“ΠΕΤΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ” του Nίκου Ταβουλάρη (Απόσπασμα – Κεφάλαιο Ε’)

Ποιητική Ενότητητα

Διάβηκε η μέρα, χωρίς τραγούδι, χωρίς γέλιο στα χείλη,

στα κύματα καβάλα καλπάζουν του νου μας τ’ άγρια άτια.

Η νύχτα κούρσεψε τα πάντα γύρωθε

κι εκείνο το παιδικό πρόσωπο του μικρού στην άκρη της σειράς.

Στα δάση οι κουκουβάγιες θρηνούν!

Γυάλινη η ανάσα του κόσμου,

θρυμματίζεται στον στεναγμό μας.

Κι ο κεραυνός που βρόντηξε,

έγινε κρίνο φλογοβόλο,

στις ματωμένες μας φούχτες.

Φέτος το καλοκαίρι, θυμάσαι;

Δεν προλάβαμε να ερωτευτούμε.

Φέτος το καλοκαίρι δεν προφτάσαμε

να φτιάξουμε λουλούδια από τον ήλιο.

Σκουλήκι η καρδιά και κατατρώει τα σπλάχνα,

σκουλήκι και ο νους, την ψυχή μας ροκανίζει.

Σε μακρινή, μαύρη αυγή κρεμάστηκε η θλίψη,

της ερημιάς το δάκρυ,

πετράδι στης εγκατάλειψής μας το γιορντάνι,

αερικά γίναμε

και βαδίζουμε διάφανοι ανάμεσα στα νεκρά σώματά μας.

Μακριά, τάχα που; Ακούγονται καμπάνες.

Έγινα σήμαντρο και αναγγέλλω το θάνατο που ζυγώνει.

Το τελευταίο γνώριμο τοπίο που θυμάμαι,

είναι εκείνο το πέτρινο περιβόλι με τις αγριοφραγκοσυκιές,

πέτρινες αγριοφραγκοσυκιές,

ενός πέτρινου κόσμου.

 

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος

Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός»

 

Απόσπασμα από την ποιητική ενότητα «Πέτρινος Κόσμος»

(Κεφάλαιο Ε΄)

Εκδόσεις Γ.Χ. Αλεξανδρή

Αθήνα 2008

 

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Απρίλιος 2020