“Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ” του Νίκου Ταβουλάρη

Τη νύχτα που ο λογισμός

στο άπειρο πλανιέται,

παίρνω μολύβι και χαρτί,

συχνά για να σμιλέψω,

με γράμματα και συλλαβές

τα μύχια της ψυχής μου.

 

Έτσι κι απόψε κάθομαι,

μόνος μου ταξιδεύω,

σε κόσμους άλλους, μυστικούς,

του σύμπαντος αιθέρες.

 

Μα δε με στέργει ο λογισμός,

τα γράμματα κι οι λέξεις.

Νεκρό μέσα στα δάκτυλα,

κείτεται το μολύβι,

κι ακούω μόνο την κραυγή,

που βγαίνει απ’ την ψυχή μου.

 

Σαν τι να χτίζω συλλαβές,

σαν τι να πλέκω στίχους,

τι κι αν με λένε ποιητή,

τι κι αν γράφω τραγούδια.

 

Εχθές καθώς εδιάβαινα

στο πρωινό του Μάρτη,

είδα τ’ ανθρώπου την ψυχή

κουρέλι στα σκουπίδια.

 

Πρωί ολόφωτο, ζεστό!

Άνθρωποι γύρω πλήθος…

κι εκεί μονάχο στη γωνιά

ένα μικρό παιδάκι,

αμίλητο να καρτερεί,

μάταια ελεημοσύνη.

 

Ήταν δεν ήταν τριών χρονών,

στη χαραυγή της ζήσης,

και όμως άδικα, φριχτά,

την ερημιά, την παγωνιά

του κόσμου είχε γνωρίσει.

 

Μεσάνυχτα και αλυχτούν

οι σκύλοι του ερέβους!

Όχι μακριά μα μέσα μου,

καθώς αναθυμάμαι,

το πικραμένο βλέμμα του,

το παγωμένο γέλιο.

 

Ήλθε η αυγή και ξάγρυπνος

πέταξα τα χαρτιά μου.

Δε θα χαράξω γράμματα

και δε θα πλέξω στίχους,

αφού μακριά και άπραγος,

μέσα στους άλλους μένω.

 

Η ροδαυγή μας προσκαλεί,

ας πάρουμε τους δρόμους.

Όλοι εμείς, που ποιητές

θέλουμε να μας λένε

κι ας δώσουμε χαμόγελο,

αγνό απ’ την καρδιά μας,

σε δυο ματάκια παιδικά,

που μας προσμένουν μόνα.

 

ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ

Ποιητική Συλλογή “Με τα φτερά του ανέμου”

Εκδόσεις “Αμαρυλλίς” 

Αθήνα, 2007

 

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Μάρτιος 2021