“ΜΑΤΙΑ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ” του Ανδρέα Δαβουρλή
Τα μάτια
ζωντανοί παιδικοί βόλοι
με χρώματα,
π’ αστράφτουν τη μέρα
στου ήλιου το φως.
Καθρέφτες του έσω
του εσώτατου εαυτού μου
κει που αδράχνουν τα πάθη το αίμα,
πού ‘ναι κουβάρι
με τ’ αποπαίδια των αισθήσεων
τα ένστικτα…
Τα σπλάχνα μου κοιμήθηκαν
μαύρες ώρες
στη σκάτζα των αιώνων!
Χοντρά σκοινιά
τ’ αγγεία μου, κάβοι
δε μ’ άφησαν να γκρεμιστώ
στην άβυσσο,
χοντρά σκοινιά που μέσα τους
ρεει με ορμή το αίμα μου.
Τα σπλάχνα μου
μαραμένα αγριολούλουδα
στις εξοχές
μιας ορφανής
ματαιωμένης Άνοιξης’
Οι βλαστοί τους
-τα αιμοφόρα αγγεία μου-
κάβοι παλιοί αφημένοι
σαπίζουν
στους ταρσανάδες της λήθης,
λαβωμένοι στο πηγαινέλα
των ανέμων
πούναι συνοδιά
και θάνατος μαζί!
Ανδρέας Δαβουρλής
Ποιητής
