Η μορφή σου πλανάται αέρινη

στις νύχτες των παιδικών μου χρόνων

να πλάθεις παραμύθια στο προσκεφάλι μου

χωρίς στοιχειά και κακές μάγισσες,

μα με λευκά άλογα και νεράιδες

που άγγιζαν την αθώα μου ψυχή

και την ταξίδευαν…

 

Σφάλιζες πάνω στο στήθος μου

το χέρι σου ερμητικά,

θωπεύοντας  τους χτύπους της καρδιάς μου

κι ανάσαινες με μυριάδες πνοές

αγωνίες και εφηβείας σπαράγματα.

 

Κρατούσες σφιχτά την ύπαρξή μου,

μην τύχει και την κλέψουν

τα λόγια τα περαστικά

και τα φτηνά ξελογιάσματα…

 

“Να προσέχεις…”, μου έλεγες

με βλέμμα που έκρυβε φόβο

κι’  ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου

οι λέξεις οι πολύτιμες.

Μα πριν προλάβω ν’ ανοιγοκλείσω τα μάτια μου

πρόσεξα τα χρόνια

που σαν αέρας σκόρπισαν

και τα λόγια σου χάραξαν την καρδιά μου…

 

Όλα ήταν γραμμένα σ’ αυτό το ανήσυχο βλέμμα σου…

 

  Τζούλια Πουλημενάκου

 

Από την Ποιητική Συλλογή “Απρόσμενη Άνοιξη” 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση 

2η Έκδοση Αθήνα 2017

Επιμέλεια videο: Μαρία Ταβουλάρη

Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Λεύκωμα –  Μάιος 2020

Προσκυνητής στο αέναο ταξίδι τ’ ουρανού,

συνοδοιπόρος με τούτο το ματωμένο φεγγάρι,

αυτήν την απριλιάτικη νύχτα,  θα γίνω!

 

Σ΄αυτήν την άγια πανσέληνο,

την πορφυρή, την αιμάτινη,

θα κρεμάσω το ουράνιο τόξο της ελπίδας

και τα πολύχρωμα όνειρα της γης!

 

Έλα φεγγάρι μου και λαμπύρισε άλικο

στου απέραντου κόσμου το κύτταρο!

Κύλισε πύρινο στου είναι μου τις φλέβες

και ζέστανε την ψυχή μου!

 Σβήσε τη θλίψη και γίνε ρόδινο στεφάνι

στ’ ουρανού σου το άπειρο!

Στων αστεριών σου τον παράδεισο

να διαβώ και να ταξιδέψω,

τη φωτεινή σπίθα της ελπίδας

αναζητώντας…

 

 Τζούλια Πουλημενάκου

 

Από την Ποιητική Συλλογή “Απρόσμενη Άνοιξη” 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση 

2η Έκδοση Αθήνα 2017

Eπιμέλεια βίντεο: Γιώτα Φραγκουλάκη

Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Λεύκωμα –  Απρίλιος 2020

Φεγγάρι μου, ίππευσε τ’ άτια τ’ ουρανού

κι έλα να μ’ ανταμώσεις στην άκρη του ονείρου!

Με νότες ασημιές  τραγούδησε και χόρεψε

ανατολής χορό στην αγκαλιά του κόσμου!

 

Φεγγάρι μου, στο άλικο αίμα μου βαπτίσου

και πύρινο κατρακύλησε εδώ. 

Τη μοναξιά μου σβήσε!

Μαρμαρυγές στη διαμαντένια θάλασσα σκόρπισε

και διώξε τον πόνο απ’ της γης τα πέρατα!

 

Φεγγάρι μου, ανέτειλε το άγνωστο μέλλον της ζωής…

Με  περιστέρια ολόλευκα  μηνύματα ελπίδας στείλε!

Ανυψώσου πέρα απ’ της νύχτας το άπειρο

και με το ύστερο φως σου,

ζωντανή κράτησε την ψυχή μου!

 

Τζούλια Πουλημενάκου

 

Από την Ποιητική Συλλογή “Απρόσμενη Άνοιξη” 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση 

2η Έκδοση Αθήνα 2017

Επιμέλεια βίντεο: Γιώτα Φραγκουλάκη

Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Λεύκωμα – Απρίλιος 2020

Με την πνοή του ανέμου

μέσα απ’ τ’ άσπρα σύννεφα

ξεχύνεται θαλασσινό τραγούδι,

του ορίζοντα ο κρυφός λυγμός

και τ’ ουρανού η ανάσα…

 

Σιγοψιθύρισμα οι σταλαγματιές

ακούγονται σα μυστικό ανείπωτο

στο πέλαγος του απείρου..

Ρυθμός κρυφού προορισμού η βροχή!

 

Μα όσο η θάλασσα ποτίζεται

                                    με του Θεού τα δάκρυα                                    

κι ο άνεμος είναι δεμένος

στα ξάρτια του απέραντου,

εκείνος ο αχός της θάλασσας

μοιάζει κραυγή στο Είναι μου,

του νου μου τον ορίζοντα χαράσσοντας…

 

Ο λυτρωτικός αχός της αλαργινής ψυχής μου!

 

Τζούλια Πουλημενάκου

 

Από την Ποιητική Συλλογή “Απρόσμενη Άνοιξη” 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση 

2η Έκδοση Αθήνα 2017

Το ανωτέρω ποίημα δημοσιεύθηκε στην λογοτεχική εφημερίδα “ΝΟΥΜΑΣ” στο τεύχος 165 / 2020 (Επιθεώρηση Τέχνης Γραμμάτων & Πνευματικού Προβληματισμού)

Του Νίκου Ταβουλάρη

Η μετουσίωση του ελάχιστου σε μέγιστο, η δημιουργός συμπαντική δύναμη της αγάπης και του έρωτα, όχι μόνο στην ανθρώπινη αλλά και τη συμπαντική διάσταση, είναι θέματα πολύ μεγάλα και δυσπρόσιτα και ίσως μόνο η ποίηση έχει τη δυνατότητα να τα προσεγγίσει, όχι μέσα από μια έλλογη ανάλυση, αφού αυτά σίγουρα υπερβαίνουν την πεπερασμένη νοητική μας ικανότητα, αλλά ίσως να τ’ αγγίξει με τ’ άυλα ακροδάκτυλά της. Μια τέτοια διστακτική αλλά όμορφη ποιητική αφή επιχειρεί η  Τζούλια Πουλημενάκου στην ποιητική της συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες».

Η ποιήτρια δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη στο χώρο της ποίησης. Ήδη έχει δώσει ικανά δείγματα της ποιητικής της γραφίδος σε συλλογικές εκδόσεις, καθώς και σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, στους οποίους κι έχει διακριθεί. Οι «Αθώες Νοσταλγίες» είναι η πρώτη ολοκληρωμένη ποιητική της συλλογή, μέσω της οποίας ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γευτεί την τρυφερή ανάδειξη των θεμάτων της και ταυτόχρονα την σε βάθος ανάλυση και τεκμηρίωσή τους.

Η ποίηση της Τζούλιας Πουλημενάκου εκτός από τον άρτιο χειρισμό της γλώσσας, η οποία εμπεριέχει τα απαραίτητα αισθητικά και νοηματικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν μια γνήσια ποιητική γραφή, χαρακτηρίζεται και από βαθιά ευαισθησία, λυρισμό αλλά και προβληματισμό. Ο αναγνώστης που θα συνταξιδέψει με την ποιήτρια στο ποιητικό πέλαγος του πολύχρωμου ουρανού της ψυχής της, θα αισθανθεί να γίνεται ένα με τον άνεμο, τη βροχή και το φως, σ’ έναν φανταστικό αλλά ταυτόχρονα τόσο αληθινό κόσμο! Θ’ ανακαλύψει κι εκείνος τα όνειρά του, που και εάν ακόμη φυλακιστούν, εκείνα θα ανθίσουν ρόδα, όπως μας λέει η ποιήτρια με το  πρώτο ποίημα της συλλογής της που έχει δώσει και τον γενικό τίτλο.

Η ποιητική συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες» είναι ένα ποιητικό σεργιάνι, που δεν είναι σε καμιά περίτωση ανώδυνο για τον αναγνώστη. Η ψυχή ταλανίζεται, η ψυχή ακροβατεί ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο, ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, σε μια αδιάστατη αλλά πολύ πραγματική ταυτόχρονα Οδύσσεια, που συντελείται στην ψυχή της ποιήτριας αλλά και του αναγνώστη ταυτόχρονα. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο ποίημά της «Πόση ελπίδα έχω;»

“Ανεμώνα εγώ/προσπαθώ ν΄ανακαλύψω/τις ρίζες μου/

τα χαμένα κομμάτια μου να μετρήσω…”

   Μια κραυγή, μια οιμωγή στο άπειρο, ζητάει στήριξη στον αγώνα της, που όμως δεν φανερώνει εγκατάλειψη, αλλά απόφαση ν’ αγωνιστεί μέχρι το τέλος, να παλέψει στο ταξίδι της για τη δική της Ιθάκη… Στον αγώνα της αυτό δε ζητάει βοήθεια, παρά μόνο την ευκαιρία να δείξει τον θησαυρό, που έχει στους μυστικούς λειμώνες της ψυχής της, σχεδόν εκλιπαρεί να εισακουστεί από ποιον; Ίσως από τον εαυτό της, ίσως από το συνάνθρωπο, ίσως από τις μυστικές δυνάμεις του σύμπαντος….

“Άφησέ με,/να σε ποτίσω/με σταγόνες της βροχής/

να γλυστρήσω στο βάθος της καρδιάς σου/

να σιγοψιχαλίσω τον έρωτα/να βυθίσω τον πόθο στα μάτια σου

να ριζώσω καρπούς αγάπης /στην  ψυχή σου”.

Τούτο το ποντοπόρο ταξίδι ανάμεσα από θύελλες του νου και της ψυχής δεν έχει τέλος είναι ένας διαρκής αγώνας, που αέναα θα οδηγεί τον άνθρωπο στη δική του αναζήτηση, προς ένα φωτεινό ορίζοντα στο ακροούρανο της ατέρμονης πορείας του. Κι εκείνος ένα κυκλάμινο ριζωμένο στο βράχο που θέλει να ζήσει, να περάσει, να μετουσιωθεί και το κατορθώνει τελικά με τον αγώνα, τη θυσία και τελικό έσχατο μα και υπέρτατο όπλο, την αγάπη. Έρχεται η αγάπη, καταλύτρα ν’ απλώσει τα δικά της φτερά και να κάνει την  πένα τής ποιήτριας να γράψει με μελάνι από χρώματα τ’ ουρανού της ψυχής της στο ποίημά της «Η ψυχή του ποιητή»:

“Ψυχή μου! /Τα χέρια μου οδηγείς στην ποίηση/

στο δικό σου καταφύγιο/να κλειστώ ν’ απομονωθώ/

ν’ ανταμώσω με τ’ αστέρια/να βυθιστώ σε μυθικά πελάγη/

να πλανηθώ σ’ ονειρικά ταξίδια”.

Για να ομολογήσει σαν τον πιστό, που φτάνει στην υπέρτατη μετουσίωση και μεταλαμβάνει υπερβατικά τη συμπαντική αλήθεια, πίσω από τα φαινόμενα και τα γεγονότα, στο συμβολικό ποίημά της «Το κυκλάμινο που έγινε ρόδο»:

“Τώρα τα δάκρυα στέγνωσαν/τα όνειρα ξύπνησαν/

και ανέτειλαν μαζί με την ελπίδα/

κι εγώ ξαναγεννήθηκα/δίνοντας πνοή στη ζωή μου/

και το  κυκλάμινο έγινε ρόδο/στο άλικο της καρδιάς”.

Ναι,  ξαναγεννιόμαστε όταν το κυκλάμινο ποτιστεί με το άλικο αίμα της καρδιάς και γίνει ρόδο! Οι «Αθώες Νοσταλγίες» είναι μια απτή απόδειξη πως η τέχνη και ειδικότερα εκείνη της Ποίησης, είναι δυνατόν να τέρπει και ταυτόχρονα να προβληματίζει και να μετουσιώνει το μικρό σε μεγάλο και την τρυφερότητα της ψυχής ενός γνήσιου ποιητικού πνεύματος σε νοηματικό και υπαρξιακό Φως! Είθε η ποιήτρια να μας χαρίσει και στο μέλλον, με την ευαίσθητη και δημιουργική γραφή της και άλλα όμορφα παιδιά της ποίησης και να κάνει στις καρδιές μας ν’ ανθίζουν τρυφερά κυκλάμινα μα και άλικα ρόδα!

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος

Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»

 

Η παρουσίαση του βιβλίου “Αθώες Νοσταλγίες” πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της “Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών” στις 9 Μαϊου 2014

“Το ελπίζει ο Θεός πως τουλάχιστον μες στους λυγμούς των ποιητών

δε θα πάψει να υπάρχει ποτές ο Παράδεισος”*

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Στο φως το λαμπρό του δειλινού

θ’ αγκιστρωθεί το βλέμμα,

στης λίμνης την ασημιά μαρμαρυγή

θα ξεκουράσω την ψυχή μου

κι εκεί στην άηχη σιγαλιά

θ’ αφουγκραστώ 

τον τελευταίο παράδεισο επί γης!

Στη λάμψη μιας απρόσμενης άνοιξης,

στο γέρμα μιας ασύνορης ζωής

θα φτεροκοπήσουν λευκά περιστέρια

στ’ ουρανού το στερέωμα,

μεταφέροντας στο αύριο την ελπίδα

ως την άκρη της ανθρωπότητας

εκεί που ο αβασίλευτος ήλιος φωλιάζει

και γεννιούνται φωτεινές οι ψυχές μας! 

Τζούλια Πουλημενάκου

 

Από την Ποιητική Συλλογή “Απρόσμενη Άνοιξη” 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση 

2η Έκδοση Αθήνα 2017

 

 

*Απόσπασμα από το ποίημα του Ν.Βρεττάκου “Ένας μικρότερος κόσμος” από τη συλλογή “Ημερολόγιο”

Επιμέλεια βίντεο: Γιώτα Φραγκουλάκη

Πηγή φωτογραφίας: pinterest.com

Πίνακας του Santro Bottticelli (1445-1510) “Άνοιξη” (λεπτομέρεια)

Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Λεύκωμα – Μάρτιος 2020

 

Ήσουν εσύ η λέξη

στο ερμητικά κλειστό συρτάρι,

μέσα στο ξεχασμένο λεύκωμα

της περασμένης νιότης.

Και ξαφνικά, ο αέρας της ψυχής

φύσηξε φως απέραντο

και τα γράμματα αναδύθηκαν

απ’ το σκοτεινό τους πέρασμα

κι ήρθαν στου νου το λογισμό,

σα σύννεφο,

ακροβατώντας…

 

Και μ’ ένα Άλφα αθάνατο

-όχι στερητικό, μα  κεφαλαίο-

σαν αιμάτινη ροή στις φλέβες,

ξεκινάς την πορεία σου στο άπειρο…

Κι έπειτα στέλνεις νάμα θεϊκό

με το Νι της νοσταλγίας

και του νόστου την ελπίδα.

 

Ζωγραφίζεις με χρώματα του έρωτα

το Έψιλον της ουράνιας ευτυχίας

και ταξιδεύεις μ’ ένα Μι μεθυστικό 

σα μαϊστράλι σε ταξίδι αλαργινό,

παρέα με το Όμικρον του ονείρου

ολάκερο το σύμπαν ν’ ανταμώσεις…

 

Κι ύστερα, πρόβαλε η θεία σιγή

ψίθυρος σιγανός το Σίγμα,

στην αέρινη ψυχή σου ακουγόταν…

 

Τέλος ζήλεψε το θαυμαστικό

κι ήρθε περήφανο κοντά σου να σταθεί,

ν’ αγγίξει την πνοή σου,

με τα φτερά σου να υψωθεί …

Εσύ, ο Α Ν Ε Μ Ο Σ!

 

©Τζούλια Πουλημενάκου

 Από την ποιητική συλλογή «Απρόσμενη Άνοιξη»

Κεφάλαιο ΙΙΙ “ΜΑΗΣ”

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση

Β΄ Έκδοση – Αθήνα 2017

Επιμέλεια βίντεο: Γιώτα Φραγκουλάκη

Επί-Λόγου – Τα έργα μου – Τα ποιήματά μου – Λεύκωμα – Ιανουάριος 2020  

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

της Τζούλιας Πουλημενάκου

Το βιβλίο «Δύο Μ στους ίσκιους της αγάπης» (από τις Εκδόσεις 24 γράμματα),  όπως φανερώνει καθαρά ο τίτλος του,  είναι ένα βιβλίο αγάπης. Ένα βιβλίο διηγημάτων αγάπης, γραμμένο από δύο εξαιρετικές δημιουργούς – συγγραφείς, τη Μαριάνθη Πλειώνη και τη Μαριάνθη Παπάδη. Ένα συλλογικό συγγραφικό έργο γραμμένο με σαφήνεια, αλήθεια και καθαρότητα λόγου, χαρακτηριστικό του ύφους και της προσωπικότητας των συγγραφέων του. Η Μαριάνθη Πλειώνη και η Μαριάνθη Παπάδη δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενες στον χώρο της λογοτεχνίας. Ήδη μας έχουν δείξει και στο παρελθόν την εξαιρετική τους λογοτεχνική γραφίδα, καθώς ούσες βραβευμένες και οι δύο σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (πεζογραφίας και ποίησης), έχουν αρκετό λογοτεχνικό και ποιητικό υλικό στην κατοχή τους.

Τα διηγήματα στο σύνολό τους διαπραγματεύονται την αγάπη και το μεγαλείο αυτού του πολύτιμου συναισθήματος, τις άπειρες μορφές της και το σημάδι που αφήνει στις καρδιές μας. Και ποιος άλλωστε δεν έχει σημαδευτεί από την αγάπη; Με σημάδι άλλοτε μικρό και άλλοτε μεγαλύτερο. Οι ιστορίες διαδέχονται η μία την άλλη, με εναλλαγή των συγγραφέων, σαν το ποτάμι που ρέει κρυστάλλινο και καθαρό, άλλοτε με ορμητικό και άλλοτε με γαλήνιο ρυθμό, αλλά πάντα με προορισμό να χυθεί στην αγκαλιά της θάλασσας, της ατέρμονης αγάπης. Αλλά όπως κάθε ποτάμι που ξεκινάει από το βουνό και μέχρι να φτάσει στη θάλασσα διασχίζει κοιλάδες και πεδιάδες, έτσι και το βιβλίο αυτό έχει τους “κόμπους” του και τους προβληματισμούς του.

Γράφει η συγγραφέας Μαριάνθη Πλειώνη στο διήγημα «Αρτάνη»: “Ο ύπνος και ο θάνατος σκάλωσαν πάνω του διεκδικώντας μερίδιο. Τα δάχτυλα χαλάρωσαν, η τελευταία ρουφιξιά γλίστησε στο ταβάνι, βουβό το στρώμα πάγωσε τον ήχο της, παραθόθηκε.” Ο αναγνώστης λαμβάνει καθαρά όλα αυτά τα συναισθήματα, αλλά όχι εύπεπτα και με την ενσυναίσθηση που τον διακρίνει ταυτίζεται με τον άστεγο ήρωα, βιώνει τις αλήθειες του και προβληματίζεται.  Σε άλλο σημείο του βιβλίου η συγγραφέας Μαριάνθη Παπάδη στο διήγημα «Λαβωματιά» γράφει: “Ανάτειλε έρωτας που ντύθηκε στο γκρίζο και στο ατέλειωτο μαύρο.Στα είκοσι οκτώ μου χρόνια πάτησα στα αγκάθια της λύπης ελπίζοντας πως ο δαίμονας θα γινόταν άγγελος.” Και εδώ, ο αναγνώστης λαμβάνει καθαρά το πικρό μήνυμα του συναισθήματος της ηρωίδας Πηνελόπης, δηλαδή της συνειδητοποίησης για το κακό που θα την ακολουθούσε.

Ο τίτλος του βιβλίου συμβολικός, όπου «Δύο Μ» είναι ο άνθρωπος, ο οποίος «στους ίσκιους της αγάπης»  ερωτεύεται αλλά και απογοητεύεται,  δοκιμάζει τις δυνάμεις του, αλλά και τις ξεπερνά, αποποιείται τις ευθύνες του και αδρανοποιείται, αντιμετωπίζει τους φόβους του και δικαιώνεται, ξεπερνά τα κλειστά όρια και ελευθερώνεται,  ταπεινώνεται και ελπίζει.  Κάτω από τη σκέπη της αγάπης ο άνθρωπος θυμάται, νοσταλγεί, ονειρεύεται και μαθαίνει, αρκετές φορές έρχεται αντιμέτωπος με τα πάθη του, τραυματίζεται και λυτρώνεται.

Χαρακτηρίζω το βιβλίο αυτό σαν ένα μικρό θησαυροφυλάκιο σκέψεων, γνώσεων και εμπειριών, όπου μέσα σ΄αυτό οι συγγραφείς φυλάσσουν την πολύτιμη αυτή δύναμη που μετουσιώνει τον πόνο σε χαρά, τον θάνατο σε λύτρωση και την αγάπη στην απόλυτη ελευθερία. Μηνύματα ζωής που βοηθούν τον άνθρωπο να ακολουθήσει τον δικό του προσωπικό δρόμο, να ανακαλύψει εκείνο το μοναδικό μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στην δική του προσωπική ελευθερία. Το βιβλίο αποτελείται από 14 αυτοτελή διηγήματα, όπου χωρίζονται σε 7 κεφάλαια. Την κορυφή κάθε διηγήματος κοσμεί ένα τρίστιχο ποίημα χαϊκού, το οποίο περιλαμβάνει στους τρεις μοναδικούς στίχους του όλα τα νοήματα του διηγήματος. Θα μπορούσε, δηλαδή, το τρίστιχο αυτό ποίημα να είναι και ο τίτλος του κάθε διηγήματος.

Οι συγγραφείς  διακρίνονται για τον πηγαίο λυρισμό τους, με τρόπο συνεπή στην ελληνική γλώσσα, καθώς γνωρίζουν άριστα τους γραμματειακούς κανόνες της, με έντονες παρομοιώσεις και στοχευμένα επίθετα, υποδηλώνοντας την κατάσταση των ηρώων τους,  μεταφέροντας στον αναγνώστη με λέξεις,  ζωντανές αληθινές  εικόνες. π.χ. σαρακοφαγωμένο πόδι/  κοντυλένιο πρόσωπο/ ασπροκέντητο μαξιλάρι / σκεβρωμένο κορμί / έρμαια λόγια /νιούτσικο αγοράκι / ροδοστόλιστη κοπελούδα / πυρακτωμένες ηλιακτίδες/συναισθηματικό καβούκι / κίβδηλο ανθρωπάκι / ατζουρένια νερά/ εθελόκακος πορθητής και τόσα άλλα επίθετα και ουσιαστικά που το καθένα εξυπηρετεί τον δικό του ρόλο στο κείμενο,  χωρίς πλεονασμούς και περιττολογίες.

Γράφει η Μαριάνθη Πλειώνη στο διήγημα «Παλιός καθρέφτης»: “Τα νερά της λιμνοθάλασσας γυάλιζαν ατάραχα , νωχελικά, αφημένα στην ησυχία τους, τυλίγοντας στον μαυλιστικό τους χορό ένοχα μυστικά, όνειρα μεγάλα, ξεχασμένα, μια πίκρα ατέλειωτη,  δεμένη σ’ ένα παρελθόν που δεν ξεθώριασε ποτέ.” Εδώ η πένα της συγγραφέως – θα τη χαρακτήριζα καζαντζακική -,  λειτουργεί όπως ένας πίνακας εμπρεσιονιστή ζωγράφου σε έκθεση ζωγραφικής :  βλέπεις την εικόνα και νιώθεις όλα τα συναισθήματα τής ηρωίδας.

      Επίσης, η Μαριάνθη Παπάδη γράφει στο διήγημα «Παλάτια χτισμένα στην άμμο»: “Τα μάτια της ρουφούσαν την ομορφιά μιας φύσης καμαρωτής μέσα σ’ ένα ξέφρενο ανθοστόλισμα. Η άνοιξη απόπνεε, μα η γη μες στην ανεμελιά της γιόρταζε την αναγέννηση, την καρποφορία.” Κι εδώ, ακριβώς το ίδιο, χωρίς περιττά φτιασίδια,  οι λέξεις μετουσιώνονται σε εικόνα και βλέπεις κι εσύ την ομορφιά της φύσης, και, κατά προέκταση τα συναισθήματα τής ηρωίδας.

Θα μπορούσα να σας μεταφέρω άπειρα τέτοια αποσπάσματα – εικόνες, από τα διηγήματα του βιβλίου,  αλλά πιστέψτε με, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να το διαβάσετε οι ίδιοι, να ανακαλύψετε τα ιδιαίτερα αυτά σημεία , και  να κρατήσετε στην ψυχή σας όλη αυτή την αίσθηση που προσφέρει αυτό το εξαιρετικό ανάγνωσμα.

Κείμενα μεστά νοημάτων, καλογραμμένα, με γνώση της ελληνικής γλώσσας, κατανοητά ακόμη και στον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Το βιβλίο αυτό είναι η αδήριτη ανάγκη των συγγραφέων  να αφήσουν το αποτύπωμά τους στις επόμενες γενιές και να τους μεταφέρουν όλα αυτά τα μηνύματα και τα συναισθήματα. Οι καιροί μας στα πνευματικά δρώμενα είναι συννεφιασμένοι αν όχι σκοτεινοί. Μέσα σ’ αυτό, λοιπόν, το σκοτεινό πέρασμα, ευτυχώς υπάρχουν φωτεινές αχτίδες που μεταλαμπαδεύουν το φως. Το βιβλίο «Δύο Μ στους ίσκιους της αγάπης» είναι αυτός ο φωτεινός φάρος στο απόκρημνο ακρωτήρι του πνεύματος.

Η αγαπημένη όλων μας συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη έχει γράψει στο βιβλίο της «Η κραταιά αγάπη»“Λες κι η συνάντηση με κάποια πλάσματα είναι μια απλή προσπέραση. Λίγο εύκολη, λίγο δύσκολη, λίγο τυχαία. Λες και τούτα τα πλάσματα δεν μας μεταμόρφωσαν στο εξής και για πάντοτε σε κάτι άλλο. Λες και αυτό το άλλο, τώρα που έμαθε, μπορεί ν’ αντέξει στη στέρηση ή να επιστρέψει σε κείνο που πριν, ανίδεο, ήταν.”

 Αναφέρω αυτό το απόσπασμα της κ.Βαμβουνάκη, γιατί ακριβώς έτσι λειτουργούν και όλοι οι ήρωες του βιβλίου που παρουσιάζουμε. Δεν είναι τυχαίες, άλλωστε,  οι συναντήσεις με τους ανθρώπους που γνωρίζουμε στο πέρασμα της ζωής μας.Έτσι κι εδώ, για κάποιον λόγο βρίσκονται, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ανάλογα με την δική τους προσωπική, ψυχολογική κατάσταση.

Όπως ο ήρωας του διηγήματος της Μαριάνθης Πλειώνη με τίτλο «Καμπύλη Γραμμή», ο Πάνος. Ο σοβαρός και μετρημένος Πάνος, όπως τον αποκαλεί η συγγραφέας, έπρεπε να γνωριστεί με τη συγκεκριμένη φοιτητική παρέα που του άλλαξε την ψυχολογία και έγινε πιο χαρούμενος και πιο απελευθερωμένος.

Επίσης, η ηρωίδα του διηγήματος της Μαριάνθης Παπάδη με τίτλο «Λαβωματιά», η Πηνελόπη. Η   επιλεκτική και δύσκολη Πηνελόπη , έπρεπε να πέσει στα φλογερά βέλη του έρωτα   με τον  ζηλιάρη Χάρη, έτσι ώστε να μάθει από τις επιλογές της και στη συνέχεια να συμβουλέψει ανάλογα τις αγαπημένες της ανιψιές.

Ο πεζογραφικός λόγος των συγγραφέων – ενίοτε ποιητικός -,  πλούσιος σε νοήματα και εικόνες και σε κάποια σημεία αρκετά χειμαρρώδης, σύμφωνα βεβαίως και με το ύφος της γραφής τους, απευθύνεται στον αναγνώστη,  ικανοποιώντας και την αισθητική του στα θέματα και τις ιδέες, με τελικό προορισμό την αφύπνιση του νου και της εσωτερικής του αναζήτησης.

Φυσικά δε θα μπορούσα να  μην επισημάνω την ελληνικότητα στα διηγήματα των συγγραφέων. Οι ιστορίες διαδραματίζονται στην πανέμορφη Ελλάδα μας, με τις μοναδικές ομορφιές της, τα εξαιρετικά ιστορικά μνημεία  και την υπέροχη ελληνική γαστρονομία της. Ξεκινώντας από το Μεσολόγγι, την Κλείσοβα και το ιστορικό μοναστήρι του Αι Συμιού, φτάνουμε στη Λάρισα στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Το Κτελ της Τρίπολης μας μεταφέρει στον  Πύργο και στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης, μας κερνά ελληνικό καφεδάκι  και γλυκό κεράσι στα Λαγκάδια, κάνοντας μια μικρή στάση στο Βυζίκι. Η φρενίτιδα της πόλης μάς οδηγεί στην Άνδρο με τη ζαφειρένια της θάλασσα και τα φρεσκοψημένα μπισκοτάκια βουτύρου, τις τραγανιστές φρυγανιές με ταχίνι και συνεχίζουμε στο Βαρθολομιό και στα Λουτρά της Κυλλήνης με ένα κέρασμα από τους αμπελώνες γλυκόπιοτο κρασί και κουλουράκια με άρωμα μαστίχας, για να καταλήξουμε στην νότια Πελοπόννησο με την «Πορφυρούσα» στο Τσιρίγο, στα Κύθηρα δηλαδή, στην Αγία Πελαγία και στο Διακόφτι, στον Καραβά, στις πηγές του Αμήρ Αλή, στην παραλία του Αγίου Νικολάου,  στην Παλαιόπολη, όπου μας φιλεύουν μελιτζάνες με ξινόχοντρο και καλό παραδοσιακό κρασί. Τέλος, τα αρώματα της ζωής μας, θα μας οδηγήσουν στην Πάτρα με τη σπανακόπιτα της Αδαμαντίας να σκορπίζει στον ουρανίσκο μας ουράνιες μελωδίες, καθώς και το αρνί το γεμιστό με κεφαλοτύρι και σκόρδο (γκιούλμπασι),  ο μουσακάς, και το παστίτσιο .. Αχ!  τι θύμησες είναι αυτές οι μυρωδιές;

H Mαριάνθη Παπάδη γράφει στο διήγημα «Αρώματα ζωής» : “Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Η ρόδινη αγάπη, η άδολη και μοναδική, που στροβιλίζει τις μέρες σε χορό εκστατικό και αγκαλιάζει την ψυχή με της χαράς το ξημέρωμα.” Ποιος είναι αυτός που δεν πιστεύει ότι αυτή είναι η αληθινή ομορφιά της ζωής;

Οι συγγραφείς ως γνήσια παιδιά του Ξένιου Δία γνωρίζουν πολύ καλά τη φιλοξενία και με την μεγάλη αγάπη τους για την ελληνική παράδοση, λαογραφία και  γαστρονομία, μας καλοδέχονται με όλη αυτή την πολιτιστική κληρονομιά. Ακόμα χρησιμοποιούν και λέξεις που τείνουν να χαθούν από τη λογοτεχνία μας, όπως πελάδες (τα μικρά ξύλινα σπιτάκια των ψαράδων), γαϊτα (το μικρό ξύλινο σκάφος για ρηχά νερά), πασμαγούδια (οι διάφορες λιχουδιές που τρώει κάποιος πριν το γεύμα),  συμβάλλοντας έτσι και στη διάσωση των λέξεων και ταυτόχρονα προβάλλοντας και  τη ντοπιολαλιά ενός ολόκληρου λαού.

Όλα τα διηγήματα από το 1ο κεφάλαιο με τον τίτλο «Πυρωμένα αγκάθια» μέχρι και το  7ο με τον τίτλο «Οι θύμησες» , όλα ανεξαιρέτως, αποπνέουν ένα άρωμα νοσταλγίας, μια έντονη νοσταλγική νότα για έναν χαμένο παράδεισο στο διάβα της ζωής, με ήθη και ιδανικά βαθιά ριζωμένα στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Ένα ψηφιδωτό χαρακτήρων και καταστάσεων τόσο ανθρώπινων, τόσο δικών μας, που μπορείς να ακούσεις τις ανάσες τους. Βρίσκονται δίπλα σου, μέσα σου. Οι συγγραφείς σε προτρέπουν να τους αναζητήσεις, να τους βγάλεις από την αφάνεια, να τους φανερώσεις στο φως και να τους λυτρώσεις. Πώς; Mα μόνο με την αγάπη. Με την αγάπη λυτρώνεται και ολοκληρώνεται ο άνθρωπος. Με την αγάπη βλέπει ο άνθρωπος το φως στην άκρη του τούνελ. Κάτω από τους ίσκιους της αγάπης θα γεννηθεί ο άνθρωπος καλύτερος.

Μνήμες που στοιχειώνουν μπροστά στον παλιό καθρέφτη της ζωής μας και η συνειδητοποίηση ότι δεν γλυτώνει κανείς από τη μοίρα του, πάθη ενστικτοφόρα που παιδεύουν την ψυχή και δεν την αφήνουν να λευτερωθεί, καμπύλες γραμμές που ορίζουν την κατεύθυνση της ύπαρξής μας,  ανεκπλήρωτοι έρωτες χτισμένοι στο  κύμα, σημεία στίξης και ορισμοί ευτυχίας στο λεύκωμα της ζωή μας, κεραυνοβόλοι έρωτες λαβωματιές, θάνατοι με αιτία τη μοναξιά και την ανέχεια, χαμένοι έρωτες στις ιλιγγιώδεις στροφές ενός βαλς,  απαγορεύσεις και ταμπού που σκιαγραφούν λευκές σελίδες, βελούδινοι έρωτες με τα πλοία των ερώτων μας και τέλος αρώματα ζωής γεμάτα αγάπη, φροντίδα και αφοσίωση.  Αυτά είναι τα «Δύο Μ στους ίσκιους της αγάπης».

Τέλος, θα αναφερθώ στην επίγευση της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου. Οι ιστορίες παρά το δραματικό τους ύφος, στον επίλογο σού αφήνουν μια αίσθηση αισιοδοξίας και ελπίδας. Οι συγγραφείς έχουν πετύχει να σου μεταφέρουν το μήνυμα ότι όσες κακουχίες και προβλήματα έχει ο άνθρωπος –  και μιας και μιλάμε για ελληνικό βιβλίο,  ο Έλληνας -, επιζεί και ελπίζει.   Στους ίσκιους της αγάπης, λοιπόν, δύο Μ – η Μαριάνθη Παπάδη και η Μαριάνθη Πλειώνη,  μας εύχονται να αγαπάμε, να πιστεύουμε, να αγωνιζόμαστε, να ελπίζουμε.

Εύχομαι κι εγώ στις συγγραφείς καλοτάξιδο από καρδιάς, σύντομα να μας χαρίσουν και άλλες παρόμοιες πνευματικές δημιουργίες τους και θα κλείσω με τα λόγια των συγγραφέων. Πρώτα της Μαριάνθης Πλειώνη από το διήγημα «Λευκή σελίδα»: “Εύχομαι να αφήσει ο καθένας τα σκοτάδια του, να βρει το φως που θα τον κάνει ευτυχισμένο και να το διεκδικήσει βαδίζοντας προς αυτό με τόλμη. Η ευτυχία είναι δικαίωμα, μια σελίδα λευκή κι εμείς τη βάφουμε με το χρώμα που θέλουμε” και έπειτα της Μαριάνθης Παπάδη από το διήγημα «Λαβωματιά»: “Έχει γεύση ο έρωτας, θεία;  Ναι κοριτσάκι μου, έχει. Είναι γλυκό κεράσι, βανίλια παγωτό”.

Σας ευχαριστώ θερμά!

Τζούλια Πουλημενάκου

Η ομιλία-παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στον Πολυχώρο ΑΙΤΙΟΝ (στην Αθήνα) το Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 2020

 

 

 

 

 

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ 

     Στο πλαίσιο του εορτασμού των είκοσι χρόνων ενεργής πνευματικής και πολιτιστικής παρουσίας του Συλλόγου «Νέοι Ορίζοντες» παρουσιάζουμε το βιβλίο «Στον Αστερισμό του Δ.Ευρώτα» ~ Γράμματα – Επιστήμες – Τέχνες – Πολιτισμός – Ανθρωπισμός – Τόμος 2 ~ (από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση) της αξιέπαινης συγγραφέως  κ. Νικολέττας Λεϊμονίτη και Προέδρου του Συλλόγου,  ένα  ανθολόγιο εξαιρετικά επιλεγμένων προσωπικοτήτων της Λακωνίας και ειδικότερα του Δήμου Ευρώτα και της ευρύτερης περιοχής του. Η έκδοση του βιβλίου τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την Ουνέσκο Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδας, του Δήμου Ευρώτα, της Δημοτικής Κοινότητας Σκάλας και του Συλλόγου «Νέοι Ορίζοντες»..

Ο μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας «Ευρώτας» κοσμεί το άριστα επιμελημένο εξώφυλλο του βιβλίου και δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε αυτό το πρόσωπο, όπου κατά τη μυθολογία ήταν ο τρίτος βασιλιάς της Λακωνίας.  Παντρεύτηκε την Ευρυδίκη και έκαναν μια κόρη τη Σπάρτη (όπου και δόθηκε το όνομά της στην ομόνυμη πόλη). Από τα σημαντικά έργα του βασιλιά Ευρώτα κατά τη θητεία του ήταν και η ρύθμιση της κοίτης του ποταμού που διέσχιζε τη Λακωνία.  Ο Έλληνας περιηγητής και γεωγράφος Παυσανίας στο βιβλίο του «Παυσανίου  Ελλάδος Περιηγήσεως –  Λακωνικά  – Κεφάλαιο Α΄,  γράφει:

«Οὗτος τὸ ὕδωρ τὸ λιμνάζον ἐν τῷ πεδίῳ διώρυγι κατήγαγεν ἐπὶ θάλασσαν· ἀπορρυέντος δὲ (ἦν γὰν δὴ τὸ ὑπόλοιπον ποταμοῦ ῥεῦμα), ὠνόμασεν Εὐρώταν».

 Ο βασιλιάς Ευρώτας, λοιπόν, άνοιξε διώρυγα και διοχεύτευσε προς τη θάλασσα τα λιμνάζοντα  νερά γύρω από τη Σπάρτη. Το ποτάμι αυτό που δημιουργήθηκε, αργότερα ονομάστηκε Ευρώτας.  Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο βασιλιάς Ευρώτας μετά από μια ατιμωτική ήττα από τους Αθηναίους, έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε και έτσι πήρε το όνομά του. Στην αρχαιότητα το ποτάμι αυτό λεγόταν «Ίρις». Εκεί οι νέοι Σπαρτιάτες λούζονταν χειμώνα-καλοκαίρι, συνηθίζοντας στη σκληραγωγημένη ζωή.

Σίγουρα όλα αυτά τα γνωρίζουμε, εμείς που είμαστε από αυτόν τον ευλογημένο τόπο, όπου έχουμε γεννηθεί,  μεγαλώσει και γαλουχηθεί με τις αξίες και τις παραδόσεις του, ή είναι η καταγωγή των προγόνων μας, ή ακόμα έχουμε επιλέξει να ζούμε εδώ,  αλλά αξίζει να τα μελετάμε και να τα αναφέρουμε πάντα όταν μας δίνετε η ευκαιρία, και μάλιστα για έναν τόπο όπου η ιστορία του και η παράδοσή του ξεκινά αιώνες πριν.

Η συγγραφέας έχει αφιερώσει το βιβλίο αυτό «Σε όσους αγάπησαν και αγαπούν αυτόν τον τόπο» και, συνεχίζει στον πρόλογό της «Σε έναν τόπο με πλούσια ιστορία και πολιστισμό. Με δαντελένιες ακρογιαλιές και ουρανό με εκατομμύρια αστέρια. Με πράσινες πλαγιές και αδιάβατα λαγκάδια.Τόπο με ήλιο καθαρό και ολόγιομο φεγγάρι. Με πολλά αστέρια στον ουρανό του, που έλαμψαν , λάμπουν και θα λάμπουν».

Ο αναγνώστης διαβάζοντας το πόνημα αυτό θα ανακαλύψει αυτόν τον ουρανό με τα πολλά αστέρια και θα αντιληφθεί, ότι πρόκειται για μια τεράστια προσφορά στην ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού αυτού του τόπου, μέσα από τις διαπρεπείς προσωπικότητες που ανθολογούνται, στον χώρο των γραμμάτων, των τεχνών, της επιστήμης και του πολιτισμού, της εκκλησίας, του αθλητισμού και γενικότερα της κοινωνικής προσφοράς. Με ευαισθησία ψυχής και άπλετο ταλέντο, η συγγραφέας συνέθεσε ένα ανθρώπινο ψηφιδωτό  με προσωπικότητες από  όλα τα φάσματα της κοινωνικής ζωής μας, από την αρχαιότητα έως και σήμερα, με επίκεντρο τον τόπο της, το τόπο μας, την πατρίδα που μας γέννησε, που μας μεγάλωσε ή που μας φιλοξενεί. Εγώ προσωπικά, διέγνωσα την ανάγκη της συγγραφέως να γράψει για τους ανθρώπους που αγάπησαν και αγαπούν αυτόν τον τόπο, γιατί η ίδια αγάπησε  την παράδοση αυτού του λαού , ή ίδια αγαπά  την ιστορία αυτής της μικρής πατρίδας, αλλά όχι και τόσο μικρής όπως διαφαίνεται ολοκάθαρα από το μεγαλείο των ανθρώπων της, μέσα στον αέναο χρόνο, ανά τους αιώνες.

Το βιβλίο χωρίζεται σε 5 κεφάλαια. Το 1ο Κεφάλαιο περιλαμβάνει προσωπικότητες του χώρου των γραμμάτων. Ποιητές και λογοτέχνες, λόγιοι, ακαδημαϊκοί, συγγραφείς, εκπαιδευτικοί και δημοσιογράφοι συνθέτουν μια υμνωδία στον πνευματικό άνθρωπο που υιοθετεί πνεύμα και αισθητικές αξίες, μέσα από τα έργα τους που έχουν σημαδέψει τη νεότερη ελληνική λογοτεχνία.

Στο  1ο Κεφάλαιο, πρώτος αναφέρεται ο  ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, ο οποίος γεννήθηκε το 1912 στις Κροκεές και απεβίωσε το 1991 στην Πλούμιτσα,  ο μέγα στοχαστής της έμπνευσης, ο Λάκωνας ποιητής με το ύψιστο όραμά του για τον άνθρωπο και την ελπίδα.  Ο ποιητής αγωνίστηκε με τον καθαρό του λόγο, για την αγάπη και την ειρήνη του κόσμου και άφησε τεράστια παρακαταθήκη και κληρονομιά σε εμάς, αλλά και σε  πολλές ακόμα μεταγενέστερες γενιές. Ένα από τα διαχρονικά του ποιήματα που γράφτηκε το 1961 είναι η «Αυτοβιογραφία». Θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμά του:

 «Μη μου σκοτώσετε το νερό.

Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα.

Μη μου ξεσκίσετε αυτές τις θείες σελίδες

που τις γράψανε

τ’ ασύλληπτο φως κι ο ασύλληπτος χρόνος

κι όπου σταθώ με περιβάλλουν.

Μη μου σκοτώσετε της γης το ποίημα.

Επιστρατέψτε την αιωνιότητα,

ανάβοντας το Άστρο: «ΑΓΑΠΗ».

Επιστρατέψετε την αιωνιότητα, ανάβοντας

ψηλότερα απ’ όλα, πάνω απ’ το έτοιμο

βάραθρο, το άστρο: «Ανθρώπινο μέτωπο».

Σας παρακαλούμε:

Αφήστε μας τα πράγματα: Μη μας τα καίτε.

Αφήστε τα έντομα να βρίσκουνε τα άνθη τους».

 

Επίσης,  στο 1ο Κεφάλαιο περιλαμβάνται και οι κάτωθι:

Θεόδωρος Πατρικαρέας – Ποιητής-Δημοσιογράφος-Λόγιος (Σκάλα)

Δρ. Γιάννης Βασιλακάκος – Ακαδημαϊκός Καθηγητής (Άγιος Γεώργιος Σκάλας)

Κωνσταντίνος (Ντίνος) Σκάλκος –  Εκδότης-Δημοσιογράφος (Σκάλα)

Παναγιώτα Μπλέτα – Συγγραφέας – Διανοήτρια  (Σκάλα)

Νικολέττα Λεϊμονίτη – Συγγραφέας-Ποιήτρια-Συλλέκτρια (Στεφανιά)

Δημήτριος Διαμαντάκος – Συγγραφέας  (Φιλήσι)

Παναγιώτης Καραμούζης –  Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας (Σκάλα)

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος – Ποιητής-Συγγραφέας (γεννήθηκε στη Χιμάρα – διαμένει στη Σκάλα)

Βασιλική Γεωργοπούλου – Συγγραφέας  (Άγιος Γεώργιος Σκάλας)

Το 2ο Κεφάλαιο περιλαμβάνει προσωπικότητες του χώρου των επιστημών:

Μελετητές και καθηγητές πανεπιστημίων, διακεκριμένοι επιστήμονες ιατροί, ψυχολόγοι και  φιλόλογοι,  συνθέτουν ένα παζλ επιστημονικού και ερευνητικού  περιεχομένου, προβάλλοντας μελέτες και εφαρμογές προηγμένης τεχνολογίας, με εκπροσώπηση στο εξωτερικό και προβολή πλούσιου κοινωνικοερευνητικού έργου.

Στο 2ο Κεφάλαιο, πρώτος αναφέρεται ο κ.Δημοσθένης Πουλικάκος, Καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών-Μηχανολογίας και Επεξεργασίας του Ομοσπονδιακού Τεχνολογικού Ινστιτούτου στη Ζυρίχη της Ελβετίας, ο οποίος γεννήθηκε το 1955 και μεγάλωσε στη Σκάλα. Ο κ.Πουλικάκος είναι διακεκριμένος επιστήμονας και πρόεδρος της Θερμοδυναμικής του ανωτέρω πανεπιστημίου στη Ζυρίχη. Η σημαντική έρευνα που ανέπτυξε αναφερόταν στο τομέα των φαινομένων μεταξύ των επιφανειακών μεταφορών και της θερμοδυναμικής. Το επίκεντρο της έρευνας αυτής είναι η κατανόηση της σχετικής φυσικής, ιδιαίτερα στη μικρό – νανοκλίμακα και η χρησιμοποίηση αυτής της γνώσης για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών.

Επίσης, στο 2ο Κεφάλαιο περιλαμβάνονται και οι κάτωθι:

Πετρούλα Αραπαντώνη –Δαδιώτη –  Ιατρός Παθολογοανατόμος  (Σκάλα)

Σοφία Ζυγά – Καθηγήτρια Νοσηλευτικής –Αντιπρύτανης Έρευνας και Δια Βίου Εκπαίδευσης  (Βλαχιώτη)

Παναγιώτα  (Πέγκυ) Καραμπάτου – Ψυχολόγος-Φιλόλογος-Συγγραφέας (γεννήθηκε στη Σπάρτη και μεγάλωσε στη Σκάλα)

Το 3ο Κεφάλαιο περιλαμβάνει προσωπικότητες του χώρου των τεχνών και χωρίζεται σε δύο μέρη:

Στο Α΄ Μέρος αναφέρονται προσωπικότητες του χώρου του κινηματογράφου,της σεναριογραφίας, της τηλεόρασης και του τραγουδιού και στο Β΄ Μέρος αναφέρονται προσωπικότητες του χώρου των εικαστικών και της χαρακτικής.

Κινηματογραφιστές, σεναριογράφοι, δημοσιογράφοι, παρουσιαστές τηλεόρασης, ηθοποιοί, ερμηνευτές και τραγουδοποιοί, συνθέτες και  στιχουργοί, εικαστικοί και χαράκτες , ιχνογραφούν ένα τεράστιο ζωγραφικό πίνακα  που αποτυπώνει την λακωνική ψυχή και καρδιά τους, ορισμένοι παρόλο που ζουν στην Αθήνα ή στο εξωτερικό έχουν συμβάλλει σημαντικά στη διαμόρφωση και διάδοση του σύγχρονου πολιτισμού.

Στο 3ο Κεφάλαιο (Α΄ Μέρος), πρώτος αναφέρεται ο Λυκούργος Σταυράκος – Διευθυντής της Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, ο οποίος γεννήθηκε το 1913 στη Μυρτιά και απεβίωσε το 1999. Ο Λυκούργος Σταυράκος ξεκίνησε το 1948 ιδρύοντας στην Αθήνα την ομόνυμη σχολή κινηματογράφου και τηλεόρασης και με   όραμα  την αναγκαιότητα  κινηματογραφικής παιδείας, δημιούργησε μια νέα γενιά εκπαιδευμένων κινηματογραφιστών,   αρκετοί από αυτούς έχουν αποφοιτήσει από τη σχολή του και έχουν διαπρέψει στον χώρο αυτό και στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Έχουν διδάξει στη σχολή κατά το παρελθόν ως καθηγητές, μεταξύ άλλων, κορυφαία ονόματα όπως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ο Παύλος Μάτεσης και  σήμερα μια νέα γενιά καθηγητών της σχολής ο Χρήστος Καρακεπελής, ο Χριστόφορος Γλεζάκος, ο Περικλής Ηλιού, ο Γιάννης Κατσαμπούλας, ο Θανάσης Βασιλείου, ο Τάκης Μπαστέας, η Πένη Παναγιωτοπούλου και πλήθος άλλων, οι οποίοι  έχουν αποφοιτήσει απο τη Σχολή Σταυράκου με μεταπτυχιακά διπλώματα στην τέχνη του Κινηματογράφου και διαπρέπουν στον συγκεκριμένο χώρο.

Στο 3ο Κεφάλαιο (Β΄ Μέρος), στο χώρο της ζωγραφικής πρώτη αναφέρεται η ζωγράφος Μαρία Κωστάκου –Κουλουφάκου, η οποία γεννήθηκε το 1922 στη Σκάλα και απεβίωσε το 2015, με μεγάλο ατομικό και συλλογικό έργο. Γράφει η συγγραφέας στο βιβλίο για τη ζωγράφο: «Όσοι αναφέρονται στο έργο της κάνουν λόγο για μια ζωγραφική με διάθεση συχνά υπερβατική και οραματική . Μεταδίδει τη  μοναξιά του καταπιεσμένου αδιεξόδου με τη μονόχρωμη ζωγραφική της απευθυνόμενη κατ΄εξοχήν στον άνθρωπο που απουσιάζει, μεταδίδοντάς μας την ευθύνη αυτής της μοναξιάς, αλλά και την κατηγορία ενός χαμένου παραδείσου».

Eπίσης, στο 3ο Κεφάλαιο αναφέρονται και οι κάτωθι:

A΄  Mέρος:

Σούλα Πιερράκου – Σεναριογράφος (Σκάλα)

Χριστόφορος Κονταξής – Δημοσιογράφος-Παρουσιαστής (Βρονταμάς)

Γαρυφαλλιά (Λιάνα) Κανέλλη –  Δημοσιογράφος-Παρουσιάστρια-Πολιτικός- (Γεράκι)

Ταϋγέτη Μπασούρη –  Ηθοποιός  (Έλος)

Παναγιώτης (Τάκης) Χρυσικάκος  –  Ηθοποιός (Λεήμονας)

Καλλιόπη (Πέπη) Σταυροπούλου – Ηθοποιός – Καθηγήτρια υποκριτικής (Σκάλα)

Αθηνά Οικονομάκου –  Ηθοποιός  (Σκάλα)

Τζένη Χαρίτου – Τραγουδίστρια (Στεφανιά)

Δημήτρης Πουλικάκος – Συνθέτης – Τραγουδιστής – Ηθοποιός (γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τη Στεφανιά)

Πάνος Μπούσαλης – Τραγουδοποιός – Συνθέτης- Στιχουργός  (γεννήθηκε  στην Αθήνα με καταγωγή από τα Νιάτα)

Νίκος Βολάκος – Τραγουδοποιός – Συνθέτης – Στιχουργός (γενννήθηκε στο Λαγονήσι Αττικής με καταγωγή από τη Γράμμουσα)

Β΄ Μέρος:

Μαργαρίτα Βασιλάκου – Εικαστικός- Ποιήτρια  (γεννήθηκε στη Σπάρτη με καταγωγή από τη Σκάλα)

Γιάννης Στεφανάκις Χαράκτης – Ζωγράφος – Ποιητής (σύζυγος Μαργαρίτας Βασιλάκου)

Κατερίνα Βαρελά – Ζωγράφος (γεννήθηκε στη Σπάρτη και μεγάλωσε στο Βλαχιώτη)

Νικολέττα Σουρτζή– Ζωγράφος – (Σκάλα)

Μαργαρίτα Καρυτσιώτη – Γλεντζέ – Ζωγράφος (Γράμμουσα)

Το 4ο Κεφάλαιο περιλαμβάνει προσωπικότητες του χώρου του αθλητισμού:

Ολυμπιονίκες, αθλητές του ποδοσφαίρου, του ακοντισμού, του τένις, του καράτε,  δρομείς και προπονητές, συνθέτουν μια πλούσια αρένα με αγωνίσματα και δραστηριότητες από τον δεύτερο αιώνα π.Χ. μέχρι τη σημερινή σύγχρονη εποχή.

Στο 4ο Κεφάλαιο, πρώτος αναφέρεται ο  αρχαίος αθλητής δρόμου και 5 φορές ολυμπιονίκης Νικοκλής ο Άκριος –  (Από την Ακραία, τη σημερινή Κοκκινιά Γλυκόβρυσης), ο οποίος βάση ιστορικών αναγραφών φέρεται να έζησε την περίοδο μεταξύ 2ου και 1ου αιώνα π.Χ. Διακρίθηκε στο αρχαίο αγώνισμα του «Οπλίτη δρόμου» (στο συγκεκριμένο αγώνισμα οι αθλητές φορούσαν αμυντική πανοπλία), του «Δίαυλου δρόμου» (αγώνισμα δρόμου ταχύτητας με διπλάσια διαδρομή από το αγώνισμα «Στάδιον») , του «Δόλιχου» (αγώνισμα δρόμου ημιαντοχής στην αρχαία Ελλάδα , του «Σταδίου» (αγώνισμα δρόμου το οποίο ήταν ένα από τα πέντε κύρια αγωνίσματα του πεντάθλου). Όπως βλέπουμε από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, ο τόπος αυτός έβγαζε και βγάζει  αθλητές και μάλιστα σε αθλήματα που θέλουν καθαρότητα σκέψης, αυτοπειθαρχία, καρτερικότητα και αντοχή.

Επίσης, στο 4ο Κεφάλαιο αναφέρονται και οι κάτωθι:

Χρήστος Πιερράκος – Αθλητής – Ολυμπιονίκης Ακοντισμού  (Σκάλα)

Γεώργιος Κούτουλας – Ποδοσφαιριστής Α΄Εθνικής Κατηγορίας (Σκάλα)

Κωνσταντίνος Γκουβούσης – Πρωταθλητής Καράτε-Προπονητής (Σκάλα)

Μαρία Σάκκαρη – Τενίστρια (μεγάλωσε στον Αγ.Ιωάννη Γλυκόβρυσης με καταγωγή από τα Νιάτα)

Λυκούργος – Στέφανος Τσάκωνας – Σπρίντερ (γεννήθηκε στη Σπάρτη και μεγάλωσε στο Βλαχιώτη)

 

Το 5ο Κεφάλαιο περιλαμβάνει προσωπικότητες που η κοινωνική τους προσφορά ευεργέτησε τον τόπο:

Koινωνιολόγοι, βουλευτές, υπουργοί, ιατροί, επίσκοποι και πρωτοπρεσβύτεροι,  άνθρωποι που ευεργέτησαν αυτόν τον τόπο με την προσφορά τους και την αγιοσύνη τους, ο καθένας στον τομέα του,   ένωσαν την αγάπη τους για τη Λακωνία και τα ονόματά τους γράφτηκαν στο ανάγλυφο βιβλίο της ιστορίας και του πολιτισμού της πατρίδας μας.

Στο 5ο Κεφάλαιο, πρώτος αναφέρεται ο Θαλής Κουτούπης, ο οποίος γεννήθηκε το 1870 στην Πετρίνα και απεβίωσε το 1935 και υπήρξε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Λακωνίας. Ο Θαλής Κουτούπης διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Γεωργίας το 1916, στην κυβέρνηση του Βενιζέλου, όπου κατά τη θητεία του καθιερώθηκε το 8ωρο εργασίας. Η βίλα του, ένας επιβλητικός πύργος για την εποχή του και ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας στην Κηφισιά, όπου χτίστηκε περίπου το 1910,  επιτάχθηκε από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής, και, αργότερα η οικογένειά του τον δώρισε στον Δήμο Κηφισιάς. Αυτός με τη σειρά του παραχώρησε τον πύργο στο Υπουργείο Πολιτισμού, όπου σήμερα φιλοξενεί την Αρχαιολογική Συλλογή της Κηφισιάς.

Επίσης, στο 5ο Κεφάλαιο, αναφέρονται και οι κάτωθι:

Αντώνιος Αποστολάκος –  Ευεργέτης – Μηχανοδηγός (Έλος)

Γεώργιος Γρυπιώτης – Ιατρός  (Στεφανιά)

Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης ο Γουβιώτης – Γεννήθηκε το 1758 στις Γούβες και απεβίωσε το 1773.  Σε ηλικία 15 ετών και συγκεκριμένα στις 19-10-1773 μαχαιρώθηκε στην καρδιά από Τούρκο. Μετά από δύο μέρες απεβίωσε και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Στις 21 Οκτωβρίου τιμάται η μνήμη του και είναι πολιούχος της τοπικής κοινότητας Γουβών Δήμου Ευρώτα.

Άνθιμος ΣκαλιστήρηςΕπίσκοπος Έλους (1811-1821)

Πατήρ Ιωάννης Τσιγκούνης-Πρωτοπρεσβύτερος  (Ελίκα)

Ζεύγος Καλοειδή – Ευεργέτες- Γεωργία Μανωλάκου (Βλαχιώτη) και Δημήτριος Καλοειδής (Πετρίνα)

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ.Πρόδρομος (με καταγωγή από το Δαφνί )

 

Κλείνοντας, θέλω να συγχαρώ τη συγγραφέα κ. Νικολέττα Λεϊμονίτη, για την αξιέπαινη προσπάθειά της να αναδείξει σημαίνοντες ανθρώπους της περιοχής του Δήμου Ευρώτα με το νέο της βιβλίο «Στον Αστερισμό του Δ.Ευρώτα», όπου με ανιδιοτέλεια, ευαισθησία, αγάπη και ταλέντο, συμπεριέλαβε εξέχουσες προσωπικότητες, συμβάλλοντας  στην προβολή του πολιτισμού μας. Ευχόμαστε στην αγαπητή Νικολέττα καλοτάξιδο από καρδιάς το νέο της βιβλίο, να συνεχίσει τις άοκνες πνευματικές της προσπάθειες, χαρίζοντάς μας και στο μέλλον ωραίες πνευματικές δημιουργίες!

Σας ευχαριστώ θερμά!

Τζούλια Πουλημενάκου

 

Η ομιλία-παρουσίαση του βιβλίου πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Σκάλας Δ.Ευρώτα, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019, στο πλαίσιο του εορτασμού των 20 χρόνων του Συλλόγου «Νέοι Ορίζοντες» 1999-2019

 

Φωτογραφίες: youtubeMANINEWS

Γράφει η Τζούλια Πουλημενάκου 

Η Μούσα της Ποίησης είναι αυτή η μυστηριώδης, ανέναη  θεά,  που σε αγγίζει με το αόρατο, μαγικό ραβδί της, σε επιλέγει και σε ξεχωρίζει ως γνήσια και αντάξια κόρη της.  Αυτό στη δημιουργό Τέχνη  λέγεται Έμπνευση. ΄Ετσι, λοιπόν, μ’ αυτό το θείο άγγιγμα η ποιήτρια Ιωάννα Αγγελή δημιούργησε την «Ανάπεμψις πραεία» και αυτό που αυθόρμητα θα σου συμβεί διαβάζοντας την εν λόγω ποιητική συλλογή, είναι ότι θα σε ανεβάσει ψηλά, τόσο ψηλά που τα δάχτυλά σου θα αγγίξουν τα σύννεφα…  Αυτό συνέβη και σε μένα, διαβάζοντας την ποίηση της Ιωάννας, γεμίζοντάς με συγκίνηση, χαρά, γαλήνη, και, έτσι απλά, ξεκίνησε «η πτήση μου στον ουρανό».

      Η πρώτη μου πτήση, λοιπόν, στην ποίηση της Ιωάννας Αγγελή, πραγματοποιήθηκε δύο χρόνια πριν όπου ήμουν στην κριτική επιτροπή του 35ου Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ποίησης, και εκεί ξεχώρισε και βραβεύτηκε το ποίημα με τίτλο «Ανησυχίες Πένας», όπου και συμπεριλαμβάνεται σ΄αυτήν την συλλογή που παρουσιάζουμε σήμερα. Ως κριτής, αλλά και ως αναγνώστρια, αυτό που με συγκλόνισε και το βαθμολόγησα με την υψηλότερη βαθμολογία, ήταν η αίσθηση που μου άφησε διαβάζοντάς το. Πέρα από το ότι ήταν καλογραμμένο, με πλούσιο λεξιλόγιο και σωστά ελληνικά,  η γραφή της ήταν τόσο εσωτερική,  και λυτρωτική συνάμα, με μια καθαρή ταπεινότητα και σαφήνεια, που ταυτίστηκα από τους πρώτους ακόμα στίχους, με την ποιήτρια. Το ποίημα αυτό είχε μετουσιωθεί σε καθρέφτη και έβλεπα μέσα τον εαυτό μου. Αυτή, λοιπόν, η αίσθηση είναι η επιτυχία του ποιήματος, όχι να ανακαλύψεις τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά εσύ ως αναγνώστης να λάβεις  αυτό που σου ανήκει.  Γράφει η ποιήτρια στο ποίημα «Ανησυχίες πένας»: «Ορφανά τα δάχτυλά μου πλέκουν στίχους εξομολόγησης/ να λυτρωθούν οι φόβοι της ανομολόγητης ευτυχίας. Χαράζω δρόμο μυστικό στων γιασεμιών τις αυλές./……../Δεν ανησυχώ, η αγάπη βλασταίνει και σε αλμυρά λιβάδια./ Είσαι εδώ!/ Στην άκρη της νωχελικής γραφίδας,/ γονιμοποιείς γαλήνιους, ευτυχισμένους στίχους.»

     Πώς μπορεί ένας ποιητής να «πλέξει στίχους εξομολόγησης και, επίσης, να γονιμοποιήσει γαλήνιους, ευτυχισμένους στίχους;» Τι είναι αυτό που κάνει τον ποιητή να εκφράσει μ’ αυτόν τον τρόπο τα συναισθήματά του και να τα μεταφέρει  και σε μάς που τα διαβάζουμε;  Η ποιήτρια στο ποίημα αυτό έχει  σαφή στόχο, μια σιγουριά σα να είναι σε μάχη και να ξέρει εκ των προτέρων,  ότι είναι η νικήτρια.

Η εξομολόγηση, η ευτυχία, τα όνειρα της αγρύπνιας, η αναβολή, όλα αυτοπροσδιορίζονται και συμπάσχουν έτσι ώστε η ποιήτρια, με σιγουριά, να  πει «Δεν ανησυχώ, η αγάπη βλασταίνει και σε αλμυρά λιβάδια. Είσαι εδώ!» Χωρίς περιττές λέξεις, λέει αυτό ακριβώς που είναι ο στόχος της, αυτό που αισθάνεται στην ψυχή της και αυτό που στο τελικό αποτέλεσμά του είναι, ένα γνήσιο, ποίημα.

Η ποιήτρια άκρως ρομαντική, με τη λυρική ευαισθησία τής γυναικείας πένας της, καταφέρνει να μεταφέρει στον αναγνώστη δυνατά συναισθήματα, ταυτόχρονα με μια υψηλή πνευματική προσέγγιση, με τέτοιο τρόπο που τον οδηγεί ακριβώς σε μια «ανάπεμψη πραεία», δηλαδή σ΄αυτό ακριβώς το πνευματικό σημείο που αγγίζει και κατακτά το θεϊκό στοιχείο.

     Κύριο χαρακτηριστικό τής ποίητριας ο λυρισμός. Στη γραφή της  κυριαρχεί ο έρωτας, ο θάνατος, έντονα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τη λυρική ποίηση. Γράφει η ποιήτρια στο ποίημα «Αναδυομένη νύμφη»: «Πάνω στα βράχια της ακροθαλασσιάς/ χτυπούν οι αναστεναγμοί σου / και ευθύς αμέσως αργοσαλεύεις να σωθείς/ προς το μπουγάζι το ακύμαντο/ εκεί/ όπου γέννησες και ανέστησες τον έρωτα τής Ήβης.»

      Εδώ, ο λόγος της ποιήτριας πληθωρικός, ο αισθητικός έρωτας  παίρνει σχήμα, μορφή και αναδύεται ως δημιουργία και αληθινό βίωμα. Η εσωτερική αναζήτηση της ψυχής και η ανάληψη στον άνωθεν Πατέρα, τονίζει την πίστη της για έναν άλλον καλύτερο ιδεατό προορισμό και την ανάγκη της να αποδράσει από την πεζή πραγματικότητα. Τα ποιήματα της Ιωάννας Αγγελή, όπως αναφέρει και στον πρόλογό της η εκπαιδευτικός κυρία Μαρία Σκόμπα είναι ζωντανές εικόνες. Σαν ένας πίνακας ιμπρεσιονιστή ζωγράφου. Γήινα, ζωντανά χρώματα οι λέξεις της ποιήτριας, μεταφέρουν αισθήσεις λατρείας, πόθου και πνευματικής διαύγειας, ξεφεύγοντας από την καθημερινή ουτοπία του συναισθήματος , έτσι ώστε ο  αναγνώστης να ενεργοποιήσει και τη νοηματική αισθητική του. Γράφει η ποιήτρια στο ποίημα «Μοιράσου μαζί μου»: «Μονόδρομος μπροστά σου στρωμένος με αμύριστα ρόδα/ γι’ αυτό-σε παρακαλώ-άφησέ με/ να γλιστρήσω στο λαμπερό σου γέλιο/ να καταλήξω στους πρόποδες/των πετρωμένων πελμάτων σου./ Μοιράσου, μοιράσου μαζί μου/τα περάσματα της αγνοημένης θάλασσας/μοιράσου τα βάθη του αιώνιου φιλιού.»

     Η ποιήτρια με την απαράμιλλη ομορφιά της Ελληνικής Γλώσσας, γνωρίζει άριστα τον  χειρισμό της,  χρησιμοποιεί ιδιαίτερο λεξιλόγιο, σχεδόν καζαντζακικό , επίθετα στοχευμένα και με έναν μαγικό τρόπο ερωτοτροπεί με τις λέξεις, και ταυτόχρονα αγκαλιάζει το ποίημα με μητρική στοργή και τα νοήματα είναι εκεί, καθαρά , τρισδιάστατα, για να εκπληρώσουν  το χρέος τους με ακρίβεια και ευστοχία. Γράφει η ποιήτρια στο ποίημα «Προτροπή Ζωής»: «Χόρεψε στους λάγνους ρυθμούς της Ανατολής/κι άφησε τα βήματά σου να παρασυρθούν/ στο άδολο ξέφωτο της Δύσης./ Τα ανυπόμονα δάκρυά σου μη τα σκουπίσεις/ άσ’ τα να ποτίσουν τους μαραμένους κλώνους/τής κρυφής μοναξιάς σου.»

Η ποιήτρια χρησιμοποιεί αρκετές φορές στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη γυναικεία υπόσταση, τις άγνωστες διαδρομές της, λέξεις όπως φτερούγες, νύμφη, γυναίκα, προσκεφάλι, υπομονή, αγκαλιά, γη, κόρη, μάνα, μητέρα, φύση, γεγονός που ο αναγνώστης  αντιλαμβάνεται,  ότι η αληθινή φύση των πραγμάτων, ξεκινάει από αυτές τις έννοιες, ότι  είναι η δημιουργία τής ζωής και η εμπειρία τής γνώσης αυτής, γεννάει τη βεβαιότητα ότι η γυναίκα-μάνα-φύση είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη.

Και το διάβα μου προς τον ουρανό, συνεχίζεται: Γράφει η ποιήτρια το ποίημα «Υδάτινα όνειρα»: Περίσσευε κι η χαρά σου/ καθώς πρόσφερες μύρια χαμόγελα στη σκυθρωπή τη νύχτα. Υδάτινα όνειρα, αμέτρητα, στο διάβα σου προς τον ουρανό.» Καμία λέξη εδώ δεν περισσεύει, όλες βρίσκονται στη θέση τους να μας συγκινήσουν και να μας κάνουν να προβληματιστούμε και, τελικά, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι όσα εμπόδια και να υπάρχουν στη ζωή μας, το χαμόγελο θα τα προσπεράσει και θα σε οδηγήσει ψηλότερα.

Η «Ανάπεμψις πραεία» είναι η αδήριτη ανάγκη της ποιήτριας και κατά προέκταση του ανθρώπου, ως άλλος Οδυσσέας, να επιστρέψει στη δική του Ιθάκη, εκεί που στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ.  Να φτάσουμε, σαν ανθρώπινη οντότητα, στο τέλος του ταξιδιού μας, ταπεινοί, γαλήνιοι και ευτυχισμένοι.  Ο τίτλος της συλλογής μεταφορικός, συμβολικός και υπερβατικός. Μεταφορικός ως προς τις εικόνες και τις παρομοιώσεις, συμβολικός ως προς τις ιδέες και τα νοήματα και υπερβατικός ως προς τη γλώσσα και τους συνειρμούς της.

Οι στίχοι της ποιήτριας πορεύονται  στο ταξίδι της γνώσης, του προβληματισμού, της φαντασίας και των αισθήσεων, με τελικό προορισμό την πραεία ανάπεμψη, δηλαδή τη λύτρωση της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου, που αυτό είναι η αληθινή ουσία της ζωής και το ύψιστο αγαθό της ύπαρξής μας.

Οι εξαιρετικοί πίνακες που πλαισιώνουν τη συλλογή δείχνουν πως έχουν βρει τον χώρο τους, πως δεν πορεύονται μόνοι, αλληλοεπιδρούν και ταιριάζουν με τα ποιήματα  τόσο φυσικά,  προσφέροντας στον αναγνώστη μια ολοκληρωμένη νοηματική και αισθητική εικόνα.

Εύχομαι στην ποιήτρια η «Ανάπεμψις πραεία» να βρει τη λύτρωση, τη γαλήνη, μα πάνω από όλα,  την αγάπη… γιατί, όπως λέει και η ίδια:   «Εκεί που μετοικεί η αγάπη σύνορα απροσδιόριστα μεσουρανούν …» και συμφωνώ απόλυτα!

Τζούλια Πουλημενάκου

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου της Ιωάννας Α.Αγγελή “Ανάπεμψις Πραεία” (Εκδ.Αγγελάκη)  την Κυριακή 31 Μαρτίου 2019