“ΤΑ ΓΙΑΣΕΜΙΑ…” του Αθανάσιου Ψαρουδάκη

“Με πειράζει που οι άνθρωποι άλλαξαν και η γη που μάς γέννησε δε

μυρίζει γιασεμιά και κρίνα…” Τ.Π.*

 

Τα γιασεμιά…

είναι πλέον μόνο κάτι

κακέκτυποι κλώνοι, άοσμοι,

γιατί πάνω απ’ τον τάφο των προγόνων τους,

χτίσαμε τσιμέντο κι άσφαλτο

και στα θεμέλια εμείς.

Χτιστήκαμε κι εμείς στην πόλη.

Στη ρουτίνα των γρήγορων ρυθμών,

που όμως δεν αφήνουν χρόνο

σκέψης, αντίληψης, πράξης,

παρά μόνο να περιφέρουμε τη σιλουέτα μας

μέχρι θανάτου.

Κι αυτή η στείρα μοίρα της συνήθειας…

η κληρονομικώς μεταδιδόμενη απάθεια…

Βολής βουλή –

Ποια  ηθική;

Ποιοι  φραγμοί μπαίνουν

και τι οράματα;

Μόνο ραψωδοί,

μέσα στον ποιητή

κλαιν για τ’ άδικα,

τ’ άλυτα, τ’ άθραυστα.

Μούσες τον προκαλούν

τον μεθούν, τον τραβούν

και χαρτί, πένα σέρνουν

κι αρχίζουνε

κι είναι τόσο γλυκιά

η στιγμή, η συντροφιά.

Μια άυλη μέθη κουρδίζει τις λέξεις

κι οξύνει τα αισθήματα…

Μόνο κραυγές κι ουρλιαχτά στο υπόγειο

κι εκείνη κίτρινη παγωμένη.

Κοιτά επίμονα το ταβάνι με απάθεια

χωρίς ανάσα

κι ο από μηχανής γιατρός

το ίδιο θνητός

με  ηλεκτρισμό ανάνηψης

να παριστάνει τον Δόκτορα Φρανκενστάιν

πάνω απ’ το πλάσμα

του, φωνάζοντας:

«Είναι ζωντανή, είναι ζωντανή»

κι όταν τα μάτια της έστρεψαν σ’ εκείνον

ένα δάκρυ κύλησε χωρίς μορφασμό

– «Γιατί εισαι εδώ;», τη ρώτησε

– «Γιατί όχι;», απάντησε.

-«Το ξέρεις ότι πήγες να πεθάνεις;»

– «Το ξέρεις ότι είσαι ήδη νεκρός;»

– «Το ξέρω καρδιά μου,

όμως ακόμα και το πτώμα μου

θα παλαίψει για να ζήσεις εσύ.

Για να πάψει πια να γεννά η Γη,

άδεια κουφάρια.

Κι αν δε βγεις εσύ στη μάχη…

η ευαισθησία σου αν δεν αξιωθεί

διάδοσης…

ποιοι άλλοι λίγοι θα εξημέρωναν τα

κτήνη

και ποια θυσία μου

θα ‘χε κριθεί καλή;»

Αθανάσιος Ψαρουδάκης

Από την ανέκδοτη ιδιωτική συλλογή «9+1»

Φαλατάδος Τήνου, Ιούλιος 2019

 

*Το ανωτέρω ανέκδοτο ποίημα με τίτλο «Τα γιασεμιά…» του Αθανάσιου Ψαρουδάκη δημιουργήθηκε βάση του ποιήματος «Κραυγή» της Τζούλιας Πουλημενάκου, με διάθεση συνεισφοράς και συζήτησης