https://epi-logou.gr/wp-content/uploads/2019/10/στον-ουρανο-του-τίποτα-φωτο-1-ρουκ.jpg511960juliahttps://epi-logou.gr/wp-content/uploads/2018/01/new-logo-epi-logou-1.pngjulia2019-10-13 20:48:202021-01-22 21:47:32“ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ” της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΣΤΟΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
===================================== 37ος ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2019
===================================== 10 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης (συντονιστής της ενότητας)
Martin Kreeb, Valentina Di Napoli, Κωνσταντίνος Μπολέτης,
Δημήτρης Λιγνάδης Γιάννης Μετζικώφ
5 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
“Διακόσια χρόνια ελληνικού κράτους:
Εκσυγχρονισμός και ανάπτυξη στην Ελλάδα, 1830-2019”
Ευάνθης Χατζηβασιλείου
“Με πειράζει που οι άνθρωποι άλλαξαν και η γη που μάς γέννησε δε
μυρίζει γιασεμιά και κρίνα…” Τ.Π.*
Τα γιασεμιά…
είναι πλέον μόνο κάτι
κακέκτυποι κλώνοι, άοσμοι,
γιατί πάνω απ’ τον τάφο των προγόνων τους,
χτίσαμε τσιμέντο κι άσφαλτο
και στα θεμέλια εμείς.
Χτιστήκαμε κι εμείς στην πόλη.
Στη ρουτίνα των γρήγορων ρυθμών,
που όμως δεν αφήνουν χρόνο
σκέψης, αντίληψης, πράξης,
παρά μόνο να περιφέρουμε τη σιλουέτα μας
μέχρι θανάτου.
Κι αυτή η στείρα μοίρα της συνήθειας…
η κληρονομικώς μεταδιδόμενη απάθεια…
Βολής βουλή –
Ποια ηθική;
Ποιοι φραγμοί μπαίνουν
και τι οράματα;
Μόνο ραψωδοί,
μέσα στον ποιητή
κλαιν για τ’ άδικα,
τ’ άλυτα, τ’ άθραυστα.
Μούσες τον προκαλούν
τον μεθούν, τον τραβούν
και χαρτί, πένα σέρνουν
κι αρχίζουνε
κι είναι τόσο γλυκιά
η στιγμή, η συντροφιά.
Μια άυλη μέθη κουρδίζει τις λέξεις
κι οξύνει τα αισθήματα…
Μόνο κραυγές κι ουρλιαχτά στο υπόγειο
κι εκείνη κίτρινη παγωμένη.
Κοιτά επίμονα το ταβάνι με απάθεια
χωρίς ανάσα
κι ο από μηχανής γιατρός
το ίδιο θνητός
με ηλεκτρισμό ανάνηψης
να παριστάνει τον Δόκτορα Φρανκενστάιν
πάνω απ’ το πλάσμα
του, φωνάζοντας:
«Είναι ζωντανή, είναι ζωντανή»
κι όταν τα μάτια της έστρεψαν σ’ εκείνον
ένα δάκρυ κύλησε χωρίς μορφασμό
– «Γιατί εισαι εδώ;», τη ρώτησε
– «Γιατί όχι;», απάντησε.
-«Το ξέρεις ότι πήγες να πεθάνεις;»
– «Το ξέρεις ότι είσαι ήδη νεκρός;»
– «Το ξέρω καρδιά μου,
όμως ακόμα και το πτώμα μου
θα παλαίψει για να ζήσεις εσύ.
Για να πάψει πια να γεννά η Γη,
άδεια κουφάρια.
Κι αν δε βγεις εσύ στη μάχη…
η ευαισθησία σου αν δεν αξιωθεί
διάδοσης…
ποιοι άλλοι λίγοι θα εξημέρωναν τα
κτήνη
και ποια θυσία μου
θα ‘χε κριθεί καλή;»
Αθανάσιος Ψαρουδάκης
Από την ανέκδοτη ιδιωτική συλλογή «9+1»
Φαλατάδος Τήνου, Ιούλιος 2019
*Το ανωτέρω ανέκδοτο ποίημα με τίτλο «Τα γιασεμιά…» του Αθανάσιου Ψαρουδάκη δημιουργήθηκε βάση του ποιήματος «Κραυγή» της ΤζούλιαςΠουλημενάκου, με διάθεση συνεισφοράς και συζήτησης
προσκύνημα στους θησαυρούς, που κρύβεις στα φτερά σου!
Σε βλέπω πενταδάχτυλε με χιόνια
και βροχές,
σε βλέπω και ηλιόλουστο να λάμπεις
ως το δείλι,
ν’ ανοίγεις τις φτερούγες σου σε Σπάρτη,
Καλαμάτα,
σε Γύθειο και σε Οίτυλο μέχρι
Αλαγονία
και ν’ αγκαλιάζεις πατρικά ολόκληρη τη Μάνη.
Είδα από εδώ ψηλά αιθέρινα
παλάτια,
και τρέχει η φαντασία μου σε Νύμφες
και Νεράιδες,
στης Άρτεμης κυνήγια με λύκους
και ελάφια,
στο λυκαυγές του Απόλλωνα
να χρωμολαμπυρίζει
και στις βραδιές της Άρτεμης
με δασοφεγγαράδα!
Με σαγηνεύει ο Μυστράς,
η Καστροπολιτεία.
Με μαγνητίζουν οι εκκλησιές
πνοή Παλαιολόγων,
του Νικηφόρου περασιές,
λόγιες, θείες στιγμές!
Σαν σε υμνούσε ο ποιητής, άνοιγαν
τα ουράνια
και ο Θεός κατέβαινε μέχρι την ΄Αη Λιά.
Τα δάση υποκλίνονταν μπροστά
στο θείο φως
και οι κορφές χαμήλωναν, κλίνοντας
τα φτερά τους!
«Τότε αντάμα και οι τρεις
ποιητής, Θεός και Συ,
σκύβατε ευλαβικά στο χώμα,
Προσκύνημα από τους θεούς,
Πνοή ζωής για μας!»
Όταν αστράφτεις και βροντάς
και κεραυνοβολείς
και ο βοριάς λυσσομανά με χιόνια,
καταιγίδες,
τότε σημαίνουν οι ουρανοί και τα φαράγγια
σειούνται,
σ’ όλα τα πλάγια του βουνού, σ’ όλα
τα καταράχια
σε όλες τις δροσοπηγές και σ’ όλους
τους καιάδες!
«Είσαι ίδιος ο Όλυμπος,
Είσαι ίδιος ο Δίας,
Είσαι ίδιος ο Άτλαντας,
Αρσενικό βουνό!»
Όταν μας φέρνεις πλούσια
τα βροχοφόρα νέφη,
όλη η φύση χαίρεται,
Θεού η ευλογία.
Κάθε σταγόνα βάλσαμο για τις πορτοκαλιές,
της κοίλης Λακεδαίμονας
και της Λακωνικής
και οι βροχές χρυσάφι σου στης Μάνης τις ελιές.
Σου πρέπουνε Ταϋγετε, διθύραμβοι,
παιάνες,
όπως σε είχανε παλιά υμνήσει
οι Σπαρτιάτες,
γιατί κρατάς στα σπλάχνα σου
τη Δόξα την παλιά
κι απ’ τις νεότερες γενιές
τις Αρετές της Μάνης.
Οι θησαυροί σου αθάνατοι, μάλαμα ο Μυστράς σου,
Βυζάντιο, Κατακουζηνοί και οι Παλαιολόγοι,
παγκόσμιο προσκύνημα η Σπάρτη του Λεωνίδα
παγκόσμιο προσκύνημα της Μάνης η Ανδρεία!
Αγάλλεται η Παντάνασσα και η Γιάτρισσα
σού γνέφει:
Κράτα ψηλά, Ταϋγετε, τα Άγια της φυλής μας
τα Ιερά του τόπου μας
για τη δική μας γη.
«Γιατί η Μεγαλοσύνη σου,
είναι οι θησαυροί σου,
το μυροβόλο αγέρι σου,
Πνοή Ζωής για μας.
Θυμάρι, Δεντρολίβανο, Αμάραντος
και Δάφνη».
Δημήτριος Β. Πουλημενάκος
Υποστράτηγος ε.α.
ΓΥΘΕΙΟ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015
ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
Επεξηγήσεις Ονομάτων-Μυθολογία
Ταϋγετος: To υψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου. Πήρε το όνομά του από την ερωμένη και γυναίκα του Δία, την Ταϋγέτη. Η παράδοση και οι ποιητές, το αποκαλούν «Αρσενικό βουνό», λόγω της υπέροχης κορμοστασιάς του και της επιβλητικότητάς του.
Ταϋγέτη: Κόρη του γίγαντα ΄Ατλαντα και της Πλειόνης, υπήρξε ακόλουθος της θεάς Άρτεμης και σύζυγος του Δία. Από τη σχέση αυτή γεννήθηκε ο Λακεδαίμονας.
Απόλλωνας & Άρτεμη: Δίδυμα παιδιά του Δία με τη Λητώ. Για την περιοχή του Ταϋγέτου ο Απόλλωνας είχε αναλάβει τη δημιουργία ενός ιδανικού «Λυκαυγούς» και η Άρτεμη – που λέγεται και Σελήνη – τη δημιουργία ενός ιδανικού «Λυκόφωτος» με άπλετη φεγγαράδα.
Όπως στον “Μικρό Πρίγκιπα”του Εξυπερύ, έτσι κι εγώ περιγράφω τη δική μου προσωπική τελετουργία και την αφιερώνω στα δύο παιδιά μου Σεβίνα και Δημήτρη που σήμερα έχουν γενέθλια…
“…. ΄Ετσι κι εγώ ήξερα πότε θα έλθουν στη ζωή μου τα μικρά μου λουλούδια. Με είχαν προετοιμάσει από νωρίς. Συγκεκριμένα, εννέα ολόκληρους μήνες –το καθένα ξεχωριστά -, με προετοίμαζαν για τον ερχομό τους. Κάθε ημέρα που περνούσε η αγωνία μου γινόταν μεγαλύτερη. Η ευτυχία μου πολλαπλασιαζόταν και η χαρά μου είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ημέρας μου. Και ξαφνικά ήρθε – λίγο νωρίτερα από ό,τι είχα υπολογίσει-, η περίφημη νύχτα των πόνων και των «σπασμένων νερών», για να φέρει το μικρό θαύμα. Η προσμονή και η αγωνία είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου και έκανε το γεγονός ακόμα πιο μαγικό. Φόρεσα, λοιπόν, κι εγώ στην καρδιά μου το καλό φόρεμα του ήλιου και περίμενα τον ερχομό τους. Να γιορτάσω κι εγώ μαζί τους το θαύμα της ζωής και της ύπαρξης. Και όσο περνούσε η ώρα όλο και γινόμουν περισσότερο ευτυχισμένη. Και όταν ήρθε η στιγμή να ανακαλύψουν τη ζωή, εγώ με τη σειρά μου ανακάλυπτα την αξία της ευτυχίας. Εκείνη τη χρονιά ήρθε η μικρή μας πριγκίπισσα.
Tην επόμενη χρονιά, ακριβώς την ίδια νύχτα, με το ίδιο τρόπο, ήρθε και ο μικρός μας πρίγκιπας. Δώρο στη μικρή πριγκίπισσα. Ξέραμε πότε θα έλθει και έτσι όλοι μας είχαμε προετοιμαστεί… Η αξία της ευτυχίας ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μας! Μια υπέροχη λάμψη κυριαρχούσε την καρδιά μας, την ψυχή μας, ολάκερο το είναι μας!
Ο χρόνος, η φροντίδα και η αγωνία τής προσμονής έγινε αξία ανεκτίμητη.
Και τα χρόνια πέρασαν και τα μπουμπούκια έγιναν τριαντάφυλλα και ο χρόνος, η φροντίδα και η αγωνία που ξοδέψαμε είναι αυτά που τα κάνουν τόσο σημαντικά, όπως μας λέει η αλεπού στον «Μικρό Πρίγκιπα»...”
Χρόνια Πολλά μικρά μου τριαντάφυλλα και πάντα να έχετε το μυστικό τής αλεπούς στη σκέψη σας: «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Ο καιρός που ξόδεψες με το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία».
