ΕFFET DE NUIT

La nuit. La pluie. Un ciel blafard que déchiquette

De flèchew et de tours à jour la silhouette

D’ une ville gothique éteinte au lointain gris.

La plaine. Un gibet plein de pendus rabougris

Secoués par le bec avide dew corneilles

Et dansant dans l’ air noir dew gigues nonpareilles,

Tandis que leurs pieds sont la pâture des loups.

Quelques buissons d’ épine épars, et quelques houx

Dressant  I’horreur de leur feuillage à droit, à gauche,

Sur le fuligineux fouillis d’un fond d’ ébauche.

Et puis, autour de trois livides prisonniers

Qui vont pieds nus, un gros de hauts pertuisaniers

En marche, et leurs fers droits, comme des fers de herse,

Luisent  à contre-sens des lances de l’ averse.

PAUL-MARIE VERLAINE (1844-1896)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Νύχτα. Βροχή. Ένας ουρανός θαμπός, που τον σπαθίζει,

όσο είναι φως, με πύργους και με τόξα, η σιλουέτα

πολιτείας γοτθικιάς, μακριά μες στο σταχτί σβησμένης.

Κάμπος. Μια αγχόνη, από κορμιά που σήπονται γεμάτη,

που με τις μύτες τα σκουντούν τ’ αχόρταγα κοράκια,

κι ενώ χορεύουν άμοιαστες πόλκες στον μαύρο αέρα,

τα κρεμασμένα πόδια τους τα ‘χουν οι λύκοι δείπνο.

Αγκάθια σκόρπια, λιγοστά χαμόδεντρα και πρίνοι,

που δώθε κείθε όλο πετούν των φύλλων τους τα σκιάχτρα

μέσα στο σάλο της καπνιάς, καθώς σε σκίτσο φόντο.

Κι ύστερα, γύρω από δυό τρεις νεκρόθωρους δεσμώτες,

που παν γυμνόποδοι, φρουροί διακόσοι κι εικοσπέντε

τους πάνε, και τ’ ατσάλια τους, ορθά σαν λύσγου ατσάλια,

γυαλίζουνε, αντιμέτωπα με της βροχής τις λόγχες.

Μετάφραση: ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ (1899-1944)

PROMENADE SENTIMENTALE

Le couchant derdait ses rayons suprêmes

Et le vent berçait les nénuphars blêmes;

Les grands nénuphars entre les roseaux

Tristement luisaient sur les calmes eaux.

Moi  j’ errais tout seul, promenant ma plaie

Au long de l’ étang, parmi la saulaie

Où la brume vague évoquait un grand

Fantôme laiteux se désespérant

Et pleurant avec la voix des sarcelles

Qui se rappelaient en battant des ailes

Parmi la saulaie où j’ errais tout seul

Promenant ma plaie ; et l’ épais linceul

Des ténèbres vint noyer les suprêmes

Rayons du couchant dans ses ondes blêmes

Et des nénuphars, parmi les roseaux,

Les grands nénuphars sur les calmes eaux.

PAUL-MARIE VERLAINE (1844-1896)

 

ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Η δύση άφηνε τις ύστατες αχτίδες

Κι ο άνεμος τα χλωμά τα νούφαρα κινούσε·

τ’ ανοιχτά νούφαρα, μέσα από τα καλάμια

θλιβερά γυάλιζαν στο άτρεμο κύμα απάνω.

Μόνος πλανιόμουνα, σέρνοντας την πληγή μου

Μέσα από τις ιτιές, μπρος στων νερών το μάκρος,

που η πάχνη η άπλαστη όμοιαζε μεγάλο

φάντασμα άσπρο σαν το χιόνι, απελπισμένο,

με τις άγριες πάπιες μαζί θρηνώντας,

που τα φτερά χτυπάν κι η μια την άλλη κράζουν,

μέσα από τις ιτιές, που ολόμονος πλανιόμουν

σέρνοντας την πληγή μου· και των ίσκιων ήρθε

το άφεγγο σάβανο, τις ύστατες να πνίξει

της δύσης αντηλιές μες στα χλωμά νερά του

και τα νούφαρα, μεσ’ από τα καλάμια,

τ’ ανοιχτά νούφαρα στο άτρεμο κύμα απάνω.

Μετάφραση: ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ (1899-1944

 

PAUL-MARIE VERLAINE (1844-1896)

Από την ποιητική συλλογή «POÈMES SATURNIENS» («ΚΡΟΝΕΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»)

ΠΑΡΙΣΙ 1866

 Μετάφραση: Τέλλος Άγρας (1899-1944)

 

Από το βιβλίο «Νυχτερινή φαντασία»

Paul VERLAINE

Σειρά: Ξένη Μούσα

Μεταφράσεις: ΑΓΡΑΣ – ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ – ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ –

ΠΑΛΑΜΑΣ – ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ – ΠΟΡΦΥΡΑΣ

Εκδόσεις Ποταμός – Αθήνα 2003

 

 

 Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Οκτώβριος 2020

Επιλογή και μεταφορά κειμένου στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου

(Αρχείο ιδιωτικής βιβλιοθήκης)