“ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ” του Νίκου Ταβουλάρη

Του Αυγούστου απομεσήμερα

κάτω απ’ τις ηλιαχτίδες,

πετάω με τον άνεμο

σε μακρινές πατρίδες.

 

Και ταξιδεύω με πανιά

στο πλώριο το κατάρτι,

με του πουνέντε την ορμή

σε ουράνιο μονοπάτι.

 

Κάτω απ’ τον ίσκιο των κλαδιών

στον ψίθυρο τ’ αγέρα,

μέσα από δρόμους μυστικούς

φεύγει η ψυχή,

πετάει μακριά,

στο μισεμό της μέρας.

 

Στα άγια τούτα κείμενα

στα ιερά τα λόγια,

πύρινα τα νοήματα,

που την ψυχή φλογίζουν.

 

Σωκράτης, Πλάτων κι άλλοι εδώ

συνάχτηκαν σιμά μου

και με καλούν να ξαναβρώ

την πρότερή μου δόξα.

 

Κι εκεί νάτος που έρχεται

ο μέγας Σταγειρίτης, ο Αριστοτέλης

και κρατάει στο χέρι του

τον λόγο της επιστήμης

και του νοός του αείζωου,

του Σύμπαντος τη λίθο.

 

Κι αντάμα πορευόμαστε

σε λουλουδένιο κήπο,

που ‘χει για άνθη αστραπές

και για πουλιά τα λόγια.

 

Το σούρουπο τα σύννεφα

στην άκρη, στ’ ακροβούνι,

συνάχτηκαν και απειλούν,

τον κόσμο να σκεπάσουν!

 

Μα εκεί στο φρύδι του βουνού

πιο κάτω από τ’ αστέρια,

μορφές πετούν αστραφτερές

την καταχνιά σκορπίζουν.

 

Έγειρε ο Ήλιος ο λαμπρός

σ’ ουράνια λιβάδια

και φως λαμπρό, ελληνικό

σκορπίζει στα ουράνια.

 

Μένω ακίνητος, θωρώ

το μέγα τούτο θαύμα

και μέσα μου, μακριά,

εμπρός, ξωπίσω και τριγύρω,

ακούω ύμνο μυστικό,

θριαμβικό παιάνα.

 

Δεν έχει λόγια και ρυθμούς,

μ’ απλώνεται εντός μου

κι ακούω με τ’ αυτιά του νου,

το μέγα τούτο λόγο:

“Αιώνες άχρονοι πολλοί

κι αν θα διαβούν στα σκότη,

το αρχαίο πνεύμα θα διαβεί

το σκοτεινό φαράγγι,

να δώσει πάλι στη ζωή

τη φλογερή ιδέα.

Άνθρωποι δεν είναι αυτοί

που ζουν κάτι για να ‘χουν,

μα για να φτιάξουν προσπαθούν

αιώνια μες στο σύμπαν”.

 

ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ

 

Από την ποιητική συλλογή

“ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ”

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ” – 2007

 

 

 

Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Αύγουστος  2021