“Η ΖΕΣΤΗ” της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ

 Στη ζέστη της Ελλάδας

τα κολλημένα στέρνα μας

ανάβλυζαν νερά·

έπινα τον ιδρώτα σου

μαζί με τα φιλιά σου

το αχ σου

στη σκιά του παντζουριού.

Την ώρα που ανέβαινε

το άγριο μεσημέρι του τόπου

εφούντωνες κι εσύ

με τα τρελά τσουλούφια σου

τα θεία τσίνορά σου

το γέλιο σου πολύεδρο

μες στ’ αλμυρά πρίσματα του πάθους.

Στην τόση λάβρα

στην τόση ακινησία

με μόνο ίσκιο πάνω μας

το μαύρο πεπρωμένο

τα σκίτσα της ύπαρξής μας

έμοιαζαν μ’ εξίσωση εντόμων.

Κακοφορμίζει ο Αύγουστος

σαν ανοιχτή πληγή

και τα τζιτζίκια αστείρευτα

θυμίζουν πάλι τον ποιητή

στου ποιήματος το τέλος.

Άπνοια…

Η μύγα σχολαστικά τα πάντα π’ ασχημίζει

εκάθισε στο πέος σου

και τρώει το χυμό σου.

Περνάει με το μεγάφωνο

αυτός με τα καρπούζια·

το μεσημέρι πέφτει

στα πόδια μου

σαν κεφαλή κομμένη.

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ (1939-2020)

 

Από την Ποιητική Ανθολογία

“ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ-ΠΟΙΗΣΗ 1963-2011”

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Αθήνα, 2014 (Α΄έκδοση)

~~~~~~~

 

 

Επιλογή ποιήματος, επιμέλεια και μεταφορά για το “Επί-Λόγου” :

Τζούλια Πουλημενάκου (Αρχείο Ιδιωτικής Βιβλιοθήκης)

 

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Αύγουστος 2021