“OIMΩΓΗ ΣΙΩΠΗΣ” της Τζούλιας Πουλημενάκου

Μυριάδες οι κόκκοι της άμμου
πλάι στο ορμητικό κύμα,
πασχίζουν να μετριάσουν το μένος του πελάγους!
Να εξαφανιστούν, να βυθιστούν,
τη ροή της αφρισμένης θάλασσας να ορίσουν!
Ανακατεύονται , στροβιλίζονται,
προσπαθούν ν’ αποτρέψουν το ταξίδι του ολέθρου!

Κι εγώ, το μηδέν και το παν
-ταξιδευτής του ανέγνωρου στης ύπαρξης το ταξίδι-
βυθίζομαι στην αρχική μου μήτρα
-τη μήτρα που με γέννησε-
εκεί, ποθώ να κρυφτώ, ν’ αναγεννηθώ
και σιωπηλά να σπαράξω στου είναι μου την αλήθεια,
μήπως στα πέρατα ακουστεί καθαρή και πλέρια η κραυγή μου,
τα σύμπαντα των δυνατών ταράσσοντας…

Και σαν σε όραμα θεϊκό,
η κραυγή μου, δοξαστική ανέπεμψε
στα πέλαγα των ολέθριων οριζόντων,
σταγόνα- σταγόνα άδειασε τα δάκρυα
απ’ του κόσμου τα σπαράγματα,
μπόλιασε τους άρχοντες της αβύσσου με μελίρρυτες πράξεις,
το πέρασμα από τη θάλασσα των στεναγμών
μετουσιώθηκε σε δίοδο ελπίδας
και η ειρήνη έλαμψε στα σκοτεινιασμένα πελαγίσια πρόσωπα.
Ναι, αυτή η ικετευτική οιμωγή, η ηχώ του είναι μου,
είναι ολάκερη δική μου!

Κι εκεί, αφουγκράζομαι τους θεϊκούς ψιθύρους,
το Θεό δοξάζοντας
που στο ύστατο κάλεσμά του, κείτομαι ζωντανός
στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας,
το αυγινό φως λαχταρώντας…

Της ελπίδας αλαργινός ταξιδευτής!

© Τζούλια Πουλημενάκου

«ΒΡΑΒΕΙΟ ΒΑΚΧΥΛΙΔΗ»
Ζ΄Παγκόσμιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Ποίησης
Αμφικτυονία Ελληνισμού – Θεσσαλονίκη 2018