“ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ” του Γιάννη Ρίτσου

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ – ΚΕΦ. V

Η κωδωνοκρουσία του φωτός

μάς υποδέχεται

στο ξανθό ακροθαλάσσι.

 

Η αυγή περνάει στην αμμουδιά

βρέχοντας μόλις τα γυμνά της πέλματα

στο χρυσό κύμα.

 

Μια νέα κοπέλα

άνοιξε το παράθυρο

και χαμογέλασε στη θάλασσα.

Έκλεισε τα μάτια της στο φως

για ν’ ατενίσει βαθιά της

την υπόκωφη λάμψη

του χαμογέλιου της.

 

Άκου τα σήμαντρα

των εξοχικών εκκλησιών.

Φτάνουν από πολύ μακριά

από πολύ βαθιά.

Απ’ τα χείλη των παιδιών

απ’ την άγνοια των χελιδονιών

απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής

απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες

των ταπεινών σπιτιών.

 

Άκου τα σήμαντρα

των εαρινών εκκλησιών.

Είναι οι εκκλησίες

που δε γνώρισαν τη σταύρωση

και την ανάσταση.

 

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες

του Δωδεκαετούς

πού ‘χε μια μάνα τρυφερή

που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι

έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι

πού ‘χε στα μάτια του το μήνυμα

της επερχόμενης Μαγδαληνής.

 

Χριστέ μου

τι θά ‘τανε η πορεία σου

δίχως τη σμύρνα και το νάρδο

στα σκονισμένα πόδια σου;

 

Μακριά, μακριά

μ’ ένα γλαυκό χαμόγελο

κοιτούσες

τον ουρανό

ενώ τα μύρα των σταχυών

και τα βήματα των γυναικών

γελούσαν

μπρος στο παράθυρό σου.

 

Αγαπημένη

κόβοντας χαμομήλια

και βλέποντας τη θάλασσα

θα ξαναπούμε

την παιδική μας δέηση

μαζί με τα πουλιά και με τα φύλλα.

 

Κι από βαθιά κι από μακριά τα σήμαντρα

των παιδικών εκκλησιών

θα τραγουδούν το τραγούδι

της τρυφερής Ναζαρέτ

πάνω απ’ τους πράσινους κάμπους.

 

Γιάννης Ρίτσος

Ποιητής

Απόσπασμα από την ποιητική ενότητα «Εαρινή Συμφωνία» – Κεφάλαιο V

Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ – Εικοστή δεύτερη έκδοση – Αθήνα 1986

 Επί-Λόγου – Λεύκωμα – Απρίλιος 2020

Επιλογή και μεταφορά κειμένου στο διαδίκτυο: Τζούλια Πουλημενάκου

(Αρχείο ιδιωτικής βιβλιοθήκης)