“ΙΜΙΑ” του Nίκου Ταβουλάρη

Τις θάλασσες τις σκοτεινές μη φοβηθείς !

Μακριά σαλεύουν, στου απείρου τα λημέρια .

Κύματα αφρίζουν και ζητούν ,

εσέ να αφανίσουν ,

στο τέλος της πορείας σου πριν φτάσεις .

 

 Θολά τ’ απατηλά νησιά των λογισμών

και χίμαιρες πικρές οι πλάνοι κάβοι .

Κοίτα σιμά σου για να βρεις εκείνο ,

που στη ζωή σου από αιώνες έχεις χρέος.

 

 Μια ανασαιμιά το πέλαγος ,

πνοή Ελληνική, ονείρου ρίμα ,

το Αιγαίο στεφανώνει τα νησιά .

Μα πιο πολύ, μια πέτρα αιματόβρεχτη

στην άκρη τ’ ουρανού … τα Ίμια !

 

 Αν στην καρδιά σου έχεις κλείσει

την Ελλάδα ,

αν χρέος συ και προσμονή ζητάς ,

ετούτο το βαρύ το είναι να στεριώσεις ,

κάνε μπρατσέρα γοργοτάξιδη

το λάβρο σου κορμί

και σύρε, κουρσάρος του φόβου σου εσύ,

το μέγα το ταξίδι να τελειώσεις .

 

Δεν είναι τούτη η πέτρα βράχος

θαλασσόβρεχτος

και του βοριά δεν είναι αποκούμπι .

Ψυχές βοούν και μας καλούν,

πυρπολητές ξανά να γίνουμε,

το φόβο να σκοτώσουμε

στις άπραγες καρδιές μας…

Τι ’ναι ανάγκη εσύ το ύπουλο σαράκι,

που μυστικά τα σωθικά σου τρώει,

πρώτο αυτό να πολεμήσεις.

 

 Εμπρός λοιπόν ! Σεις της Ελλάδας καπετάνιοι.

Εμπρός ! Εσείς πυρπολητές, των φυγομάχων φόβων.

Ας κάνουμε καράβια τα κορμιά μας

και τις ψυχές μας άνεμο του Αιγαίου !

Την κοφτερή μας πλώρη ας τη στρέψουμε,

λόγχη μαζί μα και πυξίδα,

στα Ίμια για να ’βρει απανέμι .

 

 Γλυκά που ψιθυρίζει η θάλασσα,

προφητικό το πέταγμα των γλάρων

κι εμείς σκοπό αλαργινό ας πούμε

σύντροφοι όλοι ταιριασμένοι,

τι της Ελλάδας η ψυχή , από καιρό

στα Ίμια ανέλπιδα προσμένει !

Εκεί που αιώνες κατοικεί …

 Νίκος Ταβουλάρης