“ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ” – Ποίημα του Μιλτιάδη Μαλακάση

Την ένγοια να βάνω μεγάλης γενιάς

σ’ ανάξια ζωή, εδώ κι’ εκεί σκορπισμένη,

γλυκειά μου Πατρίδα! η ελπίδα καμμιάς

ευτυχίας μακριά σου δεν μένει…

 

Ο νους μου συχνά σκλάβος φέρνετ’ εκεί

σε τάπια του Κάστρου, στην Κλείσοβα πέρα,

κι’ ελεύθερος βγαίνει, μ’ ορμή θεϊκή,

σε μιαν αναστάσιμη ημέρα…

 

Φτωχό Μεσολόγγι! Όλη η δόξα γης γης

μ’ εσέ αν μετρηθή, δεν θα φτάση, όση κι όση,

τη λάμψη εκείνη της θείας σου αυγής,

να σβήση ποτέ, ή ν’ αμαυρώση…

 

Ω! Κόκκαλα εσείς των γονιών μας ιερά,

στον κάμπο, στη λίμνη, στο λόγγο σπαρμένα,

που γράψατε μ’ αίμα πυρό μια φορά

το αθάνατο Εικοσιένα…

 

Ω! Ας ήτανε ο τάφος μου, ευχή μου στερνή,

σε χώματα τέτοια αγιασμένα, να κλείσηη

κορμί γερασμένο, καρδιά που πονεί,

ψυχή πόχει τώρα απαυδήσει…