“ΓΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ” του Νίκου Ταβουλάρη

Πικρό ψωμί , πικρή ζωή!
Του πελάγους η αλμύρα,
γίνηκε στο φρυγμένο χώμα σπόρος
και βλάστησαν, με του αγέρα το φιλί,
ημίθεοι του πόνου και του θανάτου κουρσάροι.

Αιώνια, σκληρή, μαυροφορούσα γη της Μάνης,
απέναντι στο άπειρο και του πουνέντε την ορμή,
χάλκινα πέταξες φτερά,
και σταυραϊτούς της δόξας γέννησες,
από τα σπλάχνα σου τα πύρινα.

Ω ! θαύμα της πανανθρώπινης υπόστασης,
αθάνατη εσύ ελληνική γη.
Μόνο εσύ μπορούσες να μετουσιώσεις
την ένδεια σε πλούτο της ψυχής,
το ύπουλο σαράκι του φόβου
σε ασύνορη τόλμη.

Μόνο εσύ γη του Ταΰγετου, γη της πέτρας,
γη του Λεωνίδα, γη των τριακοσίων,
μπορούσες να φυλάξεις τις Θερμοπύλες της Ελλάδας.
Διάβηκε ο χρόνος καβαλάρης
και μάκρυναν οι μνήμες…
Ίσως και να ξεχάσαμε τη γεύση της ευγνωμοσύνης…

Στέκομαι πάνω στο φρύδι του βουνού,
ανάερη αχτίδα του σύμπαντος,
στα σύνορα του ουρανού και της Γης
κι απλώνω ικέτης τα χέρια μου στη δροσιά του ήλιου.
Τον άνεμο προσμένω να έλθει,
παλιούς, ξεχασμένους παιάνες να φέρει,
από το μακρινό το πέλαγος.

Και ρίζωσα πάνω στις στουρναρόπετρες.
Έγινα γέρικο δεντρί,
με ρίζες από φωτιά,
στα πύρινα σπλάχνα σου πατρίδα μου.
Τώρα είμαι κι εγώ σημείο,
ένα κύτταρο της αιώνιας σάρκας σου!

Αχ! γοργά που φτερουγίζει η νύχτα,
αρχάγγελοι ακροβατούν,
πάνω στα βλέφαρα του σκοταδιού,
ψυχές, στοιχειά και μνήμες
το χώρο πλημμυρίζουν.

Κι εκεί στο βάθος του ορίζοντα,
βλέπω την ανείπωτη τη δόξα του εικοσιένα,
ολόχρυσο , αστραφτερό,
για σε πλέκει στεφάνι.

 

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής – Πεζογράφος – Δοκιμιογράφος

Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου “Παρνασσός”

 

Από την ποιητική συλλογή “Με τα φτερά του ανέμου”

Εκδόσεις Αμαρυλλίς – 2007