυμάται αυτή τη μητρική αγκαλιά που τη ζέσταινε και μέσα της η καρδούλα της χτυπούσε ακουμπησμένη στην καρδιά τής μάνας της. Κι ένιωθε πως ήταν ο φύλακας άγγελός της, που στις φτερούγες του την κράταγε σφιχτά για να την προστατεύσει από κάθε τι που μπορούσε να την πονέσει. Και της έλεγε και της ξανάλεγε «Να προσέχεις».  Ένα ποίημα που εμπεριέχει το μεγαλείο και τον κόσμο της αγάπης της μητέρας.Την αγωνία της για τη ζωή και το μέλλον του παιδιού της. Και η Τζούλια συνεχίζει να γράφει: «Να προσέχεις.. /κι αυτά τα λόγια σου/ χάραξαν την καρδιά μου…/ Όλα ήταν γραμμένα σ’ αυτό το ανήσυχο βλέμμα σου». Ένα ποίημα που αγγίζει όλες τις ψυχές των ανθρώπων. Επαναφέρει στην τάξη όσους ίσως από αμέλεια, ίσως από την προσωπική τους επαγγελματική και οικογενειακή πορεία, τη φόρτιση που μπορούν να έχουν, ξεχνούν αυτό το «παιδί μου να προσέχεις» και να θυμούνται πάντα αυτό το ανήσυχο βλέμμα της μάνας.

Η ποιήτριά μας, ακόμη αγγίζει – ατενίζει με περίσκεψη και τα παγκόσμια προβλήματα, που τελειωμό δεν έχουν και κλειδωνίζουν επικίνδυνα την ισορροπία της γης και των ανθρώπων. Γι’ αυτό, στην ποίησή της πρωταγωνιστεί το όραμα για την Ειρήνη. Και αυτή η λέξη βρίσκεται πίσω από κάθε πόλεμο και κραυγή απελπισίας, πίσω από το κλάμα των παιδιών, που ονειρεύονται έναν κόσμο δίχως σφαίρες και δίχως σταυρούς. Η ποιήτρια, λοιπόν, γράφει και οραματίζεται, προσδοκά ν’ ακούσει στο ποιήμά της «Ο ήχος της ειρήνης» :  «Τον ήχο της Ειρήνης πεθύμησα/όταν η τελευταία βόμβα θα εκλείψει/όταν το πρώτο χαμόγελο θα πλημμυρίσει/ και πάλι το σύμπαν των ψυχών μας». Πιστεύω ότι, αυτή η επιθυμία της βρίσκεται μέσα στης ποίησης την άγια τράπεζα, μέσα στων ποιητών τα βιβλία, που στις σελίδες τους η ψυχή τους προσεύχεται για την Ειρήνη του κόσμου.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να δώσω την ίδια ευχή στη Τζούλια, αυτή που μου είχε δώσει ο Νικηφόρος Βρεττάκος πριν 36 χρόνια, όταν του χάρησα τα δύο πρώτα μου βιβλία, όταν πρωτοδιορίστηκα στο Γύθειο.   Μου είπε : «Έχεις δρόμο ανοιχτό, προχώρα…» και σας διαβεβαιώ ότι αυτός ο δρόμος μετα όσα εμπόδια και δυσκολίες παρουσιάζει, αξίζει κανείς να τον περπατήσει, όσο κι αν κουραστεί και κάποτε απογοητευτεί. Στην αγαπητή μου Τζούλια, επαναλαμβάνω ότι η Μούσα της ποίησης τη διάλεξε, την ξεχώρισε, της έδωσε τη χάρη να υπηρετήσει τον ποιητικό λόγο με πάθος, με αγάπη, με αφοσίωση κι ας είναι λιγοστό το χειροκρότημα στο μονόπρακτο που λέγεται ποίηση. Στην ψυχή της όμως θα ξέρει, θα νιώθει ότι έκανε το χρέος της, το τάλαντό της δεν έκρυψε στη γη.

Γύθειο, 24 Αυγούστου 2016

Νέλλη Λαγάκου, Ποιήτρια-Συγγραφέας

τ.Σχολική Σύμβουλος Μέσης Εκπαίδευσης

Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο της συλλογής “Απρόσμενη ‘Ανοιξη”

(λεπτομέρεια της  “Άνοιξης” του Santro Botticelli 1445-1510)