ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ – 4 Ποιήματα

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

“Μ’ απάντησες στο δρόμο σου, Ποιητή.

Ήμουν το πρωτολούλουδο του Απρίλη.

Η δίψα της αγάπης που ζητεί

σου φλόγιζε τη σκέψη και τα χείλη”

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ (1902-1930)

 

 ΓΙΑΤΙ Μ’ ΑΓΑΠΗΣΕΣ

 Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού, προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

 

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

 

Μόνο γιατί στα μάτια σου με κύτταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο

της ύπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

 

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάη

είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο

να παίζη, να πονάη,

μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες,

 

Γιατί διστακτικά σα να με φώναξες

και μου άπλωσες τα χέρια

κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα

-μια αγάπη πλέρια,

γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες,

 

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

 

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,

γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

 

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μού χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μού γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

 

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες

κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

Από την ποιητική συλλογή “ΟΙ ΤΡΙΛΛΙΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ” (1928)

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

ΗΧΩ ΣΤΟ ΧΑΟΣ (Απόσπασμα)

 ****

Χθες η βραδιά ήταν άγγιγμα

στου Απρίλη την καρδιά, πούχε μαντέψει

γλυκά το μυστικό.

Ήταν μια ωραία σκέψη,

ήταν ερωτικό

βλέμμα που διαπερνά και μαγνητίζει.

 

Πως ήμουν έτσι ανάρμοστα

βαλμένη εγώ στην πλάση σα ριγμένη.

Να μου μιλή ένας νέος μ’ έρωτα

και το Φεγγάρι ν’ ανεβαίνη

απ’ τάδυτα κι’ απ’ ταφανέρωτα,

πως μπόρειε το μηδέν να με κερδίζη!

****

Τι θέλει τούτη η Άνοιξη …

Σαλεύουν

αόρατα, πανάλαφρα

των δέντρων τα κλαδιά.

Τι θέλει η μυρωδιά

που μας χτυπά απαλότατα

με αμυγδαλιάς ανθόκλωνο

την καρδιά…

 

(Μια νέα περνά ζυγίζοντας

στα δάχτυλα

ένα κορμί, φτερό.

Κι’ όπως σιεί ρυθμικά

μια κατάλευκη ομπρέλλα,

είναι πουλί.

 

Ένας νέος αράθυμος

συλλογιέται γλυκά,

σα να πέρασε πλάι του

πεταλούδα μυρόβολη

το φιλί).

 

(Τρέμει κάτι το αδύναμο

κι’ όλο μένει

σαν κουτσό… κοντοφτέρουγο…)

Λυπημένη

τη ματιά μας ρουφά

το ανοιξιάτικο απόγευμα

και χλωμαίνει.

Ξαφνικά, κάποιο σκίρτημα

στη γαλήνη

και σα λυγμός παράφορος.

Ένα πιάνο ξεσπά

το δικό μας ενάντιωμα

με κλειστό στόμα.

 

Τι θέλει πάλιν η Άνοιξη…

Τι να μας φέρει ακόμα… (1929)

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΙΑΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΚΙΘΑΡΑΣ

 Ο Απρίλης κ’ η Σελήνη μέσα στο άλσος

σμίξαν. Το μεσονύχτι μεθυσμένοι

περάσαν μ’ ευθυμία.

Και τώρα στη γαλήνη είνε απλωμένη

ρεμβαστική ματιά, η μελαγχολία.

 

Δυο δέντρα αναπολούνε

μια νύχτα καταιγίδας, που οι κορφές τους

ερωτικά μπλεχτήκαν

και στην ανάμνησή τυος ξεπετιέται

λυγμός από χορδές που δονήθηκαν.

 

  _ Στον ύπνο σου κόρη γλυκειά…

 

Εν’ ανοιχτό παράθυρο

στο αγιόκλημα πνιγμένο

κ’ η κόρη κρίνο, με το φως

του φεγγαριού ντυμένο.

 

  _ Του τραγουδιού μου η φωνή…

 

Κι’ αγγίζει στον αμύριστο

κάλυκα της καρδιάς της

σαν όνειρον αθώας χαράς

ο πρώτος έρωτάς της.

 

Και λίγο λίγο σκοτεινιάζει το άλσος.

Στο κυπαρίσσι στάθηκε η Σελήνη

βαθιά συλλογισμένη.

Ο Απρίλης πια βαρέθηκε να δίνη

φιλιά. Φεύγει κ’ η Νύχτα κουρασμένη.

Όλα σιγήσαν μόνο για να μείνη

το φλογερό παράπονο:

 

  _ Γιατί μ’ έχεις σ’ αιώνια τυράννια…

 

το κλάμα της κιθάρας που ανεβαίνει

προς τη χλωμή Σελήνη, προς τα ουράνια…

 Από την ποιητική συλλογή “ΗΧΟ ΣΤΟ ΧΑΟΣ” (1929)

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

 Μ’ απάντησες στο δρόμο σου, Ποιητή.

Ήμουν το πρωτολούλουδο του Απρίλη.

Η δίψα της αγάπης που ζητεί

σου φλόγιζε τη σκέψη και τα χείλη.

 

Ήμουν το πρωτολούλουδο. Κλειστή

τότε η πηγή των στοχασμών μου, εμίλει

μόνο η καρδιά μου αθώα και λατρευτή,

όταν το πρώτο βλέμμα μού είχες στείλει.

 

Με τον καιρό, τον πόθο σου σ’ εμέ

να φανερώσης σίμωσες. Ωιμέ,

είμασταν μιας γενιάς παιδιά. Η καρδιά μας

 

Αγάπαε με το πάθος που ζητά

να πάρη, το αισθανθήκαμε φριχτά

και πήραμεν αλλούθε τη ματιά μας.

 Ανέκδοτη συλλογή (1923)

 

Από το Ανθολόγιο “ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ – ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ”

“ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ”

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

ΑΘΗΝΑ 1998

~~~~~~~~~~~~~~

 

 

Επί – Λόγου – Λεύκωμα – Απρίλιος 2021