"ΟΝΕΙΡΑ" της Ιουλίτας Ηλιοπούλου

Ένας ήχος ριγώνει τη θάλασσα

Κι ύστερα ανεβαίνει ωσάν αντίλαλος βουερός το κύμα

Να καλύψει χρόνια που δεν επώθηκαν ποτέ τους

Τα όνειρα

Κι άλλα που δεν έφτασαν καν να γίνουν υπό-

Σχέσεις

Μικρά τιποτένια ψελλίσματα εις εαυτόν

Βουβά που βουρκώνουν τα σύννεφα

Και καμιά σχεδία ή βάρκα δεν μπόρεσε

Να τα περάσει

Στην απέναντι βγαίνοντας – παιδί ξανά – ακύμαντη

παραλία

Μαμά μου!

ΙI

Πρωί

Μικρά με διπλό πανάκι πλέουν

Τα όνειρα

Με μια κλωστή που αστράφτει προς τον ήλιο

Γλιστρούν – βήματα παιδιών παίρνοντας στο κατόπι

Απαλά μες στο νερό ή και στην άμμο απρόσκοπτα

Σαν να ήταν πούπουλα οι καρίνες περνούν

Μετέωρα άλλοτε με τον πρώτο αέρα

Όμοια πουλιά, λες άφοβα μοιάζουν

Κι άλλα γερά συντονίζοντας με τη θάλασσα

την καρδιά τους

Αντίθετα προς τον άνεμο

Κι ας ήταν ούριος κάποτε, άλλα διστακτικά

Ύστερα άλλα επίμονα πλέουν ακόμα

Ώσπου χαμηλώνει σιγά σιγά το φως

Και δεν φαίνεται μακριά παρά κάποιο φωτάκι

απ’ τα κατάρτια

– Τόσος κόπος χρόνων, τόση επιμονή, τόση επιθυμία,

τόση διάψευση –

Πρωί

Μικρά με διπλό πανάκι

Πόσα άραγε έφτασαν απέναντι στην ακτή

Όνειρα;

Ιουλίτα Ηλιοπούλου

Ποιητική Συλλογή «Το ψηφιδωτό της νύχτας» (κεφ. ο )

Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία

Αθήνα 2018