“ΗΜΙΤΕΛΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ” της Τζούλιας Πουλημενάκου

«Δεν ξέρω πώς ήρθες αυτό το πρωί, πώς σε άκουσα και ψάχνοντας σήκωσα το χέρι μου να χαϊδέψω τη φωνή σου στην έρημο.»*

Ν.ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Εσύ μ’ έμαθες να παίζω το ‘κρυφτό’

μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά της γειτονιάς,

τα καλοκαίρια στο χωριό…

Κι αυτά, να τρέχουν σαν τρελά

να ’βρουν κρυψώνα,

εγώ, τυφλά να μετρώ μέχρι το εκατό,

της νιότης μου τα  όμορφα τα χρόνια

νοσταλγώντας…

Τα βήματα ηχούν στη σκέψη μου,

πίσω απ’ την τρεχούμενη τη βρύση,

μέσα στο άδειο το βαρέλι,

κάτω από το σιδερένιο κρεβάτι της γιαγιάς…

‘Φτου και βγαίνω’ , ακούγεται η φωνή μου

κι ύστερα να ψάχνω ήχους από κοφτές αναπνοές,

της νιότης μου τα όνειρα… δε φανερώνονται!

‘Φτου ξελευτερία’ …

μα με πρόλαβε ο Σωκράτης,

προτού προφτάσω τη δική μου απολογία να πω!

Μα η μνήμη έχασε το μέτρημα

λες και το μυαλό έπαιζε το δικό του παιχνίδι

κι έμεινε εκεί μετέωρη,

αιχμάλωτη,

αλυσοδεμένη…

‘Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε…’

Εσύ που μ’ έμαθες να παίζω το ‘κρυφτό’

γιατί ποτέ σου δε φανερώθηκες;

Τζούλια Πουλημενάκου

Ποιητική Συλλογή «Απρόσμενη Άνοιξη»

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση

Β’ Έκδοση – Αθήνα 2017

*Απόσπασμα από το ποίημα του Ν.Βρεττάκου «Μακρινή μνήμη» από τη συλλογή «PIETΑ»

Επιμέλεια βίντεο: Μαρία Ταβουλάρη