“ΤΑΫΓΕΤΟΣ-ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ” του Δημητρίου Β.Πουλημενάκου

Θυμάρι, Δεντρολίβανο, Αμάραντος

και Δάφνη

είναι τα δώρα μου για Σε,

Ταϋγετε χρυσαετέ,

απ’ το δικό σου χώμα!

Η σκέψη πάει στα παλιά, ο νους μου

ταξιδεύει

τότε π’ αγαπηθήκανε

Δίας και Ταϋγέτη!

Και όπως λέν’ οι ποιητές,

εσύ δεν είσαι κόρη!

Είσαι τ’ αρσενικό βουνό,

με τις πολλές κορφές σου,

με τη μεγαλοπρέπεια και την αντρίκεια

χάρη,

γίγαντας κι ο πατέρας σου, Άτλαντας ξακουστός!

Θα πάρω τ’ άρμα τ’ Αη Λιά

θ’ ανέβω στην κορφή σου,

για να σε δω από ψηλά

και να θαυμάσω από κοντά,

όλους τους θησαυρούς σου!

Προσκύνημα στο χώμα σου, ο δούλος σου να κάνω,

προσκύνημα στους θησαυρούς, που κρύβεις στα φτερά σου!

Σε βλέπω πενταδάχτυλε με χιόνια

και βροχές,

σε βλέπω και ηλιόλουστο να  λάμπεις

ως το δείλι,

ν’ ανοίγεις τις φτερούγες σου σε Σπάρτη,

Καλαμάτα,

σε Γύθειο και σε Οίτυλο μέχρι

Αλαγονία

και ν’ αγκαλιάζεις πατρικά ολόκληρη τη Μάνη.

Είδα από εδώ ψηλά αιθέρινα

παλάτια,

και τρέχει η φαντασία μου σε Νύμφες

και Νεράιδες,

στης Άρτεμης κυνήγια με λύκους

και ελάφια,

στο λυκαυγές του Απόλλωνα

να χρωμολαμπυρίζει

και στις βραδιές της Άρτεμης

με δασοφεγγαράδα!

   Με σαγηνεύει ο Μυστράς,

η Καστροπολιτεία.

Με μαγνητίζουν οι εκκλησιές

πνοή Παλαιολόγων,

του Νικηφόρου περασιές,

λόγιες, θείες στιγμές!

Σαν σε υμνούσε ο ποιητής, άνοιγαν

τα ουράνια

και ο Θεός κατέβαινε μέχρι την ΄Αη Λιά.

Τα δάση υποκλίνονταν μπροστά

στο θείο φως

και οι κορφές χαμήλωναν, κλίνοντας

τα φτερά τους!

«Τότε αντάμα και οι τρεις

ποιητής, Θεός και Συ,

σκύβατε ευλαβικά στο χώμα,

Προσκύνημα από τους θεούς,

Πνοή ζωής για μας!»

Όταν αστράφτεις και βροντάς

και κεραυνοβολείς

και ο βοριάς λυσσομανά με χιόνια,

καταιγίδες,

τότε σημαίνουν οι ουρανοί και τα φαράγγια

σειούνται,

σ’ όλα τα  πλάγια του βουνού,  σ’ όλα

τα καταράχια

σε όλες τις δροσοπηγές και σ’ όλους

τους καιάδες!

«Είσαι ίδιος ο Όλυμπος,

Είσαι ίδιος ο Δίας,

Είσαι ίδιος ο Άτλαντας,

Αρσενικό βουνό!»

Όταν μας φέρνεις πλούσια

τα βροχοφόρα νέφη,

όλη η φύση χαίρεται,

Θεού η ευλογία.

Κάθε σταγόνα βάλσαμο για τις πορτοκαλιές,

της κοίλης Λακεδαίμονας

και της Λακωνικής

και οι βροχές χρυσάφι σου στης Μάνης τις ελιές.

Σου πρέπουνε Ταϋγετε, διθύραμβοι,

παιάνες,

όπως σε είχανε παλιά υμνήσει

οι Σπαρτιάτες,

γιατί  κρατάς στα σπλάχνα σου

τη Δόξα την παλιά

κι απ’ τις νεότερες γενιές

τις Αρετές της Μάνης.

Οι θησαυροί σου αθάνατοι, μάλαμα ο Μυστράς σου,

Βυζάντιο, Κατακουζηνοί και οι Παλαιολόγοι,

παγκόσμιο προσκύνημα η Σπάρτη του Λεωνίδα

παγκόσμιο προσκύνημα της Μάνης η Ανδρεία!

Αγάλλεται η Παντάνασσα και η Γιάτρισσα

σού γνέφει:

Κράτα ψηλά, Ταϋγετε, τα Άγια της φυλής  μας

τα Ιερά του τόπου μας

για τη δική μας γη.

«Γιατί η Μεγαλοσύνη σου,

είναι οι θησαυροί σου,

το μυροβόλο αγέρι σου,

Πνοή Ζωής για μας.

Θυμάρι, Δεντρολίβανο, Αμάραντος

και Δάφνη».

 

Δημήτριος Β. Πουλημενάκος

Υποστράτηγος ε.α.

ΓΥΘΕΙΟ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015

ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

 

Επεξηγήσεις Ονομάτων-Μυθολογία

3. Ταϋγετος: To υψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου. Πήρε το όνομά του από την ερωμένη και γυναίκα του Δία, την Ταϋγέτη. Η παράδοση και οι ποιητές, το αποκαλούν «Αρσενικό βουνό», λόγω της υπέροχης κορμοστασιάς του και της επιβλητικότητάς του.
4. Ταϋγέτη: Κόρη του γίγαντα ΄Ατλαντα και της Πλειόνης, υπήρξε ακόλουθος της θεάς  Άρτεμης και σύζυγος του Δία. Από τη σχέση αυτή γεννήθηκε ο Λακεδαίμονας.
5. Απόλλωνας & Άρτεμη: Δίδυμα παιδιά του Δία με τη Λητώ. Για την περιοχή του Ταϋγέτου ο Απόλλωνας είχε αναλάβει τη δημιουργία ενός ιδανικού «Λυκαυγούς» και η Άρτεμη – που λέγεται και Σελήνη – τη δημιουργία ενός ιδανικού «Λυκόφωτος» με άπλετη φεγγαράδα.

Επιμέλεια video: Γιώτα Φραγκουλάκη

Φωτογραφία : orp.gr