“ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ” του Γιώργου Βέη

Να σ’ αφήσω πάλι να μιλήσεις;

Όπως παλιά που θόλωνες με τα χνώτα το τοπίο

και χανόμουν μέσα σε υποθέσεις

μέσα στα δικά σου χρώματα

μιας παράταιρης – άλλοι την είπαν άχρυσης –

έκρηξης.

Κανείς μας δεν έβλεπε τότε καθαρά τις λέξεις.

Έχεις αλλάξει, ισχυρίζεσαι.

Έμαθες πολλά στο μεταξύ.

Λύγισες ελαφρά με τις εμπειρίες του χειμώνα,

με τις ανοησίες των άλλων.

Να σε πάρω λοιπόν στα σοβαρά

να σ’ αφήσω να ζήσεις ξανά μέσα μου,

να με κατοικήσεις

με τα πρώτα φθινοπωρινά άγχη

καταφύγιο σίγουρο για όλες τις νύχτες

που σε περιμένω

στην άκρη τής κάθε ανάσας.

Άλλωστε το ήξερα

πάντα τα ήθελες όλα δικά σου,

υποστηρίζοντας ως το πρωί

με όση θέληση σου έπρεπε

την εποχή εκείνη η εφηβεία σου

– δηλαδή άπειρη,

ότι το κορμί εμπεριέχει αποκλειστικά τον λόγο,

ότι η σκέψη είναι απόκτημα του κορμιού.

Πόσο καλά θυμάμαι τώρα

εκείνη τη βεβαιότητα.

Όπως ακριβώς η καρδιά, όπως η φαντασία

είναι μέρη αναπόσπαστα του σώματος.

Απήγγειλες σαν αεράκι,

είχες μάθει απ’ έξω ήδη έπαρση και απώλεια

ένα κράμα έρωτα και σπαραγμού,

μέσα σε δέκα λεπτά.

Να τα πω όλα αυτά

είναι υπόθεση χάριτος

να τα χαράξω,

μα σε ποιο χαρτί να γονατίσω;

Άνευ προηγουμένου δικαίωση του χρόνου

σε μια παράκληση ακόμη μια φορά.

Θυμάμαι το τηλέφωνο αρχίζει από το μηδέν

τελειώνει στην επάρκεια του ονείρου πλέον.

Χρειάζεται να έρθεις λοιπόν;

Γιώργος Βέης

Ποιητής-Συγγραφέας-Κριτικογράφος-Μεταφραστής

 

Από την ποιητική συλλογή «Λεπτομέρειες κόσμων»

Εκδόσεις Ύψιλον-Βιβλία

Αθήνα 2006

 

Eπιλογή κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου