Παγκόσμια Λογοτεχνία
Μετάφραση: Eιρένα Ιωαννίδου-Αδαμίδου
Η μέρα της Πρωτοχρονιάς κόντευε να τελειώση. Ο θόρυβος πούκαναν οι τροχοί των αμαξιών, οι φωνές που ακούγονταν ολόγυρα κι η μουσική, πνίγανε το μουρμούρισμα των πεύκων του Σοκολνίκι και το τραγούδι των πουλιών. Η ευθυμία και το γλέντι είχανε φτάσει στο αποκορύφωμά τους.
Σ΄ ένα τραπεζάκι του “Ρωμαντικού Περίπατου” καθόταν ένα ζευγάρι: ο κύριος καλοντυμένος, κομψότατος, μ’ ένα κουστούμι που άστραφτε κυριολεκτικά. Η κυρία, επίσης πολύ κομψή και όμορφη, με θαλασσί καπέλο. Μπροστά τους, στο τραπέζι, ένα σαμοβάρι που έβραζε, ένα αδειανό μπουκάλι βότκα, φλιτζάνια, μικρά ποτήρια, κομμάτια σαλάμι, πορτοκαλόφλουδες και διάφορα άλλα απομεινάρια του πλούσιου φαγητού τους.
Ο άντρας ήτανε στουπί στο μεθύσι. Είχε καρφωμένο το βλέμμα του σε μια πορτοκαλόφλουδα και χαμογελούσε ηλίθια.
– Έγινες σκνίπα! Αποκτηνώθηκες! μουρμούριζε αγανακτισμένη η κυρία ανάμεσα στα δόντια της, ρίχνοντας ολόγυρα ανήσυχες ματιές. Θάκανες καλά να σκέφτεσαι λίγο, πριν πιής. Ντροπή σου! Αν μπορούσες να δης τα χάλια σου! Άσε που το ποτό σού χαλάει και τη γεύση… Πίνεις τσάι, τρως ζαμπόν, τρως μαρμελάδα και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Κρίμα στον κόπο πούκανα για να διαλέξω τα καλύτερα πράγματα!
Το ηλίθιο χαμόγελο του άντρα άλλαξε απότομα σε μια έκφραση απέραντα θλιμμένη.
– Μ… Μαρία ψέλλισε, πού τους πάνε όλους αυτούς τους ανθρώπους;
– Δεν τους πάνε πουθενά. Κάνουνε μονάχοι τους περίπατο.
– Τότε τι το θέλουνε το μαστίγιο;
– Το μαστίγιο; Για να φέρνη τ’ άλογα στο σωστό δρόμο… ή για να κάνη κι αυτό περίπατο. Έγινες φέσι και δεν ξέρεις τι λες!
– Φέσι, εγώ; Όχι… όχι, ποτέ; Εγώ είμαι καλλιτέχνης… είμ’ ένας μεγάλος ζωγράφος!
– Πάψε, πια! Είσαι στουπί στο μεθύσι, και το καλύτερο πούχεις να κάνης, είναι να το βουλώσης. Προσπάθησε να σκεφτής λιγάκι, αντί να φλυαρής. Υπάρχουνε τόσα δέντρα ολόγυρά μας, τόσο πράσινο, τόσα πουλιά που κελαϊδάνε… κι όμως εσύ δεν τα βλέπεις. Σα να βρίσκεσαι μέσα στην ομίχλη. Ένας αληθινός ζωγράφος, μια τέτοια ώρα, είν’ απασχολημένος ν’ αντιγράφη τη φύση. Δεν κάθεται κει, με το πρόσωπο μελανιασμένο απ’ το μεθύσι.
– Η φύση… φτιάχνει τον άνθρωπο… του σπάζει το κεφάλι… Η φύ.. φύση… τα πουλάκια τραγουδούν … οι κροκόδειλοι σέρνονται στο χώμα… οι τίγρεις… τα λιοντάρια…
– Γιασπίν! Όλοι οι καθώς πρέπει άνθρωποι κάνουν τον περίπατό τους κι ακούνε μουσική, πιασμένοι χέρι-χέρι. Μόνο εσύ αποτελείς εξαίρεση. Η συμπεριφορά σου είναι σωστό σκάνδαλο! Πώς διάβολο κατάντησες έτσι; Πότε; Ούτε που το πήρα είδηση!
– Μ… Μαρία, τραύλισε ο κομψός κύριος κοκκινίζοντας.
Γρήγορα…
– Τι συμβαίνει;
– Θέλω να γυρίσουμε… Τώρα…
– Περίμενε λίγο να νυχτώση. Ντρέπομαι να μας κοιτάζουν να φεύγουμε, στα χάλια που είσαι. Θα τρικλίζης από δω κι από κει κι ο κόσμος θα γελάη πίσω απ’ την πλάτη μας. Κάτσε λοιπόν, και περίμενε.
– Δεν μπορώ… θέλω να γυρίσουμε…
Σηκώθηκε απότομα κι άφησε το τραπέζι, τρικλίζοντας. Απ’ τα διπλανά τραπέζια, ακούγονταν κιόλας πνιχτά γέλια. Η κυρία ένιωθε να της ανεβαίνη το αίμα στο κεφάλι.
– Ο Θεός να με τιμωρήση, αν ξαναβγώ μαζί σου! μουρμούριζε, προσπαθώντας να συγκρατήση την οργή της, καθώς τον βοηθούσε να σταθή στα πόδια του. Μόνο να με ντροπιάζης είσαι καλός! Αν ήμουνα, τουλάχιστον, γυναίκα σου… Αλλά δεν είμαι παρά η ….
– Πού είμαστε, Μαρία;
– Πάψε! Θάπρεπε να ντρέπεσαι! Σε δείχνουν όλοι με το δάχτυλο! Εσένα, βέβαια, δε σου καίγεται καρφί, το ξέρω! Ρώτα όμως και μένα, σε τι θέση βρίσκομαι! Νάμουνα, τουλάχιστον, νόμιμη γυναίκα σου… Αλλά δεν είμαι. Ζω μαζί σου έτσι, σαν … Μου δίνεις ένα ρούβλι και μου το χτυπάς εκατό φορές: “Σε ταΐζω! Σε συντηρώ!” Ε, λοιπόν, δεν έχω πια την ανάγκη σου! Ούτε θέλω τα λεφτά σου! Θα πάω με τον Πέτρο Ιβάνιτς!
– Μ… Μαρία… να γυρίσουμε… Φώναξε ένα αμάξι…
– Φτάνει! Προχώρα! Περπάτα μπροστά, κατά το μονοπάτι. Εγώ θα σ’ ακολουθώ. Ντρέπομαι να με βλέπουν μαζί σου. Άντε, περπάτα!
Η κυρία οδήγησε τον “παράνομο σύζυγό της” αντίκρυ απ’ την έξοδο του κήπου και τον χτύπησε στον ώμο. Κείνος άρχισε να τρικλίζη ανάμεσα στους ανθρώπους που κάνανε το βραδινό τους περίπατο. Η κυρία πήγαινε πίσω του και πρόσεχε όλες του τις κινήσεις. Φαινόταν ανήσυχη και στενοχωρημένη.
– Ένα μπαστουνάκι, κύριε; του πρότεινε κάποιος εμποράκος, που κρατούσε ένα δεμάτι καλαμένια μπαστούνια και διαλαλούσε την πραμάτεια του. Είναι απ’ την καλύτερη ποιότητα, από μπαμπού και πιπεριά.
Ο άντρας απόμεινε, για μια στιγμή, να τον κοιτάζη ηλίθια. Ύστερα γύρισε απότομα, κατατρομαγμένος κι όρμησε προς την αντίθετη κατεύθυνση.
– Για πού τόβαλες; φώναξε η κυρία, πιάνοντάς τον απ’ το μανίκι. Ε; Πού πας;
– Πού είναι η Μαρία; Έφυγε η Μ… Μαρία;
– Και εγώ ποια είμαι;
Τώρα τον οδηγούσε απ’ το χέρι, σα μικρό παιδί. Ένιωθε πως θα πέθαινε απ’ τη ντροπή της.
– Ο Θεός να με τιμωρήση αν ξαναβγώ άλλη φορά μαζί σου… μουρμούριζε κατασυγχυσμένη, έτοιμη να βάλη τα κλάματα. Είν’ η τελευταία φορά που σ’ αφήνω να με ντροπιάζης έτσι! Ρεζίλι μ’ έκανες! Ο Θεός να με στείλη στην κόλαση αν …. Αύριο κιόλας φεύγω με τον Πέτρο Ιβάνιτς!
Σήκωσε τα μάτια της, δειλά-δειλά, και κοίταξε τους ανθρώπους που περνούσανε πλάι τους. Περίμενε πως θα τους έβλεπε να χαμογελούν ειρωνικά. Μα δεν αντίκρισε τίποτ’ άλλο από μεθυσμένα πρόσωπα. Όλοι τους τρικλίζανε και πέφτανε ο ένας πάνω στον άλλο. Κι αυτό έμοιαζε σα βάλσαμο στην καρδιά τους…
ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ (1860-1904)
Ο Άντον Τσέχωφ γεννήθηκε στο Ταϊγάνι το 1860 και πέθανε στην Κριμαία το 1904. Το λογοτεχνικό του ταλέντο αναγνωρίστηκε κι επεβλήθη από πολύ νωρίς. Τα διηγήματά του είναι γνωστά σ’ όλο τον κόσμο, έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, καθώς και τα θεατρικά του έργα.
Από το βιβλίο της ΕΙΡΕΝΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΑΔΑΜΙΔΟΥ
“56 ΜΙΚΡΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ”
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ “ΕΣΤΙΑΣ” Ι.Δ.ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε.
ΑΘΗΝΑ 1976
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑΣ:
Η Ειρένα Ιωαννίδου Αδαμίδου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο και σπούδασε μουσική και ξένες γλώσσες στη Λοζάννη και στη Βιέννη. Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί 25 βιβλία της. Έχει γράψει 62 θεατρικά έργα, από τα οποία 50 έχουν δραματοποιηθεί σε θέατρο, τηλεόραση και ραδιόφωνο, 5 αυτοτελείς τηλεταινίες και 7 τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες έχουν μεταδοθεί από την κρατική τηλεόραση της Κύπρου αλλά και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, κι έχει μεταφράσει 112 θεατρικά έργα. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και έχει λάβει πολλές διακρίσεις. Από τα σημαντικότερα: Δύο Πανελλήνια Βραβεία Πεζογραφίας (3ο το 1985 και 1ο το 1992), το 1ο και μοναδικό Βραβείο του 7ου Παγκόσμιου Διαγωνισμού Θεατρικού Έργου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (1994) και το 3ο Βραβείο Πεζογραφίας στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Οι κουλτούρες της Μεσογείου» (Γένοβα 2005). Το 2004 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας για την προώθηση της ιταλικής κουλτούρας μέσω της λογοτεχνικής μετάφρασης.
Πηγή Βιογραφικού και φωτογραφίας: ianos.gr
Επιμέλεια κειμένου και μεταφορά στο διαδίκτυο : Τζούλια Πουλημενάκου
(Προσωπικό αρχείο βιβλιοθήκης)
Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Απρίλιος 2021
