Πρόλογος στην ποιητική συλλογή “ΨΥΧΗ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ” της Νικολέττας Λεϊμονίτη (της Τζούλιας Πουλημενάκου)
Η ψυχή εγκλωβίζεται και νιώθει φυλακισμένη με τη λύπη, με τις δυσάρεστες υποχρεώσεις, με τα κοινωνικά ταμπού και γενικά με όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις που φέρνουν πόνο. Η εγκλωβισμένη ενέργεια και το ψυχικό σθένος που συνεργεί για να είναι μια ψυχή φυλακισμένη πρέπει να ελευθερωθεί και, εδώ, έρχεται η ποίηση για να το πετύχει.
Και, όπως σωστά μας γράφει ο ποιητής μας Νικηφόρος Βρεττάκος: “Η ποίηση είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που αντιστέκεται”, έτσι και η Νικολέττα Λεϊμονίτη το πετυχαίνει, με τη διστακτική και γλαφυρή γραφή της, στη συλλογή της με τον συμβολικό τίτλο «Ψυχή Φυλακισμένη», αντιπαλεύοντας στην ψυχή της όλες αυτές τις δύσκολες ανθρώπινες καταστάσεις.
Η ποιήτρια εισέρχεται στον μαγικό κόσμο της ποίησης με απλότητα και σαφήνεια, προσεγγίζοντας δύσκολες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα από τα φυλλοκάρδια της ψυχής της. Ο αναγνώστης ταξιδεύει μαζί της και βιώνει το συναίσθημά της, νιώθει τους κραδασμούς τής ψυχής της, ανακαλύπτοντας σε κάθε λέξη κάτι και από τον δικό του εαυτό, τη δική του “φυλακισμένη” ψυχή. Η ποιήτρια μάς μεταφέρει το μήνυμα ότι η ζωή δεν είναι εύκολη, ο ανήφορός της δύσκολος, τίποτε δεν χαρίζεται χωρίς κόπο, αλλά πάντα με το αίσθημα της αισιοδοξίας και της πίστης κερδίζουμε στη ζωή. Γράφει στο ποίημα “Πάθος”: «Ονειρευτήκαμε γιασεμιά σε χιόνια/…Το πάθος όμως μένει/Μένει σαν τραύμα/…τραύμα ζωής/Εμείς θα συνεχίσουμε/θα κρατηθούμε/θα αντέξουμε».
Μια ψυχή «φυλακισμένη» σου δίνει το δικαίωμα να την αναλύσεις, να την αποκρυπτογραφήσεις και στο τέλος να την ελευθερώσεις και αυτό ο αναγνώστης το καταλαβαίνει από την πρώτη ανάγνωση.
Η ποίηση της Νικολέττας Λεϊμονίτη βαθιά συναισθηματική, λυρική και αρκετές φορές πεσιμιστική, ξεκινάει με το καλωσόρισμα των παιδιών των παιδιών της, δηλαδή του μέλλοντος και της ζωής και τελειώνει με τον θρήνο της μάνας που χάνει το παιδί της. Με οδηγό τις αξίες και τα ιδανικά της καταγράφει στίχο προς στίχο τα τραύματα της ψυχής της –που παρότι ανεπούλωτα-, εκείνη συνεχίζει τον αγώνα της. Ποίηση που ελπίζει, που υπομένει, που πονά, που αναζητά… Γράφει η ποιήτρια στο ποίημα “Κι αν” : «Κι αν δεν προφτάσω/να έρθω να σε βρω/… θέλω να ξέρεις/δεν έχασα τον δρόμο/ούτε το στενό» και, επίσης, στο ποίημα “Ίσως” : «Ελπίζω να σ’ ακούσω σαν ήχο μιας καμπάνας/ελπίζω να σε φιλήσω σα μέλισσα τον κρίνο/ Ίσως τώρα, ίσως ποτέ/εσύ ξέρεις πότε/εγώ ελπίζω».
Η ποιήτρια μεταφέρει το θρησκευτικό ιδεώδες της, την αγάπη της για την πατρίδα και τον οικολογικό της προβληματισμό, μέσα από εικόνες της φύσης του τόπου της. Γράφει η ποιήτρια φράσεις, όπως: «άνοιξη ξέχασες να ‘ρθεις», «μανιάτικες αυλές», «μυρωδιές της άνοιξης», «το λευκό του χαμομηλιού», «μυρωδιές του κάμπου», «Ελλάδα εσύ,γυναίκα απλή, γεμάτη ελευθερία», «στης Παναγιάς τη μάντρα», «στις κορφές του Πάρνωνα», «οι πύργοι οι ψηλοί», «στη θεία κοινωνία της Κυριακής», και αντιλαμβάνεσαι ότι τα βιώματα και ο προσωπικός της τόπος, είναι μια εμπειρία γνώσης και μνήμης που γεννά η μια λέξη την άλλη σε μια διαρκή εναλλαγή εικόνων και ψυχικών καταστάσεων.
Γράφει η ποιήτρια στο ποίημα “Πέτρινο Καράβι” (για τη Μονεμβασιά): «Αγναντεύω το πέτρινο καράβι/…να κοιτά κατάματα την ανατολή/…βράχια στο χρώμα της στάχτης/…το επιβλητικό,μεγαλειώδες/…ρουφώ το αλμυρό αγέρι/…χορεύω με τους γλάρους/…υψώνω το βλέμμα στον ουρανό και ψελλίζω: Ευχαριστώ Μεγαλοδύναμε που το ζω αυτό!»
Εύχομαι στην κ. Νικολέττα Λεϊμονίτη να συνεχίσει να υψώνει το βλέμμα της στον ουρανό και να αναζητά το φως της ψυχής της και με τη λεύτερη πένα της να ξεκλειδώσει όλες των ανθρώπων τις “φυλακισμένες” ψυχές!
Τζούλια Πουλημενάκου – Ποιήτρια – Μέλος της “Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών”
Πρόλογος στην ποιητική συλλογή της Νικολέττας Λεϊμονίτη “Ψυχή Φυλακισμένη” (Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση) – Αθήνα 2018
