"Ο ΜΑΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ" - 6 Ποιήματα

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ – ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Πήραμε τα σπίτια σειρά και δεν είχαν

ένα ρόδο στα τζάμια τους. Περπατώντας ακούσαμε

τις φωνές των παιδιών, μουσκεμένες, παράφωνες,

γιομάτες ραγίσματα. Οι μηχανές απειλούσαν

στα εργοστάσια τους φίλους μας – κ’ ύστερα,

τόσα χέρια στον κόσμο, χωρίς λίγο χώμα,

να φυτέψουν το σπόρο τους, να πλάσουνε κάτι,

να δέσουν το εγώ τους με τούτο τον κόσμο,

με τούτο το φως. Κι’ απάνω τους, έτοιμο

το κοβάλτιο. Το μαύρο του στόμιο

χάσκει σαν άβυσσο – έχει

της γης όλη απέναντι.

(Υπάρχουν σοφοί

που σκάφτουν στον ήλιο με ακάθαρτα χέρια.

Μην εμπιστεύεσαι. Μόνο η αγάπη

είναι σοφή).

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ (1912-1991)

Ποιητική συλλογή “ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ” (1961)

Κεφάλαιο “Η ειρήνη έρχεται στον κόσμο”

Από την Ποιητική Ανθολογία “ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ-ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ”

ΤΟΜΟΣ Β΄

Εκδόσεις Θεμέλιο – Τρία Φύλλα

ΑΘΗΝΑ,1999

_________________

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ – ΑΜΟΡΓΟΣ (Απόσπασμα)

Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο

Μόνο ένα βράδυ του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας

Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου

Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο

Κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι

Μόνο καρτέρει μια στιγμή ν’ ανοίξει ο πικραπήγανος

Ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

Μα ήταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη

Ήταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα

Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου

Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ (1911-1992)

Απόσπασμα από την ποιητική ενότητα “ΑΜΟΡΓΟΣ”

ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

ΑΘΗΝΑ, 2013

___________________

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ – Ι. ΚΟΚΚΙΝΟ

Το στόμα που είναι δαίμονας μιλιά κρατήρας

Φαϊ της παπαρούνας αίμα του καημού

Που είναι μεγάλο κίμινο της άνοιξης

Το στόμα σου μιλάει με τετρακόσια ρόδα

Δέρνει τα δέντρα λιγώνει όλη τη γη

Χύνει μέσ’ στο κορμί την πρώτη ανατριχίλα.

Σπουδαία του δάχτυλου ευωδιά το πάθος μου πληθαίνει

Το μάτι μου ανοιχτό πονάει στ’ αγκάθια

Δεν είναι η βρύση που ποθεί των δυο στηθιών τα ορνίθια

Όσο το βούισμα της σφήκας στους γυμνούς γοφούς.

Δώστε μου την ουλή του αμάραντου τα μάγια

Της κλώστρας κοπελιάς

Το “αντίο” το “έρχομαι” το “θα σου δώσω”

Σπηλιές υγείας θα το πιούνε στην υγεία του ήλιου

Ο κόσμος θα ‘ναι ή ο χαμός ή το διπλό ταξίδι

Εδώ στου ανέμου το σεντόνι εκεί στου απείρου τη θωριά.

Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνιας

Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς

Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου

Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1911-1996)

Από την Ποιητική Ενότητα “ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ”

Απόσπασμα από το κεφάλαιο “ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΧΤΙΔΑ”

ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

ΑΘΗΝΑ, 2002

__________________

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ – ΜΑΗΣ 1968

ανώφελο

ανώφελο πια να ψαύετε νευρικά

τα κλείστρα των πολυβόλων

ανώφελο να σημάνετε τις σειρήνες

σαν δείτε τους ίσκιους

πάνω στα κράσπεδα να βαραίνουν

σαν πλημμυρίσει τους δρόμους

το ακατάσχετο κύμα

σαν η πλατεία στενάξει

από τη μεγάλη βοή του πλήθους

χαμένη εδώ και τριάντα χρόνια

όταν μια κόκκινη σημαία

δώσει νόημα στους χυμούς της άνοιξης

μην αμφιβάλλετε πως είναι η ώρα

σαν δείτε τα ίχνη του ερχομού

παραδοθείτε πια

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Από την ποιητική συλλογή “ΑΝΑΡΧΙΚΑ” (1979)

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ “Ο ΠΛΟΗΓΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ” – ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1966-2002

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ/ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 2004

_______________________

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ – Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ (Απόσπασμα)

Στα ωραία νησιά, στα τραγικά νησιά, στα εννιά

ερμονήσια

μελαχρινά τα ροσμαρίνια, ολόξανθα τα σπάρτα,

περίσσια, κι ανασταίνουνε σπάρτα και ροσμαρίνια.

Κι ο Μάης ο λάγνος βασιλιάς με το Φεγγάρι πλέκει

παθητικές κι αχόρταγες αγάπες μεθυσμένες

απο τ’ ασώπαστα πουλιά κι από τα περιγιάλια

τα θρακικά, τα μουσικά και ακοίμητα, που ο γήλιος

ο ανατολίτικος αδρύς τα ζη καικ τα πυρώνει.

Παθητικές και αχόρταγες αγάπες μεθυσμένες,

από τα παναρμονικά κομμάτια που του παίζουν

του γαυριασμένου βασιλιά του Μάη για ν’ απολάψη

το πάθος του με τ’ όμορφο παιδόπουλο Φεγγάρι,

τα μαστιχόδεντρα, οι μυρτιές, οι κουμαριές, τα βάτα,

και τα πρινάρια κ’ οι αγριλές και τα κρουστά τα πεύκα,

που χάιδεμα είν’ η σκέπη τους και μπάλσαμο η πνοή τους,

κι ό,τι χλωρό σιγολαλά, φουντώνει, ισκιώνει, σειέται.

Κι ανάμεσα στα πράσινα τα γλυκοφιλημένα

της αύρας που του λιοπυριού μερεύει την αψάδα,

να η Πρώτη! να ο ξερόβραχος, και σάμπως ποτισμένος

από το αίμα μιας πληγής που στάει, δεν κλει, από χρόνια.

Ξάγναντα στη Χρυσόπολη, στην ουρανόπολη, όπως

την είπε κι ο τραγουδιστής, ξέχωρη μέσα στ’ άλλα,

όσο της λείπει πράσινο, τόσο της δίνεται όλο

να χαίρεται το αγκάλιασμα τ’ άχανο του πελάγου

και τ’ ουρανού· κι αγνάντια της λαμποκοπά και πάντα

ο βιθυνιώτης Όλυμπος, του ασκητισμού ένας κόσμος,

βράδι κι αυγή ροδόλευκος καικ χιονισμένος πάντα,

σα μιαν εκστατική ψυχή, που πάντα, για του κόσμου

το λυτρωμό, τα κρίματα φορτώνεται του κόσμου.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (1859-1943)

Απόσπασμα από την Ποιητική Ενότητα “Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ “ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ”

Από την Ανθολογία “ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ” ΑΠΑΝΤΑ,

ΤΟΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

ΕΚΔΟΣΗ : ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ

ΑΘΗΝΑ, 2019

__________________

ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ – ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ (Απόσπασμα)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η΄

Με του Μαγιού τα ρόδα

στήσανε χορό οι ελπίδες μου,

στων νεφών τ’ ασύνορα πλάτη.

Άπλωσα τα δάκτυλα της ψυχής μου,

ν’ αδράξω το νέκταρ της αθανασίας!

Τα χέρια άνοιξα να στηρίξω τον ουρανό,

τα χέρια τίναξα να κρατήσω τη Γη από το χάος,

τα χέρια μου άπλωσα στις παλλόμενες φωτοροές

των ύστερων του δειλινού Απολλώνιες σαγίτες,

στο απέραντο πέλαγος των ελπίδων.

Το χθες σήμανε πανίστιο τα χάλκινα του σήμαντρα

και μυριάδες οι φλόγες στα πελάγη των δροσοσταλίδων του αείχρονου.

Το παρόν ζώστηκε τ’ άρματά του,

να κουρσέψει το Είναι του σύμπαντος!

Το μέλλον με προϋπάντησε

μ’ ένα αιμάτινο ρόδο στα χείλη.

Τραγουδώντας κάτω από το βροχή,

τα στερνά σου τα μηνύματα αφουγκράστηκα Λόγε.

Θρηνώντας πάνω στο πέλαγος της μοναξιάς

τα αιμάτινα βήματα σου ακολούθησα,

παυσίλυπο Έαρ του κόσμου.

Στο αθώο πρόσωπο του παιδιού

την αλήθεια μετάλαβα.

Το τραγούδι της ζωής την αυγή,

το χρόνο τάισα μ’ ελπίδα,

από της ψυχής μου τα λούλουδα.

Κι όταν το γιόμα κουράστηκα να πλανιέμαι

στην άνυδρη έρημο της ουτοπίας,

έγινα ανεμοπνοή του παντός

και τίναξα από τους ώμους μου την τέφρα της πλάνης,

έτσι όπως οι γλάροι τινάζουν τις θαλασσοσταλίδες από τα φτερά τους.

Και τότε ήλθε η άρρητη αγάπη στους μίσχους των ματιών μου

να κουρνιάσει σαν το σπουργίτι

και τότε μετάλαβα σ’ ένα κοχύλι του ήλιου,

σ’ ένα φιλί του ανέμου,

σε μια κοφτερή ματιά του απέραντου ουρανού

το ασύλληπτο μεγαλείο σου Κύριε!

ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ

Απόσπασμα από την Ποιητική Ενότητα “ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η΄ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΣΤΡΙΑ”

ΑΘΗΝΑ, 2014

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Επιλογή ποιημάτων και μεταφορά στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου

(Προσωπικό Αρχείο Βιβλιοθήκης)

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Αφιερώματα – Μάιος 2021